Κάποτε τραγουδούσε μπλουζ χωρίς να ξέρει τους στίχους και μιμούνταν την Τίνα Τάρνερ στα καζίνα του Λας Βέγκας. Η Buika, σταρ πια της νέας σκηνής του φλαμένκο, εμφανίζεται αύριο στο «Σχολείον».
Η Buika τραγουδάει φλαμένκο με την ίδια άνεση που ερμηνεύει τζαζ προσθέτοντας κι έναν αφρικάνικο ρυθμό |
«Τραγουδάω ό,τι νιώθω και νιώθω ό,τι τραγουδάω». Μέσα σε ένα φλογερό μίγμα από παραδοσιακό φλαμένκο που χάνεται σε σόουλ, τζαζ και φανκ ρυθμούς η Buika τραγουδάει με την αισθησιακή φωνή της «την αλήθεια και τον έρωτα. Τραγουδάω από την ψυχή μου, να βγάλω ό,τι κρύβω μέσα μου, ώστε να μη με πληγώνει πια». Αυτό το σπαρακτικό νεόκοπο φλαμένκο, όπως το τραγουδάει στο νέο άλμπουμ της «Nina De Fuego» (Κόρη της Φωτιάς), το παρουσιάζει αύριο στο «Σχολείον», στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.
Γεννημένη σε μια φτωχογειτονιά της Πάλμα Ντε Μαγιόρκα από γονείς πολιτικούς πρόσφυγες που διέφυγαν από τη Γουινέα, κυνηγημένοι από τη δικτατορία του Σεκού Τουρέ, η τριανταπεντάχρονη Buika μεγάλωσε στους δρόμους δίπλα στους Τσιγγάνους της περιοχής. «Το φλαμένκο ήταν η πρώτη μουσική που θυμάμαι από μικρή», λέει στις συνεντεύξεις της. «Βρισκόταν παντού, ο ρυθμός του έμπαινε από τα παράθυρα και ανακατευόταν με την αφρικάνικη μουσική και τα λάτιν που άκουγαν οι γονείς μου».
Αλλά η φωνή της πρωτοδοκιμάστηκε στα μπλουζ, όταν στα δεκαεπτά της μια θεία της την έπεισε να τραγουδήσει σε ένα μπλουζ κλαμπ. «Την πρώτη φορά στη σκηνή ήμουν τρομοκρατημένη», λέει, «δεν ήξερα κανένα μπλουζ. Αλλά χρειαζόμουν τα χρήματα. Οπότε επινοούσα στίχους με τα ελάχιστα αγγλικά μου, του στιλ "το μωρό μου με άφησε", έτσι κι αλλιώς κανείς δεν καταλάβαινε. Εβλεπαν μια μαύρη τραγουδίστρια σε μια μπλουζ μπάντα και πίστευαν ότι ήμουν υπέροχη».
Ομως δεν κόλλησε στα μπλουζ. Ακουγε και την ποπ του '80, Μαντόνα και Μάικλ Τζάκσον. Και όταν η σκηνή της χάουζ, το '90, έφτασε στη Μαγιόρκα και την Ιμπιθα, ήταν ανάμεσα στο πλήθος που συμμετείχε στα διονυσιακά ρέιβ. Και ύστερα ταξίδεψε στο Λας Βέγκας για να κάνει σόου στα καζίνα, παριστάνοντας πότε την Τίνα Τάρνερ και πότε την Νταϊάνα Ρος. «Πίστευα ότι εκεί θα γινόμουν σταρ», διηγείται, «αλλά το Λας Βέγκας δεν είναι ανθρώπινη πόλη, τα πάντα κινούνται γύρω από τον τζόγο. Ετσι γύρισα πίσω».
Το 2005 κυκλοφόρησε το ομώνυμο ντεμπούτο της, μια μίξη από φλαμένκο σόουλ και αφρικάνικους ρυθμούς. Αλλά η φήμη ήρθε με το δεύτερο άλμπουμ, το «Mi Nina Lola», που την έκανε γνωστή πέρα από τα σύνορα της χώρας της. «Ποτέ δεν περίμενα να έχει τόση επιτυχία», λέει η Buika. «Από την άλλη όμως το φλαμένκο είναι η μουσική που ακούγεται σε κάθε γωνιά της Ισπανίας. Και είναι μια μουσική όπου μπορείς να παρέμβεις με φανκ κιθάρες ή σόουλ μελωδίες». Για τον Τύπο ήταν το νέο πρόσωπο που χρειαζόταν για να προσφέρει μια πνοή ζωντάνιας στο παλιομοδίτικο φλαμένκο.
Στην επιτυχία της συνέβαλε και ο παραγωγός Χαβιέ Λιμόν, συνεργάτης του Κουβανού πιανίστα Μπέμπο Βαλντές, ένας μάγος που ανακατεύει «το παραδοσιακό φλαμένκο με μουσικές από τη σύγχρονη σκηνή». Αυτός έχει κάνει παραγωγή και στο πρόσφατο άλμπουμ που κυκλοφόρησε τον Μάιο. «Η φωνή της Buika είναι μαγευτική», είχε πει ο Λιμόν όταν την πρωτάκουσε. «Τραγουδάει τα φλαμένκο με την ίδια άνεση που ερμηνεύει κλασικά τζαζ τραγούδια και προσθέτει σε όλα αυτά έναν πρωτόγονο αφρικάνικο ρυθμό. Κι αυτό την κάνει να ξεχωρίζει».
