Εξοχος Χάρντινγκ, αέρινος Λανγκ Λανγκ

• Του Νικου Α. Δοντα, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 31/5/2009
  

Εξι μήνες μετά την προηγούμενη εμφάνισή του στην Αίθουσα Φίλων της Μουσικής, ο Ντάνιελ Χάρντινγκ επέστρεψε με διαφορετική ορχήστρα, αλλά με το ίδιο έργο! Στις 30 Οκτωβρίου 2008 απέδωσε τη Συμφωνία αρ. 2 του Μπραμς με την Ορχήστρα Δωματίου Μάλερ και στις 12 Μαΐου ερμήνευσε το ίδιος έργο επί κεφαλής της Βασιλικής Ορχήστρας Κοντσέρτχεμπαου του Αμστερνταμ. Οι σταθερές επαναλήψεις ρεπερτορίου στο πρόγραμμα του Μεγάρου εκπλήσσουν πλέον με την αδιαφορία σχεδιασμού σε μια χώρα τόσο περιορισμένων ευκαιριών όπως η Ελλάδα.

• Λυρισμός - μεγαλοπρέπεια

Είναι μάλλον αδύνατο να ανακαλέσει κανείς ακουστική μνήμη. Αυτό που καταγράφεται από ένα μουσικό γεγονός είναι η αίσθηση και η εντύπωση που προκαλεί. Με βάση, λοιπόν, τις προ εξαμήνου σημειώσεις και την ανάμνηση της αίσθησης, τον Οκτώβριο, ο Χάρντινγκ είχε δώσει μία σφριγηλή, θεατρική ανάγνωση της δεύτερης του Μπραμς, αντάξια της νεανικής ορχήστρας που διηύθυνε. Αυτή τη φορά, καθοδηγώντας μία από τις κορυφαίες ορχήστρες παγκοσμίως, είχε την ευχέρεια μιας προσέγγισης διεξοδικά επεξεργασμένης σε όλα τα επίπεδα: την ανάδειξη της ενορχήστρωσης, τη διαμόρφωση των φράσεων, τις αποχρώσεις, τη δυναμική. Οι κάθε είδους μεταβάσεις ανάμεσα στις διαθέσεις της μουσικής ήσαν πιο ομαλές, οι αιχμές αμβλυμμένες. Στο πρώτο μέρος, η αμεσότητα και η ζωντάνια έδωσαν τη θέση τους στον λυρισμό, ενώ ο γιορταστικός τόνος του τελευταίου μέρους απέκτησε πρόσθετη μεγαλοπρέπεια, λόγω του πολυτελούς ήχου της ορχήστρας. Συνολικά, η ερμηνεία δεν διέθετε τον ενθουσιασμό της προηγούμενης, ήταν όμως επεξεργασμένη σε μεγαλύτερη λεπτομέρεια και συνεπώς πιο ισορροπημένη.

• Σύγχρονη αισθητική

Στο πρώτο μέρος της βραδιάς, ο 27χρονος Kινέζος πιανίστας Λανγκ Λανγκ απέδωσε το Κοντσέρτο για πιάνο αρ. 2 του Σοπέν, επιβεβαιώνοντας τη φήμη του. Από την αρχή έγινε σαφές ότι πιανίστας και αρχιμουσικός είχαν συμφωνήσει σε βασικά σημεία της ερμηνείας, έτσι ώστε η ορχήστρα να μην υποβιβάζεται σε ρόλο απλής συνοδείας, αλλά να συνομιλεί διαρκώς και να στηρίζει αποφασιστικά τις επιλογές του πιανίστα. Ονειρικό, αλλά άριστα δομημένο ήταν το αργό δεύτερο μέρος του έργου, καθώς τα χαρακτηριστικά αέρινα φευγαλέα διανθίσματα οργανώνονταν σε εκφραστικές ενότητες μεγάλης ευελιξίας. Το αποτέλεσμα ήταν η απόδοση της νοσταλγίας μέσα από ευχάριστα σύγχρονη αισθητική δίχως μανιερισμούς, χωρίς να στερείται η μουσική από την ποίησή της.

