Εξαιρετικοί σολίστες, άνισο σύνολο

• Πάθος και ένταση είχε η συναυλία των Σολίστ Δωματίου της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Νέας Υόρκης που στις 21 Μαΐου συνεργάστηκαν με τον Αλέξανδρο Καπέλη. Στην Αίθουσα Δημήτρης Μητρόπουλος παρουσίασαν ένα πρόγραμμα με έργα Μότσαρτ, Μέντελσον, Παπαγεωργίου και Ντόνανι.
• Στο ευέλικτο σύνολο, γύρω από έναν σταθερό πυρήνα συμμετέχουν μουσικοί της διάσημης αμερικανικής ορχήστρας, ανάμεσα στους οποίους και ο ογδοντάχρονος κλαρινετίστας Στάνλι Ντράκερ, ένας «μύθος» του οργάνου αυτού, που έχει συνεργαστεί με ορισμένους από τους πλέον εξέχοντες συνθέτες του 20ού αιώνα.
• Δεν ήταν βέβαια όλοι οι μουσικοί του συνόλου στο δικό του επίπεδο. Η Ελμίρα Νταρβάροβα, λόγου χάριν, το πρώτο βιολί, αν και σαφώς είχε όλα τα χαρακτηριστικά που απαιτεί η θέση της, προσδιόρισε το ύφος των ερμηνειών με το υπερβολικά μυώδες, σχεδόν βίαιο παίξιμό της. Ορισμένες φορές, όπως στο έργο του Ντόνανι, η προσέγγιση αυτή ήταν ευπρόσδεκτη. Αλλες όμως, όπως στο Κουαρτέτο για πιάνο έργο 3 του Φέλιξ Μέντελσον, η δριμύτητά της στιγμάτιζε άδικα το αποτέλεσμα.
• Τα άλλα δύο έγχορδα που συμμετείχαν στο συγκεκριμένο έργο, η Κάθριν Γκριν, βιόλα και η Μαρία Κιτσοπούλου τσέλο, ισορροπούσαν την ένταση της Νταρβάροβα με φράσεις μεγάλης τρυφερότητας και ωραίου ήχου. Ρωμαλέα, δεξιοτεχνικά λαμπρή αλλά και στυλιστικά προσεγμένη ήταν η ερμηνεία του Αλέξανδρου Καπέλη.

• Κλασικός Μότσαρτ

• Η βραδιά άρχισε με το θαυμάσιο Κουιντέτο για πιάνο, όμποε, κλαρινέτο, κόρνο και φαγκότο Κ.452 του Μότσαρτ, έργο που επιτρέπει σε καθένα από τα πνευστά να φανερώσει την ξεχωριστή ταυτότητά του και όλα μαζί να εμπλακούν σε μία συναρπαστική συνομιλία με σημείο αναφοράς το πιάνο. Το έργο χρησίμευσε στους μουσικούς ως προθέρμανση, καθώς οι μικρές ατέλειες καθενός στη συνέχεια ξεπεράστηκαν. Παρ’ όλα αυτά, η ερμηνεία ξεχώρισε για το κλασικό της ύφος, την καθαρότητα των γραμμών και την ποιότητα του ήχου.

• Λάμψη και ένταση

• Το δεύτερο μέρος της συναυλίας άρχισε με το έργο «Χορός» του Χρίστου Παπαγεωργίου σε ενορχήστρωση του Φέργκους Κιούρι. Φανταχτερό ποτ-πουρί ελληνικών χορών δημοτικών και αστικών, έλαμψε χάρη στις εξαιρετικές συνεισφορές των μουσικών, ιδιαίτερα δε του Ντρούκερ, που έπαιξε με αίσθηση του ύφους που θα ζήλευε ακόμα και παραδοσιακός οργανοπαίκτης.
• Η βραδιά έκλεισε με το Σεξτέτο για πιάνο του Ερνστ φον Ντόνανι, έργο που ολοκληρώθηκε το 1935, μόλις τρία χρόνια πριν ο Νίκος Σκαλκώτας συνθέσει το δικό του Οκτέτο για τέσσερα ξύλινα πνευστά και τέσσερα έγχορδα. Οι έξι μουσικοί απέδωσαν το έργο με την ένταση που χαρακτήρισε και τις υπόλοιπες ερμηνείες τους.

• Tου Nικου A. Δοντα, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Kυριακή, 14 Iουνίου 2009