Από μένα τον Βασίλη

Ο Β. Παπακωνσταντίνου με τον Δ. Τσακνή και τον Λ. Μαχαιρίτσα.

Συνέντευξη: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

• Τέσσερα cd με τα καλύτερα τραγούδια κι ένα dvd με τη συναυλία του Β. Παπακωνσταντίνου στο Ηρώδειο προσφέρει η «Κ.Ε.» από την ερχόμενη Κυριακή στους αναγνώστες της

• Εδώ και 35 χρόνια ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου δηλώνει αριστερός, ροκάς, ανυποχώρητος. Λατρεύει την ποίηση, έχει πάντοτε την υποστήριξη της νεολαίας, είναι μονίμως ανήσυχος και νιώθει διαρκώς «έφηβος». Συνεργάζεται με την ίδια δισκογραφική εταιρεία, έχει το ίδιο στιλ και τον ίδιο παραγωγό. Εχει συνεργαστεί με σπουδαίους έλληνες συνθέτες κι έχει ερμηνεύσει περί τα 600 τραγούδια. Από την ερωτική εξομολόγηση του «Σ' ακολουθώ», μέχρι το δυναμικό κατηγορώ «Αυτούς τους έχω βαρεθεί». Από το αυτοκριτικό «Ασε με να κάνω λάθος» μέχρι το μοναχικό «Βράδυ Σαββάτου». Από τον πονηρό «Μαύρο γάτο» μέχρι το προσωπικό «Από μένα το Βασίλη». Από τα εκρηκτικά «Ασε με να κάνω λάθος» και «Χαιρετίσματα» μέχρι τις ιστορίες του Κουρσάρου, του Σεμπάστιαν, του Γουίλι και όλων των άλλων μουσικών ηρώων που έγιναν αληθινά πρόσωπα μέσα από τη φωνή του.

• Από την ερχόμενη Κυριακή και για πέντε εβδομάδες, η «Κ.Ε.» προσφέρει τέσσερα cd με τα καλύτερα τραγούδια που γεννήθηκαν από τις συναντήσεις του αγαπημένου τραγουδιστή με μεγάλους συνθέτες (Θεοδωράκης, Λοΐζος, Μικρούτσικος, Βαρδής, κ.ά), αλλά κι ένα dvd με τη συναυλία του στο Ηρώδειο. Δεν λείπουν όμως και οι εκπλήξεις, από το «Μάλιστα, κύριε» του Γιώργου Ζαμπέτα μέχρι την ελληνική απόδοση του «Αμστερνταμ» του Ζακ Μπρελ. Μ' αυτή την ευκαιρία τού ζητήσαμε να μοιραστεί μαζί μας σκέψεις και ιστορίες της καριέρας του:

• * «"Γεννήθηκα σ' ένα χωριό Τετάρτη μεσημέρι... γιατρός δεν με ξεπέταξε μα μιας μαμής το χέρι". Τα λόγια από τη "Σφεντόνα" μοιάζουν να περικλείουν τη ζωή μου ολόκληρη. Η πρώτη επαφή με τη ζωή ήταν σ' ένα χωριό στην Αρκαδία. Εζησα μόλις οκτώ χρόνια εκεί, αλλά μού έμειναν οι πιο δυνατές αναμνήσεις. Μπροστά σ' ένα τζάκι μεγάλωσα. Ηταν η μόνη πηγή φωτός στο σπίτι: μπρος στη φωτιά καθόμασταν, μαγειρεύαμε, ζεσταίναμε νερό για το μπάνιο. Εκεί έγινε και η πρώτη επαφή με τη μουσική μέσα από τα νανουρίσματα της μητέρας μου. Είχε μια εκπληκτική φωνή και τραγουδούσε από παραδοσιακά μέχρι σμυρναίικα. Οι προσπάθειές της να με κοιμήσει ήταν πάντοτε αποτυχημένες, γιατί δεν χόρταινα να την ακούω. Ηταν μια εξαιρετικά δυνατή γυναίκα, που φόρτωνε στην πλάτη το αλέτρι και πήγαινε χιλιόμετρα για να οργώσει».

