ΜΕ ΤΑ ΤΖΟΥΚ ΜΠΟΞ ΤΟΥ ΜΑΣ ΓΥΡΝΑΕΙ ΣΤΑ ΠΑΛΙΑ

[Του ΒΑΣΙΛΗ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑ, Ελευθεροτυπία / 2, 12/07/2008]

Η εταιρεία του Νικολάου Σ. Πατέστου έχει την επωνυμία «Ηλεκτροατμοδυναμική. Τεχνική και Εμπορική». Το μαγαζί του βρίσκεται στον Κολωνό, σε μια συνοικία που οφείλει τα περισσότερα στο παρελθόν και τα λιγότερα στο παρόν και στο μέλλον. Δεν ζει σε μια «ιν» συνοικία, οι πελάτες του, ωστόσο, μπορεί να είναι η Προεδρία της Δημοκρατίας, αλλά και «απλοί οικογενειάρχες», όπως τους χαρακτηρίζει ο ίδιος.

Ο Νικόλας Πατέστος επί το έργον. Η επισκευή ενός τζουκ μποξ μπορεί να κρατήσει κι ένα μήνα. Τα περισσότερα, άλλωστε, που πέφτουν στα χέρια του, συνήθως από Τσιγγάνους, είναι σε κακή κατάσταση

Ο 64χρονος Νικόλας -έτσι τον φωνάζουν οι φίλοι και γνώριμοί του- Πατέστος κρατάει το μουστάκι του όπως οι παλαιοί Ελληνες και δηλώνει με τον αυθορμητισμό του τον τόπο γέννησής του, την Κουλπάρα της Λέσβου, μια περιοχή κάτω από το κάστρο της πρωτεύουσας του νησιού. Ο πατέρας του, που διατηρούσε μικρή βιομηχανία για άμαξες εκείνου του καιρού, ήταν από το Αϊβαλί της Μικρασίας και η μητέρα του από τη Μυτιλήνη.

Δεύτερο παιδί τριμελούς οικογένειας -προηγήθηκε από και ακολούθησε ένα κορίτσι- σε ηλικία δεκαοκτώ ετών έμαθε την τέχνη και την τεχνική να επισκευάζει τα τζουκ μποξ. Την τέχνη αυτή την άσκησε από το '62 μέχρι το '68, στην εταιρεία του εισαγωγέα Αθανάσιου Γεωργακόπουλου, που βρισκόταν στον αριθμό 4 της οδού Πατησίων. Παράλληλα, σπούδασε επί τέσσερα χρόνια στη Σιβιτανίδειο, στην Ανωτέρα Σχολή Ηλεκτρονικών. Ο μισθός που έπαιρνε ήταν 1.000 δρχ. Τριάντα εννέα χρόνια μετά, συγκεκριμένα το 2007, ο Νικόλας Πατέστος επανήλθε στην παλαιά του αγάπη: επισκευάζει ξανά τα θρυλικά τζουκ μποξ, τα οποία γέμισαν την Ελλάδα από το '49 έως το '70.

• Αλλά πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή του με τα τζουκ μποξ; Από ένα καπρίτσιο της τύχης που έγινε ατυχία.

«Οταν τελειώναμε μια τάξη του τότε οκτατάξιου γυμνασίου, πωλούσαμε τα παλιά βιβλία μας για να αγοράσουμε τα νέα της επόμενης χρονιάς. Ημουν δεκαέξι ετών, όταν πήρα εξήντα δραχμές, τις έπαιξα στα φλίπερ και στους γερανούς -ήταν όπως τα σημερινά κουκλάκια, μόνο που τότε έπιανες πακέτα αμερικάνικων τσιγάρων- και τα έχασα. Ορκίστηκα ότι δεν θα ξαναβάλω δραχμή σ' αυτά τα εργαλεία, θα μάθω να τα φτιάχνω μόνος μου και θα παίζω δωρεάν», θυμάται... [συνεχίζεται]