Saturday, January 31, 2009

Η Κάθριν Τζένκινς επιστρέφει στην Αθήνα

http://www.waterfront.co.uk/news/photoquality/KatherineJenkins.jpg

Η διάσημη Ουαλλή μεσόφωνος την Πέμπτη στο Μέγαρο Μουσικής

Η εκθαμβωτική Κάθριν Τζένκινς, που ξέρει να μαγεύει το κοινό της όπως κάποτε έκανε η Μαρία Κάλλας, επανέρχεται στην Αθήνα, μετά την τελευταία συναυλία της στο Παναθηναϊκό Στάδιο πριν από δύο χρόνια, πλάι στον Πλάθιντο Ντομίνγκο. Η Ουαλλή μεσόφωνος που δεν έχει προλάβει να πατήσει τα τριάντα, εκτός από αγαπημένη τραγουδίστρια της Μεγάλης Βρετανίας, δίνει κάθε χρόνο εκατοντάδες παραστάσεις στις μεγαλύτερες μουσικές σκηνές στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο κόσμο. Και σαν να μην έφτανε αυτό, το πρώτο της άλμπουμ, «Premiere», κατάφερε να σημειώσει τις πιο γρήγορες πωλήσεις που είχε κάνει ποτέ δίσκος μεσοφώνου, μετά τη Μαρία Κάλλας.

«Katherine Jenkins in Concert», λοιπόν, με πρωταγωνίστρια μια νεαρή γυναίκα που έχει καταφέρει να παντρέψει μέσα από τη φωνή της και την προσωπικότητά της, τον κόσμο της κλασικής μουσικής με την ποπ κουλτούρα, χωρίς να «χάνεται» το επίπεδο της ερμηνείας της πουθενά. Η πολυμήχανη Τζένκινς, πέρυσι τέτοια εποχή, εξέδωσε την αυτοβιογραφία της, η οποία παρουσιάστηκε σε αποσπάσματα και στην εφημερίδα Daily Mail, ενώ πριν από τρεις μήνες κυκλοφόρησε το τελευταίο της άλμπουμ, «Sacred Arias», το οποίο είναι ήδη το πιο δημοφιλές στις λίστες των δίσκων κλασικής μουσικής στη Μεγάλη Βρετανία.

Την Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στις 8.30 μ.μ. Βασ. Σοφίας & Κόκκαλη, τηλ. 210-72.82.333

Απογείωση στο «ανκόρ» για τους Franz Ferdinand

Οι συναυλίες θα έπρεπε να αρχίζουν από το τέλος. Θα ήταν πολύ καλύτερα έτσι. Ολοι ξέρουν ότι τα «ανκόρ», τα τραγούδια μετά το μπιζάρισμα, είναι μια καθιερωμένη σύμβαση, ότι το συγκρότημα θα ξαναγυρίσει. Και αυτή η επάνοδος σηματοδοτεί μια στιγμή οπότε οι μουσικοί, απελευθερωμένοι από την υποχρέωση να παρουσιάσουν τα προγραμματισμένα κομμάτια, χαλαρώνουν κι αρχίζουν πραγματικά να παίζουν. Είναι σαν να διαβαίνουν έναν Ρουβίκωνα, τα σύνορα που χωρίζουν τη «δουλειά» από τη διασκέδαση, για τους ίδιους και για το κοινό.

Το κύριο μέρος της συναυλίας των Franz Ferdinand στο Picture House του Εδιμβούργου δεν είναι καθόλου άσχημο, αλλά το «ανκόρ» τους είναι το κάτι άλλο. Ο Αλεξ Καπράνος επιστρέφει μόνος του στη σκηνή και αρχίζει να τραγουδάει το «Jaqueline». Φοράει ακόμα τα άσπρα παπούτσια νταβατζή που είδαμε στο βίντεο για το πρόσφατο σινγκλ τους, το «Ulysses», αλλά έχει χάσει από καιρό τη γραβάτα–σπάγκο και το ροκαμπίλι σακάκι με τα κίτρινα σιρίτια που φορούσε όταν πρωτοβγήκε στη σκηνή.

Οι υπόλοιποι της μπάντας βγαίνουν κι αυτοί και παίρνουν θέση. Το σουξέ από το πρώτο άλμπουμ το ακολουθεί ένας άλλος παλιός φίλος. Το «Michael» αφηγείται την ιστορία του μάγκα από τη Γλασκώβη που, πίτα στο μεθύσι, καταλήγει να ερωτοτροπεί χορεύοντας στην πίστα με έναν άλλο νεαρό.

  • Αυτοσχεδιασμοί

Κι έρχεται μετά το «Outsiders», το (καλό) τελικό τραγούδι τού (όχι πολύ καλού) δεύτερου άλμπουμ τους. Το συγκρότημα, γνωστό για την αντιπάθειά του στη φλυαρία, παρατείνει το κομμάτι παίζοντας ανέμελα για πολλά λεπτά. Ο Καπράνος εκτοπίζει από τα πλήκτρα τον Νικ Μακάρθι, ξεκινώνας έναν ζωηρό, κελαρυστό αυτοσχεδιασμό, και τελικά συγκεντρώνονται όλοι μαζί γύρω από τα ντραμς του Πολ Τόμσον, για να καταλήξουν σ’ ένα dance–rock κρεσέντο κρουστών αντάξιο του Rapture. Οι θαυμαστές τους πρέπει να έχουν ξαναδεί παρόμοια ξεσπάσματα στα καλοκαιρινά φεστιβάλ, αλλά η επανάληψη δεν μετριάζει τον ενθουσιασμό τους. Το όργιο κρουστών φαίνεται να επιβεβαιώνει τη διαβεβαίωση του Καπράνου πως η τελευταία ενσάρκωση των Franz Ferdinand είναι ένα πλάσμα της νύχτας, σκλάβος του ρυθμού.

Τελειώνοντας, παίζουν το «This Fire», άλλο ένα από τα αγαπημένα τραγούδια τους του πρώτου άλμπουμ. Καθώς το κομμάτι φτάνει στο τέλος του, ο Πολ Τόμσον σηκώνει το τύμπανό του, το ρίχνει πρώτα πάνω στη σκηνή και κατόπιν στο πλήθος. Ο ντράμερ έχει μεγαλώσει στο Εδιμβούργο και πιθανόν να ξέρει πως δεν κινδυνεύει να του το κλέψουν. Και πράγματι, οι θεατές επιστρέφουν ευγενέστατα το θυσιασμένο τύμπανο στον τεχνικό που κατέβηκε να το πάρει.

Εξακολουθούν να είναι καλοί, λοιπόν, οι Franz Ferdinand. Εύχεσαι όμως να ξεκινούσαν πάλι από την αρχή τη συναυλία και να την έπαιζαν όπως το «ανκόρ». Λείπει επίσης το αίσθημα ότι το τελευταίο τους άλμπουμ, που έχει τίτλο «Tonight: Franz Ferdinand» και κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες, διαθέτει τον ανέμελο ηδονισμό που αναδυόταν στο φινάλε της συναυλίας.

  • Αφορμή για φήμες

Δυστυχώς, δεν έπαιξαν δύο από τα καλύτερα τραγούδια του καινούργιου άλμπουμ, το «Lucid Dreams», ένα εκπληκτικό τέκνο κομμάτι που δείχνει ότι το συγκρότημα ξέρει καλά να εισχωρεί στον κόσμο των κλαμπ, και το επιβλητικό stomp «No You Girls Never Know». Η μακρόχρονη κυοφορία του καινούργιου δίσκου τους έδωσε αφορμή για διάφορες φήμες που διαψεύστηκαν, όπως ότι είχαν προσανατολιστεί σε afrobeat ρυθμούς ή ότι θα συνεργάζονταν με τον Μπράιαν Χίγκινς, τον άνθρωπο που «δημιούργησε» τις διαδόχους των Spice Girls, το καινούργιο και πολύ δημοφιλές ποπ συγκρότημα Girls Aloud.

«Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαστε πραγματικά ποπ γκρουπ», είπαν πρόσφατα οι Ferdinand σε μια συνέντευξη Τύπου, παράξενη ομολογία από ένα συγκρότημα που το πρώτο του άλμπουμ πούλησε κοντά στα έξι εκατομμύρια αντίτυπα. Το τρίτο άλμπουμ έχει μερικά δυνατά κομμάτια, αλλά δεν είναι σίγουρο ότι θα έχουν όλα άμεση απήχηση. Το «Ulysses» είναι αρκετά εντυπωσιακό, αλλά αμφιβάλλω αν αφήνει αποτύπωμα με διάρκεια. Το «What She Came For» κολλάει στο μυαλό, κυρίως όμως λόγω των στίχων, που αναφέρονται σε γελοίες ερωτήσεις συνεντεύξεων. «Από πού πήρατε το όνομά σας;» «Πού θα βρίσκεστε σε πέντε χρόνια;» Ο Καπράνος έχει κάθε δικαίωμα να σαρκάζει τις ανοησίες του μουσικού ρεπορτάζ· είναι ένας από τους πιο μορφωμένους και εύγλωττους ποπ αστέρες μας και ξέρει να συνδυάζει με εξαιρετική δεξιοτεχνία το ανάλαφρο με το σκοτεινό. Αλλά υπάρχουν πολύ καλύτεροι στόχοι ειρωνείας από τα κλισέ των πρωτάρηδων δημοσιογράφων αν θέλεις να οικοδομήσεις ένα ενδιαφέρον τραγούδι.

  • Αγνωστο μέλλον

Ο δίσκος περιέχει αρκετά τραγούδια αντάξια της φήμης του συγκροτήματος, ωστόσο δεν μπορείς παρά να αναρωτηθείς ποια θα είναι η πορεία του άλμπουμ μέσα στο κλίμα που επικρατεί σήμερα. Το 2009 η μόδα θέλει να επιστρέφουν τα γκρουπ κοριτσιών με συνθεσάιζερ και να υποχωρούν τα «αρσενικά» συγκροτήματα. Από όλες τις μπάντες αγοριών με κιθάρες που γοήτευσαν τη φαντασία του κοινού τα τελευταία χρόνια, οι Franz Ferdinand έχουν τις μεγαλύτερες πιθανότητες να παραμείνουν στον αφρό. Αγαπούν τα πλήκτρα. Είναι όμορφα παιδιά. Μια από τις ιδρυτικές αρχές τους είναι να κάνουν τα κορίτσια να χορεύουν. Αν όμως δεν εκπληρωθούν οι νυχτερινές υποσχέσεις του Tonight –να τους αναδείξουν και πάλι σε κάτι παραπάνω από ένα γκρουπ που απλώς παίζει μερικά συμπαθητικά τραγούδια– τότε ίσως τα πράγματα να μην πάνε τόσο καλά.

  • [The Observer] Η Καθημερινή, 01/02/2009

Φοίβος Δεληβοριάς: «Πρέπει τώρα να πάρουμε όλοι φωτιά»

http://194.30.231.7/kathnews/photos/18-04-07/18-04-07_187816_1.jpg

Ο Φοίβος Δεληβοριάς, έτοιμος για οκτώ μεγάλες πρεμιέρες, σχολιάζει τα γεγονότα του Δεκεμβρίου και τα τεκταινόμενα στο τραγούδι

Eίχε διάθεση να συναντηθεί με άλλους συναδέλφους του. Οχι για τις εντυπώσεις της μαρκίζας. Ούτε για την κρίση της εποχής. «Ηθελα να βρεθώ με κάποιες προσωπικότητες που έχω ψηλά. Που έχουν κι εκείνοι κάτι μοναχικό στον δρόμο τους». Ετσι, ο Φοίβος Δεληβοριάς ετοίμασε οκτώ προγράμματα για τέσσερα Παρασκευοσάββατα στο Γυάλινο Μουσικό θέατρο, προκειμένου να κάνει αυτό που είχε επιθυμήσει. Σαν ένα φιλικό τζαμάρισμα με τραγουδοποιούς και τραγουδιστές. Είχε περάσει άλλωστε καιρός από τις συναντήσεις με τον Διονύση Σαββόπουλο, τον Ορφέα Περίδη και τον νεότερο Ζακ Στεφάνου. Ας δούμε τι λέει ο ίδιος για τις οκτώ πρεμιέρες, τις δυσκολίες του χώρου, τα γεγονότα των ημερών, τα δεινά του ελληνικού τραγουδιού.

Οι καλεσμένοι μου: Μπακιρτζής (δεν έχω χάσει ούτε μία παράσταση των Χειμερινών Κολυμβητών από το 1991. Μπήκα στο σύμπαν των τραγουδιών τους). Παύλος Παυλίδης (θαυμάζω τον ήχο του), Μάρθα Φριντζήλα (ο συνδυασμός θεάτρου, τραγουδιού και μουσικών πρότζεκτ είναι μοναδικός), Encardia (λένε με σύγχρονο και κεφάτο τρόπο τραγούδια ελληνόφωνα από την Κάτω Ιταλία), Νίκος Ξυδάκης (ο αριστοκράτης μας), Κωστής Μαραβέγιας (έφτιαξε πέρυσι μια ωραία μπάντα και έκανε το καλύτερο λάιβ της χρονιάς), Αρλέτα (τη θαύμαζα από μικρός, αλλά δεν κατάφερα να τη γνωρίσω. Μου άρεσαν πάντα η στάση, τα τραγούδια και η μοναχικότητα που υπερασπιζόταν φωτεινά), Μάρω Μαρκέλου (καινούργια τραγουδοποιός, 20 ετών με ταλέντο. Μόλις της έκανα παραγωγή). Αν τους προσέξεις θα δεις ότι είναι όλοι τους πρόσωπα που έχουν λειτουργήσει μοναχικά και μοιάζουν σαν πρίγκιπες. Δρουν σε ένα ανεπίσημο περιθώριο. Εκεί που βλέπεις όλον το χώρο να χει παρακμάσει και να κάνει κινήσεις πανικού, να ενδιαφέρονται για το λογιστήριο και όχι για το δημιουργικό κενό που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν θαρραλέα, αυτοί διαφοροποιούνται.

Λειτουργώ καλά με τη μοναξιά. Είμαι πολύ κοινωνικός αλλά τα πάω πολύ καλά και μόνος. Ειδικά καλλιτεχνικά μου άρεσε περισσότερο να λειτουργώ μοναχικά. Να βασίζομαι στους δικούς μου ρυθμούς παρά σε μεγάλες συντροφιές. Μοιάζουμε λοιπόν με όλους τους καλεσμένους μου. Θα συναντηθούμε, δεν θα επιβληθούμε.

Δεν βάζουμε μπροστά το παιχνίδι. Τέτοια φαινόμενα παρακμής σαν τα σημερινά δεν τα βλέπαμε συχνά. Νομίζουν πως αν κάποιος κινηθεί με βάση τα καλλιτεχνικά του κριτήρια, δεν θα βγάλει χρήματα επειδή είναι δύσκολη η εποχή. Κι όμως, μια εξαιρετική θεατρική παράσταση ξεχωρίζει, όπως και ένα καλό λάιβ.

Κρίση. Πρέπει να απαντήσουμε δημιουργικά. Οι φάσεις ακμής όπως αυτή του Χρηματιστηρίου ή της Ολυμπιάδας ήταν μια δοτή χαρά. Αυτά τα διαστήματα σε μπλοκάρουν περισσότερο από εκείνα που σφίγγεσαι, αλλά μπορείς να τα αντιμετωπίσεις με μεγαλύτερη φαντασία και εφευρετικότητα. Κι έναν σκηνοθέτη του σινεμά, περισσότερο τον αγχώνει και του δημιουργεί υπερβολές ένα μεγάλο μπάτζετ παρά κάτι που μπορεί να χειριστεί με φαντασία και δημιουργικότητα. Τα πρόσωπα που έχω καλέσει φέτος έχουν λειτουργήσει με τέτοιους τρόπους.