Η ερμηνεία των Λανγκ Λανγκ και Χάρντινγκ κορυφώθηκε στο τρίτο μέρος. Σφιχτές υποενότητες που ορίζονταν με αιχμηρό τρόπο από πιανίστα και ορχήστρα, όχι μόνον δεν τεμάχιζαν τις ρευστές μελωδικές φράσεις, αλλά χάριζαν σε αυτές πρόσθετη ορμή. Η μουσική έσφυζε από ζωή και παλμό, οδηγώντας το Κοντσέρτο στη λαμπρή κατάληξή του.

Η ημιτελής μουσική των ερήμων...

• Eνα νέο συγκρότημα, οι Sancho 003, εκπλήσσουν ευχάριστα με το παρθενικό τους άλμπουμ και τις συναυλίες τους

• Του Γιαννη Κολοβου, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 31/5/2009
  

• Αν οι Sancho 003 ζούσαν στην Αμερική, ή έστω σε κάποια ευρωπαϊκή πόλη με ανθηρή πολιτιστική βιομηχανία, θα ήταν μεγάλο όνομα στη σύνθεση μουσικής για ταινίες. Το ντουέτο των Φώτη Σιώτα (βιολί, βιόλα, συνθεσάιζερ) και Κώστα Παντέλη (κιθάρες) κατοικεί στην Αθήνα και δημιουργεί ένα δύσκολα περιγράψιμο είδος οργανικής μουσικής, το οποίο άλλοι θα χαρακτήριζαν αβάντ-γκαρντ, άλλοι σύγχρονη τζαζ, μερικοί ποστ-ροκ και κάποιοι τελευταίοι cinematic. Δεν βρίσκεται όμως εκεί η ουσία.

Το πρώτο που θα πρέπει να συγκρατήσετε από τους Sancho 003 είναι το θαυμάσιο δισκογραφικό τους ντεμπούτο, το άλμπουμ We Buy Gold, που κυκλοφόρησε από την ανεξάρτητη εταιρεία Quetempo και, κατόπιν, τις περγαμηνές των δύο μουσικών: Ο Φ. Σιώτας αποτελεί, παράλληλα, μόνιμο μέλος του συγκροτήματος του Θανάση Παπακωσταντίνου και των Επιβατών του Γιάννη Αγγελάκα, ενώ ο Κ. Παντέλης υπήρξε ιδρυτικό μέλος του πανκ συγκροτήματος Πίσσα και Πούπουλα, έπαιξε κιθάρα στα Ξύλινα Σπαθιά και σήμερα συμμετέχει στην μπάντα του Ζορζ Πιλαλί και στους Επιβάτες του Αγγελάκα.

Συνθέσεις ready-made

Φυσικά, η μουσική των Sancho 003 είναι διαφορετική, μελωδική και αυτοσχεδιαστική, με έντονη αίσθηση του ημιτελούς. Πρόκειται για μια σύγχρονη άποψη περί τζαζ; «Σίγουρα δεν παίζουμε τζαζ ούτε καν φρι-τζαζ», λέει ο Φώτης Σιώτας.

«Ξεκινήσαμε προσπαθώντας να εφεύρουμε ένα ηχόχρωμα, μια παλέτα, κι αυτή τη διαδικασία την αφήσαμε ανέγγιχτη, αφήσαμε τα πράγματα να συμβούν και να παραμείνουν όπως γεννήθηκαν». Πέρα όμως από τη λογική της ημιτελούς σύνθεσης, στο «We Buy Gold» μπορεί κανείς αντιληφθεί ταξίμια πίσω από ένα υπόβαθρο που θυμίζει «ντέζερτ-ροκ», το σύγχρονο στυλ που επηρεάστηκε από τους ήχους της αμερικανομεξικανικής μεθορίου, πινελιές αναγεννησιακών μελωδιών, πανκ θορύβους.

