Η μουσική είναι μία: Η καλή

Σε ήχο ελληνικό

Του ΓΙΩΡΓΟΥ Ε. ΠΑΠΑΔΑΚΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 03/09/2008

**ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΠΟΥΝΤΟΥΝΗΣ: 100 ΚΙΘΑΡΕΣ Historia de un amor ΠΑΡΑΓΩΓΗ: LYRA

Ευτυχώς υπάρχουν σπουδαίοι καλλιτέχνες που καταφέρνουν να διαπερνούν τα συρματοπλέγματα του δισκογραφικού μεσαίωνα και να παρουσιάζουν ωραίες και καλές εργασίες. Ενας από αυτούς και ο Βαγγέλης Μπουντούνης, με το παράτολμο (εκ των δυσκολιών που έπονται) εγχείρημά του να δημιουργήσει ένα ογκώδες συγκρότημα από κιθαριστές το οποίο όχι μόνο να ακούγεται καθαρά, αλλά και να μπορεί να διατυπώνει ερμηνευτικές προτάσεις σε έργα ενός ευρύτατου ρεπερτορίου. Η πρώτη έκδοση, πριν από τέσσερα χρόνια, μιας συναυλίας στο Ηρώδειο αποτέλεσε έκπληξη παρά το γεγονός ότι ο δημιουργός θεωρούσε το εγχείρημα πειραματικό. Αυτό που γράφαμε τότε επαναλαμβάνουμε και τώρα με την προσθήκη ότι η νέα εργασία βρίσκεται πολύ ψηλότερα από κάθε άποψη (τεχνική, ερμηνευτική, φιλοσοφική) από την προηγούμενη.

Ενα συγκρότημα με πολλές κιθάρες δεν είναι όπως πολλά βιολιά, που οι μικρές διαφορές που παρουσιάζονται στη διάρκεια και στο τονικό ύψος κάθε νότας όχι μόνο δεν βλάπτουν αλλά αντίθετα δίνουν όγκο και μεγαλοπρέπεια στον ήχο. Στα νυκτά όμως όργανα οι μικρές αυτές διαφορές (ιδίως στις γρήγορες νότες) μπορεί να δημιουργήσουν χάος. Επιπλέον, όπως πολύ σωστά σημειώνει ο Βαγγέλης Μπουντούνης, οι κιθαριστές δεν έχουν συνηθίσει να παίζουν πολλοί μαζί, δεν υπάρχει δηλαδή μια σχετική παράδοση στον τομέα αυτόν, ώστε μπορεί κανείς να θεωρήσει ότι μια τέτοια ιδέα είναι ανεφάρμοστη. Παρά τις δυσκολίες, πάντως, η νέα παρουσία του συγκροτήματος του Βαγγέλη Μπουντούνη είναι σπουδαία. Πιστεύω ότι πέτυχε τον δεδηλωμένο του στόχο: «... η επιλογή της μουσικής, οι ενορχηστρώσεις, οι κιθαριστές, οι σολίστ, το στούντιο και οι ηχολήπτες επιλέχθηκαν για να υπηρετήσουν έναν μόνο στόχο: τη δημιουργία ενός CD που να σέβεται τους ακροατές του και, κυρίως, να μην προδίδει τη μουσική, αφού όλα τα έργα (εξαιρώ τα δικά μου!) είναι σημαντικά το καθένα στο είδος του. Με τον τρόπο αυτό δημιουργήσαμε ένα CD που χώρεσε όλα τα είδη και όλες τις εποχές της μουσικής και που, ίσως, αποδεικνύει αυτό που μου έμαθε ο μεγάλος μου δάσκαλος και φίλος Μάνος Χατζιδάκις: Οτι η μουσική είναι μία: Η καλή».

Η ορχήστρα δίνει ρεσιτάλ τεχνικής και ερμηνείας με όργανα πολύ απαιτητικά ιδιαιτέρως στον τομέα της ερμηνείας (μια κιθάρα δεν είναι όπως ένα βιολί ή ένα πνευστό) σε ένα ποικίλο ρεπερτόριο. Οι ακροατές της καλής μουσικής θα χαρούν ιδιαίτερα τις συνθέσεις «Summertime» του Γκέρσουιν σε μια ενδιαφέρουσα εκδοχή με δύο κιθάρες που πετυχαίνουν να δώσουν μια αποκαλυπτική εικόνα των τάσεων και των εντάσεων της ιστορικής πλέον αυτής μελωδίας-, ακόμη το «Ο Pastor» των Madredeus, τη σύνθεση «Cavatina» του Σ. Μάγιερς που ακουγόταν στην ταινία «Ο ελαφοκυνηγός», τρία πολύ γνωστά παραδοσιακά ισπανικά κομμάτια σε έξοχη ερμηνεία, αλλά και ένα θρακιώτικο ζωναράδικο δεξιοτεχικώς μεν εκτελεσμένο, αλλά με μια παρατήρηση, υποκειμενική ίσως, αλλά πιστεύω με κάποια ουσία: Βρήκα τον απαιτούμενο «διονυσιασμό» αυτής της μουσικής κάπως ακαδημαϊκό. Φυσικό, θα πείτε, αφού οι εκτελεστές δεν έχουν τη μουσική αυτή εντός τους βιωματικά. Σκεφθείτε όμως πόσο ενδιαφέρον θα ήταν, να είχε (λέει) πολλά χρήματα ο Βαγγέλης Μπουντούνης για να στείλει τους μουσικούς του να ζήσουν δυο-τρία χρόνια στα χωριά της Κομοτηνής και της Αλεξανδρούπολης και μετά να ακούγαμε (λέει) πώς θα ξανάπαιζαν αυτό το ζωναράδικο!