«Για δεκαεννέα χρόνια, από τις αρχές του '70, έπαιζα ροκ. Ωσπου διαπίστωσα ότι δεν ανήκω σε αυτόν τον κόσμο, ούτε ταιριάζω με τους υπόλοιπους μουσικούς. Εγώ είχα άλλα πράγματα μέσα μου. Είχα εξοργιστεί και με όλες αυτές τις υπερπαραγωγές, τα άλμπουμ που τα πρόσεχαν μέχρι και την τελευταία νότα, τις συναυλίες στα τεράστια στάδια, κάτω από εκτυφλωτικούς προβολείς. Δεν ήθελα να έχω την ταμπέλα ροκ κιθαρίστας. Ημουν πάντα ελεύθερος ως μουσικός. Στα τέλη της δεκαετίας του '80 κυκλοφόρησα το άλμπουμ "Still Got the Blues" που έγινε απρόσμενα επιτυχία. Μου άνοιξε νέους δρόμους».
Ετσι ο Ιρλανδός Γκάρι Μουρ, με τη φήμη ως κιθαρίστας των Thin Lizzy και με πετυχημένα σόλο άλμπουμ άφησε το ροκ και αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στα μπλουζ. Και έρχεται να τα παρουσιάσει ζωντανά το ερχόμενο Σάββατο στο Κλειστό Γήπεδο Φαλήρου (Τάε-Κβον-Ντο).
«Επαιζα μπλουζ πριν ακόμα γίνω γνωστός ως ροκ μουσικός», θυμάται μιλώντας στο «7». «Ημουν ένας πιτσιρικάς δεκαπέντε χρόνων στο Μπέλφαστ και ψαχνόμουνα με μπάντες που έπαιζαν καθεμιά διαφορετική μουσική. Αλλά εγώ ήμουν αφιερωμένος στα παλιά μπλουζ κομμάτια».
Για τον Γκάρι Μουρ το Μπέλφαστ, την εποχή της εφηβείας του, ήταν το πεδίο συγκρούσεων ανάμεσα στο βρετανικό στρατό και τον IRA. «Το Μπέλφαστ ήταν και είναι άγρια πόλη. Ολοι οι θρυλικοί μπλουζίστες έρχονται και παίζουν εκεί. Είναι γιατί τους εμπνέει αυτή η ατμόσφαιρα του κινδύνου».
Ο ίδιος έχει απορρίψει το ροκ παρελθόν του. «Στις συναυλίες μου παίζω μόνο μπλουζ κομμάτια. Και το κοινό τώρα πια ξέρει τι θα ακούσει όταν έρχεται να με δει. Σίγουρα υπάρχει πάντα ο συνήθης τύπος που θα φωνάξει για ένα τραγούδι που έγραψα είκοσι χρόνια πριν, αλλά δεν κάνω τέτοιες χάρες. Δεν ταιριάζουν και με το στιλ μου τώρα πια».
Αυτό το πάθος λείπει και από τη σύγχρονη μουσική σκηνή, σύμφωνα με τον ίδιο: «Στο αγγλικό ραδιόφωνο ακούς μόνο τις εμπορικές ποπ αηδίες», σχολιάζει. «Είναι λυπηρό, αλλά η μουσική σκηνή βασίζεται σε αναλώσιμους ποπ σταρ που βγαίνουν από τα ριάλιτι σόου». Ποια είναι η λύση;
«Το παν είναι ως νέος μουσικός να αποκτήσεις δική σου ταυτότητα. Υπάρχουν τόσες μπάντες γύρω μας που οι επιρροές τους είναι φανερές από τις πρώτες νότες. Και να θυμάσαι ότι τη δική σου ταυτότητα δεν την αποκτάς αμέσως. Μπορεί να χρειαστούν χρόνια. Αλλά θα νιώσεις ότι είσαι έτοιμος όταν θα έχεις βρει τον δικό σου μοναδικό ήχο. Οπως με τους δασκάλους του μπλουζ, όπου ακούς μερικές νότες και αμέσως καταλαβαίνεις ποιος είναι. Και αυτό δεν θα σου το μάθει καμία σχολή και κανένας υπολογιστής. Θα το βρεις μόνος σου, παίζοντας συνεχώς».
«Επαιζα μπλουζ πριν ακόμα γίνω γνωστός ως ροκ μουσικός», θυμάται μιλώντας στο «7». «Ημουν ένας πιτσιρικάς δεκαπέντε χρόνων στο Μπέλφαστ και ψαχνόμουνα με μπάντες που έπαιζαν καθεμιά διαφορετική μουσική. Αλλά εγώ ήμουν αφιερωμένος στα παλιά μπλουζ κομμάτια».
Για τον Γκάρι Μουρ το Μπέλφαστ, την εποχή της εφηβείας του, ήταν το πεδίο συγκρούσεων ανάμεσα στο βρετανικό στρατό και τον IRA. «Το Μπέλφαστ ήταν και είναι άγρια πόλη. Ολοι οι θρυλικοί μπλουζίστες έρχονται και παίζουν εκεί. Είναι γιατί τους εμπνέει αυτή η ατμόσφαιρα του κινδύνου».
- Αλλα ένας λευκός Ιρλανδός πώς παίζει μπλουζ;
Ο ίδιος έχει απορρίψει το ροκ παρελθόν του. «Στις συναυλίες μου παίζω μόνο μπλουζ κομμάτια. Και το κοινό τώρα πια ξέρει τι θα ακούσει όταν έρχεται να με δει. Σίγουρα υπάρχει πάντα ο συνήθης τύπος που θα φωνάξει για ένα τραγούδι που έγραψα είκοσι χρόνια πριν, αλλά δεν κάνω τέτοιες χάρες. Δεν ταιριάζουν και με το στιλ μου τώρα πια».
- Ενα δώρο που έπιασε τόπο
Αυτό το πάθος λείπει και από τη σύγχρονη μουσική σκηνή, σύμφωνα με τον ίδιο: «Στο αγγλικό ραδιόφωνο ακούς μόνο τις εμπορικές ποπ αηδίες», σχολιάζει. «Είναι λυπηρό, αλλά η μουσική σκηνή βασίζεται σε αναλώσιμους ποπ σταρ που βγαίνουν από τα ριάλιτι σόου». Ποια είναι η λύση;
«Το παν είναι ως νέος μουσικός να αποκτήσεις δική σου ταυτότητα. Υπάρχουν τόσες μπάντες γύρω μας που οι επιρροές τους είναι φανερές από τις πρώτες νότες. Και να θυμάσαι ότι τη δική σου ταυτότητα δεν την αποκτάς αμέσως. Μπορεί να χρειαστούν χρόνια. Αλλά θα νιώσεις ότι είσαι έτοιμος όταν θα έχεις βρει τον δικό σου μοναδικό ήχο. Οπως με τους δασκάλους του μπλουζ, όπου ακούς μερικές νότες και αμέσως καταλαβαίνεις ποιος είναι. Και αυτό δεν θα σου το μάθει καμία σχολή και κανένας υπολογιστής. Θα το βρεις μόνος σου, παίζοντας συνεχώς».
Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία / 7 - 07/09/2008
No comments:
Post a Comment