«Οι βασικές μας επιρροές είναι δυτικές. Παρά ταύτα, ξεκίνησα από την παραδοσιακή μουσική – είμαι, ας πούμε, experimental… λαϊκός!», λέει ο κ. Σιώτας. «Θα μπορούσατε να πείτε πως παίζουμε ντέζερτ-ροκ, μόνο που δεν έχει να κάνει μόνο με τις αμερικανικές ερήμους, αλλά και με την έρημο της Αραβίας!»

Εικόνες αντί στίχων

Στις εμφανίσεις των Sancho 003, η ομάδα βίντεο-αρτ Erasers προβάλλει ταινιάκια που κατασκευάζει επί τόπου, δημιουργώντας ένα κλίμα οπτικοακουστικού ready-made. Παράλληλα, τον προηγούμενο χειμώνα, το συγκρότημα συνόδευσε, εκτελώντας ζωντανά τη μουσική του, τις παραστάσεις του χοροδράματος «Ιδιόρρυθμον».

Δημιουργούν άραγε μουσική που ψάχνει το «κατ’ εικόνα»; «Παρότι δεν είχαμε αυτό κατά νου, τελικά οι εικόνες λειτουργούν σαν στίχοι», λέει ο κ. Παντέλης και ο Φ. Σιώτας επισημαίνει: «Επειδή δεν επιμένουμε και τόσο στη δημιουργία συγκεκριμένων δομών, ο ήχος μπορεί να συνδυαστεί με άλλες δράσεις χωρίς να επιβάλλεται το ένα μέρος στο άλλο. Η μουσική συνεργάζεται αβίαστα με την εικόνα και τη ζωντανή κίνηση».

Ρωτώ για την εμφανή απουσία ρυθμού στη μουσική τους. «Εργαζόμαστε σε καθεστώς απόλυτης ελευθερίας. Η ανυπαρξία ρυθμού προέκυψε από το γεγονός πως το βιολί είναι από τη φύση του μελωδικό όργανο. Oμως, σιγά-σιγά, η μελωδία μεταλλάσσεται σε εσωτερικό ρυθμό».

Η μοναξιά της μεγαλούπολης

Η καταγωγή και των δύο μουσικών είναι από τη Θεσσαλονίκη, τους ρωτώ λοιπόν για την περίφημη «σκηνή» της συμπρωτεύουσας, όπου δυο - τρεις παρέες μουσικών δημιουργούν ό,τι καλύτερο συμβαίνει σήμερα στο ελληνικό ροκ. «Αρχίσαμε να παίζουμε μαζί όταν φύγαμε από τη Θεσσαλονίκη και βρεθήκαμε ξένοι σε άλλη πόλη», αφηγείται ο κ. Παντέλης. «Βγαίνοντας για… καφέ, βρεθήκαμε να κάνουμε την πρώτη πρόβα».

Ρωτάω τον Φ. Σιώτα για τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, αλλά και την ανάγνωση που κάνουν οι σύγχρονοι μουσικοί στον ελληνικό παραδοσιακό ήχο. «Εξαιτίας τη χούντας ο κόσμος είχε μισήσει τα δημοτικά. Ούτε ο Σαββόπουλος και τα Μπουρμπούλια μπόρεσαν να τα απενοχοποιήσουν πλήρως, αφού η εικόνα του τσολιά και της ΥΕΝΕΔ συνέβαλε στο να χαθεί η ουσία του Πετρολούκα, του Κόρου και του Καψάλη».

Μόνο πρόσφατα, ίσως και εξαιτίας της θαυμάσιας δουλειάς που γίνεται στα μουσικά λύκεια και γυμνάσια, μπορέσαμε να επανανακαλύψουμε τη μαγεία που κρύβεται εκεί και σίγουρα ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου της «Αγρύπνιας» και του «Βραχνού Προφήτη» συνέβαλε σε αυτή τη δόκιμη ανάγνωση.

