Ο ΑΡΓΥΡΗΣ ΜΠΑΚΙΡΤΖΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ "ΚΟΛΥΜΒΗΤΩΝ": "Να κάνουμε κάνα δίσκο πριν βάλουμε μασέλες..."

ΤΑ ΝΕΑ: Πέμπτη 26 Μαρτίου 2009. Της Χάρης Ποντίδα

• Σταθερή αξία μέσα στον... αναρχισμό τους ο Αργύρης Μπακιρτζής και οι Χειμερινοί Κολυμβητές του μας θυμίζουν ότι η καλύτερη παράσταση είναι αυτή που έχει άμεση σχέση με τη ζωή μας. Ξεκίνησε την παράσταση με ένα παράπονο. «Μου έκλεψαν χθες πάνω από τη σκηνή το ντοσιέ με τα τραγούδια και τις σημειώσεις μου. Τι τά ΄θελαν; Τέλος πάντων, ελπίζω να θυμάμαι τα λόγια...». Ο κύριος που κάθεται δίπλα μου (και προφανώς βλέπει τους Χειμερινούς Κολυμβητές για πρώτη φορά) ρωτάει (με απορία): «Αυτή είναι η κανονική του φωνή ή το κάνει επίτηδες;».

• Για να μην τα πολυλογούμε, όλα πήγαν κατ΄ ευχήν. Ο Μπακιρτζής δεν πτοήθηκε από την απώλεια, ο κύριος δίπλα μου μπήκε νωρίς στο νόημα - τον ακούγαμε μάλιστα να απαντάει στις ερωτήσεις που έθετε από σκηνής ο χειμαρρώδης πρωταγωνιστής των Κολυμβητών- και όλοι μαζί τραγουδήσαμε το «Από το Πάρκο στη Μυροβόλο», σαν μια μεγάλη παρέα που μοιράζεται εδώ και χρόνια (28, παρακαλώ) ένα κοινό μυστικό.

• Εδώ που τα λέμε σημειώσεις και Μπακιρτζής ακούγεται σαν ανέκδοτο. Αν υπάρχει περφόρμερ που έχει κάνει στυλ την κατάργηση των κανόνων της σκηνοθετημένης παράστασης, παίζοντας κάθε φορά με τη διάθεση της βραδιάς (μπορεί και της ώρας αν είναι στα φόρτε του), αυτός είναι ο Μπακιρτζής. Χειμαρρώδης στον λόγο, με χιούμορ και αυτοσαρκασμό που σου φτιάχνει τη διάθεση, ο μουσικός και αρχιτέκτονας της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας που επέλεξε ως βάση του την Καβάλα φαίνεται να κατέχει το δικό του προσωπικό μυστικό στη μάχη του με τον χρόνο. Σ΄ αυτό βέβαια συντελεί το κοινό, το κοινό της Αθήνας κυρίως, διευκρινίζει. «Αν δεν είχαμε τη σχέση που έχουμε, κυρίως με το αθηναϊκό κοινό, δεν θα υπήρχαμε ως συγκρότημα ούτε θα κάναμε τους δίσκους που κάνουμε».

Άκουσα ότι θα μπείτε πάλι στο στούντιο.

• Ναι. Θα γράψουμε καινούργια τραγούδια αλλά και παλιά, που είχαν μείνει στο συρτάρι. Ακόμη και το πρώτο μου τραγούδι, που το έγραψα το ΄69...

Ύστερα από μια μεγάλη περίοδο δισκογραφικής σιωπής, δεν σας προλαβαίνουμε...

• Όταν απομακρύνεσαι απ΄ το στούντιο, σου φαίνεται δύσκολο. Από τη στιγμή που ξαναμπαίνεις, έρχεται η όρεξη. Άσε νά κάνουμε κάνα δίσκο πριν βάλουμε μασέλες...

Εσάς η κρίση σάς έχει ανεβάσει μουσικά.