Το τραγούδι ατόνησε. Σε ορισμένα του σκέλη, όμως, υπάρχει δημιουργικότητα. Αυτό δείχνει ο δίσκος της Μόνικα. Νέο πρόσωπο, με ταλέντο και ωραία μουσική, που συναντιέται με παλιότερα ωραία πράγματα, τη μουσική του Χατζιδάκι αλλά και το σήμερα. Πέσανε όλοι πάνω της και μπορεί να είχε επιπτώσεις. Να την άγχωσε. Να την έκανε να νιώσει ότι χάνει την μπάλα. Αλλά δεν παύει να είναι ένα χαρμόσυνο γεγονός. Το υπόλοιπο τραγούδι περνάει έτσι κι αλλιώς κρίση. Το λαϊκό από τη δεκαετία του ’80. Ακουγες λαϊκά τότε και ακόμη κι αν δεν συμφωνούσες με την καψούρα του, έβλεπες ότι αυτός που τα γράφει έχει ένα μεράκι. Εξέφραζε κάτι. Μιλάω για το μέινστριμ λαϊκό, αυτό που ακούνε οι περισσότεροι. Μετά τα τέλη της δεκαετίας του ’80, άρχισαν να αναπαράγονται τα υβρίδια. Σαν τα τραγούδια του Καρβέλα και της λαϊκοπόπ. Επιδείξεις νεοπλουτισμού και κακού γούστου, που βόλευαν τα μεγάλα προγράμματα. Αλλά δεν ήταν έκφραση. Αντίστοιχα και το άλλο τραγούδι που ξεκίνησε από τον Χατζιδάκι και τον Θεοδωράκη, κι αυτό ατόνησε τρομερά. Δεν βρίσκεται στην άνθηση που γνώριζε πριν από δέκα – δεκαπέντε χρόνια.

Δεκαετία παρακμής. Στον στίβο που επικοινωνούμε όλοι μας, την τηλεόραση, την κοινή μας πραγματικότητα, παρακολουθούμε αρρωστημένο και διεφθαρμένο κλίμα, πλήρη ατιμωρησία, πτώση των αξιών, μια προκλητική αδιαφορία. Αυτό δεν μπορεί να μην περάσει στην έκφραση. Νομίζω ότι τώρα θα αρχίσει μια καλή περίοδος για τη δημιουργία. Η αρρώστια έγινε απ’ όλους αντιληπτή. Πριν από πέντε χρόνια, το κλίμα της Ολυμπιάδας κάλυπτε αυτή την αλήθεια. Κι αν κάποιος φώναζε, έμοιαζε γραφικός. Φωνές υπήρξαν, αλλά φαίνεται πως δεν ήταν η συνολική ανάγκη. Τώρα είναι ευκαιρία να διώξουμε την ατονία. Να ανάψουμε πάλι. Να πούμε κάτι αληθινό, κάτι που να έχει μια πνοή.

Να πάρουμε όλοι φωτιά. Οι νέοι είναι κάπως ατσούμπαλοι που ονειρεύονται περισσότερο την πραγματικότητα παρά τη βιώνουν. Στον χώρο της μουσικής και της τέχνης γενικότερα μπορούν να δώσουν μια ώθηση. Πηγαίνουν τα πράγματα λίγο πιο μπροστά. Ενα τέτοιο σημάδι αν φανεί, όλοι θα πάρουν φωτιά.

Δεν με ενδιαφέρει πού πηγαίνει ο ήχος. Υπάρχουν μαζικοί ήχοι. Η δεκαετία του ’90 έφερε τον ήχο του γκραντζ, του ’60 τον ηλεκτρικό ήχο. Ολα αυτά είναι μόδες που αγκαλιάζουν οι νέοι άνθρωποι, παρ’ όλα αυτά στα πέριξ της μόδας γίνεται πάντα κάτι διαφορετικό. Ξέρω όμως ότι όλη η τέχνη του τραγουδιού πηγαίνει στο άμεσο αίσθημα.

Μου αρέσουν οι «Ρόδες». Θεωρώ ότι είναι το μόνο σοβαρό χιπ– χοπ συγκρότημα στην Ελλάδα με μουσική φαντασία, χιούμορ και προκλητικότητα. Οι υπόλοιποι, ή μιλούν για αμαξάρες και γκόμενες ή για τους λιμενεργάτες στο Πέραμα. Οι «Ρόδες», ωστόσο, κάνουν το πολιτικό τραγούδι του σήμερα.

Πρωτοπορία το διαφορετικό. Μου αρέσει αυτό που μπορεί να φανεί στην υπερβολή της κοινωνίας ή στη μιζέρια της ή την ομοιογένειά της. Ο εκλεκτικισμός. Τα ιντερνετικά ραδιόφωνα, για παράδειγμα, μου αρέσουν πολύ. Είτε παίζουν R’n’B είτε μόνο τζαζ. Είναι ωραίο ότι άνθρωποι από διάφορα είδη μουσικής ψάχνουν τον αφρό.

Ο Δεκέμβριος μας ξύπνησε. Εκεί που σερνόμασταν όλοι στους καναπέδες και λέγαμε ποια τηλεσειρά θα κατεβάσουμε σήμερα ή να δούμε τα τελευταία επεισόδια του «Lost» ή του «Παρά πέντε», και συγχρόνως παρακολουθούσαμε στην τηλεόραση το σκάνδαλο Ζαχόπουλου ή τον Βουλγαράκη, κάτι έγινε. Βλέπαμε αλήθειες που μας έξυναν λίγο αλλά είχαμε το ίδιο απλανές βλέμμα. Τουλάχιστον αυτά τα Χριστούγεννα είχαν διαφορά. Οπου κι αν έβγαινα άκουγα ζωηρές συζητήσεις, ανθρώπους να διαφωνούν, να λένε την άποψή τους άφοβα, κάτι να γίνεται. Αισθάνθηκα πολίτης σε μια ζωντανή πόλη κι όχι σε μια πόλη που έχει απονεκρωθεί.

Δεν μπορώ την κακομοιριά. Τριαντάρηδες να μιλούν για μετριοπάθεια. Να θυμώνουν γιατί γκρεμίζεται ο τόπος. Είδαμε δάση να καίγονται, να εκμηδενίζεται η αξιοπρέπεια του πολίτη, πρόσωπα να εμπλέκονται τη μια μέρα στα σκάνδαλα ενός υπουργείου και ύστερα κάποιου άλλου. Διάφορους μπλεγμένους σε περίεργες υποθέσεις και να έχουν εκπομπές στην τηλεόραση. Για όλα αυτά αντιδρούσαμε σαν να ήταν φυσιολογικά. Σαν να έχει χαθεί εντελώς πια η ανθρώπινη υπόσταση από μέσα μας. Διαλύσανε τα πάντα, κάνουνε χρόνια πλιάτσικο και μιλούν γι’ αυτό που κάνουν τα παιδιά τους στον δρόμο; Βρήκα ωραία την αντίδραση των παιδιών που πήγαν στην ΕΤ προτείνοντας απλώς να ξυπνήσουμε.

Είμαστε η γενιά του καναπέ. Λυπάμαι όταν οι δικοί μου συνομήλικοι δείχνουν ότι είναι η γενιά του καναπέ. Μεγαλώσαμε βέβαια έτσι. Βλέπαμε συνέχεια τις ίδιες εκπομπές και σχολιάζαμε, διαβάζαμε πολύ, γιατί όλων οι μανάδες ονειρεύονταν golden boys τα παιδιά τους ενώ εμείς περνούσαμε την εφηβεία κλεισμένοι στα σπίτια βλέποντας την ίδια εκπομπή ή κάνοντας τηλεφωνικές φάρσες. Υπάρχει κάτι εντελώς μοναχικό σε αυτά. Ολα αυτά δημιούργησαν μια δηλητηριώδη μοναξιά και διάθεση φιλήσυχης ζωής. Καθαρά ευνουχισμός.

Τι παιδεύει έναν τραγουδοποιό; Να φτάσει στο βάθος. Αυτό απασχολεί όλους. Δεν νομίζω ότι η Μόνικα αυτή τη στιγμή πρέπει να ασχολείται με κάτι λιγότερο απ’ αυτό που ασχολούνταν ο Λέοναρντ Κοέν. Να βλέπει δηλαδή τι καίει πίσω από ένα καθημερινό γεγονός που παρατηρεί ή τα τελευταία γεγονότα. Τα ανθρώπινα συναισθήματα κάτω από μια πολιτική σύρραξη. Ή την αγάπη για τη ζωή κάτω από την αγωνία του θανάτου. Αυτά λυτρώνουν τον καλλιτέχνη που δεν φοβάται το σκοτεινό του δωμάτιο. Τη μοναξιά του.

  • Της Γιωτας Συκκα, Η Καθημερινή, 01/02/2009

Thursday, January 29, 2009

CD ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΚΑΡΑΪΝΔΡΟΥ ΓΙΑ ΤΗ «ΣΚΟΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ»

Μουσικές για την απώλεια και τον ξεριζωμό

Η Ελένη Καραΐνδρου

«Στην Ελένη Καραΐνδρου βρήκα μια μουσική γλώσσα που έμοιαζε να γεννιέται ταυτόχρονα με την εικόνα των ταινιών μου. Έναν ήχο που ήταν δικός μου πριν γεννηθεί», λέει ο Θόδωρος Αγγελόπουλος μιλώντας για τη μουσική της αλλά και για τον βαθύτερο δεσμό τους που κρατάει 25 χρόνια. Δεν είναι όλες οι μακροχρόνιες σχέσεις καταδικασμένες. «Έχουν περάσει πολλά χρόνια από την πρώτη μας συνάντηση, αλλά κάθε φορά υπάρχει η ίδια ένταση, η ίδια αναμονή».

Πέντε χρόνια μετά το «Λιβάδι που δακρύζει», η μουσική της Ελένης Καραΐνδρου για τη νέα ταινία του «Σκόνη του χρόνου» (θα προβάλλεται από 12 Φεβρουαρίου) περνά σε CD από την ΕCΜ σε παγκόσμια κυκλοφορία (στην Ελλάδα από τη Μικρή Άρκτο).

Κάθε νέα ταινία του Αγγελόπουλου είναι μια νέα διαδρομή για την Καραΐνδρου και αυτή τη φορά η συνάντησή της με το απρόοπτο άρχισε από την πρώτη κιόλας ανάγνωση του σεναρίου. «Για πρώτη φορά σε σενάριό του υπήρχε σκηνή με ορχήστρα, μαέστρο, πιανίστα και συνθέτρια. Το μουσικό θέμα που έπρεπε να γράψω για τη σκηνή αυτή έμελλε να είναι από τα βασικά της ταινίας, καθώς το παρόν και το παρελθόν συμπλέκονται». Η νοσταλγία, ο ξεριζωμός, το αίσθημα της απώλειας είναι και πάλι παρόντα στις μουσικές της, αλλά όπως έλεγε κάποτε και ο Μάνφρεντ Άιχερ, «έτσι που μέσα από τη λύπη να βγάζουν χαρά και ελπίδα». Στην πλοκή επανέρχονται τα οικεία στον Αγγελόπουλο μοτίβα: εξορία, σύνορα, αποχωρισμός. Το ξεκίνημα γίνεται το 1953 με τον θάνατο του Στάλιν και το φινάλε γράφεται το 1989 με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Πρωταγωνιστής είναι ο Γουίλεμ Νταφόε, ως σκηνοθέτης που θέλει να ψάξει τις ρίζες του. Ο χρόνος και ο χώρος (Βαλκάνια, Ρωσία, Ελλάδα και Κεντρική Ευρώπη) μπλέκονται στα διαρκή γυρίσματα της μνήμης του και εδώ η μουσική ενώνει τα νήματα. Το πιάνο, το βιολί (Σέργκιου Ναστάζα), η άρπα (Μαρία Μπιλντέα), το βιολοντσέλο (Ρενάτο Ρίπο), το ακορντεόν (Ντίνος Χατζηιορδάνου) και το όμποε (Βαγγέλης Χριστόπουλος) γίνονται βασικά όργανα στον καμβά του σάουντρακ. Συμμετέχει ακόμα η Καμεράτα, υπό τον Αλέξανδρο Μυράτ και η Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ.
  • Χ.Π., ΤΑ ΝΕΑ: Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009

Μια συγκινητική έκπληξη «Η σκόνη του χρόνου»

Η Ελένη Καραϊνδρου με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο
Η Ελένη Καραΐνδρου με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο

Μπορεί να έχουν περάσει 25 ολόκληρα χρόνια από τότε που ξεκίνησε η συνεργασία της Ελένης Καραΐνδρου με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, η ίδια ωστόσο νιώθει τον ίδιο ενθουσιασμό κάθε φορά που δουλεύει μαζί του.

Αφορμή για τη νέα τους καλλιτεχνική συνάντηση στάθηκε η νέα ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου με τίτλο «Η σκόνη του χρόνου», την οποία η συνθέτρια ανέλαβε να «πλουτίσει» με τη μουσική της.

Το σάουντρακ της ταινίας, που κυκλοφορεί σε όλο τον κόσμο από την ECM, σε παραγωγή Μάνφρεντ Αϊχερ και διανέμεται στην Ελλάδα από τη «Μικρή Αρκτο», παρουσιάστηκε επίσημα χθες στον «Ιανό».

Σαν μια «συγκινητική έκπληξη» περιγράφει η Ελένη Καραΐνδρου την πρώτη ανάγνωση του σεναρίου της ταινίας. «Το να γράφεις μουσικής για τον κινηματογράφο είναι τελείως διαφορετικό απ το να δημιουργείς ένα άλμπουμ με μουσικό υλικό» παραδέχεται η ίδια.

Δεν είναι εξάλλου τυχαίο το ότι ο Θόδωρος Αγγελόπουλος δηλώνει πως στην Ελένη Καραΐνδρου βρήκε μια μουσική γλώσσα που έμοιαζε να γεννιέται ταυτόχρονα με τη γλώσσα των ταινιών του!

Και όπως χαρακτηριστικά τόνισε ο ίδιος προχθές σε μια σύντομη παρέμβασή του, «η τέχνη δεν μπορεί να δώσει την απάντηση στην κρίση, μπορεί όμως να γλυκάνει την αναμονή και να διατηρεί την ελπίδα».

  • Αναστασία Κουκά, ΕΘΝΟΣ, 29/01/2009

Wednesday, January 28, 2009

Η Γαλάτεια στον κόσμο της Μπάρμπι

ΖΟΥΠΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΠΕΡΑ ΔΩΜΑΤΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ

Τον 21ο χρόνο αδιάλειπτης λειτουργίας της εγκαινίασε η Οπερα Δωματίου Αθηνών, προσφέροντας μία ακόμη σπανιότητα. Στο πλαίσιο της ετήσιας συμπαραγωγής της με την ΕΛΣ, παρουσίασε με επιτυχία τη μονόπρακτη κωμική - μυθολογική όπερα του Φραντς φον Ζουπέ «Η ωραία Γαλάτεια», έργο πασίγνωστο κυρίως χάρη στην ανάλαφρη, μελωδική εισαγωγή του.

