Η ΚΟΑ ΚΑΙ Η ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΤΗΣ ΕΡΤ ΣΤΟ ΜΕΓΑΡΟ
Του ΓΙΑΝΝΗ ΣΒΩΛΟΥ
Ενδιαφέρον πρόγραμμα και γενικώς καλές επιδόσεις χαρακτήρισαν την πρώτη συναυλία της ΚΟΑ για το 2009, που διηύθυνε ο Δημήτρης Αγραφιώτης στο Μέγαρο Μουσικής (9/1/2009).
Η βιολίστρια Αριάδνη Δασκαλάκη |
Η βραδιά ξεκίνησε με μια σπανιότητα, τη «Μουσική Κοντσερτάντε» (1937) του Μπόρις Μπάχερ, έργο παιγνιώδους ρυθμολογικής ποικιλίας, με αναφορές στη τζαζ, αντιπροσωπευτικό των νεωτεριστικών τάσεων του γερμανικού μεσοπολέμου. Ανισες επιδόσεις στα ξύλινα πνευστά, περιστασιακοί αποσυντονισμοί και άτεχνα «περάσματα» μεταξύ διαφορετικών ομάδων οργάνων, που προκάλεσαν χαίνοντες αρμούς μεταξύ παραγράφων, υπονόμευσαν σημαντικά τον ειρμό και την απήχηση αυτού του θαυμάσιου κομματιού. Ακολούθησε το «Κοντσέρτο για βιολί» του Μπετόβεν. Στηριζόμενη στην ακριβή, ισορροπημένη συνοδεία που της εξασφάλισε ο αρχιμουσικός, η βιολίστρια Αριάδνη Δασκαλάκη έπαιξε στρωτά, με αψεγάδιαστη ορθοτονία, γλυκύ, «στρογγυλό» ήχο και ικανό εύρος δυναμικής. Την ερμηνεία της χαρακτήρισαν ιδιαίτερα φροντισμένη φραστική, σεβασμός στο κλασικό ύφος του έργου και ευγενές συναίσθημα στις λυρικές παραγράφους. Την κάπως εκ τους ασφαλούς απόδοση των κορυφώσεων του α' μέρους εξισορρόπησε ο άμεσος, θερμός διάλογος με την ορχήστρα στο χορευτικά κινητικό καταληκτικό Rondo-Allegro. Η συναυλία ολοκληρώθηκε με τη «Συμφωνία αρ. 2» του Μπραμς. Αρχιμουσικός με μακρά θητεία στον γερμανικό χώρο, ο Αγραφιώτης διέπλασε με βεβαιότητα και ευστοχία μια καθαρόαιμα ρομαντική ανάγνωση. Συγκρατώντας τους μουσικούς σε καλό συντονισμό, άντλησε από αυτούς παίξιμο εκφραστικά άμεσο, χυμώδες και ορμητικό. Παράλληλα, στηριζόμενος στη μυώδη φραστική και τον ωραίο ήχο των εγχόρδων, ισορρόπησε ταιριαστά το διφυές στίγμα της μουσικής του Μπραμς μεταξύ κλασικισμού και ρομαντισμού.
Ο Γιώργης-Εμμανουήλ Λαζαρίδης στο πιάνο συνοδευόμενος από την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ υπό τον Βλαδίμηρο Συμεωνίδη |
Ανεβαίνει
Τη συνεχιζόμενη ανοδική πορεία της υπό τον Βλαδίμηρο Συμεωνίδη επιβεβαίωσε η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ στην απολαυστική συναυλία που έδωσε στο Μέγαρο Μουσικής (13/1/2009). Η βραδιά ξεκίνησε με το «Κοντσέρτο για πιάνο αρ. 5, Αυτοκρατορικό» του Μπετόβεν. Κινούμενοι σε παράλληλα μήκη κύματος, ο πιανίστας Γιώργος-Εμμανουήλ Λαζαρίδης και ο αρχιμουσικός συνεργάστηκαν με ωραία «χημεία» σε μια ορμητική, λαμπερή εκτέλεση, που έσφυζε από νεύρο και νεανική ενέργεια, διατηρώντας ωστόσο την εκφραστική ευγένεια και τη δομική καθαρότητα που προσιδιάζει στον κλασικισμό.
