Η ροκ μπάντα που αγαπάει να προκαλεί με τον τρόπο ζωής και τις δηλώσεις των μελών της ήλθε στην Αθήνα. Οι Placebo του 2009, διαφορετικοί πλέον από το 1994 όταν σχηματίστηκαν, δεν απεκδύονται ούτε σε αυτή τη συζήτηση την εικόνα των σνομπ. Μας μιλούν όμως και για το περιβάλλον, τους ισχυρούς του πλανήτη αλλά και τα πράγματα για τα οποία αξίζει κανείς να μάχεται.
Αν ρωτήσω έναν φανατικό ακροατή των Placebo γιατί ξεχωρίζει το συγκεκριμένο συγκρότημα, ανάμεσα στα πολλά που θα απαριθμήσει, αναμφισβήτητα θα συμπεριλάβει και την κυνική, γεμάτη βεντετισμό περσόνα του φρόντμαν Μπράιαν Μόλκο. Οι καυστικές, πολλές φορές, απαντήσεις του στους δημοσιογράφους αλλά και στους ίδιους τους θαυμαστές του που έχουν προσπαθήσει να τον πλησιάσουν τον έκαναν αγαπητά... μισητό τα τελευταία, σχεδόν 15, χρόνια. Είχα την τύχη να γνωρίσω το καλό του προφίλ στις δύο συνεντεύξεις που του είχα πάρει στο παρελθόν: μικρές δόσεις ειρωνείας, πάντα όμως με ένα ιδιαίτερο χιούμορ και ευφυΐα. Από τότε ως σήμερα μεσολάβησαν μόνο τρία χρόνια, αλλά πολλά άλλαξαν στο ίδιο το συγκρότημα. Ολα όμως είχαν ως αποτέλεσμα η υπεροψία του διάσημου τραγουδιστή και κιθαρίστα, που έπρεπε να διατηρήσει το προφίλ του σταρ παρά τα ταρακουνήματα, να εκτιναχθεί στα ύψη. Ο πρώτος εκνευρισμός του Μόλκο φάνηκε το 2006. Οταν κάτι συνέβη κατά τη διάρκεια των συναυλιών στο Φεστιβάλ Reading και στο Terra Vibe, αποχώρησε για αρκετή ώρα από τη σκηνή θυμωμένος. Ενάμιση χρόνο αργότερα, ο ντράμερ Στιβ Χιούιτ εγκατέλειψε το συγκρότημα και τη θέση του πήρε ο Καλιφορνέζος και κατά πολύ νεότερός του, Στιβ Φόρεστ, ο οποίος προηγουμένως έπαιζε με μια μικρή αμερικανική μπάντα, τους Evaline. Οταν το συμβόλαιο του γκρουπ με την πολυεθνική δισκογραφική εταιρεία Virgin έληξε, στράφηκαν στην ανεξάρτητη PIAS, σε μια προσπάθεια να ακολουθήσουν πιο δημιουργικό, όπως δήλωσαν οι ίδιοι, δρόμο. Το νέο τους άλμπουμ «Battle for the Sun», που μόλις κυκλοφόρησε, έχει ήχο διαφορετικό και είναι πολύ δυναμικό. Οι σκοτεινές ημέρες των Placebo ανήκουν στο παρελθόν. Τώρα κοιτούν τον ήλιο και αν τελικά καούν, θα είναι αποκλειστικά δικό τους λάθος. Με έξι πλέον άλμπουμ στο ενεργητικό τους, κοιτούν πίσω στη 15ετή πορεία τους: η εναλλακτική ροκ μπάντα με επιρροές από τους Ντέιβιντ Μπάουι, Sonic Youth και Pixies, της οποίας τα τραγούδια αναφέρονταν σε συναισθηματικές καταστάσεις, μεγάλωσε. Απέναντί μου ο τραγουδιστής και κιθαρίστας Μπράιαν Μόλκο, ο μπασίστας Στέφαν Ολσνταλ και ο καινούργιος ντράμερ Στιβ Φόρεστ μιλούν για τα παλιά και τα καινούργια.
-Καλησπέρα, πώς είστε;
Μπράιαν Μόλκο: «Οχι και τόσο καλά, κάνουμε συνέχεια συνεντεύξεις και βαριόμαστε να συζητάμε συνέχεια τα ίδια ηλίθια πράγματα».
-Ακουσα το νέο άλμπουμ σας και θα έλεγα ότι σε γενικές γραμμές μου άρεσε.
Μπ.Μ.: «Αλήθεια; Είσαι η πρώτη που μας το λέει αυτό, κανείς δεν έχει αναφέρει τίποτε ως τώρα, οπότε είναι ωραίο να ακούμε κάτι».