Πώς όμως οι ρίζες του κ. Σιώτα συνδυάζονται με το πανκ υπόβαθρο του κ. Παντέλη; Ρωτώ τον δεύτερο αν είδε το σύνθημα «Ξυπνάτε, πεθαίνω», τον τίτλο δηλαδή του γνωστότερου τραγουδιού των Πίσσα και Πούπουλα, ο οποίος αναγράφηκε με σπρέϊ σε περίοπτη θέση κάπου στην Πατησίων, κατά τη διάρκεια των γεγονότων του περασμένου Δεκεμβρίου. «Πιθανότατα αυτό σημαίνει πως την ίδια οργή που αισθανόμασταν εμείς στα τέλη της δεκαετίας του ’80 νιώθουν και τα σημερινά παιδιά, άρα δεν πρόκειται για φαινόμενο συγκυριακό. Aκουσα βέβαια πως το σύνθημα το έγραψε κάποιος γνωστός για να μας κάνει πλάκα!»

Ποιος, όμως, κάνει πλάκα σε ποιον: ο πληροφοριοδότης στον κιθαρίστα των Sancho, ο γνωστός-άγνωστος τοιχογράφος και στους δύο ή ο κ. Παντέλης σε όλους εμάς; Αυτό το ιδιότυπο χιούμορ είναι το τρίτο βασικό στοιχείο που πρέπει να συγκρατήσετε από τους Sancho 003 γιατί χαρακτηρίζει τη δημιουργία τους, πολύ περισσότερο από το στυλ και τον ήχο τους – ο οποίος απ’ ότι κατάλαβα στην επόμενή τους δουλειά δεν θα παραμείνει ως έχειν… Ως τότε όμως, οι ίδιοι διατείνονται πως «αγοράζουν χρυσό»!

CD που απαιτεί καλή διάθεση

Το καλαίσθητο εσώφυλλο του «We Buy Gold» κοσμεί η φωτογραφία ενός παρακμιακού αμερικανικού ενεχυροδανειστηρίου. «Αγοράζουμε χρυσό», λένε οι ταμπέλες σε όλα τα ανάλογα μέρη του κόσμου, η φτηνιάρικη εκδοχή της αγοραπωλησίας του ευγενούς μετάλλου. Και στο εξώφυλλο μπορεί κανείς να δει τη φωτογραφία μιας αντλίας βενζίνης από ένα πρατήριο στην Αίγυπτο.

Aλλη μια χαμερπής αποτύπωση ενός επίσης πανάκριβου αγαθού. Ειρωνικά οι Sancho αναρωτιούνται: «ποιο είναι το πιο πολύτιμο πράγμα σ’ αυτό τον κόσμο»; Το ερώτημα δεν είναι καθόλου ρητορικό! Θα μπορούσε όμως ο ακροατής να αποκρυπτογραφήσει την ιδιότυπη μουσική τους και τα ειρωνικά τους τεχνάσματα; Σε ποιους απευθύνονται;

«Με μεγάλη θρασύτητα ξεκινήσαμε να παίζουμε παντού, από τη Λιθιά, ένα χωριό της Καστοριάς, ώς το Κολλέγιο Αθηνών. Δεν προσπαθούμε να διεκδικήσουμε έναν μουσικό χώρο, δεν έχουμε στυλ, δεν είμαστε καν συγκρότημα: είμαστε λίγο παρέα, λίγο μουσική, μια προσπάθεια να συνεννοηθούμε, εφόσον υπάρχει καλή διάθεση».

Πράγματι, η ακρόαση των Sancho 003 απαιτεί καλή διάθεση κι όχι, σε αντίθεση με τη μουσική των υπολοίπων «πειραματικών καλλιτεχνών», γερά νεύρα!

Τελείωσε το όνειρο της Σούζαν Μπόιλ

• enet.gr, 09:20 Κυριακή 31 Μαΐου 2009

• Η Σούζαν Μπόιλ, το ασχημόπαπο που περιμένει ακόμη το πρώτο της φιλί, παρά τα 48 έτη της της, δεν κατάφερε τελικά να κερδίσει στον τελικό του τηλεοπτικού σόου «Βρετανία έχεις ταλέντο».

