Αν είχατε να διαθέσετε μόνο 50 ευρώ σε ποια συναυλία θα πηγαίνατε;

• Οι προγραμματισμένες διοργανώσεις είναι πολλές, με γνωστά ονόματα και η επιλογή, δύσκολη

• Tης Γιουλης Eπτακοιλη, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 6/6/2009
  

Αν είχατε χρήματα να παρακολουθήσετε μία, μόνο μία, συναυλία ξένης μουσικής μέσα στο καλοκαίρι, ποια θα διαλέγατε; Γιατί αυτή η ερώτηση: Γιατί οι συναυλίες που έχουν προγραμματιστεί για τους επόμενους δύο μήνες είναι πολλές, κάθε μέρα, μάλιστα, προστίθενται καινούργιες και η αγορά κάθε εισιτηρίου απαιτεί ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό, που κυμαίνεται από 30 μέχρι και 80 ευρώ.

Η μία όψη -η θετική- είναι ότι έχουν περάσει ανεπιστρεπτί οι εποχές που περιμέναμε ξελιγωμένοι να 'ρθει στα μέρη μας κάποιος καλλιτέχνης ή γκρουπ του εξωτερικού. Οι Ελληνες διοργανωτές έχουν μπει δυναμικά στο παιχνίδι των μετακλήσεων. Οργανώνουν μικρά και μεγάλα φεστιβάλ, αλλά και αρκετές μεμονωμένες συναυλίες με πολύ καλά ονόματα από όλα τα είδη της μουσικής.

Από την άλλη πλευρά, τα εισιτήρια είναι αρκετά πιο ακριβά σε σχέση με το εξωτερικό, τη στιγμή μάλιστα που σε κάποιες συναυλίες οι υπηρεσίες που προσφέρονται από τους διοργανωτές είναι αντιστρόφως δυσανάλογες της τιμής του εισιτηρίου.

Εκτός κι αν πρέπει, αφού έχουμε βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη, σε εποχές οικονομικής ασφυξίας, να ανεχόμαστε κάθε προχειρότητα και αρπαχτή, υφιστάμενοι απίστευτες ταλαιπωρίες, να σκύβουμε το κεφάλι και να λέμε κι ευχαριστώ, μόνο και μονό επειδή κάποιος σταρ μας κάνει την τιμή να εμφανιστεί στη χώρα μας. Δεν ενδιαφέρει το κοινό τι μπορεί να φταίει για κάθε στραβή που συμβαίνει - αναβολές, ακυρώσεις, καθυστερήσεις, αλλαγές χώρων την τελευταία στιγμή επειδή η προπώληση δεν πήγε και τόσο καλά...

Οταν αγοράζει το εισιτήριό του δεν διαπραγματεύεται την τιμή. Θέλει απλώς να απολαύσει μία συναυλία κι αν για κάποιο σοβαρό λόγο αυτή δεν μπορέσει να πραγματοποιηθεί, να αποζημιωθεί απόλυτα και ανώδυνα. Οι καλεσμένοι στις σημερινές Αντιπαραθέσεις μπορεί να αντιπαρατίθενται μόνο σε επίπεδο γούστου, «συνυπογράφουν», όμως, τους συγκεκριμένους προβληματισμούς.

• AΠOΨH : Η μουσική ιδιοφυΐα του David Byrne
  Του Oδυσσεα Iωαννου

Aν έπρεπε να επιλέξω μία μόνο συναυλία –ξένου καλλιτέχνη– για να παρακολουθήσω το φετινό καλοκαίρι, θα ήταν εκείνη του David Byrne. Kαι θα είναι το δεύτερο καλοκαίρι που θα το κάνω, καθώς και το 1992 η μόνη συναυλία που είδα ήταν του Byrne στον Λυκαβηττό.

Είχε στις αποσκευές του την πρόσφατη τότε ενασχόληση με αφρικανικούς ήχους, όλο το θέατρο χόρευε κι αυτός στη σκηνή, με εκείνη την κίνηση που κάποτε πιστεύεις πως έχει καταπιεί το εγγλέζικο φλέγμα και στον χορό και άλλοτε πως το υπονομεύει και το σαρκάζει.

