Σαντυ Τσαντακη, Η Καθημερινή, Tρίτη, 30 Σεπτεμβρίου 2008
Ημουν κι εγώ εκεί. Eγώ κι άλλοι 77.999 που πήγαν στη συναυλία της Μαντόνα. Στην αρένα, στο Pitch A. Δεν θα πω τι μου άρεσε ή δεν μου άρεσε. Αλλά τι θα θυμάμαι. Τη Μαντόνα να μπαίνει με τη φόρμα της από το πλάι στη σκηνή. Και σε 10 λεπτά να κάθεται στον θρόνο της με το Μ κεφαλαίο. Τη Μαντόνα να στραπατσάρει την εικόνα της με όλες τις Μαντόνα-κλώνους του παρελθόντος, από το Like a virgin στην εποχή του Vogue, να τραγουδά «She’s not me» και στη συνέχεια να φοράει όπως όπως την κοντή, σγουρή περούκα πάνω από τα μαλλιά της. Τη Μαντόνα να βγαίνει με επίδεσμο και μετά να τον βγάζει. Να πηδάει σχοινάκι σαν 16χρονο.
Να κατεβάζει σφηνάκια (με νερό καμπάλα;). Να παίρνει την κιθάρα της και να τραγουδάει «Υou must love me» και να εισπράττει τόση αγάπη... Να χορεύει για 2 ώρες (παρά πέντε λεπτά), να τραγουδά, να παίζει, να φλερτάρει, να τσαλακώνεται, να ξαφνιάζει, να προκαλεί γέλιο, λύπη, ρίγη, όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά. Και ναι, χαιρέτησε την Αθήνα από το δεύτερο κιόλας τραγούδι, μας αποκάλεσε motherfuckers και μας άρεσε, μόνο στο Game Over περιμέναμε ένα encore όπως συνηθίζει να κάνει στις συναυλίες της, αλλά μάλλον δεν το αξίζαμε σαν κοινό.
Γιατί μας πήρε σχεδόν μια ώρα για να ακουστούμε. Και να ξεμουδιάσουμε. Μέχρι την επόμενη φορά. Εγώ ξεκίνησα πάντως ήδη πρόβες. Μετά τη συναυλία αγόρασα το τελευταίο μαύρο-φούξια σορτσάκι της... Μπροστά γράφει Madonna και πίσω sticky sweet. Ναι, ναι. Με τη Μαντόνα και κολλήσαμε και γλυκαθήκαμε.
No comments:
Post a Comment