Βιβλιοθήκη, Παρασκευή 26 Ιουνίου 2009 MARIANNE FAITHFULL: Μια συναρπαστική διαδρομή

• Ηταν άνοιξη του 1964 όταν η κόρη του φιλόλογου, καθηγητή πανεπιστημίου, δόκτορος Robert Glynn Faithfull και της βαρόνης από την Αυστρία Erisso συναντούσε σε ένα λονδρέζικο πάρτι τον Andrew Lloyd Oldham, που ήταν ο μάνατζερ των Rolling Stones.

Η 17χρονη Marianne αμέσως τον προσέγγισε και του ζήτησε να τη βοηθήσει να γίνει τραγουδίστρια. Η εντυπωσιακή εμφάνισή της, κάτι μεταξύ Grace Kelly, Catherine Deneuve και Danielle Darieux, αρχικά την έκανε να πιστέψει ότι θα μπορούσε να γίνει ηθοποιός, αλλά εκμεταλλευόμενη τη στιγμή κατάφερε να αποσπάσει την υπόσχεση ότι θα είχε τη βοήθειά του αν έβρισκε κάποιο τραγούδι. Στο ίδιο πάρτι ήταν και τα μέλη του συγκροτήματος των Rolling Stones και η χαρισματική νεαρή ξανθιά έπεισε στις επόμενες 2 ώρες τούς Jagger και Richards να γράψουν γι' αυτήν ένα τραγούδι, παίρνοντας έτσι στη συνέχεια τη βεβαίωση από τον Oldham για τη βοήθειά του.

Το τραγούδι αυτό ήταν το As Tears Go By και η Faithfull, που θα το κυκλοφορήσει σε μικρό δίσκο τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς, θα γίνει το κορίτσι του Oldham για μερικούς μήνες, θα παντρευτεί το 1965 τον John Dunbur, φίλο του Peter Asher, του γνωστού Peter από το πετυχημένο ντουέτο Peter and Gordon και αδελφού της Jane Asher, που ήταν το κορίτσι του Paul McCartney εκείνη την περίοδο, μέχρι να καταλήξει η αγαπημένη του Mick Jagger, τον οποίο ξεχώρισε από το συγκρότημα των Stones.

Οι μελαγχολικοί στίχοι του τραγουδιού αμέσως εντυπωσίασαν τους μουσικόφιλους και η συνέχεια για την τραγουδίστρια, που είχε δηλώσει φίλη της μουσικής τού Chopin και γυναικείων φωνών όπως η Maria Callas και η Joan Baez, θα είναι ιδιαίτερα πετυχημένη με τραγούδια όπως τα This Little Bird, Come And Stay With Me και Summer Nights.

Η απόφασή της να γίνει όμως το κορίτσι του Mick Jagger επισκίασε τον ρόλο της ως τραγουδίστριας και σύντομα η φήμη για τη χρήση ναρκωτικών και η παραμονή της στο νοσοκομείο για απόπειρα αυτοκτονίας έβαλε προσωρινά τέλος στις φιλοδοξίες της για τον ρόλο της τραγουδίστριας και στράφηκε στον κινηματογράφο με ταινίες όπως οι: Made In USA του Jean-Luc Godard, όπου έπαιζε τον εαυτό της, Ι'll Never Forget Whatshisname (1967), με τους Oliver Reed και Orson Welles, (στην οποία θα γίνει το πρώτο πρόσωπο που λέει σε ταινία για τον πολύ κόσμο τη λέξη «fuck»), Το Κορίτσι της μοτοσυκλέτας (1968), όπου έπαιξε πλάι στον Alain Delon, και τέλος, Σαίξπηρ παίζοντας στον Hamlet τον ρόλο της Οφηλίας, με τον Nicol Williamson Αμλετ και τον Antony Hopkins στον ρόλο του Κλαύδιου. Η πρώτη της εμφάνιση στο θέατρο είχε γίνει το 1967 στο Royal Court με το έργο του Τσέχοφ Τρεις αδελφές, μαζί με τις Glenda Jackson και Avril Elgar.

Θα ακολουθήσουν αρκετές ακόμα ταινίες με παρουσίες που φτάνουν μέχρι τις μέρες μας. Το 1969 τα ατελείωτα πάρτι στις παραλίες της Βραζιλίας και οι συχνές επισκέψεις στο Μαρόκο παίρνουν τέλος με τον ξαφνικό πνιγμό του Brian Jones (κιθαρίστα των Rolling Stones τότε) στην πισίνα του, κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες. Τρεις μέρες μετά τον θάνατο του Brian Jones, η Marianne φαντάζεται ότι βλέπει το είδωλό του στον καθρέφτη του ξενοδοχείου στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας, όπου είχαν πάει με τον Jagger για τα γυρίσματα της ταινίας Ned Kelly,και παίρνοντας ένα μπουκάλι με υπνωτικά χάπια πέφτει σε κώμα. Την ίδια χρονιά με την ηχογράφηση του Sister Morphine που έγραψε μαζί με τον Jagger, στην πρώτη της πραγματικά αξιόλογη στιχουργική προσπάθεια, τελειώνει και η πρώτη φάση της τραγουδιστικής της καριέρας, ενώ παράλληλα χάνει και την κηδεμονία του γιου της και από το 1972 μέχρι το 1976 αφοσιώνεται στην προσπάθεια απεξάρτησης από τα ναρκωτικά.

Το 1976 υπογράφει στη δισκογραφική εταιρεία που έφτιαξε ο Andrew Oldham, την Immediate, αλλά ο δίσκος που κυκλοφορεί, περνάει απαρατήρητος.

