Ολα αυτά τα χρόνια διδάσκετε παράλληλα και μουσική. Ελπίσατε ποτέ στην εμφάνιση μιας νέας μουσικής γλώσσας;
«Η γλώσσα διαρκώς αλλάζει. Το δύσκολο είναι να βρεθεί μια γλώσσα και γραμματική να περιγράψει πραγματικά τη μουσική. Είναι δύσκολο να περιγράψεις τι ακριβώς είναι το swing, η new age και το be-bop, πέρα από τα συναισθήματα που εκφράζουν. Υπάρχει πολλή μουσική που βγαίνει στην επιφάνεια από ανθρώπους με ταλέντο, εμείς στεκόμαστε στον δρόμο της σαν εμπόδια. Είμαι πάντα ανοιχτός σε νέες μουσικές, νέες δεξιότητες στην παραγωγή, νέους τρόπους και ποιότητες να παίζεις τους τόνους ή ακόμα και νέα μουσικά όργανα. Εχω πάντα την περιέργεια να δω "τι θα ρίξει ο επόμενος στο τραπέζι". Και αν βρω κάτι που μπορεί να προσθέσει, προσπαθώ να το ενσωματώσω με κάποιο τρόπο».
«Οι μεγάλες αλλαγές έγιναν πάντα από ένα πρόσωπο. Είτε ήταν ο Λούις Αρμστρονγκ, ο Ντιουκ Ελινγκτον, ο Τσάρλι Πάρκερ ή ο Μάιλς Ντέιβις, ήταν πάντα ένα πρόσωπο του οποίου η φωνή, το επίπεδο ικανοτήτων του, η μουσική του αντίληψη έστεκαν πάνω από όλων των άλλων».
Οταν θέλουμε να ακούσουμε κάτι από τζαζ, βάζουμε κάποιο δίσκο με τους θρύλους να παίζουν. Εσείς στερείστε αυτό το προνόμιο, καθώς τις περισσότερες φορές θα καταλήγατε να ακούτε τον εαυτό σας.
(γελάει) «Σπάνια ακούω τον εαυτό μου. Ακούω άλλους για να βρω πράγματα που εγώ δεν είδα. Ετσι έμαθα να στέκομαι στη σκηνή. Εκεί έχω 12-15 λεπτά για να αναπτύξω μια ιδέα, σε ένα δίσκο έχω 6. Οπότε το να ακούω τον εαυτό μου σημαίνει να ακούω τον εαυτό μου όπως παίζει κάθε βράδυ. Δουλεύω τώρα με το Μπιλ Φριζέλ και τον Πολ Μοσιάν στο "Blue Note" στη Νέα Υόρκη, και κάθε βράδυ είναι ένα σχολείο για μένα».
Θα συμφωνούσατε με την άποψη πως η αμερικανική τζαζ σκηνή βρίσκεται σε τέλμα και ίσως ανακυκλώνεται;
«Οχι, πιστεύω πως η τζαζ κινείται διαρκώς, δεν κολλάει ποτέ. Και πιστεύω πως δεν είναι κακό να ξαναβλέπεις την ιστορία για να την επαναπροσδιορίσεις. Ο κόσμος ακόμα αγοράζει το "Kind of Blue" του Μάιλς Ντέιβις για να καταλάβει τι συνέβη, και είναι 50 χρονώ δίσκος».
Πώς αντιλαμβάνεστε την ευρωπαϊκή τζαζ σκηνή; Σίγουρα έχετε ακούσει για την ECM κ.ά.
«Ναι, αλλά δεν είναι κάτι που με ενδιαφέρει. Πιστεύω πως απομακρύνονται από αυτό που εγώ αντιλαμβάνομαι ως μία από τις καρδιές της τζαζ, δηλαδή το σουίνγκ. Νομίζω πως οι Ευρωπαίοι έχουν βρει ένα διαφορετικό τρόπο, που δεν γοητεύει».
Τι μουσική ακούτε αυτόν τον καιρό;
«Τα Βραδεμβούργια κονσέρτα του Μπαχ. Εχουν μερικές πολύ όμορφες μπασογραμμές».
Πώς έχει επιδράσει η ηλικία πάνω σας;
«Με έχει κάνει πιο ενσυνείδητο σε αυτό που κάνω. Για μένα η ενηλικίωση είναι περισσότερο η διαδικασία τού να συλλάβεις ποιες είναι οι συνέπειες στη ζωή και να μπορείς να τη χαίρεσαι όπως είναι».