* «Σχολείον»: Πειραιώς 52, Μοσχάτο, μετά τη γέφυρα Κηφισού. Εναρξη 9.00 - Εισιτήριο 25 ευρώ.
Γεννημένη σε μια φτωχογειτονιά της Πάλμα Ντε Μαγιόρκα από γονείς πολιτικούς πρόσφυγες που διέφυγαν από τη Γουινέα, κυνηγημένοι από τη δικτατορία του Σεκού Τουρέ, η τριανταπεντάχρονη Buika μεγάλωσε στους δρόμους δίπλα στους Τσιγγάνους της περιοχής. «Το φλαμένκο ήταν η πρώτη μουσική που θυμάμαι από μικρή», λέει στις συνεντεύξεις της. «Βρισκόταν παντού, ο ρυθμός του έμπαινε από τα παράθυρα και ανακατευόταν με την αφρικάνικη μουσική και τα λάτιν που άκουγαν οι γονείς μου».
Αλλά η φωνή της πρωτοδοκιμάστηκε στα μπλουζ, όταν στα δεκαεπτά της μια θεία της την έπεισε να τραγουδήσει σε ένα μπλουζ κλαμπ. «Την πρώτη φορά στη σκηνή ήμουν τρομοκρατημένη», λέει, «δεν ήξερα κανένα μπλουζ. Αλλά χρειαζόμουν τα χρήματα. Οπότε επινοούσα στίχους με τα ελάχιστα αγγλικά μου, του στιλ "το μωρό μου με άφησε", έτσι κι αλλιώς κανείς δεν καταλάβαινε. Εβλεπαν μια μαύρη τραγουδίστρια σε μια μπλουζ μπάντα και πίστευαν ότι ήμουν υπέροχη».
Ομως δεν κόλλησε στα μπλουζ. Ακουγε και την ποπ του '80, Μαντόνα και Μάικλ Τζάκσον. Και όταν η σκηνή της χάουζ, το '90, έφτασε στη Μαγιόρκα και την Ιμπιθα, ήταν ανάμεσα στο πλήθος που συμμετείχε στα διονυσιακά ρέιβ. Και ύστερα ταξίδεψε στο Λας Βέγκας για να κάνει σόου στα καζίνα, παριστάνοντας πότε την Τίνα Τάρνερ και πότε την Νταϊάνα Ρος. «Πίστευα ότι εκεί θα γινόμουν σταρ», διηγείται, «αλλά το Λας Βέγκας δεν είναι ανθρώπινη πόλη, τα πάντα κινούνται γύρω από τον τζόγο. Ετσι γύρισα πίσω».
Το 2005 κυκλοφόρησε το ομώνυμο ντεμπούτο της, μια μίξη από φλαμένκο σόουλ και αφρικάνικους ρυθμούς. Αλλά η φήμη ήρθε με το δεύτερο άλμπουμ, το «Mi Nina Lola», που την έκανε γνωστή πέρα από τα σύνορα της χώρας της. «Ποτέ δεν περίμενα να έχει τόση επιτυχία», λέει η Buika. «Από την άλλη όμως το φλαμένκο είναι η μουσική που ακούγεται σε κάθε γωνιά της Ισπανίας. Και είναι μια μουσική όπου μπορείς να παρέμβεις με φανκ κιθάρες ή σόουλ μελωδίες». Για τον Τύπο ήταν το νέο πρόσωπο που χρειαζόταν για να προσφέρει μια πνοή ζωντάνιας στο παλιομοδίτικο φλαμένκο.
Στην επιτυχία της συνέβαλε και ο παραγωγός Χαβιέ Λιμόν, συνεργάτης του Κουβανού πιανίστα Μπέμπο Βαλντές, ένας μάγος που ανακατεύει «το παραδοσιακό φλαμένκο με μουσικές από τη σύγχρονη σκηνή». Αυτός έχει κάνει παραγωγή και στο πρόσφατο άλμπουμ που κυκλοφόρησε τον Μάιο. «Η φωνή της Buika είναι μαγευτική», είχε πει ο Λιμόν όταν την πρωτάκουσε. «Τραγουδάει τα φλαμένκο με την ίδια άνεση που ερμηνεύει κλασικά τζαζ τραγούδια και προσθέτει σε όλα αυτά έναν πρωτόγονο αφρικάνικο ρυθμό. Κι αυτό την κάνει να ξεχωρίζει».
* «Σχολείον»: Πειραιώς 52, Μοσχάτο, μετά τη γέφυρα Κηφισού. Εναρξη 9.00 - Εισιτήριο 25 ευρώ.
No comments:
Post a Comment