Οπερα Δωματίου Αθηνών: «Η ωραία Γαλάτεια» του Ζουπέ. Η Γαλάτεια (Μαριάννα Μανσόλα) δείχνει εύγλωττα την προτίμησή της στον Γανυμήδη (Ζαφείρης Κουτελιέρης)
Συμμετείχαν τέσσερις Ελληνες μονωδοί, αυτοσχέδια 22μελής ορχήστρα και επταμελές φωνητικό σύνολο υπό τον αρχιμουσικό Ερρίκο Φρεζή. Σύγχρονος του Οφενμπαχ και του Γιόχαν Στράους πατρός, με αντίστοιχα πλούσια μελωδική φλέβα, ο Ζουπέ θεωρείται πατέρας της βιεννέζικης οπερέτας.

Η ακρόαση αποκάλυψε ότι και η ωριαίας διάρκειας «Γαλάτεια» διαθέτει δομή και μουσική βαρύτητα οπερέτας: είναι αρθρωμένη σε σκηνές με μεγάλους, πνευματώδεις διαλόγους, οι οποίοι κορυφώνονται σε άριες στις οποίες κυριαρχούν ωραίες μελωδίες και χορευτικοί ρυθμοί. Η σκηνοθέτις Ελενα Τζαβάρα χειρίστηκε την ανάλαφρη, ψευδομυθολογική κωμωδία έξυπνα. Αναδιατύπωσε ολοκληρωτικά τη δραματουργία της και μετέφερε τη δράση στο παρόν, γειώνοντάς την σε εγχώρια, αγοραία συμφραζόμενα: το εργαστήρι γλυπτικής έγινε κατάστημα τουριστικών ειδών, Πυγμαλίων, Γανυμήδης και Μίδας αποδόθηκαν ως ιδιοκτήτης, παραπαίδι και συλλέκτης έργων τέχνης αντίστοιχα, ενώ η Γαλάτεια-άγαλμα αντικαταστάθηκε από... κουκλάκι-φετίχ της Μπάρμπι!

Στη θέση της μεσοφώνου που προβλέπει ο Ζουπέ, ο βαρύτονος Ζαφείρης Κουτελιέρης απέδωσε με μουσικότητα, άνεση και ακρίβεια την παρτιτούρα του Γανυμήδη, διαπλάθοντας με ακομπλεξάριστα θεατρικό ταμπεραμέντο την καρικατούρα του ερωτύλου υπαλλήλου. Αντίστοιχες ποιότητες όρισαν τον Μίδα του τενόρου Δημήτρη Πακτσόγλου, που η σκηνοθέτις διέπλασε όχι άστοχα ως κομψευόμενο, ώριμο κύριο. Η υψίφωνος Μαριάννα Μανσόλα ενσάρκωσε μια Γαλάτεια ταιριαστά ψυχρή και υπολογίστρια, τραγουδώντας με ασφάλεια και άνεση τη μουσικά καρατερίστικη, απαιτητικότατη παρτιτούρα της.

Τονικά προσεγγιστικό, ειδικά στο ξεκίνημα, ήχησε το τραγούδι του τενόρου Κωνσταντίνου Κληρονόμου στον ρόλο του Πυγμαλίωνα. Ο αρχιμουσικός Ερρίκος Φρεζής διηύθυνε με ακρίβεια, θεατρικότητα και γνώση του στίγματος της συγκεκριμένης μουσικής.
  • Του ΓΙΑΝΝΗ ΣΒΩΛΟΥ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 28/01/2009

«...Στον ουρανό με τα διαμάντια...»


Διαστροφική ποπ από τους Animal Collective
**«Merriweather Post Pavilion»

Οι μελωδίες των Beach Boys σερφάρουν δίπλα στους πειραματισμούς των Beatles, ένας νεαρός μακρυμάλλης Σιντ Μπάρετ απαγγέλλει ανάμεσα στα ψυχρά ηχητικά τοπία των Kraftwerk και το παλαβιάρικο ροκ τσίρκο των Grateful Dead χάνεται μέσα σε απειλητικά σάουντρακ από ξεχασμένες b-movies του '60. Ιδού όλο το οπλοστάσιο όπου επέδραμαν αυτοί οι Αμερικανοί πειραματιστές για να φτιάξουν ποπ μουσική. Οχι τη στείρα πλαστική ποπ της βιομηχανίας, αλλά μια βέβηλη, διαστροφική και αλανιάρικη ποπ, όπως θα ταίριαζε στην κολεκτίβα. Ενα σύμπλεγμα από εθιστικές μελωδίες, που άλλοτε διαλύονται σε ένα ηλεκτρονικό ξέσπασμα και άλλοτε κόβονται από ένα ψυχεδελικό παραλήρημα.

Οι Animal Collective είναι από τις τελευταίες μπάντες των καιρών που αναζητούν την περιπέτεια στη μουσική τους. Και εδώ επιχειρούν ένα ταξίδι στον λαβύρινθο της ποπ των 60's, τη βουτηγμένη στις ψυχεδελικές ουσίες. Αφετηρία είναι το ανοιχτό θέατρο που έδωσε το όνομά του στον δίσκο, το Merriweather Post Pavilion του αρχιτέκτονα Φρανκ Γκέρι, όπου από το '67 έπαιξαν μεγάλα ονόματα της τότε ροκ σκηνής. Τότε οι AC ήταν τα πιτσιρίκια που στριμώχνονταν γύρω από τη σκηνή. Και ανασύρουν από τη μνήμη εκείνον τον ήχο. Αλλά ως γνήσια παιδιά μιας εποχής που διαρκώς αλλάζει, περιπλανιούνται και στην ελεκτρόνικα, επιστρέφουν στις ακουστικές μελωδίες, ξαναβάζουν χορευτικούς ρυθμούς και στήνουν ένα διονυσιακό πανηγύρι.

Αλλά με τόσους διθυράμβους να έχουν γραφεί για «τους νέους Radiohead» ή το «Sgt Peppers αυτής της γενιάς», το άλμπουμ κινδυνεύει να καταβυθιστεί από την υπερβολή. Δεν είναι τίποτε από όλα αυτά, δεν μιμείται το παρελθόν αλλά «κλέβει» επιδέξια και επιλεκτικά από αυτό. Και τελικά είναι η νέα εξαιρετική δουλειά κάποιων μουσικών που έχουν αποδείξει ότι δεν χωράνε στις καθιερωμένες φόρμες.

Εδώ υπάρχει όλο το άλμπουμ για ακρόαση: http://au.myspace.com/ dominorecordsoz

** «Motion Το Rejoin» - Brightblack Morning Light

(Sony-BMG)

Παρά τις ινδιάνικες σκηνές και την επισήμανση στο εξώφυλλο ότι το άλμπουμ ηχογραφήθηκε με ηλιακή ενέργεια, οι BML δεν είναι τίποτε χαζοχαρούμενοι γραφικοί νεοχίπις. Γόνοι της εποχής της σύγχυσης, όπως δείχνει και το τραγούδι «Hologram Buffalo», είναι ένα μίγμα ψυχεδελικής φολκ, μπλουζ φιλοσοφίας και ηχητικού μινιμαλισμού. Το τρίτο άλμπουμ τους, ηχογραφημένο στα βουνά του Νέου Μεξικού, είναι ένα χαμηλόφωνο καλειδοσκόπιο από ακουστικές κιθάρες και ξεχαρβαλωμένα πιάνα, με γκόσπελ φωνητικά και σφήνες από τρομπόνια και σαξόφωνα. Στοιχειωμένο από τα φαντάσματα του '60, βουτηγμένο στην ποστ ροκ φιλοσοφία και ελκυστικό με τον δικό του υπόγειο τρόπο.

*www.myspace.com/theboxerrebellion

Κάποια τραγούδια από το νέο άλμπουμ των Boxer Rebellion με τίτλο «Union». Είναι οι τύποι που τρία χρόνια πριν είχαν κυκλοφορήσει το ατμοσφαιρικό πρώτο άλμπουμ, το «Exits», και ήταν αρκετό για να βαφτιστούν και αυτοί «οι νέοι Radiohead». Αλλά αν μοιάζουν σίγουρα σε κάτι με την μπάντα του Τομ Γιορκ, είναι ότι άφησαν και αυτοί πίσω τους εταιρείες και cd και δίνουν το «Union» μόνο μέσα από το i-Tunes. Μια ανάλογη συνέχεια στο συναρπαστικό ντεμπούτο τους.
  • Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 28/01/2009

Ελένη Καραΐνδρου. Μουσικό αντίδοτο στον χρόνο

Μουντό χειμωνιάτικο μεσημέρι στο ημίφως του «Ιανού». Από τα μεγάλα παράθυρα δεν φτάνει παρά λίγο χλωμό φως. Από τη μικρή σκηνή, όμως, έρχονται σαν από κάποιο χρόνο πολύ οικείο, γενναιόδωρες οι μουσικές της Ελένης Καραΐνδρου. Κι έτσι μοιάζει για λίγο σαν να είμαστε κι εμείς μέρος, κομπάρσοι έστω, της νέας ταινίας του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Η Σκόνη του Χρόνου». Είναι κι ο ίδιος άλλωστε εδώ για να τιμήσει με την παρουσία του τον όγδοο καρπό 25 χρόνων συνεργασίας με την συνθέτρια, τον άρτι αφιχθέντα από την ECM δίσκο με τη μουσική τής ταινίας.

Είκοσι πέντε χρόνια συνεργάτες και συνοδοιπόροι, η Ελένη Καραΐνδρου κι ο Θόδωρος Αγγελόπουλος στην παρουσίαση της μουσικής της για την ταινία του «Η σκόνη του χρόνου»
Η ταινία έκρυβε μια ιδιαίτερα φορτισμένη στιγμή και για την Καραΐνδρου. Το εξομολογήθηκε αφού πρώτα από το βίντεο πέρασε το τρέιλερ της ταινίας (βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες στις 12/2) με την ένδειξη «Επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Βερολίνου 2009».

«Για πρώτη φορά σε σενάριο του Αγγελόπουλου υπήρχε σκηνή με ορχήστρα, μαέστρο, πιανίστα και συνθέτρια, στην οποία γινόταν πρόβα του μουσικού θέματος για την ταινία που γύριζε ο Α (Γουίλεμ Νταφόε) μέσα στην ταινία, με θέμα την ιστορία των γονιών του (Ιρέν Ζακομπ, Μισέλ Πικολί). Το μουσικό θέμα που έπρεπε να γράψω γι' αυτή τη σκηνή, σημαντική αναφορά στη συνεργασία μου με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, στην ουσία έμελλε να είναι ένα από τα βασικά θέματα της ίδιας της ταινίας, μιας και σ' αυτήν παρόν και παρελθόν αλληλοσυμπλέκονται», είπε η Καραΐνδρου.

Αυτό είναι το θέμα του Χορού, που υπάρχει στον δίσκο σε τρεις παραλλαγές. Στη «Σκόνη του Χρόνου» πάλι, ακούγεται σε μια σκηνή που γυρίστηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με τη Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ, υπό τη διεύθυνση του Αλέξανδρου Μυράτ, σολίστ την πιανίστα Ναταλία Μιχαηλίδου και με τη Ρένη Πιττακή να υποδύεται τη συνθέτρια.

Ενα ακόμα μουσικό θέμα ξεχώρισε η Καραΐνδρου. Την «Αναζήτηση», που εκφράζει «την ταραχώδη διαδρομή των κινηματογραφικών ηρώων στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο». Η πλοκή ξεκινάει το 1953 με το θάνατο του Στάλιν και τελειώνει το 1989 με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Στο δίσκο, η «Αναζήτηση» υπάρχει σε δύο παραλλαγές, μία συμφωνική και μία με ορχήστρα δωματίου.

Αλλωστε, αυτή τη φορά η Καραΐνδρου, δουλεύοντας ήδη από τα Χριστούγεννα του 2007 πυρετωδώς, παρέδωσε στον Αγγελόπουλο 100 λεπτά μουσικής! Κι εκείνος μαζί με τον μοντέρ Γιάννη Τσιτσόπουλο επέλεξαν «σοφά αυτά που ήθελαν». Στη συνέχεια παραδόθηκε στον εμπνευσμένο παραγωγό της ECM, τον Μάνφρεντ Αϊχερ: «Χρειάστηκε η ιδιοφυής, δραματουργική του επέμβαση για να δημιουργηθεί ένα πυκνό, ηχητικό υφάδι 45 λεπτών». Τόσο διαρκούν συνολικά τα 19 θέματα και οι παραλλαγές τους στον, ομώνυμο της ταινίας, δίσκο.

Οσοι παραβρέθηκαν στη χθεσινή παρουσίαση, είχαν την τύχη να ακούσουν ζωντανά κάποια από τα θέματα με 4 από τους εκπληκτικούς πραγματικά σολίστ, μόνιμους συνεργάτες της Καραΐνδρου, τους Σ. Ναστάζα (βιολί), Ρ. Ρίπο (βιολοντσέλο), Μ. Μπιλντέα (άρπα), Ν. Χατζηιορδάνου (ακορντεόν), και με την ίδια στο πιάνο. Και ήταν τόσο μαγική η στιγμή της ακρόασης που θα μπορούσε κανείς να μην πει τίποτε άλλο για το δίσκο ή για τη νέα ταινία.

Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος δεν μίλησε γι' αυτήν. Ανταποκρίθηκε όμως στην παρατήρηση του Παρασκευά Καρασούλου, του επικεφαλής της «Μικρής Αρκτου», συνεργάτιδας της ECM στην Ελλάδα και υπεύθυνης για την καλαίσθητη παρουσίαση των δίσκων και για τη διανομή τους. Αυτός σχολίασε πως πρόσφατα κατάλαβε «Τι μπορεί να ενώνει δύο δημιουργούς επί 25 χρόνια: είναι η συνάντησή τους πάνω στον ποιητικό κόσμο. Η στιγμή αυτή», πρόσθεσε ο Καρασούλος, «που βγαίνει και η ταινία και ο δίσκος, είναι μια στιγμή μεγάλης κρίσης στην οποία ο μόνος που έχει τις προϋποθέσεις να δώσει την απάντηση είναι ο πολιτισμός».

Από τη θέση του ο σκηνοθέτης, πλαισιωμένος από συνεργάτες και φίλους (Διονύσης Φωτόπουλος, Μαρίνα Λαμπράκη, Πέτρος Μάρκαρης, Βάσω Παπαντωνίου, Γιώργος Λιάνης κ.ά.), διαφώνησε: «Η τέχνη», είπε, «δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις. Μπορεί όμως να γλυκάνει την αναμονή». Και να φυσά τη σκόνη από τις αναμνήσεις μας.
  • ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 28/01/2009

«Η σκόνη του χρόνου» σε νέο cd


ΜΟΥΣΙΚΗ Ακορντεόν, άρπα, βιολί και βιολοντσέλο, συμπράττουν με ένα πιάνο. Στη 1 χθες το μεσημέρι, στο κέντρο της Αθήνας, η μουσική της Ελένης Καραΐνδρου γεμίζει το κατάμεστο καφέ του βιβλιοπωλείου Ιανός στη Σταδίου, υποχρεώνοντας τον κόσμο να σταματήσει να μιλά, ακόμα και να σταματήσει να καπνίζει... Στη χθεσινή παρουσίαση του νέου δίσκου της Ελένης Καραΐνδρου, με μουσική που γράφτηκε για την ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου, «Η σκόνη του χρόνου», η συνθέτις υποδέχθηκε φίλους, συνεργάτες και δημοσιογράφους, περιγράφοντας τη στενή επαγγελματική σχέση που έχει αναπτύξει τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια με τον Ελληνα σκηνοθέτη και την ιδιαιτερότητά του να γράφει κανείς μουσική για τον κινηματογράφο. Η ίδια έχει γράψει ήδη μουσική για οκτώ ταινίες του Αγγελόπουλου...

