Συναντηθήκαμε με τον Γιώργο Νταλάρα στα γραφεία της νέας δισκογραφικής του εταιρείας, της «Universal». Στην οδό Μεσογείων. Είχα φέρει μαζί μου ένα δώρο για εκείνον. Ενα φροντισμένο κάδρο με την ετικέτα από το τραγούδι «Το Βουνό». Σαρανταπεντάρι της δεκαετίας του '50.
Ηλπιζα πως θα ήταν κάτι που θα μας έφερνε πιο κοντά... Η μουσική στο «Βουνό» είναι του πατέρα του Λουκά Νταράλα (Λ. Νταραλά τον γράφουν στο δισκάκι) και οι στίχοι του Βαγγέλη Πρέκα, πρώτου ξαδέλφου του παππού μου. Σύμπτωση...
Ηλπιζα, επίσης, πως αυτό το μικρό δώρο θα τον άγγιζε συναισθηματικά και θα τον έκανε πιο εξομολογητικό απ ό,τι συνήθως. Εκτός... εκτός κι αν αυτή η χειρονομία μου είχε ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα. Φοβόμουν μήπως και τον έκανε τελικά καχύποπτο απέναντί μου. Μήπως και παρεξηγούσε τις προθέσεις μου... Τόσα και τόσα είχα ακούσει για τη σχέση με τον πατέρα του. Για τη στάση του απέναντί του, αφού τους εγκατέλειψε όταν εκείνος ήταν 2 ετών...
Διαψεύστηκα: «Τον πατέρα μου ποτέ δεν τον ξεπέρασα... Ακόμα και ο τρόπος που παίζω κιθάρα είναι κατ εικόνα και καθ ομοίωσιν εκείνου... Το ίδιο κι ο αδελφός μου».
Τελικά κάναμε μια κουβέντα με ουσία... Αν και όχι... ανέφελη κάποιες στιγμές. Μιλήσαμε για τα δύσκολα πρώτα χρόνια στην Κοκκινιά. Για τα 23 και πλέον επαγγέλματα που άλλαξε μέχρι ν ανεβεί στο πάλκο. Για τον καταλυτικό ρόλο που έπαιξε (αν και απών) ο πατέρας, Λουκάς, στις απαρχές της καριέρας του. Για το πως άλλαξε το όνομά του. Για την «εξάρτησή» του από τη μουσική. Για το ρεμπέτικο και τα «Τραγούδια με ουσίες», τα λεγόμενα χασικλίδικα. Για μια υπόσχεση στον Βασίλη Τσιτσάνη... [συνέχεια στο ΕΘΝΟΣ, 20/07/2008, ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΙΧ. ΠΡΕΚΑΣ]
No comments:
Post a Comment