Σολίστας υψηλών επιδόσεων με διεθνή σταδιοδρομία, ο Λαζαρίδης συνδύασε στο παίξιμό του κομψότητα και αθλητικό σφρίγος και στήριξε υποδειγματικά το μεγαλοπρεπές ύφος του έργου με άριστη τεχνική και ευρύ εκφραστικό οπλοστάσιο. Αξιοποίησε εύστοχα και με σοφή οικονομία αντιθέσεις δυναμικής και ταχυτήτων, διατήρησε την άρθρωση σταθερά διάφανη, τόνωσε τη φραστική με γλαφυρές διατυπώσεις σε αμφότερα τα χέρια και συμπορεύτηκε αβίαστα με την ορχήστρα.
Το εκστατικό Adagio εκτυλίχθηκε σε τόνους ευγενούς λυρισμού, ενώ στο Rondo-Allegro σολίστας και ορχήστρα επιδόθηκαν σε φιλικά ανταγωνιστική αναμέτρηση χορευτικού καλπασμού, διάσπαρτου με εύστοχες αιχμές εκφραστικών μανιερισμών στο πιάνο και ρωμαλέες εξάρσεις δυναμικής. Η συναυλία ολοκληρώθηκε με τη «Συμφωνία αρ. 4, Ιταλική» του ίδιου συνθέτη. *
Τη συνεχιζόμενη ανοδική πορεία της υπό τον Βλαδίμηρο Συμεωνίδη επιβεβαίωσε η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ στην απολαυστική συναυλία που έδωσε στο Μέγαρο Μουσικής (13/1/2009). Η βραδιά ξεκίνησε με το «Κοντσέρτο για πιάνο αρ. 5, Αυτοκρατορικό» του Μπετόβεν. Κινούμενοι σε παράλληλα μήκη κύματος, ο πιανίστας Γιώργος-Εμμανουήλ Λαζαρίδης και ο αρχιμουσικός συνεργάστηκαν με ωραία «χημεία» σε μια ορμητική, λαμπερή εκτέλεση, που έσφυζε από νεύρο και νεανική ενέργεια, διατηρώντας ωστόσο την εκφραστική ευγένεια και τη δομική καθαρότητα που προσιδιάζει στον κλασικισμό.
Σολίστας υψηλών επιδόσεων με διεθνή σταδιοδρομία, ο Λαζαρίδης συνδύασε στο παίξιμό του κομψότητα και αθλητικό σφρίγος και στήριξε υποδειγματικά το μεγαλοπρεπές ύφος του έργου με άριστη τεχνική και ευρύ εκφραστικό οπλοστάσιο. Αξιοποίησε εύστοχα και με σοφή οικονομία αντιθέσεις δυναμικής και ταχυτήτων, διατήρησε την άρθρωση σταθερά διάφανη, τόνωσε τη φραστική με γλαφυρές διατυπώσεις σε αμφότερα τα χέρια και συμπορεύτηκε αβίαστα με την ορχήστρα.
Το εκστατικό Adagio εκτυλίχθηκε σε τόνους ευγενούς λυρισμού, ενώ στο Rondo-Allegro σολίστας και ορχήστρα επιδόθηκαν σε φιλικά ανταγωνιστική αναμέτρηση χορευτικού καλπασμού, διάσπαρτου με εύστοχες αιχμές εκφραστικών μανιερισμών στο πιάνο και ρωμαλέες εξάρσεις δυναμικής. Η συναυλία ολοκληρώθηκε με τη «Συμφωνία αρ. 4, Ιταλική» του ίδιου συνθέτη. *
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 21/01/2009
No comments:
Post a Comment