Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 14/07/2008
Βγήκε στις εννέα και μισή, χοροπηδώντας, με την κιθάρα του στον ώμο, σέρνοντας και όλη τη συμμορία των Radio Bemba Sound System, οπλισμένη με κιθάρες, κρουστά και τρομπέτες, αποφασισμένη να προσφέρει μια παλαβή, ξεσηκωτική φιέστα.
Συνθήματα, καπνογόνα, μέχρι και μπουγέλα με νερό και μπίρα επιστράτευσε το κοινό για να σταθεί στο ύψος τού Μανού Τσάο |
Χωρίς να πτοηθεί ούτε από το θερμόμετρο που πρέπει να είχε φτάσει τους τριανταπέντε βαθμούς, ούτε από το πλήθος των περίπου τριάντα χιλιάδων που είχε στριμωχτεί ασφυκτικά γύρω από την σκηνή, ο Μανού Τσάο έκανε ξανά όλο τον κόσμο να χορεύει και να τραγουδάει πάνω στο ρυθμό που έστηνε: ένα αγχωτικό σκα-πανκ που μεταμορφωνόταν σε μελωδική ρέγκε, περνούσε από τα λάτιν μονοπάτια για να ξεσπάσει σε ένα θορυβώδες ροκ.
Η Πέμπτη το βραδυ, στο Terra Vibe στην Μαλακάσα, ήταν το ιδανικό τέλος για το φετινό τριήμερο Φεστιβάλ Rockwave. Ηταν περισσότερο ένα πελώριο πανηγύρι, που θύμιζε γειτονιές της Λατινικής Αμερικής παρά κλασική συναυλία. Και έγινε πιο έντονη η αίσθηση όταν ο Μανού, κάπου πριν το ανκόρ της συναυλίας, ανέβασε στη σκηνή κάποια παιδιά με πανό που έγραφαν «αλληλεγγύη στους Ζαπατίστας». Κι αυτά είπαν δυο λόγια για ένα κίνημα στις ζούγκλες του Μεξικού, που, όταν ξεκίνησε, όλοι το έβλεπαν ως μια ελπιδοφόρα κίνηση και τώρα το έχουν εγκαταλείψει στην καταστολή του από τον μεξικανικό στρατό.
Η Πέμπτη το βραδυ, στο Terra Vibe στην Μαλακάσα, ήταν το ιδανικό τέλος για το φετινό τριήμερο Φεστιβάλ Rockwave. Ηταν περισσότερο ένα πελώριο πανηγύρι, που θύμιζε γειτονιές της Λατινικής Αμερικής παρά κλασική συναυλία. Και έγινε πιο έντονη η αίσθηση όταν ο Μανού, κάπου πριν το ανκόρ της συναυλίας, ανέβασε στη σκηνή κάποια παιδιά με πανό που έγραφαν «αλληλεγγύη στους Ζαπατίστας». Κι αυτά είπαν δυο λόγια για ένα κίνημα στις ζούγκλες του Μεξικού, που, όταν ξεκίνησε, όλοι το έβλεπαν ως μια ελπιδοφόρα κίνηση και τώρα το έχουν εγκαταλείψει στην καταστολή του από τον μεξικανικό στρατό.
Ο Μανού Τσάο επέμενε να είναι το εισιτήριο φτηνό, δείχνοντας μια συνέπεια που έχει εκλείψει από τη μουσική σκηνή |
Κάπως έτσι, δεν ήταν η μουσική αυτή που μετρούσε τόσο, όσο η ατμόσφαιρα. Ηταν η αίσθηση των τριάντα χιλιάδων ατόμων που γιόρταζαν, ήταν τα συνθήματα που ρίχνονταν στον αέρα, ήταν τα μπουγέλα με νερό και μπίρα που έλουζαν το κοινό, ήταν τα καπνογόνα που άναβαν μέσα στο πλήθος.