Από τα μέσα της δεκαετίας του ’70, με τους Talking Heads ο David Byrne είχε δείξει δείγματα της σπάνιας μουσικής ιδιοφυΐας του. Οι συνεργασίες του με τον Brian Eno δεν έδωσαν ίσως εκείνα τα τραγούδια που στόχευαν στην κολακεία του συναισθήματος και της εύκολης συγκίνησης, αλλά τραγούδια που σε κινητοποιούσαν, μεταγγίζοντάς σου τα στέρεα υλικά μιας σπουδαίας μουσικής. Πολλές φορές έχω μπερδευτεί και «χαθεί» με τα τραγούδια του. Στις λυρικές του στιγμές, εγώ άκουγα επίμονους ρυθμούς να χτίζουν το τραγούδι και στις ηλεκτρικές του εκρήξεις διέκρινα μία κρυφή μελωδία να αναρριχάται.

Ξανασυναντήθηκαν με τον Brian Eno φέτος, μετά είκοσι πέντε και πλέον χρόνια και κυκλοφόρησαν ένα δίσκο που δεν χωράει σε ταξινομήσεις και είδη, με όλα τα όρια να είναι ρευστά. Στην Αθήνα έρχεται με δεκαμελή μπάντα και χορευτές και φαντάζομαι πως πέρα από τον τελευταίο δίσκο, η συναυλία θα περιλαμβάνει επιλογές από τους οκτώ δίσκους με τους Τalking Heads και τους οκτώ προσωπικούς του. Περιμένω να ξαναδώ τον ασπρομάλλη Byrne, στα 57 του, να γλιστράει μπροστά στα μάτια μου μέσα σε μία φωτεινή μπάλα που θα έχει φτιάξει στη σκηνή με τα ίδια του τα χέρια.

• Συναυλία David Byrne, Δευτέρα 6 Ιουλίου, Θέατρο Badminton

• AΠOΨH : Ο βαθύς λυρισμός των Anthony and the Johnsons
• Του Γιωργου Kολυβα

Με βασικό κριτήριο την οικονομική κρίση που πλήττει τον τόπο τον τελευταίο καιρό -αν και για ένα μεγάλο μερίδιο τις ελληνικής κοινωνίας η αιώνια μάχη με τις συνεχόμενες πολιτικές λιτότητας δεν ρίχνει και πολύ τα επίπεδα- και έχοντας το δικαίωμα επιλογής μιας και μοναδικής συναυλίας από το σύνολο της καλοκαιρινής προσφοράς, ο κάθε γνήσιος μουσικόφιλος αναγκάζεται να πάρει υπ’ όψιν του αρκετούς παράγοντες.

Την τωρινή καλλιτεχνική αξία της κάθε επιλογής, τη συχνότητα των συναυλιών του ή της στην Ελλάδα και, βέβαια, το κόστος του εισιτηρίου. Πέρυσι το καλοκαίρι, ο βετεράνος Καναδός Leonard Cohen, του οποίου το έργο -κυρίως οι παλιότερες δουλειές του- συνεχίζει και επηρεάζει την αντίληψη νεότερων καλλιτεχνών, διευκόλυνε τη διαδικασία επιλογής περνώντας και από εδώ έπειτα από μακρόχρονη απουσία από τις σκηνές.

Η φετινή συναυλιακή επιλογή μου είναι ένα από τα πολλά μουσικά παιδιά του Cohen, ο Antony και το ταλαντούχο συγκρότημά του, οι Johnsons, οι οποίοι επέστρεψαν νωρίτερα φέτος με το τρίτο τους άλμπουμ, το «The Crying Light». Είναι εμφανές ότι το καζάνι έμπνευσης του εύθραυστου καλλιτέχνη, ο οποίος μας εμφανίζεται και πάλι με οδηγό τις μυστήριες αλλά και γόνιμες εμμονές του, βράζει τώρα. Με την υποστήριξη των Johnsons, ένα σύνολο στενά συνδεδεμένο με τα οράματα του ηγέτη τους και, επίσης, φορτωμένο με αξιόλογες αλλά λιγότερα γνωστές μονάδες όπως, για παράδειγμα, η τσελίστρια Julia Kent -φημισμένη και σε πιο περιθωριακούς χώρους- ο Antony προσφέρει εντυπωσιακό αλλά πονεμένο λυρισμό.

Παίρνοντας υπ’ όψιν αυτή την πιο πρόσφατη δισκογραφική εξέλιξη και τις μουσικές ικανότητες του Antony και των Johnsons, ελπίζω σε μια δυνατή συναυλία στις 29 Ιουνίου στο Θέατρο Badminton της Αθήνας. Για τις συγκεκριμένες ανάγκες αυτής της δεύτερης επίσκεψής τους, μάλιστα, θα συνοδευθούν από την 50μελή συμφωνική ορχήστρα τις ΕΡΤ.

• Συναυλία Anthony and the Johnsons, 29 Ιουνίου, Θέατρο Badminton.