Βικτόρια Χαρτ: Χρωστάει τα πάντα στη γιαγιά της και τον Κλούνεϊ

• «Σπούδαζα μουσική στο Λονδίνο. Για να βγάζω τα έξοδά μου, δούλευα ως σερβιτόρα στο εστιατόριο «The Naked Turtle». Ηταν ένα τζαζ εστιατόριο, όπου οι σερβιτόρες δεν σέρβιραν μόνο φαγητό αλλά ανέβαιναν στη μικρή σκηνή και τραγουδούσαν κλασικά τζαζ τραγούδια. Η ιδανική δουλειά για μια φερέλπιδα μουσικό, σαν εμένα.

Η Βικτόρια Χαρτ, ακούει από χιπ χοπ μέχρι ποπ, τραγουδάει κλασικές τζαζ επιτυχίες και όνειρό της είναι να τραγουδήσει στο φεγγάρι

• Μετά την εμφάνισή μου στο πάρτι του Τζορτζ Κλούνεϊ, οι εφημερίδες άρχισαν να με αποκαλούν «η σερβιτόρα που τραγουδάει». Ετσι, βρέθηκα να βγάζω πολύ περισσότερα από τις 7 λίρες την ώρα, που έπαιρνα σερβίροντας. Αλλά, εδώ που τα λέμε, το σερβίρισμα, μάλλον πληρώνεται καλύτερα από τη μουσική βιομηχανία. Και άμα είσαι καλός, σου δίνουν και φιλοδώρημα».

• Η Βικτόρια Χαρτ στα είκοσι χρόνια της έχει και τσαμπουκά και αυτοσαρκασμό. Ετσι ακούγεται στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής. Ο Τύπος μπορεί να την αποκαλεί «σερβιτόρα που τραγουδάει» και να επαναλαμβάνει την ιστορία με τον Κλούνεϊ, η ίδια, όμως, θέλει να μιλάει για μουσική και το νέο άλμπουμ της, το «The Lost Gershwin» (Hitch Hyke).

• «Λατρεύω τον πειραματισμό και τις πρωτότυπες ιδέες», λέει για το πρόσφατο άλμπουμ της. «Αυτή τη φορά συνεργάζομαι με τις Pavao, ένα κουαρτέτο εγχόρδων, μόνο κορίτσια, που τις πέτυχα στο Myspace. Ανακαλύψαμε ότι λατρεύουμε τη ρετρό μουσική, την τζαζ, το σουίνγκ του '20 και του '30, αλλά και την όλη αισθητική της εποχής. Οπότε αποφασίσαμε να παίξουμε τα τραγούδια από τα χειρόγραφα του Γκέρσουιν που είχαν βρεθεί σε μια βαλίτσα κρυμμένη σε κάποια σοφίτα. Μας τα παραχώρησε ο φοβερός ανιψιός του, που μας έστειλε και στη βιβλιοθήκη του Κονγκρέσου, στην Ουάσιγκτον, όπου ψάξαμε στα αρχεία, συγκρίναμε και συμπληρώσαμε ό,τι απαιτούνταν. Αυτά τα τραγούδια γράφτηκαν για πιάνο ή ορχήστρα. Οπότε η δική μας εκδοχή, μόνο με έγχορδα, ήταν μια ριζοσπαστική ματιά, πέρα από το σύνηθες».

• Ετσι κι αλλιώς η πορεία της Βικτόρια Χαρτ μέχρι τώρα ήταν κάθε άλλο παρά συνηθισμένη. «Ημουν πάντα λίγο τσιγγάνα», λέει, καθώς διηγείται την ιστορία της. «Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν μικρή. Μεγάλωσα στο Σικάγο με τη γιαγιά μου, που άκουγε συνεχώς την Αρίθα Φράνκλιν και την Ελα Φιτζέραλντ στο ραδιόφωνο. Η γιαγιά μου ήταν πρώην μοντέλο και αυτή μου έμαθε να μεταμφιέζομαι σαν βαμπ του Χόλιγουντ, όπως η Μέριλιν Μονρόε και η Ρίτα Χέιγουορθ».