-Δύο ή τρία τραγούδια μού φάνηκαν λίγο επίπεδα, νομίζω όμως ότι το «Neverending Why» θα ήταν η ιδανική επιλογή για επόμενο σινγκλ, ειδικά στην Ελλάδα. Εσείς τι λέτε;
Μπ.Μ.: «Λέω ότι δεν δουλεύεις σε δισκογραφική εταιρεία, οπότε δεν σου πέφτει λόγος».
-Ισως προτιμούσατε να σας αναφέρω μόνο τα θετικά. Δεν στέκομαι όμως άλλο εδώ, πείτε μου ποιο είναι αυτό το «ατέρμονο γιατί» για εσάς;
Μπ.Μ.: «Είναι όλες οι ερωτήσεις στις οποίες δεν βρίσκεις ποτέ απάντηση, όπως, για παράδειγμα, “γιατί πρέπει να υπάρχει τόση δυστυχία, προσωπική και παγκόσμια;”. Μπορείς να περάσεις πολύ καιρό διερωτώμενος, ψάχνοντας απαντήσεις που ποτέ δεν θα βρεις. Τελικά είναι καλύτερα να αποδεχτείς τη δυστυχία, όπως και την ευτυχία, ως μέρος της ίδιας της ζωής. Ισως το ένα να μην μπορεί να υπάρξει χωρίς το άλλο».
-Κάπου αλλού γράφετε: «Η καρδιά που πονάει είναι μια καρδιά που λειτουργεί». Κάποιες φορές όμως «κοιμίζουμε» την καρδιά μας για να αποφύγουμε να πληγωθούμε. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι την απενεργοποιούμε.
Μπ.Μ.: «Σίγουρα όχι. Είναι παρηγορητικό να γνωρίζεις ότι μπορείς να έχεις συναισθήματα. Μπορεί κάποιες φορές να σε κάνουν πραγματικά χαρούμενο και κάποιες άλλες απίστευτα δυστυχισμένο. Αφού αισθάνεσαι όμως, σημαίνει ότι είσαι ζωντανός και ότι δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι. Οπως πολλοί άλλοι, έτσι και εγώ ο ίδιος για αρκετό καιρό αναισθητοποιούσα τον εαυτό μου για να μην πληγωθώ, προσπαθώ όμως να μην το κάνω πλέον. Θα υπάρξει έντονη λύπη αλλά και μεγάλη χαρά. Είναι προτιμότερο από το να μη νιώθεις τίποτε».
-Λίγες ημέρες αφού στείλατε το νέο άλμπουμ στις δισκογραφικές, το αποσύρατε ώστε να μη διαρρεύσει από κανέναν δημοσιογράφο. Ολοι γνωρίζουμε ότι ένα άλμπουμ ανεβαίνει ούτως ή άλλως στο Internet την ίδια ημέρα της κυκλοφορίας του. Γιατί λοιπόν είναι τόσο σημαντικό να συμβαίνουν όλα με τόση μυστικότητα ως εκείνη την ημέρα;
Στέφαν Ολσνταλ: «Τα συγκροτήματα πρέπει να έχουν τον έλεγχο για το πότε θέλουν να κυκλοφορήσει ο δίσκος. Αν αυτό δυσαρεστεί κάποιους, ας είναι. Πρόκειται για τον δικό μας δίσκο, οπότε να πάνε να γ...ν».
-Ο Στιβ Φόρεστ είναι ο νέος ντράμερ. Πολύ νεότερός σας και Αμερικανός. Σκεφτήκατε ποτέ ότι μπορεί να προσελκύσει περισσότερους νέους ή και αμερικανούς θαυμαστές;
Μπ.Μ.: «Οχι. Η υπηκοότητα δεν έπαιξε ποτέ ρόλο. Ο Στιβ κατέχει ένα επίπεδο μουσικής δεξιοτεχνίας που θα χρειαζόταν οποιοσδήποτε έμπαινε στο συγκρότημα. Αυτό που έχει επίσης μεγάλη σημασία είναι να βρεις κάποιον με τον οποίο μπορείς να ταξιδέψεις σε όλον τον κόσμο και έχει θετική αύρα. Μετά το “διαζύγιο” με τον Στιβ Χιούιτ, τους Placebo περιέβαλε σκοτάδι. Θέλαμε λοιπόν θετική σκέψη και ενθουσιασμό».