Η Σκοτσέζα Μπόιλ κατάφερε να κλέψει την παράσταση στα προκριματικά του διαγωνισμού, όταν άνοιξε το στόμα της και απέδειξε ότι έχει φωνή αγγέλου. Τραγουδώντας το "I Dreamed a Dream" ένα τραγούδι από το μιούζικαλ "Les Miserables", κατάφερε να κερδίσει το κοινό που μέχρι εκείνη την ώρα ήταν έτοιμο να την κατασπαράξει και να αποθεωθεί. Μέσα σε λίγες ώρες, το βίντεο με την ερμηνεία της έκανε το γύρο του κόσμου, εθεάθη από εκατομμύρια ζευγάρια μάτια μέσω του Youtube και η άνεργη εθελόντρια στην ενορία του χωριού της έγινε διάσημη. Δεν κατάφερε όμως να πετύχει το απόλυτο happy end και να κερδίσει τον τηλεοπτικό διαγωνισμό και μαζί εκατό χιλιάδες λίρες και μια ακρόαση από τη βασίλισσα. Για την ιστορία, νικητές αναδείχθηκαν οι Diversity, ένα δεκαμελές χορευτικό συγκρότημα από το Έσσεξ.

«Ο Ομπάμα ήρθε όπως ο Χριστός»

• «Αφού ως μουσικοί δεν βγάζουμε πια φράγκο από τους δίσκους, αναγκαζόμαστε να δίνουμε συναυλίες. Το βρίσκω πιο έντιμο για το κοινό. Και χαίρομαι που καταρρέει η μουσική βιομηχανία. Τη γάμησε τελικά το Ιντερνετ. Ηταν θεία δίκη, αφού οι δισκογραφικές τόσα χρόνια έκλεβαν το κοινό και τους μουσικούς και έβγαζαν απίστευτα κέρδη με το ταλέντο άλλων. Ηρθε η ώρα να πληρώσουν όσα έφαγαν».

Η Σίνεντ Ο' Κόνορ, απέναντί μου, δεν θυμίζει την αισθησιακή ερμηνεύτρια του «Nothing Compares 2U» που σημάδεψε τη δεκαετία του 1990. Ούτε την εξοργισμένη ακτιβίστρια που έσκισε σε ζωντανή τηλεοπτική σύνδεση τη φωτογραφία του πάπα. Το μόνο που θυμίζει το παρελθόν είναι το ξυρισμένο κεφάλι και ένας πελώριος σταυρός που κρέμεται στο στήθος της.

• Απάντηση στον φόβο

Στην Αθήνα ήρθε για να δει το Στάδιο Καραϊσκάκη όπου θα παίξει στις 12 Ιουνίου, και να συναντήσει τον Φίλιππο Πλιάτσικα, ο οποίος την κάλεσε στην εναρκτήρια συναυλία της περιοδείας του. Θα παίξει ακουστικές διασκευές των τραγουδιών της: «Το προτιμώ» λέει, μιλώντας αργά και νωχελικά. «Είναι όμορφο να επιστρέφεις στην πρώτη ύλη των τραγουδιών. Σε μια καθαρή μελωδία που το κοινό δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να ακούσει. Δηλαδή, τον ήχο που έβγαινε καθώς ήμουν μόνη και έπαιζα κιθάρα. Πιστεύω ότι θα τους αρέσει, αφού θα παίξω κομμάτια από τους περισσότερους δίσκους».

Θα επικεντρωθεί, όμως, στο «Theology» που κυκλοφόρησε το 2007: «Μεγάλωσα στην Ιρλανδία, μια καθολική θεοκρατική χώρα, και έμαθα απ' έξω τη Βίβλο», εξηγεί. «Από μικρό παιδί διάβαζα τα ιερά κείμενα και με γοήτευαν οι ψαλμοί στη λειτουργία μιας εκκλησίας. Πάντα ήθελα να γράψω μουσική για αποσπάσματα της Βίβλου».

