Μίνως Μάτσας, εγγονός

• Στο Λος Αντζελες, όπου ζει μόνιμα, έμαθε για τη βράβευση της μουσικής του στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Τώρα, οι καλύτερες κινηματογραφικές συνθέσεις του κυκλοφορούν σε άλμπουμ. Από μωρό κυκλοφορούσε στην πηγή της μουσικής: στα στούντιο, στα γραφεία της εταιρείας, στις παρέες με τους σημαντικότερους έλληνες καλλιτέχνες.

• Στα 15 του περνούσε τα καλοκαίρια φακελώνοντας δίσκους για χαρτζιλίκι. Επειτα δούλεψε σαν παραγωγός. «Και μετά αποφάσισα ν' ασχοληθώ με τον εαυτό μου. Η μουσική είναι ωκεανός. Οσο πιο βαθιά μπαίνεις, καταλαβαίνεις πως δεν σου φτάνει μια ζωή για να τη γνωρίσεις. Εγινα μουσικός, αλλά δεν ασχολούμαι με την Μίνος - ΕΜΙ. Δεν μπορούσα να παίζω κι από τις δύο μεριές του γηπέδου. Ευτυχώς, με έσωσε η αδερφή μου». Ο Μίνως Μάτσας, παρ' όλο που στην Ελλάδα το ονοματεπώνυμο είναι συνώνυμο του τραγουδιού, βρίσκεται εδώ και καιρό στην άλλη όχθη του Ατλαντικού. Αφού σπούδασε στη φημισμένη σχολή Τζούλιαρντ της Νέας Υόρκης, δοκιμάζει τις δυνάμεις του στα στούντιο του Λος Αντζελες.

Η νότα που κάνει τη διαφορά

• Ωστόσο, στα ελληνικά δισκοπωλεία κυκλοφορεί τις τελευταίες ημέρες ένα άλμπουμ με τίτλο «Music for films» με κινηματογραφικές του συνθέσεις αλλά και τραγούδια από τη θεατρική παράσταση «Ο Δον Ζουάν στο Σόχο» - ερμηνευτές οι Χάρις Αλεξίου, Γιώργος Νταλάρας, Χρήστος Θηβαίος. Βραβευμένος πρόσφατα -δεύτερη φορά- στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, για το σάουντρακ της ταινίας «Σκλάβοι στα δεσμά τους», ο Μ. Μάτσας δεν κρύβει την αδυναμία που έχει στον κινηματογράφο. «Σε μια εποχή που τα πάντα υπάρχουν σε αφθονία στο Ιντερνετ, ο κινηματογράφος είναι από τα λίγα πράγματα που δεν έχουν χάσει τη μαγεία τους», παρατηρεί.

• «Η εμπειρία της σκοτεινής αίθουσας μου ασκεί ακόμη μεγάλη γοητεία. Οι συνθέτες ερχόμαστε συνήθως στο τέλος της ταινίας να εκφράσουμε συναισθήματα, καταστάσεις, γενικότερα να μεταφράσουμε μουσικά το όραμα του σκηνοθέτη. Η μουσική στις ταινίες μπορεί να κάνει μια αργή σκηνή να φανεί γρήγορη, μια συναισθηματικά φορτισμένη να τη φτάσει στα άκρα, να κάνει τον θεατή να πεταχτεί από την καρέκλα του. Γι αυτό και οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές. Καμιά φορά και μια νότα παραπάνω μπορεί να κάνει τη διαφορά».

- Πόσο διαφορετική είναι για έναν μουσικό η ζωή στο Λος Αντζελες;

• «Στην Αμερική υπάρχει μεγάλος σεβασμός στους μουσικούς. Οταν λες σε κάποιον ότι είσαι «composer», η αντίδραση είναι αμέσως πολύ διαφορετική από αυτή των Ελλήνων. Το Λος Αντζελες είναι ένα κέντρο όπου έχουν μαζευτεί οι καλύτεροι μουσικοί από όλον τον κόσμο. Υπάρχει μια διαρκής κινητικότητα γύρω από τις τέχνες αλλά και τεράστιος ανταγωνισμός: την ίδια στιγμή που ο ατζέντης σου σε προτείνει για ένα φιλμ, προτείνει και άλλους 20. Συγχρόνως υπάρχουν ατζέντηδες από άλλες εταιρείες που επίσης διεκδικούν μια θέση για τους δικούς τους συνθέτες. Φαντάζεστε, λοιπόν, μεταξύ πόσων συνθετών έχει ένας σκηνοθέτης να επιλέξει».

- Ποια πράγματα σας λείπουν από την Ελλάδα και ποια θέλατε να αποφύγετε φεύγοντας;

• «Υπάρχουν στιγμές που μου λείπει η αναρχία της Ελλάδας. Επίσης, μου λείπει συχνά η ζεστασιά και η παρορμητικότητα που έχουμε ως μεσογειακοί άνθρωποι. Εχω μια ρομαντική σχέση με την πατρίδα. Οπως μια σχέση με μια γυναίκα: όταν απομακρύνεσαι, θυμάσαι μόνο τις καλές στιγμές και επιθυμείς να ξαναβρεθεί κοντά της. Μ' ενοχλεί η προχειρότητα, τα μεγάλα λόγια, ο συντηρητισμός, ο εγωισμός, η έλλειψη επαγγελματικής συνείδησης. Κι από την άλλη έχει μια γλύκα και μια ομορφιά που δεν τη βρίσκεις πουθενά».

Με έμπνευση τον Μάνο

- Δεν θα ήταν πιο εύκολα τα πράγματα αν μένατε στην Ελλάδα;

• «Η έννοια του «εύκολου» είναι σχετική. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα: όταν στην Ελλάδα κυκλοφορεί ένας δίσκος διαβάζουμε κριτική για τις ενορχηστρώσεις, τους στίχους, τις ερμηνείες, κ.λπ. Οταν εγώ κυκλοφορώ μια σειρά τραγουδιών, αντί να κρίνουν τη δουλειά μου, κρίνουν εμένα. Επειδή ο παππούς μου ξεκίνησε την εταιρεία και ο πατέρας μου τη μεγάλωσε, δεν έχω δικαίωμα να ασχοληθώ με τη μουσική; Ημουν 24 χρόνων και στενοχωριόμουν. Μου φαινόταν αδιανόητο. Από αυτή την άποψη, νιώθω πολύ πιο άνετα εδώ όπου όταν παίζω σε κάποιον τη μουσική μου ακούω σχόλια επί της ουσίας».

- Ποιος μουσικός από όλους εκείνους στο περιβάλλον σας σας ενέπνεε;

• «Ο Μάνος Χατζιδάκις. Οχι μόνο με τη μουσική του, αλλά και με τα γραπτά, τη στάση του, την προσωπικότητά του. Μου έφτανε να τον βλέπω στο στούντιο να διευθύνει τους μουσικούς. Ή να λέει ανέκδοτα... Στη συνέχεια διαβάζοντας τα βιβλία του και μπαίνοντας βαθύτερα στη σκέψη και τη μουσική του, άνοιξε ένας ολόκληρος κόσμος μέσα μου. Και κυρίως εκτιμώ που είχε στάση πολιτική. Ελεγε πάντα τα πράγματα με τ' όνομά τους». *
  

• Της ΜΑΤΟΥΛΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗ, Επτά, Κυριακή 29 Μαρτίου 2009