«Κάθε σενάριο του Θόδωρου είναι μια γροθιά στο στομάχι», μας λέει η συνθέτις, αλλά στο συγκεκριμένο έργο, ο σκηνοθέτης της είχε επιφυλάξει μια ακόμη ευχάριστη έκπληξη: «Για πρώτη φορά σε σενάριο του Αγγελόπουλου, υπήρχε σκηνή με ορχήστρα, μαέστρο, πιανίστα και συνθέτρια στην οποία γινόταν πρόβα του μουσικού θέματος για την ταινία που γυρίζει ο πρωταγωνιστής». Η ίδια μουσική ακούγεται και στο cd που κυκλοφορεί από τη Μικρή Αρκτο στην Ελλάδα και την ECM παγκοσμίως.

Tuesday, January 27, 2009

Φεστιβάλ Πολιτισμικών Διαλόγων «Ικαρος», στην Ικαρία...

Το εξαιρετικό καλοκαιρινό Φεστιβάλ Πολιτισμικών Διαλόγων «Ικαρος», στην Ικαρία, ανοίγει τα φτερά του και το χειμώνα. Οι Δήμοι - διοργανωτές οργανώνουν στο πλαίσιό του και χειμερινές εκδηλώσεις. Την αρχή θα κάνουν οι σπουδαίες ερμηνεύτριες Ελένη και Σουζάνα Βουγιουκλή, που εμφανίζονται στον Αγιο Κήρυκο (27/1) και στον Εύδηλο (28/1). Το ρεπερτόριό τους αποτελείται από ρεμπέτικα, παραδοσιακά ελληνικά τραγούδια, σε διάφορες διαλέκτους, συμπεριλαμβανομένων ελληνόφωνων της Κ. Ιταλίας, πορτογαλέζικο fado, ισπανόφωνα, γαλλικά, ιταλικά, ρουμάνικα, τούρκικα, αραβικά, τσιγγάνικα, σέρβικα, αμερικάνικο μπλουζ, τζαζ, αρμένικα, σεφαραδείτικα, πομάκικα και βουλγάρικα.

Αφιέρωμα στον Αλέκο Ξένο


Συναυλία - αφιέρωμα στη μνήμη του συνθέτη Αλέκου Ξένου διοργανώνει η Ενωση Ελλήνων Μουσουργών, αύριο (29/1, 8.30 μ.μ.), στο «Ωδείο Φίλιππος Νάκας» (Ιπποκράτους 41, τηλ.: 210 3634000). Την εκδήλωση προλογίζει ο Αλέξανδρος Χαρκιολάκης, ο οποίος διευθύνει το Ελληνικό Συγκρότημα Σύγχρονης Μουσικής. Συμμετέχει η Χορωδία της Εθνικής Τράπεζας Ελλάδας, με διεύθυνση του Κώστα Ευαγγελάτου. Σολίστ είναι οι: Μαργαρίτα Συγγενιώτου (μέτζο σοπράνο), Γιώργος Παναγιωτόπουλος (βιολί), Βίκυ Στυλιανού (πιάνο). Είσοδος ελεύθερη. Σημειώνουμε, επίσης, ότι το τελευταίο τεύχος της έκδοσης της Ενωσης Ελλήνων Μουσουργών «Πολύτονο» (Ιαν. - Φεβρ.) περιλαμβάνει οκτασέλιδο αφιέρωμα στον Αλέκο Ξένο (πρώτο μέρος).

«Εφυγε» ο Πάνος Τζαβέλλας


9/6/2008, ο Πάνος Τζαβέλλας τραγουδά αλληλέγγυος στην Κούβα, σε εκδήλωση που έγινε στη Νίκαια
Πέθανε, χτες, ο 84χρονος Πάνος Τζαβέλλας, ο μουσικός δημιουργός που γνώρισε στους νεότερους το αντάρτικο τραγούδι. Η κηδεία του θα γίνει την Παρασκευή, στις 2 μ.μ., στο νεκροταφείο Σχιστού.

Ο Π. Τζαβέλλας γεννήθηκε το 1925 στην Κοζάνη. Μαθητής Γυμνασίου, στην Κατοχή, εντάσσεται στην ΕΠΟΝ και μετά στον ΕΛΑΣ. Ξαναβγαίνει στο βουνό με το Δημοκρατικό Στρατό, όπου τραυματίζεται, συλλαμβάνεται και ακρωτηριάζεται στο δεξί του πόδι. Από εκεί αρχίζει ο δρόμος για τις φυλακές. Δικασμένος 3 φορές σε θάνατο, αρρωσταίνει βαριά το 1959 από τη νόσο του Burgen και πηγαίνει για θεραπεία στη Σοβιετική Ενωση, όπου παρέμεινε μέχρι το 1965. Εκεί σπούδασε μουσική και γνώρισε τον μεγάλο συνθέτη Ντιμίτρι Σοστακόβιτς. Στην Ελλάδα επέστρεψε το 1965, αλλά τρία χρόνια μετά φυλακίζεται πάλι, αυτή τη φορά από τη χούντα, για παράνομη δράση ενάντια στη χούντα.

Αποφυλακίστηκε το 1971 με «ανήκεστο βλάβη» και ξεκίνησε σαν μουσικός να παίζει στις μπουάτ της Πλάκας. Εκεί τον βρήκε η μεταπολίτευση, όπου πλέον ελεύθερα τραγουδά τα τραγούδια της Εθνικής Αντίστασης. Χιλιάδες νέοι, αλλά και μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωποι κατέκλυζαν κάθε μέρα της βδομάδας το μαγαζί της οδού Κυδαθηναίων, όπου έπαιζε και τραγουδούσε αντάρτικα. Πολλές φορές έκανε τρεις παραστάσεις τη νύχτα, ώστε να χωρέσουν όλοι.


Έφυγε στα 84 ο αντιστασιακός Πάνος Τζαβέλας

Αγωνίστηκε σ’ ολόκληρη τη ζωή του για έναν καλύτερο κόσμο και για την απελευθέρωση της πατρίδας του από του Γερμανούς κατακτητές. Τραυματίστηκε, φυλακίστηκε, έχασε το δεξί του πόδι αλλά έμεινε πιστός στις αρχές του και τον αγώνα του.

Μεταλαμπάδευσε σε χιλιάδες νεότερους ανθρώπους τα ιδανικά και τα τραγούδια της Αντίστασης, δίνοντας κάθε βράδυ και για πολλά χρόνια τον καλύτερό του εαυτό στην μπουάτ «Λήδρα», στην Πλάκα.

Αυτός ήταν, με λίγα λόγια, ο Πάνος Τζαβέλας που έφυγε σήμερα, στα 84 χρόνια του, από τη ζωή.

  • Η αντιστασιακή του δράση


Γεννιέται το 1925 στην Κοζάνη. Όταν ξεσπάει ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος είναι μαθητής γυμνασίου. Η αντιστασιακή του δράση ξεκινάει με τη γερμανική κατοχή και ξεδιπλώνεται μέσα από τις γραμμές της ΕΠΟΝ.

Την επόμενη χρονιά εντάσσεται στον ΕΛΑΣ και βγαίνει στο βουνό απ’ όπου μάχεται τον κατακτητή. Ξαναβγαίνει στο βουνό και μετά την απελευθέρωση, μέσα από τις τάξεις του Δημοκρατικού Στρατού.

Τραυματίζεται, συλλαμβάνεται και ακρωτηριάζεται στο δεξί του πόδι. Τα επόμενα χρόνια η ζωή του δοκιμάζεται στα κελιά των φυλακών.

  • «Τρεις εις θάνατον»


Δικάζεται τρεις φορές σε θάνατο. Αρρωσταίνει βαριά το 1959 από τη νόσο του Burgen και μεταβαίνει στη Σοβιετική Ένωση για θεραπεία όπου και παραμένει έως το 1965.

Στη Σοβιετική Ένωση θεραπεύεται, σπουδάζει μουσική και γνωρίζει τον μεγάλο μουσικό Ντιμίτρι Σοστακόβιτς.

Επιστρέφει στην Ελλάδα και τρία χρόνια αργότερα, το 1968, συλλαμβάνεται από το καθεστώς των συνταγματαρχών. Φυλακίζεται για παράνομη δράση ενάντια στη χούντα.

Βγαίνει από τη φυλακή το 1971 με «ανήκεστο βλάβη» και ξεκινά να παίζει ως μουσικός στις μπουάτ της Πλάκας όπου τον βρίσκει η μεταπολίτευση.

  • Στη «Λήδρα» της οδού Κυδαθηναίων

Ελεύθερα, πλέον, τραγουδά τα τραγούδια της Εθνικής Αντίστασης στην μπουάτ «Λήδρα» της οδού Κυδαθηναίων.

Αξέχαστες βραδιές ζουν χιλιάδες νέοι που έρχονται σ’ επαφή με το πνεύμα της αντίστασης αλλά και αντιστασιακοί που θυμούνται τις παλιές ημέρες της αγωνιστικής τους δράσης.

Αρκετές φορές δίνει και τρεις παραστάσεις τη βραδιά προκειμένου να χωρέσουν όλοι στο μαγαζί και να μη χάσουν το πρόγραμμα.

Η κηδεία

Η κηδεία του Πάνου Τζαβέλα θα γίνει την Παρασκευή 30 Ιανουαρίου, στις 14.00 στο Νεκροταφείο Σχιστού.

Ο Μάριος Φραγκούλης γιορτάζει τα 2 cd του

Περισσότερο από εορταστική η ατμόσφαιρα στο καφέ του ξενοδοχείου King George της πλατείας Συντάγματος. Στο επίκεντρο ο Μάριος Φραγκούλης: υποδεχόταν φίλους και συναδέλφους, έδινε συνεντεύξεις, δεχόταν αδιαμαρτύρητα τις προσκλήσεις των φωτογράφων. Ενα μικρό πάρτι με αφορμή την απονομή πλατινένιων δίσκων για τις δύο τελευταίες δουλειές του Ελληνα καλλιτέχνη. Τόσο για το αφιέρωμα στον διάσημο τενόρο της δεκαετίας του ’50 Μάριο Λάντσα («Passione»), όσο και για τη συλλογή ντουέτων με διάσημους ξένους τραγουδοποιούς και ερμηνευτές («Mario & Friends, What a wonderful world»). Κοινό σημείο και στους δύο δίσκους η ζωντανή ηχογράφηση. Στην πρώτη περίπτωση, από το ρεσιτάλ του Φραγκούλη στο Ηρώδειο πριν από δύο καλοκαίρια, σε συνεργασία με την Ακαδημαϊκή Ορχήστρα Παραδοσιακών Οργάνων «Ossipov» από τη Ρωσία. Και στη δεύτερη, από τη σειρά ζωντανών εμφανίσεων του Ελληνα ερμηνευτή την περασμένη άνοιξη στο «Αθηνών Αρένα», στο πλαίσιο του πρώτου «Athens International Music Festival». Ο Μάριος Φραγκούλης είχε την ιδέα να καλέσει στην Αθήνα ξένους και Ελληνες συναδέλφους του.

Η ανταπόκρισή τους έδωσε ζωή στο νέο φεστιβάλ, αλλά και σε ένα διπλό cd που μόλις έγινε πλατινένιο. Πολύ γνωστές συνθέσεις, όπως το «All alone am I», «Caruso», «O Sole miο», «You raise me up», «What a wonderful world», «Nights in white satin» και πολλά άλλα, ερμηνεύονται σε ντουέτα από τον Μάριο Φραγκούλη και τους Λούτσιο Ντάλα, Λάρα Φαμπιάν, Τζάστιν Χέιγουαρντ, Μαντλέιν Πεϊρού, Αλεσάντρο Σαφίνα, Στιβ Μπάλσαμο, Μανώλη Λιδάκη και Γιώργο Περρή. Η κυκλοφορία του άλμπουμ επιβεβαιώνει την πίστη του Μάριου Φραγκούλη σ’ ένα ερμηνευτικό μοντέλο αρκετά διαδεδομένο στο εξωτερικό: λυρικοί τραγουδιστές ή ερμηνευτές με φωνές εκπαιδευμένες στο κλασικό τραγούδι στήνουν γέφυρες ανάμεσα στην παράδοση της άριας και στην mainstream παραγωγή. Βασικό όχημα, η φωνή και η προσωπικότητα του ερμηνευτή, ικανές να τον μεταβάλλουν σε ποπ σταρ. Ο Μάριος Φραγκούλης είναι η πιο κοντινή ελληνική εκδοχή σε αυτό το μοντέλο.

Sunday, January 25, 2009

Παραδοσιακό φάδο στο Half Note



Στο Half Note Jazz Club δεν αρέσουν τα διαλείμματα: οι ξένοι επισκέπτες φιλοξενούνται ο ένας μετά τον άλλον, ενώ πρωταγωνίστρια αυτή την εβδομάδα είναι μια λεπτή και αισθησιακή φωνή που θεωρείται τα τελευταία δέκα χρόνια μία από τις πιο σημαντικές τραγουδίστριες fado. Ο λόγος για την Τζοάνα Αμεντοέιρα, μια εικοσιεξάχρονη ερμηνεύτρια στο πρόσωπο της οποίας, η μουσική fado κερδίζει για πολλούς νέα λάμψη, χωρίς παρεκκλίσεις από την παράδοσή του. Βαδίζοντας στα χνάρια του πατέρα της, Πέντρο Αμεντοέιρα, ενός από τους μεγαλύτερους και πιο ταλαντούχους κιθαρίστες της Πορτογαλίας, έχει κερδίσει επάξια τη θέση της στο πανόραμα των ερμηνευτριών του fado, κερδίζοντας το Revelation Award το 2004 από το Casa da Imprensa και ολοκληρώνοντας τον τέταρτο δίσκο της, «Ao vivo em Lisboa», που κυκλοφόρησε το 2005 – με την πρώτη της σόλο παράσταση που ηχογραφήθηκε σε μία από τις σπουδαιότερες αίθουσες στη Λισσαβώνα, το Teatro Municipal Sγo Luiz. Στις 10.30 μ.μ. και έως 29 Ιανουαρίου. Τριβωνιανού 17, Μετς, τηλ. 210-88.40.600

Οταν η μουσική συγχωνεύεται με το μάρκετινγκ


Πόσο επηρεάζει την ποιότητα της καλλιτεχνικής δημιουργίας η εμπορική χρήση των τραγουδιών;

International Herald Tribune [Η Καθημερινή, 25/01/2009]

Στο «Creator», το πιο εντυπωσιακό κομμάτι του πρώτου άλμπουμ της «Santogolg», η τραγουδίστρια Σάντι Γουάιτ (γνωστή και ως Santogold) καυχιέται: «Εγώ είμαι δημιουργός! Οι κανόνες που παραβαίνω μού δίνουν μια θέση ψηλά στο ραντάρ». Είναι ένα μποέμικο μανιφέστο, αυθάδικο και αναζωογονητικό, ή έτσι τουλάχιστον ήταν για μένα μέχρι που το άκουσα να συνοδεύει μια διαφήμιση μπίρας. Και επίσης μια διαφήμιση τζελ για μαλλιά.

Οπως φαίνεται, η εξεγερμένη νέα που παραβαίνει τους κανόνες δεν είναι παρά μια ακόμα κάλπικη πόζα. Οπως ανέφερε το Billboard, τα τρία τέταρτα του εξαιρετικού αυτού άλμπουμ της Santogold έχουν αγοραστεί για χρήση σε διαφημίσεις, βιντεογκέιμ, σάουντρακ κ.λπ., ενώ η ίδια η Γουάιτ εμφανίζεται και τραγουδάει σε διαφημίσεις για αθλητικά παπούτσια. Σαφώς έχει αποφασίσει ότι η σύνδεση της μουσικής της με άλλες, εμπορικού χαρακτήρα, δραστηριότητες είναι ο πιο άμεσος δρόμος για να της εξασφαλίσει μια θέση «ψηλά στο ραντάρ».

