ΒΑΣΙΛΗΣ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ: ΤΑ ΜΠΛΟΥΖ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ. ΠΑΡΑΓΩΓΗ: LYRA
Καθόλου ευκαταφρόνητες οι περγαμηνές του Βασίλη Χατζηνικολάου. Σπουδές και τίτλοι που εντυπωσιάζουν. Σύμφωνα με το βιογραφικό που δημοσιεύει: μουσική στο Κρατικό Ωδείο Θεσ/νίκης, μαθηματικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσ/νίκης αλλά και βυζαντινή μουσική. Για δέκα χρόνια έζησε στον Καναδά όπου έλαβε πτυχία σύνθεσης, φωνητικής και διεύθυνσης χορωδίας από το Πανεπιστήμιο McGill. Στην Ελλάδα, εργάστηκε ως πιανίστας και ενορχηστρωτής με επώνυμους μουσικούς που δεν ενορχηστρώνουν, όπως τους Διονύση Σαββόπουλο, Λουκιανό Κηλαηδόνη, Ορφέα Περίδη, Νίκο Παπάζογλου, αλλά και ως ψάλτης. Οπως λέει, έχει δύο μεγάλες αγάπες: τη βυζαντινή μουσική και τα μπλουζ! Αυτό ήταν που τον ώθησε να δημιουργήσει ένα έργο στο οποίο θα επιχειρούσε να ενώσει τα δύο αυτά τόσο διαφορετικά είδη μουσικής. Στο κάτω κάτω -θα μου πείτε- μήπως και τα μπλουζ δεν κατάγονται από τη θρησκευτική μουσική των μαύρων;Δεν γνωρίζω σε πόσο δύσκολη θέση βρέθηκε ο δημιουργός όταν ξεκίνησε να γράφει τα βυζαντινά αυτά μπλουζ, είναι όμως εύκολο στον καθένα να φανταστεί σε πόσο δύσκολη θέση θα βρεθούν όσοι ενδιαφέρονται, όσοι αρέσκονται και φυσικά όσοι μελετούν, ερμηνεύουν ή διδάσκουν την ελληνική εκκλησιαστική (ας μην τη λέμε πια βυζαντινή) μουσική, ιδιαίτερα μάλιστα όσοι εξ αυτών θεωρούνται (ή είναι) θεματοφύλακες -κατά όποιον τρόπο- της παράδοσης αυτής. Ας φανταστούν, π.χ., τον αείμνηστο δάσκαλο Σίμωνα Καρά να ακούει το «Μη καταπιστεύσεις με» από τον μικρό παρακλητικό κανόνα (σημ. μια σύνθεση του Θεοφάνη Κωνσταντινουπόλεως, ή Καρύκη, του λεγομένου Γραπτού, - 16ος , 17ος αι. που ήταν γόνος της γνωστής αθηναϊκής οικογένειας Καρύκη ή Καρύτση, ψάλτης, συνθέτης ύμνων και από τους πρωιμότερους συνεχιστές της ελληνικής μουσικής παράδοσης), να ακούει λοιπόν τον ύμνο αυτό με ηλεκτρικές κιθάρες, ηλεκτρικά μπάσα, ντραμς και πλήκτρα σινθεσάιζερ. Και ο μεν Σίμων Καράς ίσως άφηνε επί τόπου την τελευταία του πνοή, οι άλλοι όμως ακροατές, σήμερα, για να δώσουν προσοχή ή, ακόμα καλύτερα, να αισθανθούν κάποια ευχαρίστηση από το έργο αυτό θα πρέπει, κατά τη γνώμη μου, είτε (ως καλλιεργημένοι άνθρωποι ελληνικής παιδείας) να τους διακρίνει μια μεγάλη, γενναιόψυχη αισθητική-καλλιτεχνική... ανεξιθρησκία ή, αντιθέτως, να είναι άμοιροι πάσης γνώσης και πάσης παράδοσης και απλώς να κινούνται όπως πολλοί νεαροί (και πολλοί σιτεμένοι νεαροί) στους απλούς και έντονους χορευτικούς ρυθμούς της ροκ, της τζαζ, της έθνικ κ.λπ. Ακόμα μπορεί να είναι ξένοι, Αγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι (που λέει κι ο τελάλης του Καραγκιόζη), από τους οποίους η μουσική αυτή ακούγεται ως κάτι εξωτικό εμβολιασμένο (ή και εμβολισμένο) με τζαζ. Διαφορετικά ο συνθέτης κινδυνεύει να θεωρηθεί βέβηλος ή ασεβής, απέναντι και στα δύο είδη μουσικής που αναμιγνύει, παρά τα πτυχία του. (Σημ. για τους καλλιτέχνες που προτάσσουν στα έργα τους βιογραφικά με πτυχία, ωσάν τα πτυχία να είναι τεκμήρια καλλιτεχνίας, ή το ράσο να κάνει τον παπά: τι πτυχία είχαν άραγε ο Josef Haydn, ο J.S. Bach, ο Βαμβακάρης, ο Τσιτσάνης, ο Μάνος Χατζιδάκις και τόσοι άλλοι;)...
[Σε ήχο ελληνικό, Του ΓΙΩΡΓΟΥ Ε. ΠΑΠΑΔΑΚΗ, Ελευθεροτυπία, 02/07/2008]
No comments:
Post a Comment