* Η μετακόμιση στην Αθήνα:

• «Στις εργατικές πολυκατοικίες της Νέας Φιλαδέλφειας ήταν το σπίτι μας. Θυμάμαι πάντα τους γονείς μου να δουλεύουν ήλιο με ήλιο. Η μαμά στην καθαριότητα σπιτιών, ο μπαμπάς στην οικοδομή. Αλλάξανε πολύ τα πράγματα στην Αθήνα, αλλά η μουσική δεν μας έλειψε ποτέ. Κάθε Κυριακή μετά το μεσημεριανό πιάναμε τα τραγούδια. Μάλλον γιορτάζαμε το ότι είχαμε να φάμε».

* Η πρώτη κιθάρα:

• «Κάπου κοντά στην προεφηβεία κι ενώ έκαναν την εμφάνισή τους οι Μπιτλς, πήρα μια κιθάρα από τον γείτονά μου, τον Κώστα Παναγόπουλο. Επειδή, όμως, πολύ σύντομα άρχισα να παίζω καλύτερα από εκείνον, μου τη χάρισε. Μαζί με τους υπόλοιπους τρελαμένους των εργατικών πολυκατοικιών φτιάξαμε το συγκρότημά μας: τους Crosswords. Μαζί τους έδωσα την πρώτη συναυλία στο "Σινέ Ιωνία". Αυτό ήταν: το ψώνιο που ήδη κουβαλούσα έφτασε στο ζενίθ. Δύσκολο πράγμα να κουμαντάρεις τη δημοσιότητα και να παραμείνεις φρόνιμος σε αυτές τις ηλικίες ».

* Μπιζ στα κάλαντα:

• «Από νωρίς μου κάνανε κομπλιμέντα για τη φωνή. Θυμάμαι να πηγαίνω μόνος για να πω τα κάλαντα, ήμουν δεν ήμουν οκτώ ετών. Ηταν τα πρώτα χρόνια στην Αθήνα. Τότε, λοιπόν, έκανα το πρώτο μπιζ της ζωής μου: με έβαζαν να τα λέω ξανά και ξανά. Γενικότερα με έβαζαν να τραγουδήσω. Στο χωριό, για παράδειγμα, κάθε Τετάρτη που ερχόταν ο ταχυδρόμος για να μοιράσει τα γράμματα των ξενιτεμένων έβρισκα ευκαιρία και μπροστά στο μαζεμένο κόσμο έλεγα τραγούδια και ποιήματα για να μου δίνουν λουκούμια».

* Ο Μίκης Θεοδωράκης:

• «Το "Νέο Κύμα" μάς πλημμυρίζει. Εγώ μόνιμος στην μπουάτ του Αργύρη, αλλάζω την ηλεκτρική κιθάρα με κλασική και μπαίνω στον κόσμο του Χατζιδάκι, του Θεοδωράκη, του Σπανού. Τελειώνοντας το στρατιωτικό μου, πήγα στη Γερμανία. Από εκεί βρέθηκα στο Παρίσι. Ενα απόγευμα πήγα με την πρώην γυναίκα μου, τη Μ. Λεβίδη, και χτυπήσαμε την πόρτα του Μίκη. "Δεν έχω πολύ χρόνο", μας είπε. Αλλά τελικά φτάσαμε να τραγουδάμε με τις ώρες. Τα ήξερα όλα τα κομμάτια του. Ηταν μαγευτικό. Τι άλλο θα ζήταγε ένας πιτσιρικάς τραγουδιστής από το να είναι στο σπίτι του Θεοδωράκη. Αμέσως μου είπε να συμμετάσχω σε μια συναυλία που θα έδινε για τους μαροκινούς φοιτητές στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού. Στο διάλειμμα μάθαμε ότι στην Ελλάδα η χούντα έπεσε».