Και το ερώτημα είναι: τι συμβαίνει στην ίδια τη μουσική όταν ο δρόμος για να κτίσεις καριέρα παρεκτρέπεται από τη δισκογράφηση τραγουδιών που οι ακροατές θέλουν ν' αγοράσουν στην κατασκευή μουσικής που μπορούν να χρησιμοποιήσουν οι έμποροι; Αυτό δημιουργεί πίεση, έμμεση αλλά ισχυρή, για να υποχωρήσει η μουσική σύνθεση: να υιοθετήσει το στοιχείο της αοριστίας που κάνει ένα καλό σάουντρακ μη παρεμβατικό, να προτιμήσει στίχους λιγότερο συγκεκριμένους και προσωπικούς, να αφήσει «κενά» για την εικόνα ή το μήνυμα που θα συνοδευτούν από το μουσικό κομμάτι. Ισως το τραγούδι να εξακολουθήσει να διαθέτει το χάρισμα της ισχυρής πρώτης εντύπωσης, σίγουρα όμως θα χάσει στο πεδίο της αυθεντικότητας και της ανεξαρτησίας.

  • Η αυτονομία

Η μουσική πάντα είχε «συνοδευτικούς» ρόλους: μουσική επένδυση σε φιλμ ή στο θέατρο, ένα διαφημιστικό «τζινγκλ», το μουσικό σήμα μιας μάρκας. Για τους μουσικούς με δημόσιο προφίλ, όμως, σε αντίθεση με τους παραγγελιοδόχους συνθέτες, το ζήτημα ήταν να τραβήξουν την προσοχή στην ίδια τη μουσική. Από τη στιγμή που είχαν κερδίσει την προσοχή, οι αστέρες μπορούσαν να κτίσουν τα δικά τους αφηγηματικά τόξα καριέρας και ρεπερτορίου, και τα τραγούδια τη δική τους σφαίρα σαν λημέρια ονείρου και καταφύγια της ουτοπίας. Αν αρκετός κόσμος ερωτευόταν τα τραγούδια, οι ανταμοιβές για τους καλλιτέχνες θα έρχονταν από τις πωλήσεις δίσκων, από το ραδιόφωνο και τις συναυλίες.

Οταν το 1999 ο Moby έδωσε τα πνευματικά δικαιώματα όλων των τραγούδιών του άλμπουμ του «Play» για χρήση σε διαφημίσεις και σάουντρακ, η κίνηση προκάλεσε έκπληξη και δυσαρέσκεια, οδήγησε όμως σε αυξημένες πωλήσεις CD. Ενα άλμπουμ που πρόσφερε μια άνευρη, στατική ανάμειξη μπλουζ και γκόσπελ με χορευτικούς ρυθμούς κατάφερε να ξεπεράσει το ένα εκατομμύριο σε πωλήσεις. Μια δεκαετία αργότερα, ωστόσο, τα πλατινένια άλμπουμ έχουν γίνει πολύ σπανιότερα.

Και καθώς η μουσική γίνεται μέσον για επίτευξη άλλων σκοπών -να προωθήσει ένα προϊόν, μια κινηματογραφική ταινία, μια μάρκα ρούχων ή μια διαφήμιση στο Ιντερνετ- επέρχεται τεκτονική αλλαγή στο μουσικό τοπίο. Οι πωλήσεις των δίσκων διοχέτευαν το ασταθές, απρόβλεπτο γούστο ενός ευρύτατου κοινού προς τη φήμη και το πορτοφόλι του καλλιτέχνη. Τώρα, καθώς οι πωλήσεις μειώνονται σταθερά, οι εμπορικοί χρήστες αποκτούν όλο και μεγαλύτερη επιρροή ως «ακροατήριο-στόχος». Σε αντίθεση με τους μη επαγγελματίες εραστές της μουσικής που προσηλώνονται σε ένα τραγούδι ή ένα άλμπουμ, οι διαφημιστές και οι ειδικοί μουσικής επένδυσης θέλουν κομμάτια που να ελκύουν, αλλά να μην αποσπούν πολύ την προσοχή - ερεθιστικά αλλά όχι αποκαλυπτικά.

  • Δισκογραφικές εταιρείες

Εχουμε φτάσει να νοσταλγούμε εκείνα τα κακόφημα τέρατα, τις δισκογραφικές εταιρείες. Εκείνες ενδιαφέρονταν για μουσική που θα γοήτευε από μόνη της τους ακροατές και θα τους κρατούσε δέσμιους στη σαγήνη της· οι πωλήσεις δίσκων ήταν η βασική πηγή εισοδήματός τους, το κύριο πιάτο τους. Οι δισκογραφικές, και σε μεγάλο βαθμό το ραδιόφωνο και η μουσική τηλεόραση, είχαν επίσης συμφέρον να ανακαλύπτουν, να εκτρέφουν και να συντηρούν αστέρες που θα έκαναν τους ακροατές να επιστρέφουν για να παρακολουθήσουν τη συνέχεια. Αντίθετα, οι διαφημιστές δεν ενδιαφέρονται, παρά μόνο για την άμεση εντύπωση ενός συγκεκριμένου κομματιού και μπορούν να εξοικονομούν χρήματα «αγοράζοντας» από άγνωστους μουσικούς.

Καθώς η επιρροή των μεγάλων δισκογραφικών διαβρώνεται, οι εμπορικοί χρήστες αδράχνουν την ευκαιρία να γίνουν ανιχνευτές ταλέντων. Συχνά τα καταφέρνουν, σε επιμέρους τραγούδια, αναδεικνύοντας μικρά διαμάντια όπως το «Bruises» των Chairlifts που ακούστηκε σε διαφήμιση του iPod. Για ένα συγκρότημα, το να ακούγεται επανειλημμένα στην τηλεόραση μπορεί να σημαίνει μεγάλη εύνοια της τύχης, που να οδηγήσει στη συχνή παρουσίαση από το ραδιόφωνο και στην απόκτηση νέου ακροατηρίου. Πόσος καιρός θα περάσει όμως μέχρι κάποιοι μουσικοί, ασυνείδητα ίσως, να αρχίσουν να δημιουργούν τραγούδια ως δυνητικά τηλεοπτικά σποτ ή μουσικές συνοδείες σε βιντεογκέιμ ή «ρινγκτόουν»; Τι έγινε πρώτο, το «Hung Up» της Μαντόνας ή η τηλεφωνική διαφήμιση;

  • Τόνωση της καριέρας

Καθώς δεν θέλουν να φανούν υπερβολικά πεζοί και παραδόπιστοι, πολλοί μουσικοί επιμένουν ότι η έκθεσή τους σε διαφημιστικά σποτ της τηλεόρασης ή του ραδιοφώνου μπορεί να κινήσει το ενδιαφέρον του ακροατηρίου, που αλλιώς θα αργούσε να γεννηθεί. Το να ακούς ένα τραγούδι σε ραδιοφωνική ή σε τηλεοπτική διαφήμιση έχει μια ψυχολογική συνιστώσα: κάποιος άλλος το έχει ήδη εγκρίνει. Μουσικοί που δεν περιμένουν άμεση ανταπόκριση από τους μουσικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς βγάζουν τα τραγούδια τους στον αέρα πουλώντας τα σε διαφημιστές. Αυτό μπορεί να τονώσει την καριέρα τους, όπως έκαναν οι διαφημίσεις της Apple για την Feist και για τη μεγάλη ωφελημένη της περυσινής χρονιάς, την Yael Naim, που το κομμάτι της «New Soul» συνόδεψε το λανσάρισμα του MacBook Air. Υπάρχουν και ιστοσελίδες, όπως η findthatsong.net, που βοηθούν τους ακροατές να βρουν την ταυτότητα μουσικών κομματιών που ακούνε σε διαφημίσεις και σάουντρακ.

Η ποπ-ράπερ M.I.A., από τη Σρι Λάνκα, είχε ήδη κερδίσει όλη τη λατρεία του νεανικού κοινού που θα επιθυμούσε με το τραγούδι της «Paper Planes», το οποίο συγκρίνει το διεθνές εμπόριο ναρκωτικών με την πώληση δίσκων και χρησιμοποιεί ήχους από πυροβολισμούς και ταμειακές μηχανές στα ρυθμικά του μοτίβα. Ωστόσο, η χρησιμοποίηση του τραγουδιού στο τρέιλερ του φιλμ «Pineaple Express» ήταν αυτό που πιθανότατα ώθησε το τραγούδι στις υποψηφιότητες του Grammy για τον δίσκο της χρονιάς. Το τραγούδι μπορεί τώρα να φέρνει στο μυαλό πολλών ακροατών εικόνες από την ταινία, χάνοντας την ανεξαρτησία του, αλλά αυτό είναι το αναπόφευκτο αντάλλαγμα για την αναγνωρισιμότητα που κέρδισε.

  • Κίνητρο

Η παλιά και συχνά θεμιτή κατηγορία εναντίον των δισκογραφικών εταιρειών ήταν ότι πουλούσαν ολόκληρα άλμπουμ με μόνο ένα δυο καλά τραγούδια. Τώρα υπάρχει κίνητρο για να έχει ένα τραγούδι μόνο 30 δευτερόλεπτα «πιασιάρικης» μουσικής. Και ήδη αυτό συμβαίνει. Η επιτυχία του Κρις Μπράουν «Forever» περιστρέφεται γύρω από ένα τζινγκλ που χρησιμοποιήθηκε σε διαφήμιση για τσίχλες.

Προφανώς, δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής στον «παλιό καλό καιρό». Οι δισκογραφικές που έβγαζαν τα κέρδη τους κυρίως από την πώληση άλμπουμ αγωνίζονται να επιβιώσουν από τότε που το Ιντερνετ τούς πήρε από τα χέρια τα ηνία στη διανομή και την προώθηση. Τώρα, σε αντάλλαγμα της επένδυσής τους σε ηχογραφήσεις και διαφήμιση, αλλά και για να προσφέρουν την αναμφίβολη εμπειρία τους στο χτίσιμο καριέρας, απαιτούν ένα κομμάτι από την ίδια την καριέρα των μουσικών.

Τα παραδοσιακά συμβόλαια αντικαθίστανται όλο και περισσότερο από τα λεγόμενα «360 deals» στα οποία περιλαμβάνονται οι συναυλίες, η πώληση πνευματικών δικαιωμάτων, τα «παράπλευρα» εμπορεύματα και οποιαδήποτε άλλη δυνατή πηγή εσόδων, με τις εταιρείες να παραδέχονται, κατά κάποιο τρόπο, ότι ο παλιός κεντρικός ρόλος τους της πώλησης δίσκων είναι ουσιαστικά απαρχαιωμένος.

  • Συνενοχή καταναλωτών και ατομική αντίσταση

Ισως αυτές οι θλιβερές διαπιστώσεις να είναι ακραίες, εφόσον υπάρχει ακόμα κόσμος που αγοράζει δίσκους. Το iTunes Music Store έχει πουλήσει πάνω από 5 δισεκατομμύρια τραγούδια από το 2003. Είναι όμως όλο και δυσκολότερο να βρεις ένα τραγούδι χωρίς «διασύνδεση». Οι Guns N' Roses χρειάστηκαν 15 χρόνια από την προηγούμενη δισκογραφική δουλειά τους για να ολοκληρώσουν το «Chinese Democracy», σίγουρα αρκετό καιρό για να τραβήξουν την παγκόσμια προσοχή όταν το άλμπουμ κυκλοφόρησε πέρυσι. Αντί όμως ν' αφήσουν το άλμπουμ να κάνει την εμφάνισή του σαν ένα αυτόνομο γεγονός, το συγκρότημα πούλησε τα δικαιώματα ενός από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου, του «Shacklers Revenge», σε ένα βιντεογκέιμ που κυκλοφόρησε νωρίτερα.

Οι θαυμαστές των Metallica παραπονιούνται ότι το καινούργιο άλμπουμ του συγκροτήματος, το «Death Magnetic», ακούγεται καλύτερα στην εκδοχή που ηχογραφήθηκε για το βιντεογκέιμ Guitar Hero, παρά στο CD, όπου ο ήχος συμπιέστηκε σε σημείο διαστρέβλωσης για να ακούγεται πιο δυνατά από το ραδιόφωνο. Οι καταναλωτές, από τη μεριά τους, ενισχύουν την εμπορική χρήση της μουσικής με νοσηρή εμμονή: πληρώνουν για ν' αγοράσουν μουσική σαν ρινγκτόουν ή για να την ακούνε στο παιχνίδι «Tap Tap Revenge» του iPhone, αγοράζουν όμως όλο και λιγότερους δίσκους high-fidelity.

Ισως είναι πολύ ντεμοντέ να ελπίζουμε ότι η μουσική θα επιβιώσει χωρίς «παράπλευρες» εμπορικές χρήσεις ή ότι η συνεχής παρέμβαση του μάρκετινγκ σε κάθε στιγμή της ζωής μας θα σταματάει μόλις αρχίζει ένα τραγούδι. Για μια στιγμή, όμως, θα ήθελα να προτείνω ατομική αντίσταση: Διαλέξτε ένα τραγούδι που αγαπάτε, χωρίς εμπορικές «διασυνδέσεις». Πατήστε το κουμπί της συσκευής. Κλείστε τα μάτια. Και ακούστε.

Λαζαρίδης - Συμεωνίδης σε εξαίρετη συναυλία

Ορχήστρα της ΕΡΤ - Κριτική Νίκος Α. Δοντάς

Την καλύτερη συναυλία της τα τελευταία χρόνια πραγματοποίησε η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ στις 13 Ιανουαρίου στην Αίθουσα Φίλων της Μουσικής. Oχι μόνον επειδή ο Γιώργος - Εμμανουήλ Λαζαρίδης απέδωσε εξαιρετικά το «Αυτοκρατορικό» Κοντσέρτο για πιάνο του Μπετόβεν, αλλά και επειδή μοιάζει πως ο Βλαδίμηρος Συμεωνίδης, αρχιμουσικός και διευθυντής της ορχήστρας από το 2006, εγκαταλείπει όλο και περισσότερο την γωνιώδη, προσκολλημένη στο μετρονόμο, διεύθυνση των πρώτων ετών. Ως αποτέλεσμα, η μουσική ρέει με πολύ μεγαλύτερη φυσικότητα, χωρίς εμπόδια. Στην επιτυχία βοήθησε, βεβαίως, η επιλογή των έργων, καθώς τόσο το κοντσέρτο του Μπετόβεν όσο και η «Ιταλική» Συμφωνία του Μέντελσον στηρίζονται κατά κύριο λόγο στα έγχορδα, που αποτελούν το ισχυρό χαρτί της συγκεκριμένης ορχήστρας.

Η βραδιά ξεκίνησε με το Πέμπτο Κοντσέρτο για πιάνο του Μπετόβεν. Ο Λαζαρίδης υπήρξε από την αρχή κυρίαρχος, διαθέτοντας την σβελτάδα, τη δεξιοτεχνία αλλά και την μεγαλοπρέπεια που απαιτείται. Η ασφαλής τεχνική του επέτρεπε εναλλαγές δυναμικής μέσα από τις οποίες πρόβαλλε η σχέση ανάμεσα στις ενότητες της μουσικής. Ο Συμεωνίδης δεν παρακολουθούσε απλώς, αλλά βρισκόταν μαζί του σε διαρκή διάλογο. Το δεύτερο μέρος του έργου ήταν ποιητικό αλλά και μετρημένο, χωρίς εκχωρήσεις και γλυκασμούς.

