Η Αλβανή τσελίστα Μιρέλα Ρούτσι: Πρώτο τσέλο στην ορχήστρα, αλλά χωρίς μισθό

«Για μένα οι Ελληνες δεν είναι ρατσιστές. Νιώθω όμως ότι η γενικότερη κατάσταση στη χώρα, το ότι δεν τηρούνται αρκετοί νόμοι, επιβαρύνει περισσότερο τους ξένους», λέει η Μιρέλα Ρούτσι

• Η Αλβανή τσελίστα Μιρέλα Ρούτσι θα μπορούσε να προσωποποιεί άριστα το «ελληνικό όνειρο», αν υποθέσουμε ότι υπήρξε ποτέ τέτοιο είδος. Ηρθε τη δεκαετία του '90 στην Ελλάδα από το Φιέρι της Αλβανίας. Οι λόγοι που την έφεραν στη χώρα μας δεν ήταν άμεσης επιβίωσης, αφού ποτέ δεν αντιμετώπισε σοβαρό οικονομικό πρόβλημα. Είχε τελειώσει με άριστα την Ακαδημία Καλών Τεχνών της χώρας της και είχε δουλέψει επτά χρόνια ως καθηγήτρια τσέλου στην Αλβανία.

• Φτάνοντας στην Αθήνα, θέλησε να ασχοληθεί με το αντικείμενό της. Εδωσε εξετάσεις και έγινε δεκτή στη Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων. Οι μουσικές της ικανότητες την οδήγησαν, ύστερα από αυστηρές εξετάσεις, στη θέση του πρώτου τσέλου της Ορχήστρας. Επιπλέον παντρεύτηκε Ελληνα και έχει αποκτήσει δύο παιδιά, τον Παύλο και τον Θανάση.

• Η εκπλήρωση, όμως, του «ελληνικού ονείρου» για μια Αλβανή, ακόμη κι αν είναι τσελίστα, έχει τα όριά του. Στην πρόσφατη περιοδεία της Συμφωνικής Ορχήστρας του πρώτου δήμου της χώρας στην Ισπανία διαπιστώσαμε, όμως, ότι η Μιρέλα Ρούτσι, το πρώτο τσέλο της, βρισκόταν για την εργασία της σε ξένη χώρα, αμισθί. Δεν έχει πάρει ευρώ τους τελευταίους τρεις μήνες, ενώ δεν προβλέπεται να πληρωθεί τουλάχιστον για τους επόμενους έξι μήνες. Τι ακριβώς συμβαίνει με την περίπτωσή της, αφού ο Δήμος Αθηναίων την επέλεξε, τη στήριξε από την πρώτη στιγμή και συνεχίζει να τη στηρίζει;
  

• Η περιπέτειά της ξεκίνησε όταν θέλησε, ως σύζυγος Ελληνα πια, να αποκτήσει την ελληνική ιθαγένεια και να διεκδικήσει μια μόνιμη θέση στην ορχήστρα, στην οποία εργάζεται, με άριστες επιδόσεις, τα τελευταία δώδεκα χρόνια. Εχει άραγε αυτό το δικαίωμα; Η ελληνική πολιτεία το επιτρέπει με μια σειρά από ελληνικούς και ευρωπαϊκούς νόμους, αλλά και προεδρικά διατάγματα. Δεν της το επιτρέπουν, καθώς φαίνεται, κάποιοι υπάλληλοι. Συνέπεια αυτής της κατάστασης είναι και η αμισθία τής καλής μουσικού.

• «Υστερα από πέντε χρόνια γάμου ξεκίνησα όλες τις νόμιμες διαδικασίες για να αποκτήσω την ελληνική ιθαγένεια. Η διαδικασία ολοκληρώθηκε, αλλά τέσσερα χρόνια μετά δεν έχω λάβει απάντηση. Κάθε φορά που ρωτάω να μάθω τι συμβαίνει, μου απαντούν, απλώς, ότι θα με ειδοποιήσουν. Ορισμένοι υπάληλλοι γελάνε, μάλιστα, μαζί μου όταν ακούν ότι θέλω να γίνω Ελληνίδα. Αναρωτιέμαι, αφού μας δίνετε αυτή τη δυνατότητα, γιατί γελάτε;», λέει η Μιρέλα Ρούτσι. Και τονίζει ότι ακόμη και χωρίς την απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας οι ελληνικοί νόμοι τής επιτρέπουν να καταταγεί ως υπάλληλος αορίστου χρόνου στην ορχήστρα.

