Φέτος οι Εncardia και το κουαρτέτο Οίστρον συναντιούνται με τις μουσικές του Νίκου Ξυδάκη σε μια παράσταση που έχει ως επίκεντρο τις μουσικές της Μεσογείου.
«Είναι η πρώτη φορά που μας καλούν να συνεργαστούμε σε τόσο οργανωμένο επίπεδο», λέει ο Κώστας Κωνσταντάτος. «Όλες οι συνεργασίες που σε κάνουν να συναντηθείς με άλλες μουσικές είναι πάντα καλοδεχούμενες. Παλιότερα είχαμε συνεργαστεί με τον Νίκο Πορτοκάλογλου, τον Αργύρη Μπακιρτζή, τον Φοίβο Δεληβοριά»
«Είναι η πρώτη φορά που μας καλούν να συνεργαστούμε σε τόσο οργανωμένο επίπεδο», λέει ο Κώστας Κωνσταντάτος. «Όλες οι συνεργασίες που σε κάνουν να συναντηθείς με άλλες μουσικές είναι πάντα καλοδεχούμενες. Παλιότερα είχαμε συνεργαστεί με τον Νίκο Πορτοκάλογλου, τον Αργύρη Μπακιρτζή, τον Φοίβο Δεληβοριά»
Η παράδοση των Γκρεκάνων της Κάτω Ιταλίας ξαναζεί από τους Εncardia. Ταραντέλες και τραγούδια της αγάπης από ένα ελληνικό γκρουπ που μας ταξιδεύει στον χώρο και τον χρόνο. Όταν παίζουν οι Εncardia, είναι δύσκολο να καθήσεις στην καρέκλα. Τα πόδια ηλεκτρίζονται, τα χέρια (άθελά τους σχεδόν) χτυπούν παλαμάκια, ενώ ο διονυσιακός ρυθμός της ταραντέλας σε στέλνει νοητά στο κέντρο μιας πλατείας, ανάμεσα σε ένα πλήθος που ξεφαντώνει.
Τι κι αν δεν έχεις πάει ποτέ σ΄ εκείνα τα μέρη της Grecia Salentina στην Κάτω Ιταλία, όπου η φύση μοιάζει με τη δική μας και τα χωριά είναι επιρρεπή στις γιορτές... Ο διονυσιασμός των σωμάτων που χορεύουν, ο ήχος των οργάνων (κυρίως ταμπορέλο και οργκανέτο), ακόμη και ο ήχος της τραγουδιστής διαλέκτου τους είναι απόλυτα οικεία, κάτι σαν γιορτή σε διπλανό σπίτι, που ξέρεις ότι με λίγη προσπάθεια μπορείς να ενσωματωθείς κι εσύ.
«Γκρίκο» λέγεται η εν λόγω διάλεκτος (είναι μία από τις πολλές της Κάτω Ιταλίας) και πρόκειται για μείξη αρχαίων ελληνικών- ομηρική διάλεκτος- και λατινικών. Σήμερα επιβιώνει μόνο μέσα από τα τραγούδια της περιοχής.
«Είναι ένας άλλος κόσμος, τόσο δίπλα μας», λέει ο Κώστας Κωνσταντάτος, ιδρυτικό μέλος του ελληνικού γκρουπ Εncardia, που εδώ και πέντε χρόνια μάς φέρνει κοντά σε μια παράδοση που είναι ακόμα ζωντανή. «Έχουμε τσιμπηθεί κι εμείς από την ταραντούλα. Μέσα μας κυλάει το δηλητήριό της και δεν μπορούμε να σταματήσουμε με τίποτα», λέει γελώντας.
Η αναφορά της ταραντούλας (αράχνη που το τσίμπημά της είναι θανατηφόρο) δεν είναι τυχαία. Κάθε παραδοσιακός χορός κρύβει πίσω του μια ιστορία και εδώ, στην Κάτω Ιταλία, η ιστορία της ταραντέλας χάνεται στα βάθη των αιώνων. «Κοντά στο Πρίντιζι και το Σαλέντο κυρίως», μου εξηγεί ο κ. Κωνσταντάτος, «ήταν το αντίδοτο που έπρεπε να πάρει ο ασθενής για να γλιτώσει από το δηλητήριο ενός είδους αράχνης, της ταραντούλας. Καλούσαν λοιπόν τους μουσικούς στο σπίτι και ο ασθενής έπρεπε να σηκωθεί να χορέψει- και όταν λέμε να χορέψει, εννοούμε μέχρι τελικής πτώσεως. Αλλιώς το "πανηγύρι" συνεχιζόταν και την επόμενη μέρα».
Αργότερα, η ταραντέλα εξελίχθηκε σε χορό και τραγούδι της ευρύτερης περιοχής της Κάτω Ιταλίας, κρατώντας γερά το διονυσιακό της στοιχείο και την ολόψυχη συμμετοχή θεατών και μουσικών. Ταραντέλες που μιλούν για τις δυσκολίες της καθημερινότητας, την εργασία στα χωράφια, τον θερισμό, τις χαρές και τις μπόρες του έρωτα, νανουρί- σματα...
«Εμείς εδώ μπορεί να βασιζόμαστε σ΄ αυτά τα παραδοσιακά τραγούδια, αλλά δεν τα κρατάμε όπως είναι ακριβώς. Τα διασκευάζουμε, περνώντας και τα δικά μας στοιχεία», λέει.
Ως αγιογράφος (αυτό ήταν το επάγγελμά του) επισκεπτόταν από το 1993 ένα μοναστήρι στην Καλαβρία και σιγά σιγά πήρε σάρκα και οστά η ιδέα του για ένα συγκρότημα που θα έπαιζε «αυτές τις μουσικές, από αγάπη και μόνο, χωρίς περαιτέρω φιλοδοξίες». Όταν συνάντησε αργότερα τον Βαγγέλη Παπαγεωργίου (ενορχηστρωτής και ακορντεονίστας του συγκροτήματος), κατάλαβε ότι βρήκε έναν άνθρωπο που είχε το ίδιο πάθος με εκείνον. Σήμερα είναι οκτώ. Πέντε μουσικοί, δύο χορεύτριες (μαζί τους κι ένας τεχνικός). Τραγούδι και κρουστά, η Αναστασία Δουλφή. Κιθάρα, ο Μιχάλης Κονταξάκης. Κοντραμπάσο, ο Δημήτρης Τσεκούρας. Χορός και κρουστά η Κωνσταντίνα Καλκάνη και η Ιωάννα Χαμαλέλη. «Πάμε πακέτο παντού, συμπαγής ομάδα. Και όλοι τραγουδάμε».
Εκεί όπου αναπνέει ακόμα η παράδοση των Γκρεκάνων, στα ελληνόφωνα χωριά του Σαλέντο και της Καλαβρίας, οι Εncardia αντλούν διαμάντια «και η πηγή είναι ανεξάντλητη», εξηγεί ο κ. Κωνσταντάτος. «Κάθε Αύγουστο, πάμε στο μεγάλο κάλεσμα που γίνεται στα χωριά του Σαλέντο. Τελευταία, είναι το Μελπινιάνο ο τόπος συγκέντρωσης- πάνω από 100.000 θεατές και πάρα πολλά γκρουπ. Ένα Woodstock άλλου είδους. Από αμιγώς παραδοσιακά μέχρι και ροκ συγκροτήματα, που όμως έχουν κρατήσει στοιχεία από τις μουσικές της περιοχής. Όλοι τρώνε, πίνουν, χορεύουν μέχρι πρωίας».
No comments:
Post a Comment