Φινάλε με... κράνη και πανκ

Λίγοι θεατές, οι Νιου Γιορκ Ντολς, οι Σεξ Πίστολς και κάποια μικροεπεισόδια στην αυλαία του Φλάι Μπιγιόντ. Νιώσε τη στιγμή, κάποιοι την ένιωσαν πονώντας... Δες τα παρακάτω σαν ρεπορτάζ από τη χώρα του «τσαμπουκά». Ισως το πρώτο πανκ - ροκ συγκρότημα στην ιστορία της Νέας Υόρκης, οι «Νιου Γιορκ Ντολς», βρίσκεται στη σκηνή που έχει στηθεί στη σέντρα του γηπέδου Καραϊσκάκη.

Οι «Ντολς» ερμηνεύουν το τρίτο τραγούδι του αθηναϊκού τους σόου. Εκείνο με τον τίτλο «Were All In Love». Ξαφνικά, από το πουθενά, κοιτώντας δεξιά βλέπω γύρω στους τριάντα ή σαράντα κρανοφόρους να χτυπούν με μανία και καδρόνια το κοινό. Το σκηνικό διαρκεί δύο ή τρία λεπτά. Είναι αρκετά για τους μουτζαχεντίν του «τίποτα», να χτυπήσουν γενικώς, αορίστως και προφανώς αδιακρίτως ανθρώπους που έβλεπαν τη συναυλία. Διαστροφή ή ανάγκη για συναλλαγή με την αδρεναλίνη που μπορεί να χύσει ο οργανισμός μου; Οπως και αν έχει, ακολουθώ την πορεία των κρανιοφώρων.

Χάνονται στο πλήθος. Και μετά μαζεύονται σ' ένα σημείο. Βγάζουν τα κράνη και γελούν. Είναι τόσο απλό. Την ώρα του πανικού, οι «Νιου Γιορκ Ντολς» δεν σταματούν την ερμηνεία τους. Συνεχίζουν να τραγουδούν «Were All In Love». Προφανώς κάποιοι διαφωνούν μαζί τους... Προχτές ήταν η τελευταία από τις δύο βραδιές του φεστιβάλ «Φλάι Μπιγιόντ». Ενός μουσικού γεγονότος που ξεκίνησε πέρυσι και, απ ό,τι μαθαίνω, δεν θα επαναληφθεί του χρόνου. Την πρώτη βραδιά του «Φλάι Μπιγιόντ» μαζεύτηκαν κοντά στα πέντε χιλιάδες άτομα.

Προχτές, που η σύνθεση του φεστιβάλ περιελάμβάνε τους πανκ ρόκερς «Νιου Γιορκ Ντολς» και «Σεξ Πίστολς» μαζεύτηκαν κοντά στους δύο με τρεις χιλιάδες θεατές. Αλύτρωτα καταθλιπτικά, ανυποχώρητα απογοητευτικά για ένα φεστιβάλ που «είπε» πως θέλει να γίνει θεσμός. Μέσα μου πίστευα πως οι «Σεξ Πίστολς» ήταν περισσότερο ο, κάποτε, μάνατζέρ τους Μάλκομ Μακλάρεν. Προχτές βλέποντας την μπάντα στη σκηνή ένιωσα όπως λένε ότι νιώθουν οι άνθρωποι λίγο πριν πεθάνουν. Βλέπουν όλη τους τη ζωή να περνά από μπροστά τους λες και βλέπουν βιντεοκλίπ σε ταχύτητα φαστ φόργουορντ. Λοιπόν κάποιος έτσι ένιωσα και εγώ.

Ναι, ο Τζόνι Ρότεν (τραγουδιστής) σήμερα είναι χοντρός. Και έχει και ρυτίδες σαν τις λακκούβες που ανοίγουν στους δρόμους για να περάσουν οι αγωγοί του υγραερίου. Και ο Στιβ Τζόουνς (κιθαρίστας) είναι πολύ χοντρός για να σοτάρει το λαϊκό σεξαπίλ που κάποτε «μαγείρευε» σε νεαρές γκρούπι, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως τραγούδια των «Πίστολς» σαν το «God Save the Queen», το «Submission», το «Ηolydays In the Sun» έχουν χάσει τη φρεσκάδα τους.

Αντί επιλόγου λέω πως το πανκ ροκ των «Πίστολς» δεν ήταν μια ροκ εν ρολ «απάτη». Ηταν το μήνυμα της φρεσκάδας που είχε ανάγκη το ροκ της δεκαετίας του 70. Και τα τραγούδια τους είναι, ακόμα, ζωντανά μανιφέστο μιας μουσικής επανάστασης που δεν λέει να «ξεθωριάσει».

Γιάννης Παναγόπουλος, Φωτό: Γ. Χρυσοχοϊδης, ΕΘΝΟΣ, 18/07/2008