Σβελτάδα και μεγαλοπρέπεια

Ομως, ήταν το τρίτο μέρος εκείνο που σφράγισε την επιτυχία, καθώς ο Λαζαρίδης αποδείχθηκε πραγματικά εξαίρετος. Ο απόλυτος έλεγχος που προέκυπτε ως αποτέλεσμα της εμφανέστατα λεπτομερούς επεξεργασίας κάθε υποενότητας της μουσικής, δεν προκαλούσε μόνο θαυμασμό (αυτονόητο σε ένα ζωηρό μέρος), αλλά και συγκίνηση. Εντονος και κοφτός όποτε χρειαζόταν, ήπιος και ευέλικτος σε άλλα σημεία, με δαιμονικές τρίλιες που όριζαν (ενότητες) και προσδιόριζαν (διάθεση), έδωσε μία εμπνευσμένη ανάγνωση, που σπάνια έχει ακουστεί στην αίθουσα αυτή. Ο Συμεωνίδης ανταποκρίθηκε άριστα: η ορχήστρα στην κυριολεξία έβγαλε σπίθες, χωρίς ποτέ να υποσκελίσει τον πιανίστα, που με τον ρωμαλέο ήχο του δεν έχασε σε κανένα σημείο την κυριαρχία. Μεθυστική ερμηνεία γεμάτη σφρίγος.

Τα «καλά νέα» είχαν και συνέχεια. Από την πρώτη κιόλας νότα της Συμφωνίας αρ. 4 του Μέντελσον ήταν φανερό τι θα ακολουθούσε, καθώς το φως και η ζωντάνια απέδωσαν άριστα τη φωνή του Γερμανού που, περνώντας τις Αλπεις, αναφώνησε «Επιτέλους Ιταλία!». Ο Συμεωνίδης διηύθυνε το πρώτο μέρος γοργά, αέρινα αλλά ταυτόχρονα με πλαστικότητα και ευελιξία που ξάφνιασαν. Το δεύτερο μέρος ήταν επίσημο χωρίς να χάνει το μεσογειακό του φως, ενώ το τρίτο διέθετε κάτι από τη δροσιά που έχει το καλοκαιρινό αεράκι. Ο τελικός χορός ήταν όσο ζωηρός αναμενόταν.[Η Καθημερινή, 25/01/2009]

Ο Κωνσταντίνος Βήτα στον Σταυρό του Νότου

Οι πρόβες έχουν ξεκινήσει από τον Σεπτέμβριο και πολλοί φανατικοί της καλής ηλεκτρονικής μουσικής ενδέχεται να περιμένουν ανήσυχα για την έναρξη της αυριανής βραδιάς. Από αύριο, 26 Ιανουαρίου και για λίγες ακόμα εβδομάδες, ο Σταυρός του Νότου θα φιλοξενεί τον Κωνσταντίνο Βήτα, για δύο συναυλίες κάθε εβδομάδα.

Ο Κωνσταντίνος Βήτα έχει καταφέρει να αναπτύξει ένα προσωπικό, αναγνωρίσιμο ύφος που χαρακτηρίζει μια ανήσυχη προσωπικότητα και έναν από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της ελληνικής ηλεκτρονικής μουσικής. Το 1992, ο Βήτα ίδρυσε το σχήμα των Στέρεο Νόβα και μετά τη διάλυσή του, ο ίδιος δραστηριοποιήθηκε μόνος του δισκογραφικά, υπογράφοντας προσωπικά άλμπουμ αλλά και έργα για τον κινηματογράφο, το θέατρο και τον χορό, με κοινό παρονομαστή μια συνεχή εξέλιξη και υψηλή αισθητική.

Για τις εμφανίσεις του στον Σταυρό του Νότου, ο Κωνσταντίνος Βήτα θα εμφανιστεί με μια ροκ μπάντα που φτιάχτηκε ειδικά γι’ αυτές τις συναυλίες, τους handy park, μουσικούς από διάφορες εναλλακτικές μπάντες της Αθήνας, όπως τους gad, elica κ.ά. H συναυλία είναι χωρισμένη σε δύο μέρη, ένα ηλεκτρονικό πρόγραμμα κι ένα σετ με τους handy park, ενώ το κοινό θα έχει την ευκαιρία να ακούσει μουσική απ’ όλες τις δισκογραφικές δουλειές του συνθέτη. Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στην Κεντρική Σκηνή στον Σταυρό του Νότου, έως και 17 Φεβρουαρίου. Εναρξη, στις 10 μ.μ. Φραντζή & Θαρύπου 37, Νέος Κόσμος, τηλ. 210-92.26.975

«Δωρεάν μουσική παιδεία για τα παιδιά»

The Economist [Η Καθημερινή, 25/01/2009]

Στους φιλοξενούμενους μαέστρους της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Νέας Υόρκης δεν επιτρέπεται συνήθως να χρησιμοποιούν την μπαγκέτα του Λέοναρντ Μπερνστάιν. Ο Γκουστάβο Ντουνταμέλ είναι μια από τις λίγες εξαιρέσεις. Υπάρχουν ομοιότητες ανάμεσα στην παθιασμένη, διαισθητική μουσική νοοτροπία του διασημότερου μαέστρου της Φιλαρμονικής και τον κ. Ντουνταμέλ, ο οποίος θα είναι ο μουσικός διευθυντής της Φιλαρμονικής του Λος Αντζελες την επόμενη σεζόν. Ισως όμως μεγαλύτερη σημασία έχει το όραμα που μοιράζεται ο 27χρονος μαέστρος από τη Βενεζουέλα με τον Μπερνστάιν - ότι οι τέχνες είναι ένα μέσο για να βελτιωθεί η κοινωνία.

Ο Γκουστάβο Ντουνταμέλ, ο οποίος ήρθε αυτόν τον μήνα στη Νέα Υόρκη για να διευθύνει την Πέμπτη Συμφωνία του Μάλερ, έργο που το έχει κάνει ένα είδος προσωπικής υπογραφής του, είναι προϊόν του «Εl sistema». Το περίφημο δίκτυο νεανικών ορχηστρών της Βενεζουέλας, που ιδρύθηκε από τον Χοσέ Αντόνιο Αμπρέου το 1975, προσφέρει δωρεάν μαθήματα και μουσικά όργανα σε παιδιά και εφήβους, στην πλειονότητά τους από υποβαθμισμένες περιοχές της χώρας όπου αφθονούν οι πειρασμοί των ναρκωτικών και της εγκληματικότητας.

Η επιτυχία του Γκουστάβο Ντουνταμέλ και του «συστήματος» ενέπνευσε την πρόσφατη ίδρυση της Youth Orchestra LA YOLA, η οποία επίσης έχει στόχο να βοηθήσει μη προνομιούχα παιδιά. Ο Ντουνταμέλ και η Φιλαρμονική του Λος Αντζελες ελπίζουν να επεκτείνουν το πρόγραμμα σε όλη τη μητροπολιτική περιοχή, ακολουθώντας το παράδειγμα του συστήματος στη Βενεζουέλα, όπου έχουν δημιουργηθεί εκατοντάδες μουσικά σύνολα.

  • Εντυπωσιακές ερμηνείες

Σ' αυτά περιλαμβάνεται η Νεανική Ορχήστρα Σιμόν Μπολίβαρ, την οποία ο κ. Ντουνταμέλ έχει διευθύνει από το 1999 και με την οποία έχει κάνει πολλές εξαιρετικές ηχογραφήσεις με τη δισκογραφική εταιρεία Deutsche Grammophon, ανάμεσά τους την Πέμπτη Συμφωνία του Μάλερ και την Πέμπτη Συμφωνία του Μπετόβεν. Το 2007 οι νεαροί μουσικοί εντυπωσίασαν κριτικούς και ακροατήριο με τις υψηλού επιπέδου ερμηνείες τους έργων Μπετόβεν και Μπερλιόζ. Φορούσαν μπουφάν με τη σημαία της Βενεζουέλας όταν ερμήνευαν έργα Λατινοαμερικανών συνθετών, σηκώνονταν από τις θέσεις τους και στριφογύριζαν τα μουσικά τους όργανα όταν έπαιζαν κομμάτια από το «Γουέστ Σάιντ Στόρι» του Μπερνστάιν. Οπως λέει ο Ντουνταμέλ, «το λατινοαμερικανικό αίμα είναι σαν τη σαμπάνια. Ο κόσμος λέει ότι εμείς οι Βενεζουελάνοι είμαστε τρελοί, και είμαστε. Είναι ψυχή μας και είμαι περήφανος γι' αυτήν».

  • Πρώτο βραβείο

Ο Γκουστάβο Ντουνταμέλ, ο οποίος ξεκίνησε τη μουσική του εκπαίδευση ως βιολονίστας, ήθελε να γίνει μαέστρος από τα τέσσερα χρόνια του. Τράβηξε τη διεθνή προσοχή όταν κέρδισε το πρώτο βραβείο στον Διεθνή Διαγωνισμό Μουσικής Διεύθυνσης Gustav Mahler στο Μπάμπεργκ της Γερμανίας. Ο Εσα Πέκα Σάλονεν, ο σημερινός μουσικός διευθυντής της Φιλαρμονικής του Λος Αντζελες, ήταν τότε στην κριτική επιτροπή και μίλησε στην Ντέμπορα Μπόρντα, την πρόεδρο της ορχήστρας, για το πληθωρικό ταλέντο του νεαρού μαέστρου. Η κ. Μπόρντα θυμάται που τον παρακολούθησε στις πρόβες της πέμπτης συμφωνίας του Μάλερ με την ορχήστρα της Σκάλας του Μιλάνου. Στην αρχή ακούγονταν «σαν στρατιωτική μπάντα που παίζει Μάλερ», λέει. Ωστόσο, μετά από λίγες ώρες με τον Ντουνταμέλ, του οποίου το στυλ στις πρόβες το περιγράφει ως «ευγενικό, παραγωγικό και ζωηρό», ο ήχος του συνόλου άρχισε να μοιάζει πιο πολύ με της Φιλαρμονικής της Βιέννης.

Ο Στίβεν Γουίτσερ, πρώτο τρομπόνι στη Φιλαρμονική του Λος Αντζελες, εκτιμά τον τρόπο που ο Ντουνταμέλ «αναμιγνύει τη νεανική ορμή και σφριγηλότητα με τη συνετή και σοβαρή μουσική δουλειά». Πολλοί μαέστροι διαθέτουν «πολύ έντονη προσωπικότητα», αλλά «ο Γκουστάβο έχει πάνω του μια αθωότητα». Θερμή υποδοχή περιμένει τον νεαρό μαέστρο και έξω από την αίθουσα συναυλιών. Καλωσορίζοντάς τον, οι Los Angeles Lakers του χάρισαν μια μπλούζα της φημισμένης ομάδας μπάσκετ με το όνομά του πάνω της.

  • Εκπαίδευση για όλους

Ιδεαλιστής όπως και ο Μπερνστάιν, ο δυναμικός, σγουρομάλλης μαέστρος πιστεύει ότι το κράτος πρέπει να προσφέρει σε κάθε παιδί στην Αμερική μουσική παιδεία, όπως συμβαίνει στη Βενεζουέλα. «Οφείλουμε να εκπαιδεύσουμε την κοινωνία. Με τη μουσική και τις άλλες τέχνες, η εκπαίδευση πρέπει να προέρχεται από το κράτος. Και αυτό θα γίνει, είμαι σίγουρος», λέει με την αισιοδοξία κάποιου που δεν έχει ακόμα ζήσει σε μια χώρα χωρίς ιατρική περίθαλψη για όλους, πόσω μάλλον δωρεάν μαθήματα βιολιού. «Οταν αλλάζεις τη ζωή ενός παιδιού, αλλάζεις τη ζωή ολόκληρης της οικογένειας. Οταν βρεθείς μπροστά σ' αυτά τα παιδιά, καταλαβαίνεις ότι αυτό είναι πολύ σημαντικό, όχι μόνο για το μέλλον της κλασικής μουσικής, αλλά για το μέλλον του κόσμου». Πραγματικά, ένας μαέστρος που ενσαρκώνει το «Ναι, μπορούμε» του νέου Αμερικανού προέδρου.

Το μουσικό θαύμα «Εl Sistema»

Ο μαέστρος Χοσέ Αντόνιο Αμπρέου και το Σύστημα Παιδικών και Νεανικών Ορχηστρών της Βενεζουέλας αποτελούν σύμβολο για όλους τους ερμηνευτές, συνθέτες, πολιτιστικούς διαχειριστές και εκπαιδευτικούς που σε όλο τον κόσμο πασχίζουν ώστε να επιβιώσει ένα μουσικό είδος το οποίο εδώ και χρόνια φυτοζωεί, αλλά και να αξιοποιήσουν τη μουσική εκπαίδευση σε όφελος των νέων. Η επιτυχία της προσπάθειας αυτής -σήμερα εκπαιδεύονται στη Βενεζουέλα 265.000 παιδιά και έφηβοι, στην πλειονότητά τους από φτωχές οικογένειες- υπήρξε τεράστια. Και ο ιδεαλισμός που ενσαρκώνει αρχίζει να διαδίδεται σε διεθνή κλίμακα, με πρώτη «χώρα εξαγωγής» τις ΗΠΑ. Ενώ στην Ευρώπη μαέστροι, όπως ο Κλάουντιο Αμπάντο και ο Σάιμον Ρατλ βλέπουν εδώ και καιρό τη Βενεζουέλα ως τον τόπο όπου θα ξεκινήσει η αναζωογόνηση της κληρονομιάς των Μπαχ, Μότσαρτ, Μπετόβεν, Μάλερ, στις ΗΠΑ σχεδιάζεται η εφαρμογή του συστήματος στην πράξη. Ο Γκουστάβο Ντουνταμέλ, το πιο λαμπρό αστέρι του «θαύματος» της Βενεζουέλας, θα αναλάβει, εκτός από τα καθήκοντα του μουσικού διευθυντή της Φιλαρμονικής του Λος Αντζελες, την διάδοση της δωρεάν μουσικής εκπαίδευσης σε υποβαθμισμένες ισπανόφωνες συνοικίες της πόλης. Ανάλογες πρωτοβουλίες έχουν ξεκινήσει στη Φλόριντα (από τον Μάικλ Ουίλσον Τόμας) και στη Νέα Υόρκη, όπου οι υπεύθυνοι του Κάρνεγκι Χολ βάζουν σε εφαρμογή τη στρατηγική του «συστήματος» στο Χάρλεμ και στο Μπρονξ.

Θοδωρής Μαραντίνης: «Πάμε την ελληνική ποπ μπροστά»

«Πάμε την ελληνική ποπ μπροστά»

Δεν πιστεύει στα χαζά κλισέ ο Θοδωρής Μαραντίνης των «Ονιράμα», που εμφανίζονται στο «Ανοδος Stage Club» και υποστηρίζει ότι «ο κόσμος θέλει τα γκρουπ». Ηταν το συγκρότημα-αποκάλυψη της περσινής σεζόν. Μια παρέα από τη Θεσσαλονίκη ήρθε στην Αθήνα, πρότεινε ένα νέο, διαφορετικό είδος διασκέδασης και κατάφερε να κερδίσει τις εντυπώσεις.

Οι «Ονιράμα» έγιναν μέσα σε χρόνο-ρεκόρ το πιο δημοφιλές ελληνικό συγκρότημα, τα τραγούδια τους κατέκλυσαν τον ραδιοφωνικό αέρα, ενώ στο κάλεσμα των ζωντανών εμφανίσεών τους είναι παρά πολλοί εκείνοι που ανταποκρίνονται.

