Της Μαρίας Μαρκουλή, TA NEA: Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2008
Είδαμε τον θρόνο, είδαμε τη λευκή Μπέντλεϊ λιμουζίνα, είδαμε τη Μαντόνα να κάνει αεροβική. Το καλύτερο σόου στον πλανήτη; Αυτό μάλλον δεν το είδαμε στο Ολυμπιακό Στάδιο
Εναι, τα κατάφερε. Για δύο ώρες (παρά δέκα λεπτά, αν είστε λάτρεις της ακρίβειας) η βασίλισσα της ποπ έκανε 80.000 κόσμο να ξεχάσει τα Βατοπαίδια και να χορέψει σε ένα χάι-τεκ πάρτι, που η σούπερ σταρ οργάνωσε (και όχι με το αζημίωτο) για τα πλήθη.
Μετά τα τρικ όμως και τα «καθρεφτάκια» του εντυπωσιασμού μπροστά στα μάτια των ιθαγενών και έχοντας ανεβάσει τον πήχυ στα ύψη, η βασίλισσα βγήκε- αν όχι εντελώς γυμνή- σχετικά κακοντυμένη. Προσπάθησε να δείξει πως μας φέρνει, όπως είπε, «το καλύτερο σόου που έχουμε δει», αλλά αυτό συζητιέται.
Τέτοια θεάματα (με κυλινδρικές οθόνες να ανεβοκατεβαίνουν, την αστραφτερή Μπέντλεϊ να εμφανίζεται και να εξαφανίζεται, με το new age σκηνικό, το old school παιχνίδι στα πικάπ του ντιτζέι και στο Μετρό της Νέας Υόρκης, με τον Τζάστιν Τίμπερλεϊκ να εμφανίζεται σαν ολόγραμμα και να χορεύει μαζί της) δεν βλέπουμε συχνά και εδώ κερδίζει τους πόντους.
Τα εφέ όμως κατακάθονται μέσα σε χολιγουντιανή σκόνη και η σούμα μετριοτήτων που (εδώ υποκλιθείτε!) αναδεικνύεται σε σούπερ σταρ, αποκαλύπτεται Στο φινάλε και ενώ η Μαντόνα έχει γίνει καπνός, έπεσε στις οθόνες «Game over». Έξυπνο, ή προφητικό για αναγκαία μελλοντική αλλαγή πορείας; όταν μένει ξεκρέμαστη στο τραγούδι, δεν καταφέρνει να ζεστάνει το κοινό μέχρι που φτάνει στο Ιnto the groove και κολλάει εκεί που παίζονται όλα τα λεφτά, στο να μας αποδείξει πως είναι περισσότερα από ένα σουξέ της τεχνολογίας του θεάματος.
Όλες οι ιδέες στο μίξερ αλέθουν την ποπ σαν λαχταριστό fast food, έτσι που βγαίνοντας από το «μαγαζί» αναρωτιέσαι στ΄ αλήθεια τι έχεις φάει. Λίγο απ΄ όλα, είναι η απάντηση. Την οποία η Μαντόνα- αξιοθαύμαστα στ΄ αλήθεια- μεταφέρει στον κόσμο, παίζοντας κιθάρα ή κάνοντας πως παίζει κιθάρα και υπερασπίζοντας στο ρινγκ τον τίτλο και το brand name που έ χει φτιάξει όλα αυτά τα χρόνια. Κάπου λίγο πριν από το τέλος κάνει και το κοινωνικό της καθήκον με εικόνες από τον πόλεμο, παιδιά που πεινούν, τον ΜακΚέιν και τον Ομπάμα (δύο φορές) προτρέποντας τον κόσμο να αντιδράσει.
Από τις καλύτερες στιγμές ήταν η gypsy εκδοχή του «La Ιsla Βonita» και το τσιγγάνικο- με τα βιολιά- μέρος του σόου. Το «Υou Μust Love Μe» που πέρασε πολύ γλυκά. Πολύ ωραία η θεατρική παρουσίαση του «She΄s Νot Μe» με τις τέσσερις μαντονικές εκδοχές και καλή ιδέα- που αρκετούς από τους φαν δεν ενθουσίασε- το ότι τα κομμάτια της έπαιξαν φρεσκαρισμένα και μιξαρισμένα, γιατί σίγουρα την ενδιαφέρει ο ήχος της εποχής.