• Φυσικά υπήρχε και το τραγούδι. «Τραγουδούσα από τα πέντε χρόνια μου. Και συνεχώς πίεζα τη μητέρα μου να με πάει σε κάποιον διαγωνισμό για παιδιά - ταλέντα», συνεχίζει. «Ομως τότε είχα μόνο θράσος και ελάχιστο ταλέντο. Η φωνή μου ήταν αδύναμη και πολύ ψιλή, αλλά δεν με σταματούσε τίποτα. Στα έντεκα, την εποχή που ζούσα στη Νότια Γαλλία, σε ένα πικνίκ με συγγενείς και φίλους, τραγούδησα κάτι τζαζ επιτυχίες και με πρόσεξε ο παραγωγός Τζεφ Γκαρντ. Αυτός με πήρε υπό την προστασία του όσο πήγαινα σχολείο. Και όταν τελείωσα, με έπεισε να σπουδάσω μουσική στο Λονδίνο».

• Αν όμως το ντεμπούτο της, το «Whatever Happened Το Romance», το 2007, πέρασε απαρατήρητο, η συμμετοχή της στο πάρτι του Κλούνεϊ τής πρόσφερε μια αναπάντεχη δημοσιότητα και το συμβόλαιο του ενός εκατομμυρίου δολαρίων με τη δισκογραφική Decca. «Λοιπόν, ένας τύπος που με είχε ακούσει στο εστιατόριο το είπε στον διοργανωτή του πάρτι», εξηγεί πολύ γρήγορα. «Ετσι βρέθηκα από το εστιατόριο σε ένα γιοτ στις Κάνες να τραγουδάω. Ηταν ένα πάρτι γεμάτο σταρ του Χόλιγουντ, τον Μπραντ Πιτ, τον Ματ Ντέιμον. Συγκέντρωσαν χρήματα για τους πρόσφυγες του Νταρφούρ. Ο Κλούνεϊ μου μίλησε όταν κατέβηκα από τη σκηνή και μου είπε μόνο «είσαι πολύ καλή». Αυτά».

• Η «Λίλι Αλέν της τζαζ», όπως τη λένε, εμπνέεται από όλη τη μουσική σκηνή. «Αποκαλούν τη μουσική μου τζαζ ή σουίνγκ, αλλά δεν με νοιάζει», λέει. «Δεν βάζω τον ήχο σε ταμπέλες, στο i-pod μου έχω κρυμμένους θησαυρούς από χιπ χοπ μέχρι ποπ. Κλέβω από όλα όσα ακούω και απεχθάνομαι κάθε είδους σνομπ συμπεριφορά στη μουσική». Για τη Βικτόρια η μουσική είναι πρώτα από όλα επικοινωνία. «Προσπαθώ πάντα να γράψω και να τραγουδήσω τις σκέψεις, τις ελπίδες και τα συναισθήματά μου, έτσι ώστε να τα νιώσει το κοινό σαν δικά του. Και, φυσικά, παίζει ρόλο και το χιούμορ. Το σημαντικό είναι να αντιμετωπίζεις τη ζωή με λίγο αυτοσαρκασμό».

Και το μέλλον; «Είμαι μόνο είκοσι χρόνων», απαντάει αφοπλιστικά. «Εχω πολύ χρόνο για να πραγματοποιήσω όλα τα όνειρά μου. Για αρχή θέλω να ολοκληρώσω το δικό μου προσωπικό άλμπουμ και να πειραματιστώ με το μουσικό θέατρο. Και στο απώτερο μέλλον, θα ήθελα να είμαι ο πρώτος άνθρωπος που θα τραγουδήσει στο φεγγάρι».*

• Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΝΑΣΤΑΣΌΠΟΥΛΟΥ, Ελευθεροτυπία, Σάββατο 21 Μαρτίου 2009