Προχθές (Παρασκευή), ο Θοδωρής Μαραντίνης και η παρέα του έκαναν πρεμιέρα στο «Ανοδος Stage club». Ξεκίνησαν μια νέα διαδρομή κι ελπίζουν να είναι και αυτή γεμάτη ευχάριστες περιπέτειες...

Πόσο σάς αγχώνει η περσινή, αναπάντεχη, μεγάλη επιτυχία σας; Είναι μεγαλύτερο το βάρος τώρα;

Είναι ένα αρκετά μεγάλο βάρος και ομολογώ ότι όταν ξεκινούσαμε για τις νέες αυτές εμφανίσεις μας το άγχος ήταν μεγάλο. Αποφασίσαμε όμως να προσπαθήσουμε να μη σκεφτόμαστε τα περσινά, να ξεκινήσουμε από την αρχή και να κάνουμε αυτό που κάναμε πάντα όσο καλύτερα γίνεται.

Τι πιστεύεις ότι βρήκε το κοινό στους «Ονιράμα» και τους ξεχώρισε;

Αυτό δεν είναι εύκολο να το απαντήσω εγώ με σαφήνεια.

Ο κόσμος λέει ότι ήθελε να ακούσει κάτι διαφορετικό, πέρα από το λαϊκό που πρωταγωνιστεί στην αθηναϊκή νύχτα, κάτι πιο φρέσκο και ίσως περισσότερο προσαρμοσμένο στη διασκέδαση.

Η επιτυχία πάντως ήταν αναπάντεχη και για σας, αφού ήρθε αρκετό καιρό μετά την κυκλοφορία της πρώτη σας δισκογραφικής δουλειάς. Πώς το εξηγείτε;

Οταν κυκλοφόρησε το άλμπουμ μας, εμείς ήμασταν στη Θεσσαλονίκη. Νομίζω ότι τα πράγματα άλλαξαν όταν ήρθαμε στην Αθήνα, που είναι και το κέντρο των μουσικών εξελίξεων. Από κει και πέρα υπήρξε μια σειρά από θετικές συγκυρίες, όπως η συνεργασία μας με τον Αντώνη Ρέμο, οι εμφανίσεις μας κ.ά.

Γιατί πιστεύεις ότι στην Ελλάδα τα πράγματα είναι δύσκολα στην πορεία ενός γκρουπ;

Ο κόσμος σίγουρα θέλει τα γκρουπ και αυτό το έχει αποδείξει με την αδυναμία που δείχνει σε συγκροτήματα του εξωτερικού. Από κει και πέρα πιστεύω ότι ευθύνεται κυρίως η μικρή ελληνική αγορά και το γεγονός ότι οι οικονομικές και πρακτικές δυσκολίες που έχει να αντιμετωπίσει ένα γκρουπ είναι μεγαλύτερες. Επίσης το λαϊκό τραγούδι επικρατεί στην ελληνική δισκογραφία και δεν υπάρχει ιδιαίτερα μεγάλος χώρος για άλλα είδη.

Τι σημαίνει για σένα να είσαι μέλος ενός γκρουπ; Θεωρείς πιθανό κάποια στιγμή στο μέλλον να ακολουθήσεις σόλο πορεία;

Το γκρουπ σού δίνει μια ασφάλεια και σε προσωπικό και σε επαγγελματικό επίπεδο. Εγώ δεν θέλω να το χάσω αυτό.

Πώς είναι διαμορφωμένο το πρόγραμμα που παρουσιάζετε στο «Ανοδος Stage»;

Είναι ένα πρόγραμμα βασισμένο στη διασκέδαση, στο κέφι, στη θετική ενέργεια. Αυτή τη φορά έχουμε συμπεριλάβει περισσότερα δικά μας τραγούδια καθώς έχουμε πλέον και δεύτερο άλμπουμ, την «Κλεψύδρα», ενώ υπάρχουν και διασκευές που έχουμε κάνει σε αγαπημένα ελληνικά και ξένα κομμάτια. Μαζί μας είναι ο Γιώργος Σαμπάνης και οι Salata Latina ένα μουσικο-χορευτικό - θεατρικό σχήμα, που παρουσιάζει ένα ιδιαίτερο σόου με αρκετά στοιχεία χιούμορ, που απαιτεί και τη συμμετοχή του κόσμου.

Πιστεύεις πως η ελληνική ποπ έχει μείνει πίσω;

Το τοπίο της ελληνικής ποπ είναι ακόμη θολό. Η ποπ προσπαθεί ακόμη να βρει τη θέση της στον ευρύτερο χώρο της ελληνικής μουσικής.

Εμείς πάντως κάνουμε ό,τι μπορούμε για να πάμε την ελληνική ποπ μπροστά.

Στο παρελθόν οι ποπ σταρ, οι ηγέτες των γκρουπ ήταν «κακά παιδιά». Εσύ έχεις επιλέξει το αντίθετο μοντέλο, αυτό του καλού παιδιού και του οικογενειάρχη. Συνδυάζονται όλα αυτά;

Κατά τη γνώμη μου δεν πρέπει να υπάρχουν κανόνες σε αυτά τα πράγματα. Δεν είναι απαραίτητο να έχεις μακριά μαλλιά ή να παίρνεις ναρκωτικά για είσαι μέλος ενός επιτυχημένου γκρουπ.

Αυτά είναι χαζά κλισέ τα οποία πιστεύω ότι έχουν πλέον ξεπεραστεί. Καλό είναι ο καθένας να κάνει αυτό που πραγματικά νιώθει.

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΟΥΚ, ΕΘΝΟΣ, 25/01/2009

Φίλιππος Τσαλαχούρης: «Το να γράφεις μουσική είναι ενεργός ελπίδα»


Φώτο: Καίτη Μακρυμίχαλου [από το μουσικό διαδικτυακό περιοδικό Tar]

Ο Φ. Τσαλαχούρης μιλάει στην «Κ»

Συνεντευξη στη Νελλη Αμπραβανελ, Η Καθημερινή, 24/01/2009

Μέσα σε μία από τις ήρεμες και ηλιόλουστες αίθουσες διδασκαλίας του Ωδείου Αθηνών, ο Φίλιππος Τσαλαχούρης εξηγεί ότι είναι ένας αισιόδοξος άνθρωπος. «Αν ήμουν απαισιόδοξος, δεν θα έγραφα μουσική. “Η δουλειά”, λέει ο Τόμας Μαν, “είναι ενεργός ελπίδα”. Και το να γράφεις μουσική είναι ενεργός ελπίδα». Με φόντο το εμβληματικό κτίριο του μεταπολεμικού μοντερνισμού στη Ρηγίλλης, ο Ελληνας συνθέτης μιλάει στην «Κ» με αφορμή την πρόσφατη βράβευσή του από την Ακαδημία Αθηνών.

- Τι σημαίνει για εσάς η βράβευση από την Ακαδημία Αθηνών;

- Είναι μία δικαίωση που παρέμεινα σταθερός τόσα χρόνια, σε αυτά που πίστευα, σε αυτά που έμαθα από τους δασκάλους μου, σε αυτά που αγαπάω. Και πιστεύω επίσης ότι στο πρόσωπό μου, το βραβείο είναι σα να δόθηκε σε όλους τους μουσικούς της γενιάς μου που εξακολουθούν, παρ’ όλη την ασχήμια της εποχής να ασχολούνται με αυτό που λέμε σοβαρή μουσική. Οσον αφορά το χρηματικό έπαθλο, ένα χρηματικό βραβείο για έναν δημιουργό σημαίνει πάντοτε βοήθεια στη δημιουργία του. Δεν μπορεί να φανταστεί ότι μπορεί να το κάνει κάτι άλλο.

- Ο διάλογος με άλλα είδη τέχνης είναι μια αυτονόητη ανάγκη στη μουσική;

- Σήμερα, απολύτως. Γιατί στη μουσική έχουν ειπωθεί τα πάντα. Μέσα από τις άλλες τέχνες, η μουσική αναβαπτίζεται. Ενας συνθέτης γράφει κάτι μοναδικό, όταν αποτελεί φορέα όλων των πραγμάτων που θαυμάζει και αγαπάει. Ειδάλλως, όταν κυνηγάει την πρωτοτυπία μόνο μέσα από τη μουσική, συνήθως αυτό που κάνει δεν έχει νόημα. Οταν διαβάσω ένα βιβλίο, επισκεφτώ ένα μουσείο, συναντήσω έναν άνθρωπο, το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι αν αυτό έχει μουσική, εάν αυτό έχει ήχο μέσα του. Αν ο ήχος είναι ισχυρός, τον καταγράφω. Αν δεν είναι, μένει στο μυαλό μου σαν μια γλυκιά ανάμνηση.

  • Η μεγαλύτερη πρόκληση

- Ποια από τις αναθέσεις που έχετε αναλάβει σας έχει προκαλέσει περισσότερο ως ιδέα;

- Οι παραγγελίες έχουν έρθει τα τελευταία χρόνια και αποτελούν πολύ μικρό ποσοστό του έργου μου. Τις αντιμετωπίζω πάντα με μία επιφύλαξη. Η πιο προκλητική από όλες κατά τη διαδικασία απόφασης και υλοποίησης, ήταν οι «24 Ελληνικοί Χοροί» για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Σκαλκώτα στο Μουσείο Μπενάκη. Ηταν μια άσκηση, αλλά και κάτι που θα μπορούσα να είχα γράψει και μόνος μου. Η ιδέα του Αγγελου Δεληβορριά όμως, ήταν τόσο τιμητική στο πρόσωπό μου, και το έργο τελικά ξεπέρασε κάθε μου προσδοκία και με συγκίνησε βαθύτατα. Το Μουσείο Μπενάκη μου έχει προσφέρει στέγη όχι μόνο πρακτική, αλλά και φιλοσοφική και πνευματική. Ο ουμανισμός του Μουσείου Μπενάκη θα έπρεπε να αποτελεί παράδειγμα για όλους μας. Είναι μια πλατφόρμα που λειτουργεί, χωρίς δυσπιστία προς τους νέους καλλιτέχνες.

- Ποια η θέση της κλασικής μουσικής σήμερα στην Ελλάδα;

- Πιστεύω ότι είναι σε πολύ καλύτερη θέση από ό,τι ήταν πριν από μερικά χρόνια. Δεν ξέρω όμως σε τι θέση είμαστε σε σχέση με το εξωτερικό, όπου όλα προχωρούν με γρηγορότερους ρυθμούς. Η κλασική μουσική στην Ελλάδα έχει τη θέση της στην καρδιά αυτών που αγαπούν τη μουσική. Από εκεί και πέρα, η θέση της ως μέρος της κοινωνίας είναι πολύ μικρή. Γιατί δυστυχώς ο τρόπος με τον οποίο η κλασική μουσική μπορεί να διεισδύσει και σε άλλα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας, δεν εξαρτάται μόνο από το χέρι των ανθρώπων που την αγαπούν. Οταν βλέπουμε ανώτατους κρατικούς λειτουργούς, να πηγαίνουν σε νυχτερινά μαγαζιά και να μην έχουν πάει ποτέ στην Κρατική Ορχήστρα ή τη Λυρική Σκηνή, να μην έχουν πάει ποτέ στο θέατρο, ή να πηγαίνουν στο Ηρώδειο μονάχα παρουσία του πρωθυπουργού, στο θώκο, για τις φωτογραφίες, αντιλαμβάνεται κανείς τη σοβαρότητα της κατάστασης.

  • Πλατφόρμες και σύνθεση

- Υπάρχουν ικανοποιητικές πλατφόρμες για να αναδειχθεί ένας νέος συνθέτης στην Ελλάδα;

- Οχι. Ομως αν δεν γίνεις συνθέτης πώς θα διεκδικήσεις την πλατφόρμα; Κάποιοι παραπονιούνται ότι δεν παίζονται ελληνικά συμφωνικά έργα: ένας όμως είναι ο τρόπος για να παίζονται, και αυτός είναι να γράφονται. Ο ρόλος μου είναι να γράφω μουσική χωρίς να γράφω για το τώρα. Βεβαίως με ενδιαφέρει η επαφή με το κοινό, και αν δεν με ενδιέφερε, θα ήμουν τρελός. Ομως αυτός δεν είναι λόγος να αναστέλλεται η συνθετική μου πορεία. Αυτό είναι απαισιοδοξία, άρνηση. Η φιλοσοφία ανά τους αιώνες πιστεύει ότι η πνευματική ζωή είναι η σχέση του ανθρώπου με το χρόνο. Ο χρόνος καταναλώνεται τώρα και τον εισπράττεις στο μέλλον, ή και ποτέ. Σημασία έχει τι θα μείνει μετά.

  • Επιρροές και έργο

O συνθέτης Φίλιππος Τσαλαχούρης γεννήθηκε στην πόλη Καμίνα της σημερινής Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό, όπου εργάζονταν προσωρινά οι γονείς του. Σε μικρή ηλικία επέστρεψε στην Αθήνα, όπου η αγάπη ενός παιδικού φίλου για τη μουσική αλλά και η ανακάλυψη ενός αξιόλογου Ελληνα συνθέτη, έγιναν η αφορμή για τη διαμόρφωση του δικού του μουσικού ενδιαφέροντος. «Ο Καλομοίρης με έφερε στο Εθνικό Ωδείο, το οποίο μου έδωσε υποτροφία για να σπουδάσω γιατί τότε δεν είχα τη δυνατότητα να σπουδάσω μουσική». Στον δάσκαλό του Δημήτρη Δραγατάκη, οφείλει μια γενικότερη στάση ζωής: «Είναι ένας άνθρωπος που με έχει διαμορφώσει, όχι τόσο με το μάθημά του, όσο με τη στάση της ζωής του απέναντι στον κόσμο και τη μουσική, την αγάπη του για τη μουσική». Παρόμοια ευγνωμοσύνη εκφράζει και για τους δασκάλους του, Δεπούδη, Λαζάνη και Κουγιουμτζή από το Θέατρο Τέχνης...

Στα σαράντα του χρόνια, ο Φίλιππος Τσαλαχούρης έχει ολοκληρώσει ήδη 68 έργα, καθώς και 40 έργα για το θέατρο. Η μουσική του έχει παρουσιαστεί σε πολλές χώρες στο εξωτερικό, από πιστούς συνεργάτες όπως η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών υπό τον Βύρωνα Φιδετζή, η Ορχήστρα των Χρωμάτων, η Καμεράτα, το Νέο Ελληνικό Κουαρτέτο, το σύνολο Opus Femina κ.α. Μέχρι τον Απρίλιο, η μουσική του θα ηχήσει τόσο σε μια εκκλησία της Βουδαπέστης, όσο και στο Μέγαρο Μουσικής, ενώ αυτή τη στιγμή, μας αποκαλύπτει ότι ενορχηστρώνει μια όπερα, τον «Ιούλιο Καίσαρα», έχοντας ήδη παραγγείλει το λιμπρέτο στον ποιητή Διονύση Καψάλη.

Wednesday, January 21, 2009

Η Ντάφι θ' ανοίξει το Φεστιβάλ Eject


Η Ουαλή πιτσιρίκα, που με το «Mercy» έφτασε τον περασμένο Φεβρουάριο στην κορυφή της βρετανικής σκηνής, θα τραγουδήσει στις 19 Ιουνίου στο Ελληνικό

«Η πορεία μου στη σκηνή δεν θα είναι ένα one night stand». Με αυτήν τη φράση είχε απαντήσει η Ντάφι σε όσους πίστευαν ότι δεν έχει μέλλον αυτή η πιτσιρίκα από την Ουαλία, πρώην σερβιτόρα, που τον περασμένο Φεβρουάριο με το τραγούδι «Mercy» βρέθηκε στην κορυφή της βρετανικής σκηνής. Τώρα, με το ντεμπούτο της, το «Rockferry», να έχει πουλήσει πάνω από τεσσεράμισι εκατομμύρια αντίτυπα και ένα νέο άλμπουμ να ετοιμάζεται μέσα στον χρόνο, η Ντάφι έρχεται να παίξει ζωντανά επιτυχίες της, όπως το «Stepping Stone» και το «Mercy», στις 19 Ιουνίου, πρώτη μέρα του διημέρου Φεστιβάλ Ejekt (Ολυμπιακό Κέντρο Ξιφασκίας, Ελληνικό).