Το «Theology» ήταν και η δική της απάντηση σε όσα συνέβαιναν γύρω της. «Συνειδητοποίησα ότι μετά την 11η Σεπτεμβρίου ο κόσμος γέμισε φόβο. Γίνονταν σφαγές από τους ηγέτες και το πιο τραγικό ήταν ότι ισχυρίζονταν πως αντιπροσώπευαν το θέλημα του Θεού. Είναι πολύ άδικο να πιστεύεις ότι ο Θεός σε οδηγεί στη βία. Και όσοι λένε ότι η Παλαιά Διαθήκη είναι γεμάτη αίμα απλώς δεν την έχουν διαβάσει. Εψαξα σε όλα τα ιερά κείμενα και πουθενά δεν βρήκα τον αγριεμένο αιμοσταγή θεό».

Πιστεύει, άλλωστε, πως «όπου υπάρχει οργανωμένη θρησκεία δεν υπάρχει Θεός. Οποιος διαβάσει τη Βίβλο θα δει μια θεότητα γενναιόδωρη και ευγενική. Αυτή σκιαγράφησα στο δίσκο μέσα από τραγούδια-προσευχές. Είναι η δική μου προσφορά στο Θεό ή όπως και αν το αποκαλούμε. Γιατί δεν μου αρέσει η λέξη Θεός. Φυσικά δεν κάνω κήρυγμα, δεν λέω στους ανθρώπους τι να πιστεύουν. Ο δίσκος μου είναι μια προσωπική υπόθεση. Σκέφτηκα να μην τον κυκλοφορήσω, αλλά πρέπει να ζήσω κιόλας».

Η μουσική της είναι επηρεασμένη από την ρέγκε. «Για την ακρίβεια από το κίνημα των Ρασταφάρι», εξηγεί. «Δεν μου αρέσει η ρέγκε, αλλά μου αρέσει η ρυθμική της βάση. Εχει κάτι το τελετουργικό. Επηρεάστηκα πολύ από τους Ρασταφάρι και ιδιαίτερα από την άρνησή τους να ασχοληθούν με την πολιτική. Μη με παρεξηγείτε, παρακολουθώ τι συμβαίνει στον κόσμο. Αλλά δεν πιστεύω σε κάποια πολιτική ιδέα. Ούτε ελπίζω ότι μια πολιτική δύναμη μπορεί να διορθώσει κάτι. Οι πολιτικοί δεν είναι άνθρωποι σαν εσάς κι εμένα. Ζούνε σε ένα δικό τους μικρόκοσμο και αγνοούν την ύπαρξή μας».

Για τις προβοκατόρικες ενέργειές της που της έδωσαν τον τίτλο του «μαύρου προβάτου» της μουσικής σκηνής αρνείται να μιλήσει: «Οσοι μιλάνε γι' αυτά τα γεγονότα αναφέρονται σε ένα άτομο που έζησε καιρό πριν», απαντάει. «Δεν θέλησα ποτέ να είμαι προβοκάτορας. Τελικά έγινα, γιατί έτσι ένιωθα τότε. Ολα, όμως, έγιναν πολύ καιρό πριν. Τα περισσότερα ούτε καν τα θυμάμαι».

Αλλά για τον Μπαράκ Ομπάμα έχει γνώμη και μάλιστα «ιερόσυλη»: «Η εκλογή του δεν ήταν απλώς πολιτική πράξη, αλλά μια πνευματική αναγέννηση. Ενας μαύρος έγινε πρόεδρος των ΗΠΑ. Δεν ξέρω τι θα κάνει και βλέπω ότι έχουν εναποθέσει πολλές ελπίδες πάνω του. Μπορεί να τους διαψεύσει όλους. Αλλά η εκλογή του δεν έχει σχέση με την πολιτική, είναι μια πνευματική πράξη αντίστοιχη με την έλευση του Χριστού».

Παράλληλα, συνεχίζει να γράφει τραγούδια για ένα δίσκο που θα κυκλοφορήσει τον επόμενο χρόνο.

