Μαξ Ράμπε: «Καμία νοσταλγία, το ρετρό είναι διαχρονικό

• Μια φωνή παραμορφωμένη από την ειρωνεία τραγουδάει με σαρκαστικό πάθος, σε μια ψυχρή ενορχήστρωση, το «Ooops... Ι Did It Again», την επιτυχία της Μπρίτνεϊ Σπίαρς. Και μετά, με ένα μπλαζέ φωνητικό στιλ απογυμνώνει το «Kiss» του Prince από όλο τον ερωτισμό, με χαζοχαρούμενα βιολιά, κάνοντάς το να θυμίζει σάουντρακ από μπουρλέσκ κωμωδία.

• «Αυτές οι ερμηνείες γνωστών ποπ τραγουδιών, που κυκλοφορήσαμε σε άλμπουμ, είναι απλά ένα αστείο», εξηγεί ο Μαξ Ράμπε, κομφερανσιέ και διευθυντής της Palace Orchester. «Η μουσική που πραγματικά λατρεύουμε είναι αυτή που γεννήθηκε στη δεκαετία του '20 στη Νέα Υόρκη και στα καμπαρέ της Γερμανίας». Αυτός είναι ο ήχος της ορχήστρας από το Βερολίνο που, σε πείσμα των καιρών, επιμένει να παίζει επιτυχίες της εποχής του ράγκταϊμ και του καμπαρέ της Βαϊμάρης. Μια τέτοια μουσική είχε παρουσιάσει το 2006 στο Μέγαρο Μουσικής και τώρα έρχεται να επαναλάβει μια ανάλογη παράσταση στο Θέατρο Badminton (Τρίτη 24 Μαρτίου).

• «Η πρώτη μου αγάπη ήταν η κλασική μουσική», διηγείται από την άλλη άκρη του τηλεφώνου ο σαρανταεξάχρονος βαρύτονος τραγουδιστής Μαξ Ράμπε. «Στα δώδεκά μου χρόνια άκουγα συνέχεια συμφωνίες, ήμουν ερωτευμένος με τον ήχο της μεγάλης ορχήστρας. Και ήθελα να γίνω τραγουδιστής. Τραγουδούσα άριες της όπερας παντού, κάνοντας ποδήλατο, περπατώντας στο δρόμο. Μόνο στα πάρτι των φίλων μου δεν τολμούσα να το δοκιμάσω».

• Ετσι, αυτός ο εκκεντρικός πιτσιρικάς βρέθηκε τη δεκαετία του '80 στο Βερολίνο για να σπουδάσει όπερα στη Σχολή Καλών Τεχνών. «Ενώ μάθαινα πώς να χρησιμοποιώ τη φωνή μου ως μουσικό όργανο, φτιάξαμε με τους συμφοιτητές μου μια ορχήστρα για να βγάζουμε τα έξοδά μας. Παίζαμε κλασικές μελωδίες του '20 και του '30, και γρήγορα μας έμαθε το κοινό. Ισως επειδή σε αντίθεση με την πλειονότητα παίζαμε μια άλλη, ξεχασμένη στον χρόνο, μουσική. Οπότε συμφωνήσαμε να συνεχίσουμε με την Palace Orchester μέχρι να βαρεθούμε. Και μέχρι τώρα δεν βαρεθήκαμε καθόλου».

• Η επιλογή της μουσικής ήταν έκπληξη για το κοινό, αλλά όχι για τον Ράμπε. «Στα δεκαέξι μου χρόνια ανακάλυψα τον πρώτο μου δίσκο γραμμοφώνου από εκείνη την εποχή. Και από τότε σαγηνεύθηκα από αυτήν και προσπαθούσα με τους φίλους μου να φτιάξω μια αντίστοιχη μπάντα. Μου αρέσει, γιατί διατηρεί μια κλασική κομψότητα και κρύβει πίσω της ένα διακριτικό χιούμορ. Ειδικά οι ενορχηστρώσεις του '20, με τα πνευστά και τα έγχορδα, είναι απροσδόκητα χαριτωμένες. Και σίγουρα, δεν είναι μόνο δική μου εμμονή. Στη Γερμανία ξεκινήσαμε τη φάση για πλάκα και γίναμε αναπάντεχα δημοφιλείς. Γιατί υπήρχε ένα κοινό που διψούσε γι' αυτήν τη μουσική».

• Ετσι ο Ράμπε και η ορχήστρα του ντύνονται με σμόκιν και παίζουν επιτυχίες του Κόουλ Πόρτερ «που διαθέτει εξαιρετικό μαύρο χιούμορ», όπως σχολιάζει ο ίδιος, ή τραγούδια από τη χρυσή εποχή του γερμανικού καμπαρέ, όπως του Ρόμπερτ Στολτς. «Δεν πρόκειται απλά για νοσταλγία», εξηγεί. «Για μένα αυτή η μουσική είναι διαχρονική. Θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό να διατηρείται ζωντανή στους καιρούς μας. Σίγουρα θα έπρεπε να έχει μια θέση δίπλα στη σύγχρονη ποπ».

• Δεν προσθέτουν, πάντως, κάτι ρηξικέλευθο στα τραγούδια, τις «ερμηνείες» τους, όπως τις αποκαλεί ο Ράμπε. «Παίζουμε τις αυθεντικές ενορχηστρώσεις», λέει. «Αλλά, έτσι κι αλλιώς, η δική μας μουσική δεν είναι παρά η αντανάκλαση μιας ολόκληρης εποχής, που διέθετε περισσότερο στιλ. Οταν παίζουμε είναι σαν να βλέπεις από έναν καθρέφτη να ζωντανεύει το παρελθόν». Με τον Ράμπε στο ρόλο του κομφερανσιέ, όπως αυτοαποκαλείται. «Στην αρχή ήθελα μόνο να τραγουδάω», λέει για τον ρόλο του. «Και πολύ μου ήταν. Καθώς όμως εμφανιζόμουν από συναυλία σε συναυλία, αποκτούσα όλο και πιο πολλή αυτοπεποίθηση. Ετσι άρχισα να μιλάω στον κόσμο, να εξηγώ τα τραγούδια ή τα συναισθήματά μου γι' αυτήν τη μουσική. Κάπως έτσι πιστεύω ότι έκανα τις συναυλίες μας πιο ενδιαφέρουσες».

• Τελικά, πώς κατάφερε ένας άνθρωπος, που μεγάλωσε μέσα στη δεκαετία του '80, να γίνει διάσημος με την αναβίωση μιας μουσικής που παιζόταν πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο; «Στην τέχνη δεν χρειάζονται και πολλές εξηγήσεις», απαντάει ο Μαξ Ράμπε. «Για μένα είναι απλά ένας τρόπος για να κάνεις τη ζωή σου πολύ πιο όμορφη. Ακόμα και τα μηνύματα που έκρυβαν τα τραγούδια στην εποχή τους, τώρα αποκτούν ένα διαφορετικό νόημα. Στους καιρούς μας, για παράδειγμα, όπου κυριαρχεί στην καθημερινότητα η οικονομική κρίση, δεν είναι όμορφο να ακούς το παλιομοδίτικο καμπαρέ; Να τραγουδάς στίχους που λένε πως δεν έχουμε λεφτά αλλά δεν μας νοιάζει, ποτέ δεν θέλαμε να γίνουμε πλούσιοι. Ποιος νοιάζεται; Εμείς θα ζούμε πάντα μια μποέμικη ζωή».

• Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ / 2 - 14/03/2009