Το φαινόμενο Glasvegas

Το «Flowers & Football Tops» των Glasvegas, του συγκροτήματος που δεν σταματούν να εξυμνούν, τους τελευταίους μήνες, οι βρετανοί δημοσιογράφοι, θα μπορούσε ν' ακούγεται στις κινητοποιήσεις του περασμένου Δεκέμβρη. Στο τραγούδι γίνεται λόγος για τη δολοφονία ενός νεαρού στη Γκλασκώβη, έτσι όπως τη βίωσε η μητέρα του και προς το τέλος ακούγεται κι ένα σαμπλ από το «You are my sunshine, my only sunshine».

Δύο χρόνια το γκρουπ έχτιζε το μύθο γύρω από το όνομά του. Τα δυσεύρετα σινγκλάκια τους γίνονταν ανάρπαστα και κυκλοφορούσαν... συνωμοτικά χέρι με χέρι, ενώ οι θαυμαστές τους έτρεχαν στους σταθμούς του λονδρέζικου μετρό για να πετύχουν κάποιο από τα ξαφνικά live τους. Και όταν πέρυσι το καλοκαίρι κυκλοφόρησαν το ομώνυμο ντεμπούτο τους, αποδείχθηκε αντάξιο των προσδοκιών που είχαν καλλιεργηθεί.

Στο τέλος της χρονιάς εμφανιζόταν στις λίστες με τα σπουδαιότερες κυκλοφορίες του 2008. Στην τηλεφωνική συνομιλία που είχαν με το «7», πάντως, οι σκοτσέζοι μουσικοί ακούγονταν προσγειωμένοι: «Διαβάζουμε όλα αυτά που γράφουν για μας και δεν το πιστεύουμε. Βέβαια, δουλέψαμε σκληρά για τρία χρόνια, περάσαμε ατελείωτες νύχτες στο στούντιο δίνοντας όλη μας την ενέργεια. Η μουσική είναι η πίστη μας».

• Εκαναν τα βιώματα τραγούδια

Ο Αλαν ΜακΓκι, ιθύνων νους της δισκογραφικής εταιρείας Creation, μιλάει γι' αυτούς ως «το καλύτερο σκοτσέζικο συγκρότημα των τελευταίων 20 χρόνων». Και δεν είναι κάποιος που έχει εύκολους τους χαρακτηρισμούς. Τελευταία φορά που εξέφρασε τόσο ανοιχτά το θαυμασμό του για κάποιο γκρουπ ήταν με τους Oasis δύο δεκαετίες πριν.

Ο τραγουδιστής τους Τζέιμς Αλαν αποτελεί την ψυχή του τετραμελούς συγκροτήματος. «Εγώ και ο Τζέιμς είμαστε ξαδέλφια, οπότε παίζαμε πολύ καιρό μαζί», λέει ο Ραμπ. «Με τον Πολ (μπάσο) πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο, ενώ την Καρολίνα (ντραμς) τη γνωρίσαμε τυχαία σ' ένα μαγαζί στη Γκλασκώβη που πούλαγε παλιομοδίτικα ρούχα».

Η ερμηνεία του Τζέιμς θυμίζει στιγμές στιγμές και λίγο Ελβις Κοστέλο. Αυτός γράφει και τους στίχους που αποτελούν, άλλωστε, ένα από τα δυνατά τους σημεία. Και ως επί το πλείστον προκύπτουν από προσωπικά βιώματα. Στο «Stabbed» αφηγούνται ένα περιστατικό βίας σε μια μεγαλούπολη και στο «Geraldine» υμνούν την εργατική τάξη. Στο «Daddy's Gone» ο Τζέιμς αναφέρεται στον πατέρα του που τον εγκατέλειψε.

«Οι στίχοι του Τζέιμς είναι ξεχωριστοί. Νομίζω πως δεν θα λειτουργούσαν οπουδήποτε αλλού. Ο κόσμος καταλαβαίνει αν κάτι είναι ψεύτικο ή απομίμηση. Γι' αυτό και οι ακροατές μας θεωρούν πως οι ιστορίες στα τραγούδια μας αφορούν και τους ίδιους», καταλήγει ο Ραμπ.

ΥΓ. Κάποιες πληροφορίες λένε ότι θα μας έρθουν για συναυλία σε ένα από τα εγχώρια καλοκαιρινά φεστιβάλ.

• Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ, ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ / 7 - 01/03/2009