Το 1979 ήδη έχουν περάσει 15 χρόνια από την πρώτη της εμφάνιση και κανονικά, αν ακολουθούσε τους κανόνες που επικρατούν στο τραγούδι, θα έπρεπε να αποτελεί μία ευχάριστη ανάμνηση γι' αυτούς που εκτιμούσαν το λυπημένο ύφος που είχαν το πρόσωπο και τα τραγούδια της.

Η υπογραφή της στην Island και η κυκλοφορία του σημαντικού άλμπουμ της Broken English, στο οποίο υπήρχε το καταπληκτικό Ballad Of Lucy Jordan, και η διασκευή της στο Wild Horses των Rolling Stones, που αρκετοί πιστεύουν ότι γράφτηκε γι' αυτήν, την ξαναφέρνει οριστικά στην επικαιρότητα, και μάλιστα πιο δυνατή από ποτέ. Το άλμπουμ παίρνει εντυπωσιακές κριτικές, αλλά όχι ανάλογη άμεση εμπορική επιτυχία, κυρίως λόγω των καυστικών στίχων σε πολλά από τα τραγούδια, γεγονός που δεν βοήθησε στη ραδιοφωνική τους προώθηση.

Η δεκαετία του '80 περνάει με μερικά καλά άλμπουμ, όπως τα Dangerous Aquaintances, Α Child's Adventure και Strange Weather, αλλά η σχέση της με τα ναρκωτικά παραμένει στενή και εκτός του ότι αλλοιώνει τη φωνή της, τη στέλνει συχνά στα νοσοκομεία και στις κλινικές απεξάρτησης. Με το Strange Weather θα αρχίσει και η στροφή στο ρεπερτόριο των τραγουδιών που ερμηνεύει. Ετσι θα τραγουδήσει κομμάτια που για πρώτη φορά ερμήνευσαν τραγουδίστριες των μπλουζ, όπως η Bessie Smith και η Billie Holiday. Το τραγούδι που χάρισε τον τίτλο στο άλμπουμ είναι του Tom Waits.

Στη δεκαετία του '90 ακόμη μία φορά η καριέρα της μπαίνει σε πετυχημένη τροχιά χάρη στη συμμετοχή της στη ροκ όπερα The Wall Live, την οποία ανεβάζει στο Βερολίνο ο Roger Waters, και στην κυκλοφορία του live άλμπουμ της Blazing Away, στο οποίο ερμηνεύει μερικά από τα γνωστά τραγούδια της, αλλά και τη διασκευή του Les Prisons du Roy της Edith Piaf.

Το 1995 κυκλοφορεί το άλμπουμ Α Secret Life, στο οποίο συνεργάζεται με τον Angelo Badalamenti γράφοντας μαζί του τραγούδια και το 1997, σε ακόμη μία εντυπωσιακά απρόσμενη κίνηση, συμμετέχει κάνοντας φωνητικά στο τραγούδι των Metallica The Memory Remains από το άλμπουμ τους ReLoad.

Την επόμενη χρονιά, παράλληλα με την κυκλοφορία μιας διπλής συλλογής που κυκλοφορεί από την Island με τίτλο Α Perfect Stranger: The Island Anthology, στρέφεται στον ήχο της Βαϊμάρης ερμηνεύοντας Bertolt Brecht και Kurt Weil στο άλμπουμ της The Seven Deadly Sins.

Στον νέο αιώνα που διανύουμε, το φιλόδοξο κάποτε κορίτσι που ήταν προσκολλημένο στον Jagger, κατάφερε να ηχογραφεί άλμπουμ που είχαν καλύτερη κριτική αποδοχή από αυτήν που είχαν τα ελάχιστα βέβαια πια άλμπουμ που κυκλοφόρησαν οι Rolling Stones από το 2000 μέχρι σήμερα. Το 2000 κυκλοφορεί το Vagabond Ways με συνεργασίες από τους Daniel Lanois, Roger Waters και Emmylou Harris και το 2002 η αναγέννησή της συνεχίζεται με το Kissin' Time, στο οποίο συμμετέχουν οι Billy Corgan των Smashing Pumkins, Beck, Jarvis Cocker των Pulp, Dave Stewart των Eurythmics, ο Γάλλος Etienne Daho κ.ά.

Το 2005 φέρνει κι άλλες σημαντικές συνεργασίες για το άλμπουμ της Before The Poison, με Ρ.J. Harvey, Nick Cave, Damon Albarn των Blur και τον παραγωγό Jon Brion.

Τον Δεκέμβριο του 2006 ηχογραφεί στη Νέα Υόρκη, με παραγωγό τον Hal Willner, που είχε συνεργασθεί μαζί του και το 1987 στο Strange Weather,το άλμπουμ της Easy Come Easy Go· οι συμμετοχές και εδώ είναι αρκετές: Antony Hegarty, Rufus Wainwright, Chan Marshall (Cat Power), Sean Lennon, Kate & Anna McGarrigle, Jarvis Cocker και Nick Cave. Τα τραγούδια είναι κυρίως διασκευές σε γνωστά κομμάτια τα οποία έγραψαν οι Dolly Parton, Duke Ellington, Brian Eno, Randy Newman, Smokey Robinson, Morrissey, Steve Winwood, Leonard Bernstein κ.ά.

Παρακολουθώντας τη διαδρομή της και γνωρίζοντας την ηλικία της, πραγματικά απορεί κανείς για το πώς αυτή η γυναίκα, που σήμερα είναι 62 ετών, καταφέρνει να έχει την ίδια φρεσκάδα στον τρόπο ερμηνείας της, παρά τις όποιες αλλαγές στη φωνή της εξαιτίας των «περιπετειών» που έχει βιώσει.

• Από τον Γιάννη Πετρίδη, Ελευθεροτυπία / Βιβλιοθήκη, Παρασκευή 26 Ιουνίου 2009