• Το ίδιο δεν συνέβαινε με τα κέντρα διασκέδασης στην κρίση του ΄29; Εμείς περιμέναμε τα λιγότερα και δεν το πιστεύαμε πώς γέμισε το μαγαζί. Ίσως να έχουν πρόβλημα τα μεγάλα μαγαζιά.

Τι αντίκτυπο είχαν τα γεγονότα του Δεκέμβρη στην πόλη που μένετε;

• Πολλές πορείες, αρκετά μαζικές, πράγμα σπάνιο για την πόλη της Καβάλας, λίγα επεισόδια, μερικές σπασμένες βιτρίνες τραπεζών.

Τι σκέφτεστε για όλα αυτά;

• Αισθάνομαι πολύ φυσιολογική την αντίδραση των νέων που, όντας σε μια ηλικία που νιώθουν ότι δεν έχουν να χάσουν τίποτα, βιώνουν βαθιά στο πετσί τους τη βία των δυνάμεων καταστολής και των κυρίαρχων κοινωνικών προτύπων, με αιχμή τη λατρεία και θεοποίηση της κατανάλωσης. Όμως είναι λίγο ενοχλητική μια κολακεία προς τους νέους, συχνά κομφορμιστική. Οι νέοι βέβαια φαίνονται πιο ελεύθεροι, όμως υιοθετούν ρόλους (το είχα διαβάσει σ΄ ένα κείμενο του Παζολίνι), έχουν ανάγκη τους ρόλους, βλέπουν πολύ τηλεοπτικές σειρές, είναι φορτωμένοι με ιδεολογίες. Οι γέροι, αντίθετα, δεν έχουν ανάγκη τους ρόλους απαλλασσόμενοι σταδιακά από τις πεποιθήσεις και τις ελπίδες που μας καταδυναστεύουν σ΄ όλη μας τη ζωή. Θα σας προτείνω το ποίημα του Νικόλαου Κάλα «Προς την αγάπη»: «Μόνον μετά, αφού κατενοήθη η ματαιότητα κάθε καινούργιας προσπάθειας/ ο βίος έχει πιθανότητες να γίνει έξοχος...».

ΙΝFΟ

27-28 Μαρτίου, οι Χειμερινοί Κολυμβητές θα εμφανιστούν στη μουσική σκηνή «Αυλαία» (Αγίου Όρους 15- Βοτανικός, τηλ.: 210 3474074). Ώρα έναρξης: 23:00.

ΕΙΠΕ «Γινόμαστε νευρωτικοί της κατανάλωσης»

• Πιστωτικές κάρτες: Είναι φυσιολογική η αντίδραση σ΄ αυτήν την υπονομευόμενη υπόσχεση άμεσης ευτυχίας και εκπλήρωσης ονείρων, που καταργεί την αναμονή κάνοντάς μας νευρωτικούς της κατανάλωσης, καταργώντας έτσι κατ΄ επέκτασιν και τον έρωτα και την ίδια τη ζωή. Ως και το πολυφορεμένο σύνθημα «εδώ και τώρα» άρχισε να μου θυμίζει πιστωτική κάρτα.

• Χαβαλές: Απομονώνω, απ΄ τα πολλά που παρακολουθούσαμε τον Δεκέμβριο, το κάψιμο των κάδων, κάτι που προκαλεί τρομακτική μόλυνση, τρομερά επικίνδυνη για όσους την εισπράττουν. Βλέποντάς το, αισθάνθηκα την κυριαρχία ενός τεράστιου χαβαλέ που βγαίνει από μια τάση ισοπέδωσης των πάντων, ένα μικρόβιο πάντως που έχει περισσότερο τις ρίζες του στον επαρχιώτικο μικροαστισμό και αλώνει και τις μεγάλες πόλεις. Ακόμη, με σοκάρει το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Ο «σκοπός» είναι και τα «μέσα».