Το ταλέντο και η εμπειρία μπορούν να υπερνικήσουν την έλλειψη έμπνευσης;
«Οχι. Ενας καλός μουσικός δεν χάνει ποτέ την περιέργεια, το να ρισκάρει για να βρει κάτι καινούργιο. Γι' αυτό κι εγώ συνεχίζω να δουλεύω, ψάχνοντας νέες εμπειρίες. Ειδάλλως θα καθόμουν στο σπίτι μου, θα φορούσα τις παντόφλες μου και θα έπινα σιρόπι κάθε πρωί».
Θεωρείτε πως η αλλαγή στη μουσική είναι δουλειά ενός προσώπου;
«Οι μεγάλες αλλαγές έγιναν πάντα από ένα πρόσωπο. Είτε ήταν ο Λούις Αρμστρονγκ, ο Ντιουκ Ελινγκτον, ο Τσάρλι Πάρκερ ή ο Μάιλς Ντέιβις, ήταν πάντα ένα πρόσωπο του οποίου η φωνή, το επίπεδο ικανοτήτων του, η μουσική του αντίληψη έστεκαν πάνω από όλων των άλλων».
Οταν θέλουμε να ακούσουμε κάτι από τζαζ, βάζουμε κάποιο δίσκο με τους θρύλους να παίζουν. Εσείς στερείστε αυτό το προνόμιο, καθώς τις περισσότερες φορές θα καταλήγατε να ακούτε τον εαυτό σας.
(γελάει) «Σπάνια ακούω τον εαυτό μου. Ακούω άλλους για να βρω πράγματα που εγώ δεν είδα. Ετσι έμαθα να στέκομαι στη σκηνή. Εκεί έχω 12-15 λεπτά για να αναπτύξω μια ιδέα, σε ένα δίσκο έχω 6. Οπότε το να ακούω τον εαυτό μου σημαίνει να ακούω τον εαυτό μου όπως παίζει κάθε βράδυ. Δουλεύω τώρα με το Μπιλ Φριζέλ και τον Πολ Μοσιάν στο "Blue Note" στη Νέα Υόρκη, και κάθε βράδυ είναι ένα σχολείο για μένα».
Θα συμφωνούσατε με την άποψη πως η αμερικανική τζαζ σκηνή βρίσκεται σε τέλμα και ίσως ανακυκλώνεται;
«Οχι, πιστεύω πως η τζαζ κινείται διαρκώς, δεν κολλάει ποτέ. Και πιστεύω πως δεν είναι κακό να ξαναβλέπεις την ιστορία για να την επαναπροσδιορίσεις. Ο κόσμος ακόμα αγοράζει το "Kind of Blue" του Μάιλς Ντέιβις για να καταλάβει τι συνέβη, και είναι 50 χρονώ δίσκος».
Πώς αντιλαμβάνεστε την ευρωπαϊκή τζαζ σκηνή; Σίγουρα έχετε ακούσει για την ECM κ.ά.
«Ναι, αλλά δεν είναι κάτι που με ενδιαφέρει. Πιστεύω πως απομακρύνονται από αυτό που εγώ αντιλαμβάνομαι ως μία από τις καρδιές της τζαζ, δηλαδή το σουίνγκ. Νομίζω πως οι Ευρωπαίοι έχουν βρει ένα διαφορετικό τρόπο, που δεν γοητεύει».
Τι μουσική ακούτε αυτόν τον καιρό;
«Τα Βραδεμβούργια κονσέρτα του Μπαχ. Εχουν μερικές πολύ όμορφες μπασογραμμές».
Πώς έχει επιδράσει η ηλικία πάνω σας;
«Με έχει κάνει πιο ενσυνείδητο σε αυτό που κάνω. Για μένα η ενηλικίωση είναι περισσότερο η διαδικασία τού να συλλάβεις ποιες είναι οι συνέπειες στη ζωή και να μπορείς να τη χαίρεσαι όπως είναι».
Το ταλέντο και η εμπειρία μπορούν να υπερνικήσουν την έλλειψη έμπνευσης;
«Οχι. Ενας καλός μουσικός δεν χάνει ποτέ την περιέργεια, το να ρισκάρει για να βρει κάτι καινούργιο. Γι' αυτό κι εγώ συνεχίζω να δουλεύω, ψάχνοντας νέες εμπειρίες. Ειδάλλως θα καθόμουν στο σπίτι μου, θα φορούσα τις παντόφλες μου και θα έπινα σιρόπι κάθε πρωί».
ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 19/01/2009
No comments:
Post a Comment