Στις οθόνες είδαμε τον Φαρέλ, τον Τίμπαλαντ, τον Κάνιε Γουέστ, παραγωγούς και ράπερ που έχει εμπιστευθεί για το φρεσκάρισμα. Και εκείνη, ανάμεσα στα δυο τεράστια «Μ» και στο Give Ιt Τo Μe, να απαιτεί τιμές βασίλισσας. Το πακέτο Μαντόνα πούλησε τελικά τρελά. Ο κόσμος ζητούσε έως την τελευταία στιγμή εισιτήρια, στα γκισέ μάλιστα πουλήθηκαν και επιστροφές με καπέλο («έξοδα διαχείρισης» τα λένε...), στα σταντ μοσχοπούλησαν τα Τshirt. Πολύς κόσμος έφτασε από άλλες πόλεις στο ΟΑΚΑ και το γήπεδο γέμιζε από πολύ νωρίς, ύστερα από το πρώτο ποδοβολητό για τις καλές θέσεις ορθίων μπροστά στη σκηνή γύρω στις 17.30. Μέχρι τις 09.00 μάλιστα ήταν μπλοκαρισμένες οι (επικίνδυνες και κατηφορικές) είσοδοι προς το Ρitch Α και το Ρitch Β στην αρένα και στοιβαγμένοι και ταλαιπωρημένοι θεατές περίμεναν να περάσουν υπό τα βλέμματα και τις ασπίδες ανδρών των... ΜΑΤ. Το προσκύνημα στην Μαντόνα έγινε. Το θαύμα της αποκάλυψης είναι που διαφεύγει ακόμη.
Ατμόσφαιρα εκδρομής, υψωμένα χέρια και ούτε ένα ανκόρ
Άλκηστις Πρωτοψάλτη Είχα μεγάλη χαρά που θα έβλεπα την Μαντόνα γιατί είμαι φαν της. Και πέρασα ωραία.
Είδα φίλους, χόρεψα...
Μου αρέσει γιατί συνδυάζει το χορευτικό ταλέντο της με το απόλυτο της τεχνολογίας και γιατί το beat που έχουν τα τραγούδια της χτυπάει κατευθείαν στο στομάχι. Μου αρέσει που κάνει ό,τι θέλει χωρίς ενδοιασμούς και προβλήματα και με αρκετή δόση αλαζονείας. Μου αρέσει ο περφεξιονισμός της, που έχει δίπλα της τους καλύτερους από όλους τους τομείς.
Συγκινήθηκα με το στιγμιότυπο με τους Ισπανούς Τσιγγάνους και με το χορευτικό στο ρινγκ. Μελαγχόλησα από το πόσο πλούσιες είναι αυτές οι παραγωγές. Δεν ταυτίστηκα με το πρόγραμμα που μας παρουσίασε (ένιωσα αρκετές φορές να κάνει τη λεγόμενη κοιλιά), ίσως γιατί περίμενα περισσότερα παλαιότερα τραγούδια της. Ξετρελάθηκα με τους χορευτές της και με τον εξοπλισμό στα φώτα.
Ήξερα ότι η "αχίλλειος πτέρνα" της ήταν η λάιβ φωνή της και επιβεβαιώθηκα. Και επειδή είμαι αθεράπευτα ρομαντική, περίμενα έστω ένα ανκόρ. Ο επίλογος όμως, γραμμένος με κεφαλαία, "GΑΜΕ ΟVΕR", δεν άφησε περιθώρια...
Θα τη θυμάμαι αυτή τη συναυλία. Για τα υψωμένα χέρια της λαοθάλασσας και για τους 80.000 αναστεναγμούς».
Σταμάτης Κραουνάκης
Δεν με ενδιαφέρει να την κρίνω. Είναι αντάξια της εποχής μας. Είδα οικογένειες να χαμογελάνε ευτυχισμένες. Στους δύσκολους καιρούς που ζούμε το ότι μια τέτοια πρόσκληση μπορεί να αποτελέσει διέξοδο για τους Αθηναίους, αυτό είναι το θέμα. Και αυτό δείχνει πόσο συμπαθητικοί, αθώοι, επαρχιώτες είμαστε. Πέρασα θαύμα.
No comments:
Post a Comment