«Ντον Τζοβάνι για... τρεις»

• ΟΠΕΡΑ - ΚΑΜΠΑΡΕ ΓΙΑ ΔΥΟ ΦΩΝΕΣ ΚΑΙ ΠΙΑΝΟ ΣΤΟ ΓΚΕΤΕ
• Ηχοι ζωντανοί
• Του ΓΙΑΝΝΗ ΣΒΩΛΟΥ, Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 3 Ιουνίου 2009

• Αναβίωση της παραγωγής του «Ντον Τζοβάνι» στην επιτυχημένη εκδοχή όπερας-καμπαρέ με την οποία εγκαινιάστηκε η Εβδομάδα MozArt 2006 στο Ζάλτσμπουργκ παρουσίασαν ο βαρύτονος Μίχαελ Κβαστ, η υψίφωνος Σαμπίνε Φίσμαν και ο πιανίστας Τέοντορ Γκάνγκερ στο Ινστιτούτο Γκέτε (20.5.2009).

Ινστιτούτο Γκέτε, «Don Giovanni a trois»: Οι Μίχαελ Κβαστ, Σαμπίνε Φίσμαν και ο πιανίστας Τέοντορ Γκάνγκερ παρουσιάζουν το οπερατικό αριστούργημα των Μότσαρτ/Ντα Πόντε σε εκδοχή καμπαρέ

Βασική προϋπόθεση απήχησης της παράστασης αυτής είναι η ύπαρξη καλλιεργημένου ακροατηρίου, απόλυτα εξοικειωμένου με το μοτσάρτειο πρωτότυπο. Το έργο δόθηκε στα γερμανικά με ελληνικούς υπέρτιτλους. Η ανακαινισμένη αίθουσα εκδηλώσεων ήταν κατάμεστη από γερμανόφωνους και Ελληνες φιλόμουσους, που έσπευσαν να παρακολουθήσουν αυτό το απολαυστικό κομμάτι μουσικού θεάτρου. Οι τρεις προικισμένοι performers έπαιξαν με απλό, επίσημο ένδυμα, καθήμενοι εμπρός από μουσικά αναλόγια. Με τίτλο «Don Giovanni a trois» η πρότασή τους ήταν μια ερεθιστικής επικοινωνιακής αμεσότητας προσαρμογή του διάσημου λυρικού έργου, ριζωμένη βαθιά στη μακρά, πλούσια γερμανική παράδοση κριτικής διακωμώδησης που συνδυάζει με ευφάνταστο τρόπο μιμική, γκροτέσκο, κοινωνική σάτιρα καθώς επίσης μουσική, λόγο, κίνηση κ.λπ. Παίζοντας με ανεξάντλητη ενεργητικότητα, ευρηματικότητα και ανατρεπτικό χιούμορ, οι δύο τραγουδιστές-ηθοποιοί απέδωσαν συνεπτυγμένο ολόκληρο(!) το φωνητικό μέρος της όπερας -ρετσιτατίβα, άριες, σύνολα και χορωδιακά- εναλλασσόμενοι σε δύο ή περισσότερους ρόλους ταυτόχρονα! Επιπροσθέτως μιμήθηκαν με τις φωνές τους ηχητικά εφέ αλλά και ολόκληρα ορχηστρικά μέρη. Η απόδοση της «Εισαγωγής» ήταν αριστούργημα ιλαρότητας! Επίσης απάγγειλαν σκηνικές οδηγίες και αναπαρέστησαν τη σκηνική δράση εμπλουτίζοντας αμφότερες με επικαιρικές αναφορές, πικάντικες υπερβολές, γκαγκ κ.λπ. Αλαφραίνοντας το πρωτότυπο το ιστορικό ιδεαλιστικό του ένδυμα, εξέθεσαν τον καυτό θεματικό του πυρήνα ανοίγοντας έτσι ένα σύγχρονο διάλογο με τη μεγαλοφυή συνεργασία των Μότσαρτ-Ντα Πόντε. Το ασύλληπτου πλούτου και τεχνικής αρτιότητας εκφραστικό τους οπλοστάσιο περιλάμβανε ευρύ φάσμα πλαστών φωνών, μιμικής και υποκριτικής αποσκευής που απέδιδαν γλαφυρότατα καθέναν από τους πολλούς χαρακτήρες της όπερας. Στο αεικίνητο παιχνίδι των δύο συμμετείχε και ο πιανίστας με δικές του, στιγμιαίες «σφήνες». Βγήκαμε από την αίθουσα με μια μεθυστική αίσθηση πνευματικής πληρότητας και ψυχικής ανάτασης, που μας προκάλεσε το πνευματώδες, αισθητικά ισορροπημένο, νοηματικά πολυδιάστατο σκηνικό θέαμα! Μια παράσταση που όφειλαν να είχαν παρακολουθήσει οι εγχώριοι, επίδοξοι αποδομητές της όπερας· και, βεβαίως, κάθε θαυμαστής και θαυμάστριά τους.