Ο Βασίλης [Παπακωνσταντίνου] που ζούμε για να τον ακούμε

• Τριάντα πέντε χρόνια καριέρας και συνεργασίας με σπουδαίους δημιουργούς, 600 τραγούδια και δεκάδες γενιές που «καθρεφτίστηκαν» σ' αυτά και μεγάλωσαν ή μεγαλώνουν με τη φωνή του.

• Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου παραμένει ο αγαπημένος πολλών, όπως κι ενός σημαντικού μέρους πολύ νέων ακροατών, εκείνων που παραλαμβάνουν κάθε φορά από τους προηγούμενους τη σκυτάλη του παλιού συναυλιακού συνθήματος «Βασίλη, ζούμε για να σ' ακούμε». Ισως γιατί κι ο ίδιος παραμένει ροκ, ασυμβίβαστος, νέος κι απαράλλακτος τόσο ως προς τη δυναμική της ερμηνείας του όσο και ως προς το ύφος και την εμφάνισή του, τα οποία ποτέ δεν δέχτηκε να προσαρμόσει στις life style απαιτήσεις κάθε εποχής.

Με τους Scorpions

• Με αφορμή τα 35α «γενέθλιά» του στο ελληνικό τραγούδι κι όσο εκείνος προετοιμάζει τη συμμετοχή του στη μεγάλη συναυλία των Scorpions στις 6 Ιουλίου στο Στάδιο Καραϊσκάκη, η «Κ.Ε.» προσφέρει από αύριο και για τις πέντε επόμενες Κυριακές τέσσερα cd με τις πολυτιμότερες στιγμές της διαδρομής του, αλλά κι ένα dvd με τη συναυλία του στο Ηρώδειο τον Μάιο του 2005.

• Τα cd είναι ένα απάνθισμα των κορυφαίων συνεργασιών του με τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Μάνο Λοΐζο, τον Θάνο Μικρούτσικο, τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, τον Μάνο Ελευθερίου, τον Κώστα Τριπολίτη, τον Γιάννη Νεγρεπόντη, τον Αλκη Αλκαίο, τον Οδυσσέα Ιωάννου, τον Αντώνη Βαρδή, τον Λάκη Παπαδόπουλο κ.ά. Απ' τα πιο τρυφερά «Σ' ακολουθώ», «Γερνάς και σκοτεινιάζει» στα πιο πολιτικά «Στο παζάρι του ληστή» ή «Αυτούς τους έχω βαρεθεί». Από τον παράξενο Εγγλέζο θερμαστή «William George Alley» στον «Κουρσάρο» και τον «Σεμπάστιαν». Απ' τον χαριτωμένο «Μαύρο γάτο» στο επικό «Ελλάς» ή στα δυναμικά «Χαιρετίσματα». Τα cd περιλαμβάνουν και πολλά δικά του τραγούδια ή άλλα που δεν έχουμε ταυτίσει με τη φωνή του (όπως το «Μάλιστα κύριε» του Ζαμπέτα), αποδεικνύουν όμως ξανά το εύρος και την τεράστια γκάμα του ρεπερτορίου του.

• Εννοείται ότι ανάμεσα στα τραγούδια περιλαμβάνεται και η αυτοβιογραφική και χιουμοριστική του «Σφεντόνα», που ξεκινάει την ιστορία απ' την αρχή. Απ' την 21η Ιουνίου του 1950, όταν στη Βάστα της Αρκαδίας, κοντά στη Μεγαλόπολη, «γεννήθηκα σ' ένα χωριό Τετάρτη μεσημέρι, γιατρός δεν με ξεπέταξε, μα μιας μαμής το χέρι. Οι συγγενείς μαζεύτηκαν από νωρίς στο σπίτι, «πώς είναι έτσι το παιδί και τι μεγάλη μύτη!»».