«Γράφω συνεχώς για όσα μου συμβαίνουν», εξηγεί. «Τώρα ετοιμάζω ένα άλμπουμ με τραγούδια αγάπης. Είναι δύσκολο να πραγματεύεσαι την αγάπη χωρίς να γίνεσαι γελοίος. Πρέπει να βρεις την ισορροπία. Κι εγώ δεν γράφω ρομαντικά ερωτικά τραγούδια, αλλά για την ιδέα της αγάπης. Κάθε δίσκος μου είναι ένα είδος ημερολογίου όπου αποκαλύπτω τον εαυτό του. Κατά μια έννοια ψυχαναλύομαι μέσα από τη μουσική». *

• Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ, ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ / Επτά, Κυριακή 31 Μαΐου 2009

Ρόκερ απ' τον τόπο σου

• Την Τετάρτη στη σκηνή του «Terra Vibe» θα βρίσκεται ο Αλεξ Καπράνος και οι Φραντς Φέρντιναντ. Ευκαιρία, λοιπόν, για να περάσει αύριο μεθαύριο από τους συγγενείς του στον Πειραιά, να γευτεί, όπως συνηθίζει να λέει, γνήσιο ελληνικό φαγητό. Και δεν είναι ο μοναδικός έλληνας ρόκερ του εξωτερικού που μας επισκέπτεται μέσα στον Ιούνιο.

ΦΟΟΥΛΣ

Ενα εικοσαήμερο αργότερα, στο Rockwave, παίζουν οι Φόουλς, ένα ακόμα δημοφιλές βρετανικό συγκρότημα του οποίου ο τραγουδιστής είναι ο Γιάννης Φιλιππάκης. Μεγάλωσε και ζει στο Λονδίνο, αλλά το Πάσχα ήταν άλλη μια φορά εδώ, διαλέγοντας μουσική ως dj σ' ένα μικρό μπαρ του Ψυρρή. «Ο πατέρας μου και ο αδελφός μου ζουν μόνιμα στην Ελλάδα, που αποτελεί μέρος του εαυτού μου», λέει στο «7».

Οι δικοί του ζουν στην Κάρπαθο. «Είμαι υπερήφανος για την ελληνική μου κληρονομιά», λέει ο Φιλιππάκης. «Και δεδομένου ότι όλοι οι υπόλοιποι στο συγκρότημα είναι από την Αγγλία, σκέφτομαι πόσο πολύ αυτό εμπλουτίζει τον ήχο μας. Μου αρέσει η Ελλάδα, ο αέρας, η ελευθερία της και η θάλασσα. Τρελαίνομαι για ψαροντούφεκο στην Κάρπαθο. Την Ελλάδα την έχω συνδυάσει κυρίως με ανέμελες διακοπές και με τα γλέντια στη γιορτή της Παναγίας».

Αν βλέπαμε λάιβ και τον Μίκαελ Αγγελάκο των Πάσιον Πιτ, τότε θα συμπληρώναμε τη λίστα με τους Ελληνες που έχουν φτιάξει το τελευταίο διάστημα όνομα στη διεθνή ροκ σκηνή. Ελληνοαμερικάνος, από το Κέμπριτζ της Μασαχουσέτης, ο Αγγελάκος παίζει ένα είδος νεοχίπικου ελέκτρο ροκ που είναι πολύ της μόδας τον τελευταίο χρόνο. Για πολλά μουσικά περιοδικά οι Πάσιον Πιτ αποτελούν το πιο ελπιδοφόρο όνομα στη μουσική το φετινό καλοκαίρι. Φιγουράριζαν και στη λίστα του BBC με τα δέκα σημαντικότερα ονόματα της μουσικής για το 2009.

