Την καλύτερη συναυλία της τα τελευταία χρόνια πραγματοποίησε η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ στις 13 Ιανουαρίου στην Αίθουσα Φίλων της Μουσικής. Oχι μόνον επειδή ο Γιώργος - Εμμανουήλ Λαζαρίδης απέδωσε εξαιρετικά το «Αυτοκρατορικό» Κοντσέρτο για πιάνο του Μπετόβεν, αλλά και επειδή μοιάζει πως ο Βλαδίμηρος Συμεωνίδης, αρχιμουσικός και διευθυντής της ορχήστρας από το 2006, εγκαταλείπει όλο και περισσότερο την γωνιώδη, προσκολλημένη στο μετρονόμο, διεύθυνση των πρώτων ετών. Ως αποτέλεσμα, η μουσική ρέει με πολύ μεγαλύτερη φυσικότητα, χωρίς εμπόδια. Στην επιτυχία βοήθησε, βεβαίως, η επιλογή των έργων, καθώς τόσο το κοντσέρτο του Μπετόβεν όσο και η «Ιταλική» Συμφωνία του Μέντελσον στηρίζονται κατά κύριο λόγο στα έγχορδα, που αποτελούν το ισχυρό χαρτί της συγκεκριμένης ορχήστρας.
Η βραδιά ξεκίνησε με το Πέμπτο Κοντσέρτο για πιάνο του Μπετόβεν. Ο Λαζαρίδης υπήρξε από την αρχή κυρίαρχος, διαθέτοντας την σβελτάδα, τη δεξιοτεχνία αλλά και την μεγαλοπρέπεια που απαιτείται. Η ασφαλής τεχνική του επέτρεπε εναλλαγές δυναμικής μέσα από τις οποίες πρόβαλλε η σχέση ανάμεσα στις ενότητες της μουσικής. Ο Συμεωνίδης δεν παρακολουθούσε απλώς, αλλά βρισκόταν μαζί του σε διαρκή διάλογο. Το δεύτερο μέρος του έργου ήταν ποιητικό αλλά και μετρημένο, χωρίς εκχωρήσεις και γλυκασμούς.
Σβελτάδα και μεγαλοπρέπεια
Ομως, ήταν το τρίτο μέρος εκείνο που σφράγισε την επιτυχία, καθώς ο Λαζαρίδης αποδείχθηκε πραγματικά εξαίρετος. Ο απόλυτος έλεγχος που προέκυπτε ως αποτέλεσμα της εμφανέστατα λεπτομερούς επεξεργασίας κάθε υποενότητας της μουσικής, δεν προκαλούσε μόνο θαυμασμό (αυτονόητο σε ένα ζωηρό μέρος), αλλά και συγκίνηση. Εντονος και κοφτός όποτε χρειαζόταν, ήπιος και ευέλικτος σε άλλα σημεία, με δαιμονικές τρίλιες που όριζαν (ενότητες) και προσδιόριζαν (διάθεση), έδωσε μία εμπνευσμένη ανάγνωση, που σπάνια έχει ακουστεί στην αίθουσα αυτή. Ο Συμεωνίδης ανταποκρίθηκε άριστα: η ορχήστρα στην κυριολεξία έβγαλε σπίθες, χωρίς ποτέ να υποσκελίσει τον πιανίστα, που με τον ρωμαλέο ήχο του δεν έχασε σε κανένα σημείο την κυριαρχία. Μεθυστική ερμηνεία γεμάτη σφρίγος.
Τα «καλά νέα» είχαν και συνέχεια. Από την πρώτη κιόλας νότα της Συμφωνίας αρ. 4 του Μέντελσον ήταν φανερό τι θα ακολουθούσε, καθώς το φως και η ζωντάνια απέδωσαν άριστα τη φωνή του Γερμανού που, περνώντας τις Αλπεις, αναφώνησε «Επιτέλους Ιταλία!». Ο Συμεωνίδης διηύθυνε το πρώτο μέρος γοργά, αέρινα αλλά ταυτόχρονα με πλαστικότητα και ευελιξία που ξάφνιασαν. Το δεύτερο μέρος ήταν επίσημο χωρίς να χάνει το μεσογειακό του φως, ενώ το τρίτο διέθετε κάτι από τη δροσιά που έχει το καλοκαιρινό αεράκι. Ο τελικός χορός ήταν όσο ζωηρός αναμενόταν.[Η Καθημερινή, 25/01/2009]
No comments:
Post a Comment