-Οι νεότεροι καλλιτέχνες είναι πιο παθιασμένοι με τη δουλειά τους;
Μπ.Μ.: «Δεν νομίζω ότι είναι πιο παθιασμένος από εμένα ή τον Στέφαν, και ας έχουμε αναμφίβολα βιώσει οποιαδήποτε εμπειρία είχε να μας προσφέρει όλο αυτό το ροκ εν ρολ τσίρκο. Η εξάντληση βέβαια είναι μια πραγματικότητα, θέλαμε λοιπόν όλος αυτός ο ενθουσιασμός του να μας εξαγνίσει από τον κυνισμό των 30 και κάτι χρόνων μας, και το καταφέρνει».
-Εσείς, Στιβ, πώς νιώθετε;
Στιβ Φόρεστ: «Είμαι πραγματικά χαρούμενος. Το να είσαι μέλος ενός συγκροτήματος που σέβεσαι και με τη σειρά τους εκείνοι σε σέβονται ως άνθρωπο και ως μουσικό είναι πάντα το κλειδί της επιτυχίας».
-Σας έχει επηρεάσει καθόλου η οικονομική κρίση; Πιστεύετε ότι τα πράγματα θα αλλάξουν σύντομα;
Μπ.Μ.: «Μιλάς στο λάθος άτομο, βαριέμαι τόσο πολύ με την πιστωτική κατάρρευση και τη γ...η οικονομική κρίση και όλες αυτές τις συζητήσεις για εταιρείες που πτωχεύουν. Τι περιμένεις να σου πω;»
-Προφανώς τίποτε. Για ποιο πράγμα αξίζει να μάχεται κανείς;
Μπ.Μ.: «Για πολλά. Για ένα καλύτερο αύριο θα ήταν μια καλή αρχή, είτε για τους άλλους είτε για τον ίδιο σου τον εαυτό».
-Συμμετείχατε ενεργά στην «Ωρα της Γης»; Πιστεύετε ότι μία ώρα μπορεί στα αλήθεια να σώσει τον πλανήτη ή να αποτελέσει την αρχή ή ήταν όλο μια καλή διαφημιστική καμπάνια για τις μεγάλες πολυεθνικές;
Μπ. Μ.: «Αν και θα κατηγορηθώ για φαρισαϊσμό, πιστεύω ότι οι άνθρωποι θα μπορούσαν να κάνουν πολύ περισσότερα, αλλά αυτό πρέπει να γίνει από την κορυφή προς τη βάση. Τουλάχιστον στις ΗΠΑ τα πράγματα αρχίζουν να αλλάζουν, η ομάδα του Ομπάμα ενδιαφέρεται περισσότερο για το περιβάλλον, αλλά ακόμη υπάρχουν πάρα πολλά που πρέπει να γίνουν».
-Ενας καλλιτέχνης που είναι εξαρτημένος από ουσίες ή αντιμετωπίζει προβλήματα συμπεριφοράς πρέπει να κρίνεται με βάση την προσωπική του ζωή;
Μπ.Μ.: «Είναι το τσίρκο των media. Ο ενθουσιασμός του βρετανικού κίτρινου Τύπου και του κοινού με ανθρώπους άρρωστους μου φαίνεται κάπως νοσηρός. Δεν μου προκαλεί καμία έκπληξη ότι η Εϊμι Γουάινχαουζ δεν έχει κυκλοφορήσει καθόλου μουσική, όπως δεν μου προκαλεί έκπληξη ότι όταν τραγουδάει ο Πιτ Ντόχερτι ακούγεται σαν γάτα που τη στραγγαλίζουν. Ο εθισμός στα ναρκωτικά συνήθως έχει άσχημη επίδραση στη δημιουργικότητα ενός καλλιτέχνη. Δεν υπάρχει τίποτε ρομαντικό σε όλο αυτό, όσο και αν κάποιοι θέλουν να το βλέπουν έτσι. Αυτοί οι άνθρωποι κραυγάζουν για βοήθεια, δεν το βλέπετε; Ας τους βοηθήσει κάποιος».
-Υπάρχει κάτι που δεν θέλετε να θυμάστε από την Ελλάδα;
Μπ.Μ.: «Κόλλησα σκουλήκια από ένα χαλασμένο κεμπάμπ και είχα διάρροια».
-Σκοπεύετε να παίξετε κάποια τραγούδια που δεν έχετε παίξει ποτέ πριν;
Στ.Ο.: «Δεν γίνεται να παίξουμε όλα τα αγαπημένα κομμάτια του κοινού. Στο τέλος θα μας ζητήσουν να παίξουμε και στο σαλόνι τους…».
Μπ.Μ.: «…ενώ κάνουμε έρωτα. Και θα εξακολουθούν να υπάρχουν κάποιοι που δεν θα είναι ευχαριστημένοι».
- Δημοσιεύθηκε στο BHMagazino, τεύχος 453, σελ. 66-68, 21/06/2009.
No comments:
Post a Comment