- Αυτή την εβδομάδα οι αναγνώστες των βρετανικών εφημερίδων είχαν την ευκαιρία να χαζέψουν ένα φοβερό σύνολο φωτογραφιών, που παρουσίαζαν μέλη των Ρόλινγκ Στόουνς και των Μπιτλς στη διάρκεια των πρώτων θριαμβευτικών περιοδειών τους στις ΗΠΑ στα μέσα της δεκαετίας του '60: μπορούσες να τους δεις να κάνουν ηλιοθεραπεία δίπλα σε πισίνες ξενοδοχείων, να κουρεύουν ο ένας τον άλλο σε καμαρίνια πίσω από τη σκηνή, να χαλαρώνουν σε δισκογραφικά στούντιο και σουίτες ξενοδοχείων, λουσμένοι στο φως της νιότης και της αισιοδοξίας. Η έμμεση πρόσκληση ήταν να συγκρίνεις το σφριγηλό, αρυτίδωτο πρόσωπο του Μικ Τζάγκερ με την υπέροχα πεπαλαιωμένη σημερινή εκδοχή του, έτσι όπως εκπέμπει ακόμα προκλητική λάμψη στα 65 του.
- Σε άλλα ρεπορτάζ, μπορούσες να δεις την ακατάβλητη Τίνα Τάρνερ να αλωνίζει μια λονδρέζικη σκηνή φορώντας χρυσαφί κολάν και προκαλώντας δέος στον μουσικοκριτικό της εφημερίδας: «Είναι δύσκολο να πιστέψεις», έγραψε, «ότι μια γυναίκα 70 χρόνων μπορεί να φοράει μικροσκοπικές μίνι φούστες και διάφανα φορέματα με ντεκολτέ ώς τον αφαλό ενώ χορεύει πάνω σε ιλιγγιωδώς ψηλά τακούνια με απίστευτα προκλητικό κέφι».
Οι «παππούδες»
- Την περασμένη Πέμπτη μάθαμε ότι αυτό το καλοκαίρι το Isle of White Festival, που ήταν κάποτε ένα πανηγύρι νεανικής έκφρασης -από τον χίπικο πασιφισμό έως τη σιτουασιονιστική εξέγερση- θα έχει επικεφαλής τον Νιλ Γιανγκ, τον μεγάλο Καναδό συνθέτη και τραγουδιστή. Ο Γιανγκ είναι 63 ετών, όπως και ο Βαν Μόρισον, ο απρόβλεπτος Ιρλανδός που τον ερχόμενο μήνα θα ερμηνεύσει ξανά τον Astral Weeks, το κλασικό άλμπουμ του τού 1968, στο Royal Albert Hall στο Λονδίνο.
- Και οι δύο αυτοί σεβάσμιοι ρόκερ φαίνονται πιτσιρικάδες σε σύγκριση με τον 74χρονο Λέοναρντ Κοέν, που οι συναυλίες του την περασμένη χρονιά προσελκύσανε ενθουσιώδη πλήθη σε όλους τους σταθμούς της περιοδείας του. Ενα-δύο χρόνια νωρίτερα, το περιζήτητο εισιτήριο ήταν ο Μπράιαν Ουίλσον, ο πρώην αρχηγός των Beach Boys, που τώρα πλησιάζει τα 67α του γενέθλια. Φανταστείτε τι θα γινόταν αν έδινε συναυλία η Ντάστι Σπρίνγκφιλντ, που θα ήταν 70 ετών σήμερα αν δεν είχε πεθάνει πριν από δέκα χρόνια, προτού γενικευτεί αυτό το φαινόμενο.
Δήλωση νεότητας
- Σε σύγκριση, η συνέντευξη Τύπου που έδωσε ο Μάικλ Τζάκσον την περασμένη εβδομάδα για να αναγγείλει τις «τελευταίες» εμφανίσεις του στο Λονδίνο, ήταν μια δήλωση νεότητας, έστω και χειρουργικά ενισχυμένης. Ο πρώην αρχηγός των Jackson 5 είναι μόλις 50 ετών, αν και το γεγονός ότι είχε την πρώτη του δισκογραφική επιτυχία στα 11 χρόνια του τον κάνει να φαίνεται πολύ μεγαλύτερος - σύγχρονος σχεδόν, από την άποψη της έκθεσης στα μάτια του κοινού, των Τζάγκερ, Τάρνερ, Γιανγκ, Μόρισον και Κοέν.
- Είναι εκπληκτική η άνεση με την οποία αυτές οι μορφές από το παρελθόν επισκιάζουν και υποσκελίζουν (από οικονομική άποψη) τους επίδοξους διαδόχους τους. Μετρώντας τα έσοδα από τις τελευταίες περιοδείες τους, κοιτάνε αφ' υψηλού τα νέα «είδωλα» τύπου Λεόνα Λούις και Αλεξάντρα Μπερκ να αναδύονται από τον κόσμο του X Factor και του Pop Idol. Ακόμα και ενόσω ανθεί η δημοτικότητά τους, η Λούις και η Μπερκ δεν διαθέτουν αυτόνομο έλεγχο στην καριέρα τους, όπως δεν διέθεταν και τα «girl groups» της εποχής του Φιλ Σπέκτορ, που τα μέλη τους έχουν επιστρέψει στις ταπεινές συνθήκες απ' όπου ξεκίνησαν.
