Τραπεζάκια μέσα...
Πολύς κόσμος πέρασε το Σάββατο από το Μέγαρο, έστω και από το φουαγέ, για να πάρει τζαζ αύρα και να πιει το ποτό του
Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ
Καλά, είχε τέτοιες αίθουσες το Μέγαρο και μας τις... έκρυβε; Με τις δυνατότητες που διαθέτει θα έπρεπε να κάνει θαύματα. Ωραίος ο Μπαχ και ο Σούμπερτ, αλλά δεν θα ήταν καλύτερα να άπλωνε λίγο το παιχνίδι και σε άλλα μουσικά πεδία;
Οτι θα βλέπαμε και ντισκόμπαλα να κρέμεται από το ταβάνι του Μεγάρου δεν το φανταζόμασταν. Εδώ μια πολύ τζαζ άποψη του φουαγέ |
Δεν αλώθηκε το Μέγαρο βέβαια, μη νομίζετε. Αλλά και ότι θα βλέπαμε να κρέμεται από το ταβάνι του μία τεράστια ντισκόμπαλα, δεν το περιμέναμε. Υπήρχε άλλωστε ένα (νοητό) όριο. Το περνούσες και με τη μία άφηνες πίσω τα μάρμαρα και το έντονο, clear, λευκό φως. Εμπαινες σε πιο αχνά φωτισμένους χώρους, με τα εξώφυλλα δίσκων της Blue Note δεξιά και το κιόσκι με τα cd στο βάθος.
Δεν ήξερες τι να επιλέξεις. Την αίθουσα Banquet, με τα τραπεζάκια και τις καρέκλες, στην οποία εμφανίστηκε νωρίς ο Αμερικανός κοντραμπασίστας Ρον Κάρτερ, που συμμετείχε παλιά στο κουιντέτο του Μάιλς Ντέιβις, και αμέσως μετά ο Ισραηλινός Γκίλαντ Ατζμον, που συνδυάζει την τζαζ με ήχους της Ανατολής; Ή την αίθουσα Νίκος Σκαλκώτας, ακριβώς απέναντι, πιο κινηματογραφικής λογικής αυτή, ένα ζεστό και κόζι αμφιθέατρο; Εκεί έπαιξε ο Γιώργος Φακανάς νωρίς και ο τυφλός πιανίστας Μάρκους Ρόμπερτς αμέσως μετά, συνεργάτης παλιότερα του Γουίντον Μαρσάλις. Και ανάμεσα στους δύο αυτούς συναυλιακούς χώρους, ένα καλαίσθητο φουαγέ με κομψές αισθητικές παρεμβάσεις αλλά και μπαράκια, εκατέρωθεν, για ποτά και κρασί -εκτός από κόκκινο, γιατί «απαγορεύεται, φοβόμαστε μη βάψουν τα μάρμαρα»- μας είπαν. Ούτε τα μάρμαρα του Παρθενώνα να είχαν.
Το παράδοξο της υπόθεσης είναι πως ταυτόχρονα με τις γεμάτες συναυλιακές αίθουσες (sold out οι συναυλίες), ήταν φουλ και το φουαγέ. Προφανώς πολύς κόσμος πέρασε από εκεί για να πάρει λίγη τζαζ αύρα. Εξω δε από κάθε αίθουσα υπήρχαν οθόνες που έδειχναν τι ακριβώς διαδραματιζόταν μέσα. Εβλεπες, δηλαδή, και το κυριότερο άκουγες. Κι αν δεν ήθελες τίποτα από αυτά, περπατούσες λίγα βήματα πιο πέρα για να ακούσεις ζωντανά πιάνο από νεαρούς πιανίστες. Στο μέρος εκείνο ήταν που νεαροί και νεαρές την είχαν πέσει σε τεράστιες μαξιλάρες δείχνοντας πως το απολάμβαναν στο έπακρον.
Νωρίς το μεσημέρι, επίσης, είχε διαλέξεις, εργαστήρια, συζητήσεις κ.τ.λ. «Πολλές φορές κατέφτανε στη συναυλία ο Μάιλς Ντέιβις και δεν ήξερε τι ακριβώς θα παίζαμε εκείνη τη βραδιά», εξιστορούσε ένας απίστευτα cool και χαλαρός Ρον Κάρτερ. «Μας είχε απόλυτη εμπιστοσύνη. Ξεκινούσαμε και όπου μας έβγαζε». Στο ακροατήριό του από κάτω, η αφρόκρεμα των Ελλήνων μουσικών της τζαζ δεν έχασε την ευκαιρία να τον ρωτήσει για πάσης φύσεως τεχνικά ζητήματα. Και πιο εκεί να ακούει προσεκτικά και ο ίδιος ο Μάρκους Ρόμπερτς. Χωρίς τουπέ, χωρίς δήθεν, χωρίς τίποτε.
Να μην ξεχάσουμε και τον Ισραηλινό Γκίλαντ Ατζμον, που εσχάτως μας απασχολεί περισσότερο για την ακτιβιστική του δράση και τις δηλώσεις του ενάντια στο Ισραήλ παρά για τη μουσική του. Αστειεύτηκε στην αρχή με τη γειτονική αμερικανική πρεσβεία, ενώ λίγο αργότερα αφιέρωσε το live του «στα αδέλφια μας, τους Παλαιστινίους». *
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 19/01/2009
No comments:
Post a Comment