* Ο πρώτος δίσκος:

• «Στην πραγματικότητα, κυκλοφόρησαν σχεδόν ταυτόχρονα τα δύο πρώτα άλμπουμ: ο "Προδομένος λαός" του Θεοδωράκη και τα "Τραγούδια του δρόμου" του Λοΐζου. Τον Μάνο τον γνώρισα μέσω του Αχιλλέα Θεοφίλου στο στούντιο. Είχαν ήδη αρχίσει ηχογραφήσεις όταν τον συνάντησα. Τα δύο κομμάτια που ερμήνευσα στο δίσκο τα είχε δώσει στον Μ. Ρασούλη. Αλλά μόλις με άκουσε να λέω τον "Στρατιώτη", ο ίδιος ο Ρασούλης του λέει: "Μάνο, ξέχνα το, αυτός πρέπει να τα πει". Ηταν πολύ συγκινητικό».

* «Φοβάμαι»:

• «Ενας δίσκος που καθρεφτίζει όλες μου τις τάσεις: μπαλάντες και σκληρά κομμάτια, ιστορίες της Ελλάδας, ροκ άποψη. Ο στίχος "φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα" είναι η δική μου στάση απέναντι στον κόσμο. Αυτό φοβάμαι κι εγώ: αυτά που συμβαίνουν χωρίς τη συμμετοχή μου ή ακόμα χειρότερα εν αγνοία μου. Το να μαθαίνεις το μέλλον του παιδιού από την τηλεόραση εν μέσω διαφημίσεων καθισμένος στον καναπέ είναι δυστυχία».

* Τραγούδια και συνθήματα:

• «Δεν μπορεί παρά να μου αρέσει που το "Ελλάς" του Σταμάτη Μεσημέρη, το "Φοβάμαι", τα "Χαιρετίσματα" έχουν γίνει συνθήματα για τη νεολαία. Αυτή η ικανοποίηση λειτουργεί σαν διαβατήριο για να συνεχίσω. Στην αρχή είναι η φιλοδοξία, η τρέλα που νιώθεις για το χειροκρότημα. Μετά, όμως, η επιτυχία γεννά ευθύνες».

* Ο Ασιμος:

• «Είναι ο πρώτος άνθρωπος που άκουσα στην Ελλάδα να μιλάει για την ιδέα του πολιτικού καμπαρέ, πριν καν φτιαχτεί το "Αχ Μαρία". Ηταν πολύ επίμονος άνθρωπος, που πάντοτε πάλευε γι' αυτά που πίστευε. Στην κυριολεξία. Θυμάμαι μια ιστορία: ο ιδιοκτήτης του "Σούσουρου" -όπου εμφανιζόταν- ήταν ένας πυγμάχος. Οταν είδε ότι το σχήμα πάει καλά, είπε να ανεβάσει τις τιμές. Οταν το έμαθε ο Ασιμος, πήγε να τον πλακώσει στο ξύλο. Υπερανήσυχος και υπερευαίσθητος. Τόσο που κάποια στιγμή πέρασε τη διαχωριστική γραμμή της κατάθλιψης».

* Η σχέση μου με τα χρήματα:

• «Τα έχω αρνηθεί πολλές φορές στη ζωή μου. Τα πρώτα χρόνια, όταν η εταιρεία αλλά και οι καταστηματάρχες κατάλαβαν ότι είμαι πηγή μεγάλων εσόδων, μου πρότειναν συνεργασίες σε μαγαζιά πίστας με αμύθητα λεφτά. Τα όχι ήταν επιβεβλημένα. Δεν είμαι άνθρωπος των αυτοκινήτων, του πλούτου, της πολυτέλειας. Η μόνη μου αδυναμία είναι να βλέπω τους φίλους μου στα μπαράκια. Αν δεν είχα γίνει τραγουδιστής, σίγουρα θα είχα κάποιο μπαρ για να μαζευόμαστε». *

• Της ΜΑΤΟΥΛΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗ, ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ / 7 - 22/03/2009