Γι' αυτό και ο Μανού Τσάο έσπασε το ρεκόρ προσέλευσης κόσμου στη Μαλακάσα, χωρίς ούτε τρισδιάστατα βίντεο ούτε ηχητικά εφέ ούτε μια μεγάλη ιστορία πίσω του. Μόνο με τη φωνή του και την απλοϊκή μουσική του. Γιατί τόσες χιλιάδες κόσμου δεν είχαν καταφέρει να μαζέψουν ούτε βετεράνοι όπως οι Black Sabbath ή ο Ρότζερ Γουότερς, ούτε αγαπημένες μπάντες του ελληνικού κοινού, όπως οι Depeche Mode. Γιατί ο Μανού Τσάο δεν στήνει απλές συναυλίες, όπως είχε αποδείξει στο Θέατρο Βράχων ή στην Φρεατύδα, παλιότερα.
Στη σκηνή βγάζει κάθε ιδεολογικό μανδύα και φτιάχνει μια γιορτή όπου χωράνε όλοι, ακόμα και όταν τραγουδάει φορτισμένα πολιτικά τραγούδια όπως το «Politik Kills».
Και για να μην ξεχνιόμαστε, τόσος κόσμος δεν μαζεύεται μόνο επειδή ο Μανού Τσάο έχει αποκτήσει τη φήμη τού ανατροπέα στη μουσική σκηνή, μετά τη συναυλία του στη Γένοβα το 2000. Αλλα και επειδή ο ίδιος επέμενε να καθορίσει την τιμή του εισιτηρίου, ώστε να είναι 25 ευρώ στην προπώληση και σαράντα στο ταμείο. Δείχνοντας μια συνέπεια που έχει εκλείψει εδώ και καιρό από τη μουσική σκηνή.
Τέλος, η Πάτι Σμιθ, που προηγήθηκε με την μπάντα της στη σκηνή του Rockwave, ήταν η καλύτερη επιλογή ως εισαγωγή για το πανηγύρι. Οι περισσότεροι δεν την πρόλαβαν, αλλά η ροκ ποιήτρια έπαιξε ξανά με τη χαρακτηριστική της ένταση τραγούδια από όλη την πορεία της. Και τέλος, μας θύμισε προλογίζοντας τον Μανού ότι «People have the power».
Γι' αυτό και ο Μανού Τσάο έσπασε το ρεκόρ προσέλευσης κόσμου στη Μαλακάσα, χωρίς ούτε τρισδιάστατα βίντεο ούτε ηχητικά εφέ ούτε μια μεγάλη ιστορία πίσω του. Μόνο με τη φωνή του και την απλοϊκή μουσική του. Γιατί τόσες χιλιάδες κόσμου δεν είχαν καταφέρει να μαζέψουν ούτε βετεράνοι όπως οι Black Sabbath ή ο Ρότζερ Γουότερς, ούτε αγαπημένες μπάντες του ελληνικού κοινού, όπως οι Depeche Mode. Γιατί ο Μανού Τσάο δεν στήνει απλές συναυλίες, όπως είχε αποδείξει στο Θέατρο Βράχων ή στην Φρεατύδα, παλιότερα.
Στη σκηνή βγάζει κάθε ιδεολογικό μανδύα και φτιάχνει μια γιορτή όπου χωράνε όλοι, ακόμα και όταν τραγουδάει φορτισμένα πολιτικά τραγούδια όπως το «Politik Kills».
Και για να μην ξεχνιόμαστε, τόσος κόσμος δεν μαζεύεται μόνο επειδή ο Μανού Τσάο έχει αποκτήσει τη φήμη τού ανατροπέα στη μουσική σκηνή, μετά τη συναυλία του στη Γένοβα το 2000. Αλλα και επειδή ο ίδιος επέμενε να καθορίσει την τιμή του εισιτηρίου, ώστε να είναι 25 ευρώ στην προπώληση και σαράντα στο ταμείο. Δείχνοντας μια συνέπεια που έχει εκλείψει εδώ και καιρό από τη μουσική σκηνή.
Τέλος, η Πάτι Σμιθ, που προηγήθηκε με την μπάντα της στη σκηνή του Rockwave, ήταν η καλύτερη επιλογή ως εισαγωγή για το πανηγύρι. Οι περισσότεροι δεν την πρόλαβαν, αλλά η ροκ ποιήτρια έπαιξε ξανά με τη χαρακτηριστική της ένταση τραγούδια από όλη την πορεία της. Και τέλος, μας θύμισε προλογίζοντας τον Μανού ότι «People have the power».
No comments:
Post a Comment