Εχοντας τη χαρά να παρακολουθήσω από κοντά μια από τις καλύτερες εμφανίσεις της καριέρας της, τον Αύγουστο του 2004 στο Δουβλίνο και συγκρίνοντας εκείνη τη συναυλία με αυτήν που είδαμε το Σάββατο στο Ολυμπιακό Στάδιο, μπορώ να καταλήξω σε δυο - τρία συμπεράσματα.
Ο μόνος άνθρωπος με τον οποίο μπορεί να συγκριθεί η Μαντόνα στο μουσικό υπερθέαμα είναι ο εαυτός της. Γι’ αυτό και έχοντας ζήσει μια στιγμή της, όπου επιδίωξε και κατάφερε να στήσει ένα μεγαλειώδες θέαμα με υψηλή αισθητική, ήθελα να τη δω να κρατάει τον πήχη στο ίδιο επίπεδο. Τόσο η «Re-invention Tour» του 2004, όσο και η «Confessions Tour» του 2006 είναι τόσο άρτιες παραστάσεις, με συνοχή και γούστο, που χωρίς υπερβολή θα μπορούσαν να προβάλλονται σε μια αίθουσα του ΜΟΜΑ.
Η «Sticky and Sweet» περιοδεία είχε προφανώς έναν διαφορετικό στόχο. Όπως και ο τελευταίος της δίσκος. Να κερδίσει ένα κοινό νεότερο σε ηλικία, που έχει συνηθίσει τους R&B και hip hop ήχους (όπως το κοινό της Αμερικής) και να δώσει ένα μεγάλο πάρτι, παρά μια μεγάλη παράσταση.
Η διαφορά φάνηκε σε όλες τις λεπτομέρειες, όπως στη μουσική διεύθυνση. Στις δύο προηγούμενες περιοδείες την είχε ο Στιούαρτ Πράις, πρωτοπόρος της σύγχρονης μουσικής, ενώ εδώ κυριαρχούσε ο ήχος του Τίμπαλαντ, ενός μουσικού εμπόρου.
Αν έχω κάποιες επιφυλάξεις για την τελευταία περιοδεία, είναι επειδή θαυμάζω τη δύναμη, το πείσμα, το γούστο και τον επαγγελματισμό της Μαντόνα. Ετσι κι αλλιώς, το σόου που είδαμε απέχει έτη φωτός απ’ ό,τι άλλο έχουμε δει. Απλώς περιμένω την επόμενη φορά η Μαντόνα να αφήσει περισσότερο να εκφραστεί η καλλιτεχνική της ανησυχία, παρά η διάθεσή της να γεμίσει στάδια.
No comments:
Post a Comment