Η μουσική της για τη «Σκόνη του Χρόνου», τη νέα ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου, θα κυριαρχήσει στο πρόγραμμα των δύο συναυλιών της στο Θέατρο Βράχων
Πάντα παραμονές μιας συναυλίας έχει την ίδια υπερδιέγερση. Δεν αλλάζει ο άνθρωπος. Ούτε η Ελένη Καραΐνδρου. Επικεντρωμένη στον στόχο της, καλά προετοιμασμένη σαν μαθήτρια εισαγωγικών εξετάσεων, ευτυχής που μπορεί να ανοίγει την καρδιά της μπροστά στο κοινό, αλλά αμετανόητα επιλεκτική σε ό,τι αφορά την τέχνη της και τη ζωή της. Αυτές οι δύο συναυλίες (12 και 13 Σεπτεμβρίου) στο Θέατρο Βράχων, στο πλαίσιο του 1ου Φεστιβάλ της δισκογραφικής εταιρείας ECM, έχουν ξεχωριστό συμβολισμό για εκείνη. Πραγματοποιούνται 20 χρόνια μετά την πρώτη συναυλία της στο Ηρώδειο. «Εύχομαι να έχουν την ίδια απήχηση» λέει. Συνέβησαν πολλά από τότε, το 1988. Η καριέρα της εκτοξεύθηκε. Ο κινηματογράφος, το θέατρο, οι δίσκοι, οι συναντήσεις με το κοινό. Με μέτρο αλλά πάντα με περίσσευμα ενέργειας. «Αισθάνομαι μεγάλη ικανοποίηση για όλα αυτά τα χρόνια.Ευγνωμοσύνη... Δεν ξέρω πού.Ευγνωμοσύνη που αξιώθηκα να κάνω πράγματα.Δεν έχω απωθημένα».
Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, που την ξέρει καλά, τη λέει «Μέλισσα». Είναι. Εργατική σαν πρωτάρα. «Προσπαθώ ν' αγγίξω το τέλειο,παρ' ότι ξέρω ότι δεν θα το πετύχω.Η ροπή μου με πάει προς τα εκεί». Ενας στόχος όμως τη φορά. Ποτέ πολλοί μαζί. «Είμαι επικεντρωμένη σε ένα πράγμα.Δεν μπορώ δύο.Δεν είμαι Ναπολέων για να τα κάνω όλα καλά». Γι' αυτό λοιπόν, ύστερα από εκείνη την επιτυχημένη πρώτη συναυλία στο Ηρώδειο, η δεύτερη ήρθε πέντε χρόνια αργότερα. «Οταν πήγαινα στο Ηρώδειο δεν ήξερα ότι θα ερχόταν τόσος κόσμος.Ηταν κάτι μαγικό.Οταν τελείωσε η συναυλία έπρεπε να φορτώσω τις μπαταρίες μου προτού ξαναβγώ στη σκηνή.Να έχω να πω κάτι καινούργιο.Γι' αυτό άργησα τόσο για τη δεύτερη.Μα δεν κάνω επαγγελματικές συναυλίες.Τι φάμπρικα είναι αυτή;Για μένα δεν είναι ένας τρόπος να βγάζω χρήματα.Δεν μπορώ να κάνω κάτι μη σεβόμενη το κοινό». Σήμερα που η δισκογραφία φθίνει, τα live μοιάζουν να είναι ο μοναδικός τρόπος επιβίωσης των καλλιτεχνών. «Δεν μ' ενδιαφέρει καθόλου το χάλι της δισκογραφίας.Η ECM αύξησε τις πωλήσεις της,όσο για μένα,έδινα πάντα την ίδια σημασία στις συναυλίες».Αναγνωρίζει ότι η εποχή αναγκάζει τους ανθρώπους σε ένα διαρκές τρέξιμο επιβίωσης. Είναι όμως σίγουρη ότι ακόμη κι έτσι δεν είναι κακή εποχή για τέχνη. «Η τέχνη χαρίζει ομορφιά.Παρηγορεί.Οι δυσκολίες είναι τεράστιες,αλλά η τέχνη απαλύνει τα προβλήματα.Στην Ελλάδα δεν κόβεται η τέχνη.Μπορεί να φας ψωμί και τυρί,αλλά στο θέατρο θα πας.