«Αυτό που με εξοργίζει είναι ότι ο κόσμος θεωρεί τη μουσική μου σαν μια αναβίωση της σόουλ από το '60», έλεγε η ίδια, όταν το πρώτο της τραγούδι, το «Rockferry», προκάλεσε θόρυβο γύρω από το όνομά της. «Το άλμπουμ μου έχει λίγο από όλα. Εχω επηρεαστεί και από τη θρυλική σόουλ της Motown του '60 και από τον ρυθμό της φανκ του '70 και από τη Sade του '80 και από τις παραγωγές του '90».

Με αυτήν τη μουσική η Εϊμι Αν Ντάφι, που ως έφηβη διώχθηκε από τη σχολική χωρωδία επειδή η φωνή της ήταν πολύ έντονη, έγινε μέσα σε μερικούς μήνες η νέα σταρ της βρετανικής σκηνής. Ενώ φέτος είναι υποψήφια για τρία Γκράμι.

«Στην αρχή ήμουν πολύ φοβισμένη και ανασφαλής», έχει πει. Ηταν η εποχή που άλλοι την συνέκριναν με την Αρίθα Φράνκλιν και την Ντάστι Σπρίνγκφιλντ και άλλοι δεν της έδιναν παρά μερικούς μήνες διάρκεια. «Δεν ξεχνάω ποτέ ότι μερικά χρόνια πριν κανείς δεν έδινε σημασία στη μουσική μου, δεν είχα δεκάρα και ένιωθα απελπισμένη και χωρίς σκοπό». Οπότε δεν θέλει να μεταμορφωθεί σε ντίβα της σκηνής αλλά να συνεχίσει να κυκλοφορεί τα τραγούδια της. «Το μόνο που μπορώ να κάνω», εξηγεί, «είναι να διηγούμαι ιστορίες μέσα από τα τραγούδια μου. Το καθένα από αυτά αποκαλύπτει και μια άλλη πλευρά μου». *


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 21/01/2009

Το ραπ της Γάζας


Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ

«Μουσική Ιντιφάντα» έχουν βαφτίσει οι Παλαιστίνιοι ράπερ το χιπ χοπ που ξεπηδάει από κάθε γωνιά της κατεχόμενης γης τους. Είναι οι πιτσιρικάδες που κουράστηκαν τόσο από τη θέα των πάνοπλων Ισραηλινών στρατιωτών στους δρόμους τους όσο και από τις εσωτερικές διαμάχες των πολιτικών ομάδων της Παλαιστίνης που εναλλάσσονται στην εξουσία. Εδώ υπάρχουν ονόματα, παλιά και νέα, ενδεικτικά ενός πολεμικού χιπ χοπ που μόλις τώρα άρχισε να δείχνει τα δόντια του.

Οι Palestinian Rapperz παίζουν χιπ χοπ στους δρόμους της Γάζας
* «Palestinian Rapperz»:

Πρωτόλειο ραπ, ασθματικό και σβέλτο, μέσα από ένα καταιγιστικό χιπ χοπ ρυθμό και αραβικά μοτίβα ως υπόστρωμα. Οι PR φτιάχθηκαν πέντε χρόνια πριν στους δρόμους της φλεγόμενης Λωρίδας της Γάζας και βρίσκουν τον ρυθμό και τους στίχους πολύ πιο αποτελεσματικά όπλα από την πέτρα που εκτοξεύεται στο τανκ. Το κουαρτέτο αποτελείται από ρεαλιστές. Γι' αυτούς η παγκόσμια κοινότητα, όπως αποδείχτηκε και πρόσφατα, αντιμετωπίζει με ανατριχιαστικό κυνισμό τη σφαγή των αμάχων. Οπότε, το μόνο που τους μένει για να γίνει γνωστός ο αγώνας των Παλαιστινίων είναι η μουσική. Και αυτό κάνουν, με την αντίστοιχη λύσσα.

www.myspace.com/palrapperz

* «DAM»:

Οταν κυκλοφόρησαν το «Who's the Terrorist» το 2001, έγιναν η χιπ χοπ μπάντα που έδωσε έναν ύμνο στον αγώνα. Είχαν στο βίντεο άγριες εικόνες, με τους στρατιώτες να πυροβολούν πιτσιρίκια με σφεντόνες, είχαν εμπρηστικούς στίχους όπου ανταπέδιδαν την κατηγορία του «τρομοκράτη» στο Ισραήλ και είχαν και το δικό τους εκρηκτικό μηχανισμό. Ενα χιπ χοπ πήχτρα στους μητροπολιτάνικους ρυθμούς και τους αμανέδες, σαν μίγμα τοπικής παράδοσης και σύγχρονης μουσικής. Πρόσφατα κυκλοφόρησαν και το άλμπουμ «Dedication».

www.myspace.com/damrap

Οι Arapeyat ραπάρουν ενάντια στο Ισραήλ και τα τσαντόρ
* «Arapeyat»:

Οι δύο κυρίες δεν βολεύονται ούτε με τους κατακτητές ούτε με τα τσαντόρ. Ετσι ραπάρουν με τσαμπουκά και υποδόρια λαγνεία πάνω σε ένα μελωδικό χιπ χοπ ρυθμό. «Οι γυναίκες της Αραβίας» όπως μεταφράζεται το όνομά τους, είναι η Safa και η Nehua, που επιτίθενται με τους στίχους από τη μια στην ισραηλινή κατοχή της Παλαιστίνης και από την άλλη στα στερεότυπα του Ισλάμ για τη γυναίκα. Στήνουν περίτεχνες μελωδίες πάνω από χορευτικούς ρυθμούς, θυμίζοντας μια άλλη αντάρτισσα, τη ΜΙΑ, περιφρονούν το ανώδυνο r' n' b' της σκηνής και θεωρούν το τραγούδι τους «μια πράξη αντίστασης».

www.myspace.com/safaa3arapeye

* «Boikutt

Ράπερ που συνεργάζεται με την κολεκτίβα των Παλαιστίνιων καλλιτεχνών Ramallah Underground, ο Boikutt δεν αρκείται σε πολιτικά μανιφέστα. Στήνει ολόκληρα ηχητικά τοπία, με μια ζοφερή ελεκτρόνικα που αντανακλά όλο τον εφιάλτη και την απόγνωση της ζωής στα κατεχόμενα, μέσα από μελωδίες της Μέσης Ανατολής και αλλόκοτους ρυθμούς. Και συχνά ραπάρει πάνω σε αυτό το μίγμα με ένα ψυχρό, απειλητικό ραπ για τους εχθρούς του και τους συμμάχους τους.

www.myspace.com/boikutt

* «The Philistines»:

Βίαιο χιπ χοπ, στολισμένο με όλη τη φανκ/σόουλ ατμόσφαιρα της δυτικής ακτής των ΗΠΑ. Σε αντίθεση με τους υπόλοιπους, οι The Philistines είναι Παλαιστίνιοι μετανάστες από το Λος Αντζελες. Τους λείπει η προσωπική εμπειρία στη ζώνη του πυρός, αλλά είναι χωμένοι στο γκάνγκστα ραπ των μαύρων γκέτο. Και αυτό χρησιμοποιούν για να στολίσουν την επιθετική τους προπαγάνδα.

www.myspace.com/thephilistines


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 21/01/2009

Ο Λουδοβίκος για μια κριτική


Από τον Λουδοβίκο των Ανωγείων λάβαμε την παρακάτω επιστολή, σε απάντηση στην κριτική του Γιώργου Ε. Παπαδάκη, που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα μας στις 26/11/2008.

«Κύριε Παπαδάκη,

Με αφορμή την αξιολόγησή σας στην τελευταία μου εργασία "Ποια Πάθη από τον Ερωντα": Ξεπερνώντας τα όρια του ρόλου σας κάνατε αναιτιολόγητη προσωπική εμπαθή επίθεση και χωρίς να το καταλάβετε φτιάξατε το σκίτσο της δικής σας ανεπάρκειας. Η κριτική θέλει να έχεις το θάρρος της δικαιοσύνης και την υποχρέωση της αυστηρότητας, για να είναι γόνιμη. Με αποκαλείτε, μέσα σε πολλά άλλα, "ναΐφ άτεχνο ψιθυριστή" και επιχειρείτε να με μειώσετε με τρόπο ειρωνικό, ένα όπλο στο οποίο καταφεύγουν όσοι είναι στερημένοι αγωγής... Εσείς λοιπόν είστε κατά πώς θέλετε να δείχνετε ένας καλλιεργημένος μουσικός και εγώ ένας λαϊκός άτεχνος ψιθυριστής. Σας προκαλώ να παίξουμε μπροστά στο ίδιο κοινό να δούμε ποιος θα κινητοποιήσει τα συναισθήματα του κόσμου. Αλλά δεν θα το τολμήσετε γιατί ουσιαστικά είστε μόνο κριτικός, με το "κρι" γιώτα. Εκδικούμενος όποιον σας υπενθυμίζει αυτό που επιχειρήσατε να κάνετε και αποτύχατε (βλ. κριτικές Ψαραντώνη, Χαΐνηδων, Ανδριόπουλου, Μητσιά).

Λουδοβίκος των Ανωγείων»
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 21/01/2009

Ενδεια λαχάνων, περίσσεια χαχάνων

Του ΓΙΩΡΓΟΥ Ε. ΠΑΠΑΔΑΚΗ

**ΤΑΣΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ: ΛΑΧΑΝΑ ΚΑΙ ΧΑΧΑΝΑ. ΠΑΡΑΓΩΓΗ: LEGEND

Είκοσι τέσσερα τραγούδια που προορίζονται να χρησιμέψουν ως παιδικά. Σύμφωνα με τα δεδηλωμένα, η δημιουργία τους (μελοποίηση στιχουργημάτων του νέου αναγνωστικού της Α' Δημοτικού) βασίζεται σε μια προσωπική ιστορία του συνθέτη, ο οποίος εξηγεί: «Χωρίς να το επιδιώκω συνειδητά, το κάθε τραγούδι είχε και το δικό του χαρακτήρα, άλλο λοξοκοίταζε προς το ροκ, άλλο έκανε μακροβούτια στη δημοτική και λαϊκή μας παράδοση, άλλο συνομιλούσε με τη συμφωνική μουσική». Ερμηνευτές των τραγουδιών είναι ο ίδιος ο συνθέτης, εννέα παιδιά, η Μαρία Φαραντούρη, ο Ευγένιος Σπαθάρης, ο Ηλίας Μαμαλάκης και παιδικές χορωδίες. Τις ενορχηστρώσεις υπογράφει ο Κώστας Γανωσέλης.

Η πιο καλή ιδέα (που αποτελεί και τη σπουδαιότερη αρετή του δίσκου) είναι συμμετοχή των... εξωσχολικών Σπαθάρη, Μαμαλάκη, Φαραντούρη και οι φωνές των μικρών σολίστ. Αλλοι, αρμοδιότεροι, ας κρίνουν το... φιλολογικό περιεχόμενο των τραγουδιών και το κατά πόσον αυτό συμβάλει στην καλλιέργεια της παιδικής προσωπικότητας. Αντίθετα με την άνθηση του παιδικού βιβλίου των τελευταίων χρόνων, ο παιδικός δίσκος μουσικής παρουσιάζει λίγες παραγωγές, κι αυτές πρόχειρες και ευτελείς. Οσοι σήμερα φιλοδοξούν να διαπρέψουν στον, ιδιαίτερης σημασίας, αυτό χώρο, οφείλουν, πιστεύω, να λογαριάζουν τα επιτεύγματα αναφοράς που εμφανίστηκαν στην εικοσαετία '70-'90, διότι η σύγκριση με αυτά είναι αναπόδραστη. Ας θυμηθούμε: τη Λιλιπούπολη, τα «Εξι τραγούδια για ποντίκια» του Γιώργου Κουρουπού, τα «Μελωδόνια» του Πέτρου Περάκη, την «Ηχώ και τα λάθη της» της Λένας Πλάτωνος, το «Μίλα μου για μήλα» του Σταύρου Παπασταύρου, τα παραδοσιακά παιδικά που δημοσίευσε η Δόμνα Σαμίου, τα «Νανουρίσματα» του Νίκου Κυπουργού και της Σαβίνας Γιαννάτου κ.ά. Ως απάντηση σε αυτά, η εποχή μας προσφέρει τηλεοπτικά προγράμματα με παιδιά που πιθηκίζουν τραγούδια και τραγουδιστές αισθητικής Γιουροβίζιον.

Ο δίσκος του Τάσου Ιωαννίδη έχει αρετές (αυτές είναι κυρίως οι ερμηνευτές που αναφέραμε) έχει όμως και... συζητήσιμα σημεία, δύο εκ των οποίων είναι τα σπουδαιότερα κατά την ταπεινή μου γνώμη: αφ' ενός αυτή καθ' εαυτή η μελοποιία και το ηχητικό (ενορχηστρωτικώς) σώμα της, αφ' ετέρου οι τραγουδιστικές επιδόσεις του συνθέτη, που άγνωστο γιατί θεώρησε καλλιτεχνικώς επαρκές (ή αναγκαίο) μα και αισθητικώς παραδεκτό να εκτελέσει ο ίδιος τα 10 (!) από τα 24 τραγούδια του δίσκου. Και αν μεν ήταν ένας πολύ καλός τραγουδιστής, θα ήταν, ίσως, συγχωρητέο το ότι έλαβε τη μερίδα του λέοντος. Πλην όχι μόνο λέων δεν είναι, ως τραγουδιστής, αλλά ούτε καν δεκαοχτούρα ή νυχτοκόρακας. Οι «ερμηνείες» τού συνθέτη είναι άχρωμες, ή τεχνητώς - ατέχνως επιχρωματισμένες, πολύ ουδέτερες σαν... μεσολαβητές μεταξύ εμπολέμων. Κακώς, κατά τη γνώμη μου, δεν άφησε τα παιδάκια ή τους άλλους συνεργάτες του να τραγουδήσουν όλα τα τραγούδια.

Στις ενορχηστρώσεις (για λόγους οικονομίας;) επιστρατεύθηκε ο Κώστας Γανωσέλης με τα ηλεκτρονικά του υποκατάστατα των φυσικών οργάνων. Κάτι που όταν δεν γίνεται με μεγάλη τέχνη, διαφεύγει και διαχέεται -ως κακοσμία- η ενυπάρχουσα (έτσι κι αλλιώς) ψευτιά, καθώς και η χαρακτηριστική... digital ευτέλεια, ιδιαιτέρως στους ήχους των strings. Το σημαντικότερο όμως αρνητικό είναι η μελοποιητική πενία, το απλοϊκό των μελωδιών που «υπηρετούν» το λόγο, η απουσία δροσιάς και πρωτοτυπίας, τα κλισέ και τα άλλα προβλέψιμα, μα πάνω απ' όλα η περιφρόνηση (από άγνοια;) της τόσο πλούσιας ελληνικής παράδοσης υπέρ του σαχλορόκ, της τάχα συμφωνικής μουσικής και του χασαποσέρβικου του... Καραγκιόζη.


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 21/01/2009