Η επιστροφή των θρύλων

• Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 3 Ιουνίου 2009

• Stereo- Φονικά

• Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ

* «Relapse»- Eminem (Universal)

Ο Μάρσαλ Μάδερς συναντάει τον θεραπευτή λίγο πριν πάρει εξιτήριο από το ίδρυμα. Και από εκεί αρχίζει η υποτροπή. Η παράνοια στις τρεις το πρωί καθώς ξυπνάς στον θάλαμο, με το αίμα σου γεμάτο φάρμακα. Η εμμονή με τη μάνα και ένας σωρός από χάπια δίπλα στο κρεβάτι. Αλλά μέχρι εκεί. Γιατί το ραπ του Εμινεμ αρχίζει να μπερδεύει στη σάγκα της θεραπείας τούς επικίνδυνους για τους Αμερικανούς δρόμους της Βαγδάτης ή τα νέα πρόσωπα των μίντια όπως την Εϊμι Γουάινχαουζ και τη Σάρα Πέιλιν. Και η «Υποτροπή» γίνεται το παραλήρημα που βουλιάζει στα βάλιουμ.

Τέσσερα χρόνια πριν ο Εμινεμ κυκλοφορούσε το «Curtain Call: The Hits» ως τελευταία κατάθεση πριν εγκαταλείψει το παιχνίδι του χιπ χοπ. Τότε ήταν ο λευκός ράπερ από το Ντιτρόιτ που συναγωνιζόταν τους μαύρους στο δικό τους γήπεδο. Τώρα που ο Αμερικανός πρόεδρος είναι για πρώτη φορά μαύρος ο Εμινεμ επιστρέφει στο χιπ χοπ έχοντας δίπλα του το μέντορά του, τον Dr Dre. Ο νέος δίσκος είναι αυτό ακριβώς που περιμένει κανείς από έναν τύπο που έλειπε τέσσερα χρόνια από τη σκηνή. Υπάρχουν κομμάτια που απογειώνονται όπως το «3 a.m.», το «Bagpipes from Baghdad» ή το «Crack a Bottle». Υπάρχει οι αυτάρεσκες παρλάτες όπου ο Εμινεμ αρέσκεται να ισοπεδώνει είδωλα της σόου μπίζνες, όπως το «We Made You» και υπάρχει και μια χούφτα διεκπεραιωτικά κομμάτια.

Κατά τα άλλα, ο Εμινεμ ξαναφοράει την παρανοϊκή περσόνα του Σλιμ Σάντι και επιστρέφει με ένα δυνατό αξιοπρεπές χιπ χοπ άλμπουμ. Ετσι και αλλιώς με τόσες συμμετοχές και τον Dr Dre στην παραγωγή, το περίεργο θα ήταν να μην τα κατάφερνε.

* Στο www.myspace.com/eminem ο νέος δίσκος.

* «Preliminaires»- Iggy Pop (ΕΜΙ)

Στο κλασικό «Les Feuilles Mortes» θυμίζει έναν πιο μεθυσμένο και πιο βραχνό Σερζ Γκένσμπουργκ. Στο «King Of the Dogs», κάτω από τα ογκώδη πνευστά, υποδύεται ένα γκροτέσκο και αυτοκαταστροφικό Τομ Γουέιτς. Η ροκ ιγκουάνα όμως βρίσκει ενστικτωδώς τρύπες στον ιστό των ενορχηστρώσεων του Χαλ Κρέιγκιν, που συνυπογράφει τη μουσική. Ετσι, στο αλήτικο «Nice Το Be Dead» ή στο επίφοβο «She's Α Business» ο Ιγκι θυμίζει πόσο ροκ τσογλάνι μπορεί να είναι με πατημένα τα εξήντα. Κατά τα άλλα, όση τζαζ και να ακούσει ο Ιγκι, όσα προβοκατόρικα μυθιστορήματα σαν το «Η δυνατότητα ενός νησιού» και αν διαβάσει, δεν θα αποβάλει ποτέ τη ροκ εν ρολ ταυτότητα. Είναι κρυμμένη σαν αλλοπρόσαλλος γενετικός κώδικας στη βαθιά ειρωνεία της φωνής όταν απαγγέλλει το «Spanish Coast», ή στον τεμπέλικο τρόπο που σέρνεται πάνω από τα συνθεσάιζερ του «Party Time». «Τζαζ» την αποκαλούν οι κριτικές. Ισως, αλλά με τον τρόπο του Ιγκι, που τώρα αντί να κυλιέται σε σπασμένα γυαλιά ή να ουρλιάζει ανάμεσα στις παραμορφωμένες γκαράζ κιθάρες, υποδύεται τον μελιστάλαχτο κρούνερ που τραγουδάει για το ένστικτο του θανάτου. Και αυτή η φωνή συνεχίζει να στάζει ροκ δηλητήριο. Οπως έσταζε και σαράντα χρόνια πριν, όταν με τους Stooges ανατίναζε τη μακαριότητα των χίπις.

* Στο http://blog.iggypoppreliminaires.com τα πάντα για τον νέο δίσκο.