Δεν το βλέπετε;». Η ίδια δηλώνει δυνατή και μάχιμη. Λέει ότι όταν συμβαίνουν τέτοια γεγονότα ενεργοποιούνται δυνάμεις στον άνθρωπο που πριν αδρανούσαν. «Εγώ δεν παραιτούμαι.Δεν έχω ήττα μέσα μου.Οταν κάτι δεν μου αρέσει,το φωνάζω όπως μπορώ.Δεν θα έλεγα ότι έχω επιθετική στάση,έχω όμως δυναμική.Αν χρειαστεί βέβαια,θα γίνω και επιθετική». Γρήγορη και αποτελεσματική. Αλλά συγκεντρωτική και καθόλου ικανή να μοιράσει τη δουλειά. Νιώθει πιο ασφαλής να την κάνει όλη μόνη της. Και ο χρόνος; Η οικογένεια; Η ζωή; «Η μουσική είναι μέρος της ζωής μου,αλλά η ζωή μου προηγείται.Υπάρχουν πολλά που με γοητεύουν χωρίς να με κουράζουν.Λατρεύω τη φύση,όχι να τη χαζεύω.Να φυτεύω,να ποτίζω,να σκάβω...». Η φύση, η βιωμένη ζωή, υπάρχει στη μουσική της: σαν μια ανάσα θάλασσας, σαν ένα βλέμμα που χάνεται σε ανοιχτό ορίζοντα. Οπως τρυφερή είναι η τέχνη της, έτσι και η σχέση της με τους ανθρώπους. Τον άνδρα της, τον γιο της, τους φίλους της, τα δύο εγγόνια της. Αυτά προέχουν. Την ισορροπούν και τη γειώνουν. «Ποτέ δεν έρχονται δεύτεροι οι άνθρωποί μου». Βρίσκει τον χρόνο. Υπάρχει πρόγραμμα. «Ο χρόνος αν μοιραστεί σωστά...» λέει. Δεν της αρέσει να τον σπαταλάει χαζεύοντας βιτρίνες ή τηλεόραση. Κάθε τέσσερα χρόνια την πιάνει μια μανία και ψωνίζει ένα σωρό ρούχα. Μένουν στην ντουλάπα. Φοράει τα δύο. Αδιαφορεί για τη μόδα και δεν είχε ποτέ στυλίστα. «Πιστεύω στην εσωτερική ακτινοβολία.Ελπίζω να έχω κάποια...».
Η Ελένη Καραΐνδρου δίνει δύο συναυλίες (12 και 13 Σεπτεμβρίου) στο Θέατρο Βράχων, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ ECM, υπό την σκέπη του 22ου Φεστιβάλ Υμηττού. Πληροφορίες: τηλ. 210 7610.616-7.
Πάντα παραμονές μιας συναυλίας έχει την ίδια υπερδιέγερση. Δεν αλλάζει ο άνθρωπος. Ούτε η Ελένη Καραΐνδρου. Επικεντρωμένη στον στόχο της, καλά προετοιμασμένη σαν μαθήτρια εισαγωγικών εξετάσεων, ευτυχής που μπορεί να ανοίγει την καρδιά της μπροστά στο κοινό, αλλά αμετανόητα επιλεκτική σε ό,τι αφορά την τέχνη της και τη ζωή της. Αυτές οι δύο συναυλίες (12 και 13 Σεπτεμβρίου) στο Θέατρο Βράχων, στο πλαίσιο του 1ου Φεστιβάλ της δισκογραφικής εταιρείας ECM, έχουν ξεχωριστό συμβολισμό για εκείνη. Πραγματοποιούνται 20 χρόνια μετά την πρώτη συναυλία της στο Ηρώδειο. «Εύχομαι να έχουν την ίδια απήχηση» λέει. Συνέβησαν πολλά από τότε, το 1988. Η καριέρα της εκτοξεύθηκε. Ο κινηματογράφος, το θέατρο, οι δίσκοι, οι συναντήσεις με το κοινό. Με μέτρο αλλά πάντα με περίσσευμα ενέργειας. «Αισθάνομαι μεγάλη ικανοποίηση για όλα αυτά τα χρόνια. Ευγνωμοσύνη... Δεν ξέρω πού. Ευγνωμοσύνη που αξιώθηκα να κάνω πράγματα. Δεν έχω απωθημένα».
No comments:
Post a Comment