• Αυτό το παράξενο και εξαρχής δυναμικό παιδί απέκτησε στα 12 χρόνια του την πρώτη του κιθάρα. Η οικογένεια είχε μετακομίσει πια στην Αθήνα, στη Νέα Φιλαδέλφεια, κι εκεί με τα παιδιά της γειτονιάς έφτιαξε και το πρώτο του συγκρότημα, τους «Crosswords», που τραγουδούσαν ιταλικές επιτυχίες της εποχής. Αρχές δεκαετίας του '70 ο Βασίλης αυτονομήθηκε κι άρχισε να τραγουδάει τα έντεχνα ελληνικά. Αυτά έλεγε και στα ελληνικά φοιτητικά στέκια του Μονάχου, όπου πήγε το 1973 συμμετέχοντας σε επιτροπές του αντιδικτατορικού αγώνα.

• Αλλά, όπως έλεγε σε συνέντευξή του στην «Ε» στη Φωτεινή Μπάρκα το 2003, «τρυφερή μου επιθυμία τότε ήταν να γνωρίσω κάποτε τον Μίκη Θεοδωράκη. Το έκανα. Πήγα από τη Γερμανία στο Παρίσι, του χτύπησα την πόρτα, του τραγούδησα και συμφωνήσαμε ότι θα συνεχίσουμε τις περιοδείες μαζί. Οταν γυρίσαμε στην Ελλάδα ήταν ήδη 1974 και μπήκαμε αμέσως στο στούντιο για τον «Προδομένο λαό». Συγχρόνως ζητάω από την εταιρεία να γνωρίσω τον Μάνο Λοΐζο. Τον γνώρισα, του τραγούδησα και μπήκα στον πρώτο δίσκο του, τα «Τραγούδια του δρόμου»...».

• Ακολούθησαν συνεργασίες με διάφορους δημιουργούς. «Τραγούδησα με τον Θάνο Μικρούτσικο τον Καββαδία, με τον Θεοδωράκη τον Λειβαδίτη, τον Καρυωτάκη, τον Αλκη Αλκαίο, τον Κώστα Τριπολίτη, μέχρι Κωστούλα Μητροπούλου, Νεγρεπόντη και Νικόλα Ασιμο. Υπήρχε όμως πάντα σ' εμένα αυτή η σαλάτα των καταβολών μου, από το δημοτικό τραγούδι των νανουρισμάτων, στον Βαμβακάρη, στον Τσιτσάνη, στον Θεοδωράκη και στον Χατζιδάκι, που μαζί με τον Σαββόπουλο, τους Μπιτλς και τους Ρόλινγκ Στόουνς μού δημιούργησαν ένα συνονθύλευμα με την καλή έννοια, που μου άρεσε. Μόλις, λοιπόν, μου δόθηκε η ευκαιρία, στον πρώτο προσωπικό μου δίσκο («Βασίλης Παπακωνσταντίνου»), το ακολούθησα. Δυνατότερο, φυσικά, ήταν το στίγμα μου με το «Φοβάμαι»», έλεγε στην ίδια συνέντευξη.

Από το πολιτικό στο ροκ

• Αν ο πρώτος κύκλος της καριέρας του σημαδεύεται κυρίως από τον Λοΐζο, τον Μικρούτσικο και τον Ασιμο, τις συναυλίες της Μεταπολίτευσης, τα σπουδαία του έντεχνου και το παρόν μιας δρώσας και αριστερής πολιτικής συνείδησης, ο δεύτερος κύκλος ανήκει στην πιο ροκ πλευρά του και στις μεγάλες συναυλίες: Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, Αλεξάνδρας και χιλιάδες κόσμου που τον αποθεώνει.

• Αυτή την «εφηβική», δυναμική εικόνα και τη σπουδαία φωνή έχουμε ακόμα να χαιρόμαστε στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Είτε εμφανίζεται στο Ηρώδειο σε μια unplagued συναυλία-αναδρομή, είτε στα μεγάλα στάδια, είτε ως μέλος μιας μεγάλης, αμετανόητα ροκ, παρέας στις μουσικές σκηνές. Δεν είναι τυχαίο ότι από τα τόσα τραγούδια του κάθε γενιά φτιάχνει το προσωπικό της «play-list». Ολα αυτά τα «προσωπικά» εκπροσωπούνται στο μουσικό «ανθολόγιο» των cd και του dvd. Μ' έναν τρόπο, δηλαδή, είμαστε όλοι εκεί μαζί του... *
  

• Της ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ, Ελευθεροτυπία, Σάββατο 28 Μαρτίου 2009