Παρέλαση βετεράνων
- Αυτή λοιπόν η ατέρμονη παρέλαση βετεράνων ερμηνευτών -στους οποίους μπορεί να προστεθεί και ο Μπρους Σπρίνγκστιν, που σχεδιάζεται να τεθεί επικεφαλής του φεστιβάλ Glastonbury το φετινό καλοκαίρι, λίγες εβδομάδες πριν από τα 60ά του γενέθλια- μήπως δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα πανηγύρι νοσταλγίας, ή, ακόμα χειρότερα, ένα freak show; Μήπως οφείλεται σε μια επιθυμία της νεότερης γενιάς να δει ζωντανές τις θρυλικές φιγούρες των ιερών σίξτις, ή αποτελεί την έκφραση μιας βαθύτερης λαχτάρας για αυθεντικότητα, αντίδραση απέναντι στις περίπλοκες εμπορικές στρατηγικές μέσα από τις οποίες κερδίζει τα προς το ζην η σημερινή γενιά των ροκ σταρ, ακολουθώντας την κατάρρευση της μουσικής βιομηχανίας;
- «Εχω δει όλους τους ανθρώπους που ήθελα να δω», λέει ο Βαν Μόρισον στο τελευταίο τεύχος του New Yorker. «Τον Ρέι Τσαρλς πολλές φορές, τον Τζέιμς Μπράουν πολλές φορές, τον Μόουζ Αλισον, τον Τζον Λι Χούκερ, τον Μάντι Γουότερς, τον Χόουλιν Γουλφ. Γιατί να ψάχνω να βρω καινούργιες μπάντες όταν έχω τους αυθεντικούς». Ευτυχώς γι' αυτόν, διαθέτει ένα κοινό για το οποίο ο ίδιος και άλλοι σύγχρονοί του είναι οι αυθεντικοί.
- Κανένας όμως δεν μπορεί να ξέρει αν η ρετρο-πόπ ψυχή της Εϊμι Γουαϊνχάους και της Ντάφι, οι ύμνοι του Κρις Μάρτιν και οι προκλητικές συνθέσεις του Τομ Γιορκ θα τους επιτρέψουν να επιζήσουν της εποχής τους και να αποκτήσουν παρόμοιο κύρος στα μάτια των ακροατών που ακόμα δεν γεννήθηκαν. Πιο πιθανό είναι, ίσως, κάποιοι από τους σημερινούς σταρ να έχουν αποχαιρετήσει τη δόξα προτού αποκτήσουν το λατρευτικό ακροατήριο που έχει σήμερα ο Κοέν, σαράντα χρόνια αργότερα. Και ίσως τότε κάποιος από τους σημερινούς νεαρούς σταρ να μιμηθεί τον 61χρονο Ιγκι Ποπ, που από καιρό διεκδικεί τον τίτλο του πιο ξεσαλωμένου ροκ σταρ και που τώρα τον βλέπουμε στην τηλεόραση, με γυμνό κορμό και φλογερό βλέμμα, να διαφημίζει ασφάλειες.
Tι σχέση έχει μ' αυτό η ηλικία;
- Παραφράζοντας το ρεφρέν του περίφημου τραγουδιού της, ο Γιούαν Φέργκιουσον τιτλοφορεί «What's age got to do with it?» την κριτική του στον «Ομπζέρβερ» για την Τίνα Τάρνερ, και γράφει μεταξύ άλλων: «Δεν ήταν αρκετό γι' αυτήν απλώς να επιβιώσει. Η Τινα Τάρνερ, 70 ετών φέτος, έχει περάσει πολλά: Τη φριχτή κακομεταχείριση από τον Αϊκ, τα χρόνια που τρεφόταν με κουπόνια της πρόνοιας, τελείως απένταρη, πεσμένη βαθιά στον πάτο μετά την πρώτη άνοδο στην κορυφή. Θα την έλεγες «επιζώσα» ακόμα κι αν βρισκόταν σε κάποιο γκρίζο γηροκομείο. Αλλά να έχει επιβιώσει όπως τη βλέπουμε τώρα, είναι εκπληκτικό… Επιζώντες, πολεμιστές της ζωής - λέξεις φθαρμένες. Ομως οι θεατές στο Ο2 βρέθηκαν μπροστά στο αληθινό φαινόμενο. Εβδομήντα χρόνων - κι όμως να τη που στέκεται μόνη πάνω σ' ένα εξάμετρο βάθρο: πανύψηλα τακούνια, άγριες πινελιές κραγιόν κάτω από την αφάνα των μαλλιών, μικροσκοπικά ρούχα στο όριο της γελοιότητας. Κι όταν αρχίζει να τραγουδάει τα ξεχνάς όλα. Δεν βλέπεις τη γυναίκα - βλέπεις, κυριολεκτικά, τη Φωνή». [The Guardian, Η Καθημερινή, 22/03/2009]
No comments:
Post a Comment