Τζόαν Μπαέζ: «Εχω δίκιο, όπως είχα και πριν από 40 χρόνια»

Η θρυλική μουσικός και αντιπολεμική ακτιβίστρια από τα χρόνια του '60, Τζόαν Μπαέζ, κυκλοφορεί νέο άλμπουμ με τραγούδια από τον Τομ Γουέιτς και τον Ελβις Κοστέλο

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 01/09/2008

«Μετά την 11η Σεπτεμβρίου, οι κριτικές ενάντια στην πολιτική των ΗΠΑ ήταν αντιπατριωτικές. Κανείς δεν αγαπούσε περισσότερο τον πόλεμο από τον πρόεδρό μας· έτσι λίγα χρόνια μετά έφτασα στο σημείο να πιστεύω ότι αν έλεγα στη διάρκεια μιας συναυλίας αυτό που πίστευα για τον πόλεμο στο Ιράκ ή την αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη, το κοινό μου θα αποχωρούσε μαζικά. Αλλά παρ' όλα αυτά, το έκανα. Και ήταν ένα είδος τίτλου τιμής για μένα το γεγονός ότι ήμουν αντιδημοφιλής».

Η Τζόαν Μπαέζ φυσικά δεν το έβαλε κάτω. Αλλωστε, από την εποχή που βγήκε στη σκηνή πυροδοτώντας με τα τραγούδια της τις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας ενάντια στον Πόλεμο του Βιετνάμ και συνδέοντας τη μουσική της με την υπόγεια κουλτούρα του '60, πίστευε ότι «σε καιρούς σύγχυσης, η μουσική και η πολιτική πρέπει να αναμειγνύονται».

«Ρεαλίστρια, αλλά πιστεύοντας ακόμα στη δύναμη των κινημάτων όπως το '60, η 67χρονη Τζόαν Μπαέζ επιστρέφει με νέο άλμπουμ»

Και αυτό κάνει στο νέο της άλμπουμ «Day after tomorrow» (Hitch Hyke), που κυκλοφορεί μέσα στην επόμενη εβδομάδα. Μια σειρά τραγουδιών διαμαρτυρίας, σε παραγωγή του βετεράνου Αμερικανού τροβαδούρου Στιβ Ερλ, και με συνθέσεις που υπέγραψαν μουσικοί όπως ο Τομ Γουέιτς και ο Ελβις Κοστέλο. Ενα άλμπουμ που έρχεται την κατάλληλη στιγμή. «Τώρα επιτέλους το κοινό δεν με κοιτάει άγρια όταν ασκώ κριτική στην κυβέρνηση και τους λέω "Είχα δίκιο πριν από σαράντα χρόνια και έχω και τώρα"» εξηγεί η ίδια. «Το κόλπο του Μπους ήταν να αποκαλεί όλους τους διαφωνούντες προδότες. Ο κόσμος άργησε, αλλά κατάλαβε πόσο διεστραμμένος και επικίνδυνος είναι».

Στα εξήντα επτά της χρόνια, η Τζόαν Μπαέζ τραγουδάει στο εικοστό τέταρτο άλμπουμ της «κάθε μέρα που είσαι ζωντανός, είναι άλλη μια ευκαιρία για να κανεις το σωστό...». Η ίδια αυτοσαρκάζεται λέγοντας: «Είμαι τελικά μέρος της ιστορίας, ένας ζωντανός αναχρονισμός. Αντιπροσωπεύω για όλους το κίνημα του '60 σε τέτοιο βαθμό, ώστε πριν ακόμα ανοίξω το στόμα μου όλοι ξέρουν τι περίπου θα πω. Παρ' όλο που δεν είμαι πια τόσο δραστήρια όσο στο παρελθόν». Κι όμως οι συντηρητικοί, οι ορκισμένοι εχθροί της, τη θεωρούν ακόμα επικίνδυνη. Ενα χρόνο πριν, ο αμερικανικός στρατός της απαγόρευσε να τραγουδήσει στο στρατιωτικό νοσοκομείο του Walter Reed. «Δεν ταιριάζουν εδώ τα τραγούδια της» ήταν η δικαιολογία της διεύθυνσης.

Τώρα, πάντως, η ίδια υποστηρίζει τον Μπαράκ Ομπάμα για πρόεδρο των ΗΠΑ. Δεν κάνει προπαγάνδα υπέρ του, απλά του έστειλε μια επιστολή όπου μεταξύ άλλων έγραφε ότι για πολλά χρονια δεν ανακατευόταν με τα επίσημα κόμματα που διεκδικούσαν την εξουσία. «Προσπάθησα όλη μου τη ζωή να δώσω φωνή σε όσους φιμώνονται, να δώσω ελπίδα στους απελπισμένους, κουράγιο στους απεγνωσμένους, ενάντια στον κυρίαρχο κυνισμό και την παθητικότητα» έγραφε. «Αλλά τώρα πιστεύω ότι αν κάποιος μπορεί να ταράξει τα νερά στην Ουάσιγκτον, αυτός θα είναι ο Ομπάμα».

Αλλά όπως πάντα δηλώνει ρεαλίστρια, αφού δεν περιμένει και πολλά από έναν πολιτικό. «Είμαι πολύ έξυπνη για να είμαι αισιόδοξη» καταλήγει. «Πιστεύω όμως στους ανθρώπους. Ξέρω πως τους δύσκολους καιρούς ξεπηδάνε άνθρωποι σαν τον Στιβ Ερλ ή τον σκηνοθέτη Μάικλ Μουρ. Και έτσι βρίσκω συμμάχους στον αγώνα μου». Οσο για την τωρινή κατάσταση, «τα τραγούδια του '60 όπως το "We shall overcome", είκοσι χρόνια πριν ήταν τραγούδια νοσταλγίας. Τώρα οι άνθρωποι τα τραγουδάνε δυνατά και εννοούν κάθε τους στίχο. Κι αυτό με κάνει ευτυχισμένη». *