Ο Γιάννης Σαρίκος, πρόεδρος των εργαζομένων στα Μουσικά Σύνολα του Δήμου Αθηναίων και μέλος του Δ.Σ. των Συνόλων, μας εξηγεί:

• «Η Μιρέλα εργαζόταν έως τώρα με ανανεούμενες συμβάσεις. Με βάση τα προεδρικά διατάγματα 164/2004 και 106/2007, το ελληνικό δίκαιο αλλά και τη σχετική κοινοτική οδηγία, ζήτησε να μονιμοποιηθεί. Εχει αυτό το δικαίωμα, αρκεί να μη διεκδικεί θέση εξουσίας. Επίσης μια σειρά από δικαστικές αποφάσεις, γνωμοδοτήσεις από τη Διεύθυνση Μεταναστευτικής Πολιτικής, τον Συνήγορο του Πολίτη, το υπουργείο Εσωτερικών ισχυροποιούν το δικαίωμά της. Το Δημοτικό Συμβούλιο έχει ψηφίσει ομόφωνα την κατάταξή της με σύμβαση αορίστου χρόνου. Το πρόβλημα εμφανίστηκε όταν ήρθε η στιγμή να εγκριθεί η μισθοδοσία της ως μόνιμης υπαλλήλου. Η επίτροπος του Ελεγκτικού Συνεδρίου στον δήμο μάς ανακοίνωσε ότι δεν μπορεί να καταταγεί, γιατί δεν έχει την ελληνική ιθαγένεια. Μας είπε ακόμη ότι τα νέα προεδρικά διατάγματα δεν αποσαφηνίζουν αν επιτρέπεται η πρόσληψη μη κοινοτικού προσώπου στον ιδιωτικό ή δημόσιο τομέα. Ετσι το θέμα παραπέμθηκε στην κρίση του αρμόδιου τμήματος του Ελεγκτικού Συνεδρίου. Η νομική υπηρεσία του δήμου έκανε ένσταση στην απόφαση της επιτρόπου και η μουσικός παραμένει απλήρωτη».

Προφανώς το να μείνει κάποιους μήνες απλήρωτη μια εργαζόμενη, μητέρα δύο ανήλικων παιδιών, δεν απασχολεί σοβαρά τους αρμόδιους υπαλλήλους. Ο Γιάννης Σαρίκος, ευλόγως αναρωτιέται:

• «Ερχεται ένας υπάλληλος, ελαφρά τη καρδία, για να πει ότι δεν εγκρίνει μια κατάταξη. Πώς παίρνεις την ευθύνη μιας τέτοιας απόφασης για μια γυναίκα με δύο παιδιά Ελληνόπουλα, τα οποία θα πάνε και φαντάροι; Μέχρι την ημερομηνία της κατάταξής της έπαιρνε 500 ευρώ, ενώ ο μουσικός δίπλα της έπαιρνε 1.500 ευρώ. Εάν η νομιμότητα ενός προεδρικού διατάγματος ελέγχεται από έναν υπάλληλο, τότε ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν υφίσταται σ' αυτή τη χώρα».

• Η Μιρέλα Ρούτσι, όμως, δεν νιώθει πικρία για την Ελλάδα: «Υπήρξαν άνθρωποι που με στήριξαν· ο μαέστρος της ορχήστρας, Λευτέρης Καλκάνης, ήταν ένας από αυτούς. Μου έδωσε την ευκαιρία να μπω στην ορχήστρα. Για μένα οι Ελληνες δεν είναι ρατσιστές· αν ήταν δεν θα με είχαν στηρίξει τόσα χρόνια. Πώς μπορώ να ισχυριστώ κάτι τέτοιο, αφού τα παιδιά μου είναι Ελληνόπουλα; Νιώθω όμως ότι η γενικότερη κατάσταση στη χώρα, να μην τηρούνται δηλαδή αρκετοί νόμοι, επιβαρύνει ακόμα περισσότερο τους ξένους». *

• Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΟΥΖΑΚΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 23/03/2009