U2: Η μεγάλη επιστροφή

• Πέντε χρόνια μετά την τελευταία ολοκληρωμένη δουλειά του, το μεγαλύτερο ροκ συγκρότημα της εποχής μας κυκλοφόρησε το άλμπουμ «Νo Line Οn Τhe Ηorizon» αποδεικνύοντας ότι έχει ακόμη κάτι να πει

Από αριστερά, ο Μπόνο, ο Λάρι Μάλεν Τζούνιορ, ο Ανταμ Κλέιτον και ο The Εdge

• Πέντε χρόνια είναι πολλά και σίγουρα είναι τα περισσότερα που έχουν μεσολαβήσει ποτέ από άλμπουμ σε άλμπουμ των ιρλανδών ρόκερ U2. Φαίνεται όμως ότι δεν είχαν άλλη επιλογή- έπειτα κιόλας από τη σαρωτική επιτυχία του «Ηow Τo Dismantle Αn Αtomic Βomb» του 2004, το οποίο πούλησε περί τα εννέα εκατομμύρια αντίτυπα- παρά να περιμένουν ώστε να έλθουν οι νέες ιδέες. Εκείνες που καθιστούν την επιτυχία σίγουρη και που κάθε φορά ανανεώνουν τη σχέση τους με την κορυφή. Βλέπετε, οι U2 ζουν αυτό το πολυτελές δράμα: είναι το μεγαλύτερο ροκ συγκρότημα του πλανήτη μετά τους Ρόλινγκ Στόουνς, σε αντίθεση όμως με το αειθαλές βρετανικό σχήμα πρέπει κάθε φορά να παρουσιάζουν ένα καλό άλμπουμ αντάξιο της φήμης τους, το οποίο περνά από τα σαράντα κύματα της κριτικής. Και πόσα καλά άλμπουμ να φτιάξει κανείς σε μια καριέρα;

• Πάντως ο Μπόνο σε ραδιοφωνική συνέντευξή του το 2006 έδειχνε αρκετά μπερδεμένος σχετικά με την πορεία που θα ακολουθούσαν στο επόμενο άλμπουμ: «Θα συνεχίσουμε φυσικά να υπάρχουμε ως συγκρότημα. Ισως όμως το ροκ να πρέπει να πάψει· ίσως να πρέπει να γίνει σκληρότερο. Πάντως, όπως και να έχει, δεν πρόκειται να παραμείνει ως έχει».

• Ετσι τον Ιούλιο του 2006 το επίσημο σάιτ του συγκροτήματος έστειλε e-mail στους συνδρομητές του όπου τους γνωστοποιούσε ότι οι U2 ξεκίνησαν τις ηχογραφήσεις για το δωδέκατο άλμπουμ τους με παραγωγό τον ακριβοθώρητο Ρικ Ρούμπιν στα περίφημα Αbbey Road Studios του Λονδίνου αλλά και στον Νότο της Γαλλίας. Ηχογραφήσεις όμως που δεν έμελλε να μεταφραστούν σε ένα νέο CD αλλά να κλειδωθούν στα συρτάρια του γκρουπ για επεξεργασία στο μέλλον αφού σε αυτό το στάδιο δεν κατέληξαν κάπου συγκεκριμένα. Ωστόσο δύο από αυτά τα τραγούδια συμπεριελήφθησαν στην τελευταία συλλογή τους «U218»: τα «Τhe Saints Αre Coming»- ένα τραγούδι που ερμήνευσαν μαζί με τους Green Day- και «Window Αnd Skies», τα οποία εδώ που τα λέμε δεν έκαναν και καμιά φοβερή αίσθηση.

Στο Μαρόκο και όχι μόνο

• Αλλαγή πλεύσης και πάλι μέσα στο 2007 επιστρέφοντας στο δίδυμο Μπράιν Ινο - Ντανιέλ Λανουά, με το οποίο έχουν κάνει και τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην καριέρα τους και με το οποίο δουλεύουν μαζί από το 1984 και το «Unforgettable Fire». Χώρος αρχικά είναι η Φεζ στο Μαρόκο και μια αυλή προσαρμοσμένη στις ανάγκες της ηχογράφησης, γι΄ αυτό άλλωστε και ο Μπόνο έλεγε αυτό το διάστημα ότι τα τραγούδια βρίθουν βορειοαφρικανικών και μαροκινών επιρροών. Και το Μαρόκο όμως γρήγορα «προσέφερε» όσα μπορούσε ώστε τελικώς ολόκληρη η παραγωγή να μεταφερθεί στα Ηanover Quay Studios του Δουβλίνου, στη συνέχεια στη Νέα Υόρκη και στη Γαλλία, για να καταλήξει στα Οlympic Studios του Λονδίνου. Πέρα από τις όποιες λίγες αναφορές στη μουσική, ο Μπόνο το διάστημα που έμειναν στο Δουβλίνο μίλησε σχετικά και για τους στίχους των τραγουδιών τους: «Βαρέθηκα να γράφω σε πρώτο πρόσωπο, γι΄ αυτό και εφηύρα κάποιους χαρακτήρες όπως είναι ένας τροχονόμος, ένας πρεζάκιας και ένας στρατιώτης που υπηρετεί στο Αφγανιστάν». Ο πρεζάκιας εμφανίζεται στο τραγούδι «Μoment Οf Surrender», για το οποίο ο Μπράιαν Ινο λέει: «Εκτός από την εισαγωγή με το βιολοντσέλο που προσθέσαμε,το κομμάτι είναι αυτό που ηχογραφήσαμε μια και έξω την πρώτη φορά». Ο Ντανιέλ Λανουά μιλώντας για τον ήχο τους λέει: «Είναι ό,τι πιο καινοτόμο έχουν ηχογραφήσει από το 1991 και το “Αchtung Βaby” και για μία ακόμη φορά θα ανεβάσουν τα όρια στο είδος του “arena rock” που τους έκανε διάσημους». Ο Στιβ Λίλιγουαϊτ, ο έτερος σταθερός συνεργάτης τους στη μείξη, προχώρησε ακόμη πιο πέρα μιλώντας για «το καλύτερο άλμπουμ που ηχογράφησαν ποτέ οι U2».

