Τη δεκαετία του ΄90 έδωσε στίγμα στο λαϊκό τραγούδι της εποχής, φέρνοντάς το πιο κοντά σε μια γενιά ακροατών που είχε ανάγκη από τα δικά της νέα πρότυπα και τα δικά της (νέα) πρόσωπα. Ύστερα από σχεδόν μία εικοσαετία, μπορούμε να τη θεωρήσουμε ως την τελευταία γυναικεία φωνή που πρόλαβε και απευθύνθηκε σε ένα ευρύτερο κοινό, κάνοντας τα τραγούδια των τραγουδοποιών κλασικά (κυρίως του Σωκράτη Μάλαμα και του Θανάση Παπακωνσταντίνου). Φέτος συναντήθηκε με τον Παντελή Θαλασσινό. Οι εμφανίσεις τους στον «Σταυρό του Νότου» ολοκληρώθηκαν με το CD «Μόνο Κόκκινο» (σε μουσικές Θαλασσινού, στίχους Θοδωρή Γκόνη και Ηλία Κατσούλη) και συνεχίζουν με συναυλίες.
- Έχετε στον νου σας να πάτε σε πολλά μέρη;
Όσες συναυλίες βγουν... Αφού είναι όλοι πεπεισμένοι ότι περνάμε οικονομική κρίση- παρά το ότι τα τρία κινητά γίνονται τέσσερα και όλοι αγοράζουν ακριβά αυτοκίνητα!
«Με ευχαριστεί πολύ που ο κόσμος επιστρέφει στο τραγούδι. Το σόου τελείωσε»
- Στον δικό σας χώρο πώς επιδρά η κρίση;
Ο κόσμος επιλέγει τι θα δει. Και υπάρχει αυτή η μόνιμη γκρίνια με τα οικονομικά- όλοι γκρινιάζουμε, μηδενός εξαιρουμένου.
- Ύστερα από όλα αυτά τα χρόνια στο τραγούδι, κατάφερες αυτό που ονειρευόσουν;
Σε ένα μεγάλο ποσοστό, ναι. Γιατί και καλές ήταν οι συνεργασίες μου, και πολύ καλό το ρεπερτόριο- με βοήθησε να έρθω σε επαφή με πολύ κόσμο.
- Βλέποντας πίσω, πώς κρίνεις εκείνη την εποχή που ήσουν μέρος της παρέας που ανανέωσε το τραγούδι του ΄90;
Δεν ήμουν από τους ανθρώπους που ήξεραν τι ήθελαν από την αρχή. Αυτό που με οδηγούσε ήταν το ίδιo τo τραγούδι. Μετά σκέψου, ότι τότε κανείς μας δεν ήταν γνωστός. Εγώ ήμουν ένα ρίσκο για εκείνους- κι εκείνοι για εμένα. Κάναμε κάτι που μας άρεσε, τίποτα περισσότε- ρο...
- Σήμερα την έχεις αυτή την αίσθηση της παρέας;
Σήμερα υπάρχει το Ιnternet και η ταχύτητά του. Όλα είναι αμέσως προσβάσιμα και το δύσκολο είναι να ξέρεις πού θα σταθείς. Νομίζω ότι τότε υπήρχε μια άλλου είδους αναζήτηση. Και μας συνέδεαν κι άλλα πράγματα- μεγάλοι συνθέτες, μεγάλοι λογοτέχνες. Δεν νομίζω ότι η εποχή αυτή έχει κάτι ανάλογο. Φαντάσου ότι τότε το ζητούμενο ήταν ένας καλός στίχος. Σήμερα είναι ένας πιασιάρικος στίχος.
- Που σημαίνει, θέλετε- δεν θέλετε, μπαίνετε κι εσείς σε μια τέτοια λογική...
Αλλά μου είναι πολύ δύσκολο να ανταγωνιστώ κάτι που δεν το ξέρω, που δεν είμαι εγώ. Και πραγματικά είμαι χαρούμενη που υπάρχουν άνθρωποι γύρω μου που έχουν τον ίδιο τρόπο σκέψης με εμένα.
- Για τον χειμώνα έχετε σχέδια;
Ακόμα είναι νωρίς. Ευτυχώς είμαι πλέον σε μια φάση που μπορώ να επιλέγω τη δουλειά μου.
- Αν υποθέσουμε ότι είσαι η τελευταία γυναικεία φωνή που απευθύνθηκε σε ένα ευρύτερο κοινό, το να μπορείς να επιλέγεις τη δουλειά σου είναι το λιγότερο.
Ακούς καθόλου ραδιόφωνο; Δεν ακούς τι παίζουν; Από λαϊκό ποπ μέχρι ποπ.
- Σαν ακροάτρια, πάντως, θα ήθελα να σε δω να συνεργάζεσαι πάλι με τον Σωκράτη ή με τον Θανάση (Παπακωνσταντίνου).
Οι συνεργασίες δεν γίνονται με το στανιό. Κι εγώ τα αγαπάω πολύ αυτά τα τραγούδιαγι΄ αυτό είναι πάντα μέσα στο ρεπερτόριό μου.
- Τι είναι αυτό που σε ενοχλεί περισσότερο στον χώρο σας;
Να πω αυτό που με ευχαριστεί πρώτα; Με ευχαριστεί πολύ που ο κόσμος επιστρέφει στο τραγούδι. Το σόου τελείωσε.
- Έχεις ακούσει κάτι που σου άρεσε;
Τον νέο δίσκο του Αλκίνοου Ιωαννίδη και του Γιώργου Καζατζή. Γενικά γίνονται πράγματα...
- Και κάτι που σε στενοχωρεί;
Που όλοι έχουν μια πρεμούρα να κάνουν την τεράστια επιτυχία- να γίνουν Χατζηγιάννηδες.
- Σκέφτεσαι ότι ο ίδιος μπορεί να έχει άγχος με τον χρόνο; Να ξέρει ότι πολλά από τα τραγούδια του θα ξεχαστούν;
Και τι έγινε μ΄ αυτό; Στο κάτω κάτω ποιος είπε ότι είναι απαραίτητο κάτι που το τραγουδάς τώρα και σε ευχαριστεί, να το λες και αύριο;
«Τα "ναι" και τα "όχι" μετράνε στον τραγουδιστή»
- Από τη νέα γενιά ποιους έχεις ξεχωρίσει;
Toν Πάνο Μουζουράκη και τη Νατάσα Μποφίλιου. Μου αρέσει και το πώς υποστηρίζουν τη δουλειά τους. Τον Κωστή Μαραβέγια δεν έχει τύχει να τον ακούσω- αλλά πολλοί λένε ότι είναι πολύ καλός κι αυτός.
- Το πώς υποστηρίζουν τη δουλειά τους, είπες. Δηλαδή;
Η φωνή δεν αρκεί για να γίνεις τραγουδιστής. Οι επιλογές είναι που μετράνε. Το πώς θα ξεκινήσεις. Πού θα πεις «ναι», πού «όχι». Πόσο θα πιστέψεις σε αυτό που έχεις κάνει. Πόσο έτοιμος είσαι να επιμείνεις, ακόμη κι αν οι άλλοι δεν συμφωνούν. Σε αυτό εγώ ήμουν τυχερή. Γιατί, χωρίς να ξέρω τι ακριβώς ήθελα, με οδηγούσε το τραγούδι...
Της Χάρης Ποντίδα, ΤΑ ΝΕΑ: Δευτέρα 8 Ιουνίου 2009
No comments:
Post a Comment