• Στη συνέχεια είχαμε τα κλασικά συμβάντα που λαμβάνουν χώρα με κάθε νέο άλμπουμ των U2: χάνονται τα tapes, κλέβονται τα laptops και άλλα απίθανα. Αυτή τη φορά, και συγκεκριμένα στις 16 Αυγούστου 2008, ένας θαυμαστής του συγκροτήματος υπέκλεψε τέσσερα από τα τραγούδια τα οποία παίζονταν στο εξοχικό σπίτι του Μπόνο, στην Εζ (Εze) της Νότιας Γαλλίας. Τα περίφημα «κλιπ της παραλίας», όπως έγιναν γνωστά, ανέβηκαν για ένα διάστημα στο ΥouΤube και τελικώς αποσύρθηκαν έπειτα από απαίτηση της εταιρείας του συγκροτήματος, της Universal. Τέλος, τον Νοέμβριο του 2008, ο κιθαρίστας του συγκροτήματος Τhe Εdge επιβεβαίωσε στο περιοδικό «Μojo» ότι το άλμπουμ είναι έτοιμο και απλώς μπαίνουν οι τελευταίες πινελιές και ορίστηκε τον Ιανουάριο ότι το άλμπουμ, το οποίο και λέγεται «Νo Line Οn Τhe Ηorizon», θα κυκλοφορήσει στις 25 Φεβρουαρίου στην Ιαπωνία, δύο ημέρες αργότερα στην Ιρλανδία, στις 2 Μαρτίου ση Βρετανία και στις 3 στον υπόλοιπο κόσμο.

Το νέο άλμπουμ

• Οσον αφορά τα 11 τραγούδια του άλμπουμ «Νo Line Οn Τhe Ηorizon», πρέπει να ξεχάσουμε για λίγο ότι προέρχονται από ένα συγκρότημα που έχει πουλήσει συνολικά ως τώρα περισσότερα από 140 εκατομμύρια δίσκους και το οποίο έχει στην κατοχή του 22 βραβεία Γκράμι, τα περισσότερα από κάθε άλλο στην ιστορία του θεσμού. Η αλήθεια είναι ότι η εισαγωγή δεν έγινε με τον καλύτερο τρόπο, αφού το «Get Οn Your Βoots» δεν είναι σπουδαίο σινγκλ και μοιάζει να φτιάχτηκε με απομεινάρια από το «Vertigo». Το σημαντικότερο όμως που διαπιστώνει κανείς ακούγοντας το «Νo Line Οn Τhe Ηorizon» είναι εκείνη η διάχυτη αίσθηση του εντυπωσιασμού για ποιότητα και η ανάγκη για επιτυχία. Αυτό δεν μειώνει τα -αρκετά- καλά τραγούδια που περιέχει το άλμπουμ, φανερώνει όμως μια έλλειψη αυθορμητισμού, το στοιχείο δηλαδή που έκανε περιπετειώδη τα άλμπουμ «Τhe Joshua Tree» και «Αchtung Βaby», αυτά επάνω στα οποία έχτισαν την καριέρα τους.

• Αυτοί που λατρεύουν την επική πλευρά των Ιρλανδών θα χαρούν ιδιαιτέρως με τραγούδια όπως τα «Ι΄ll Go Crazy Ιf Ι Don΄t Go Crazy Tonight», «Μagnificent» και «Stand Up Comedy». Δυνατές συνθέσεις που θα ικανοποιήσουν τα εκατομμύρια που θα τους παρακολουθήσουν στη νέα περιοδεία τους. Τα τραγούδια που εγώ προτιμώ όμως από το άλμπουμ είναι το ομώνυμο τρακ με τον επιμελημένα σύνθετο ήχο του και τις δυνατές κιθάρες, το «Μoment Οf Surrender» με τον ήχο του οργάνου και τα γκόσπελ φωνητικά να ξεχωρίζουν, και το «Unknown Caller», ένα εξάλεπτο διαμάντι που αναπτύσσεται αργά με επαναλαμβανόμενο ρεφρέν σαν χορωδία και με τις κιθάρες να «οργιάζουν» με πολύ κομψό ομολογουμένως τρόπο. Τελικώς πέτυχαν οι U2 με αυτό το νέο άλμπουμ τους; Όπως όλα δείχνουν, μάλλον! Αφού με την πολυμορφία τού «Νo Line Οn Τhe Ηorizon» απέδειξαν ότι το έχουν ακόμη. Άλλωστε έπειτα από 30 χρόνια στο κουρμπέτι δεν είναι και μικρή υπόθεση το γεγονός ότι παρουσιάζουν τουλάχιστον μισό πολύ καλό άλμπουμ και, το κυριότερο, δεν προδίδουν το νεότερο κοινό που τους γνώρισε με τα δύο τελευταία άλμπουμ τους κυρίως. [του σακη δημητρακοπουλου | ΤΟ ΒΗΜΑ, Κυριακή 1 Μαρτίου 2009]