• «Μένουμε Ελλάδα»

Στη μουσική των Φόουλς, ένα ιδίωμα μπριτ ποπ-ροκ, δεν γίνεται εμφανής η ελληνική καταγωγή του Φιλιππάκη. Στον τρόπο σκέψης του, όμως, στη συμπεριφορά του, σίγουρα. Φτάνοντας στην Αθήνα ήθελε απαραιτήτως να κουρευτεί πριν πάει στην Κάρπαθο, μην και τον δει ο πατέρας του απεριποίητο. «Μακάρι οι νέοι στην Αθήνα που είναι δραστήριοι και δημιουργικοί να μένουν μόνιμα εδώ», επισημαίνει. «Σκέφτομαι ότι η επικρατούσα τάση να φεύγει κάποιος στο εξωτερικό αναζητώντας την τύχη του εκεί, πιθανότατα να μοιάζει δελεαστική, αλλά σίγουρα δεν λύνει τα προβλήματα. Μπορεί το σύστημα εδώ στην Ελλάδα να μη βοηθάει, αλλά πρόκειται για ένα καταπληκτικό μέρος. Στενοχωριέμαι όταν συναντώ πετυχημένους Ελληνες στο Λονδίνο. Είμαι πεπεισμένος πως, αν δεν έφευγαν από Ελλάδα και διοχέτευαν εδώ όλη τους την ενέργεια, το όφελος της χώρας θα ήταν μεγάλο».

Οι Φραντς Φέρντιναντ θα μας παρουσιάσουν στη Μαλακάσα το «Tonight», το τρίτο άλμπουμ τους που κυκλοφόρησε φέτος και ακούγεται πιο ηλεκτρονικό από τα προηγούμενα. Εδώ υπάρχει και το τραγούδι τους «Bite Hard», που ζήτησε αμερικανική αλυσίδα φαστ φουντ για να χρησιμοποιήσει σε τηλεοπτική διαφήμιση, αλλά ο Καπράνος δεν δέχτηκε.

Οι Πάσιον Πιτ μόλις έβγαλαν το ντεμπούτο τους «Manners», ενώ το πρώτο άλμπουμ των Φόουλς, το «Antidotes», κυκλοφορεί από πέρυσι την άνοιξη.

«Είμαστε πέντε φίλοι από την Οξφόρδη που μεγαλώσαμε μαζί», εξηγεί ο Φιλιππάκης. «Ακόμα και τώρα που τελειώσαμε το πανεπιστήμιο, ζούμε στο ίδιο σπίτι. Η μουσική αποτελεί το κοινό μας πάθος. Είναι μεν ποπ, αλλά πιστεύω ότι ακούγεται κάπως διαφορετική. Αλλωστε, δεν επιδιώκουμε να φτιάξουμε κάτι που έχει ηλεκτρονικά στοιχεία, απλώς προσπαθούμε ο ήχος μας να είναι πιο σύγχρονος και να καθρεφτίζει τις επιρροές μας».

Ο Μίκαελ Αγγελάκος δεν γνωρίζει πολλά για την πατρίδα. Δεν ξέρει καν ελληνικά. Αντιθέτως, ο Φιλιππάκης καταλαβαίνει τη γλώσσα, έστω και αν δεν μιλάει πολύ καλά. «Εχω ακούσει παραδοσιακά τραγούδια από την Κάρπαθο αλλά και Μίκη Θεοδωράκη», λέει.

«Ενας φίλος μου συνηθίζει να ακούει ελληνικό χιπ χοπ και ονόματα όπως οι Ακτιβ Μέμπερ. Ποτέ δεν μου άρεσαν για να είμαι ειλικρινής. Οσες φορές βρέθηκα στην Αθήνα, αγόραζα δίσκους στα Εξάρχεια, αλλά όχι ελληνικούς».

• Διεθνές παρατσούκλι

Απομένει να δούμε αν οι Φόουλς ξεκινήσουν στο Rockwave με μια ροκ διασκευή παραδοσιακής σύνθεσης της Καρπάθου όπως κάνουν συνήθως. Αλλωστε, ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια τους λέγεται «Olympic airways», και είναι εμπνευσμένο από τα πολλά ταξίδια του Γιάννη μεταξύ Αγγλίας και Ελλάδας.

«Το Φιλιππάκης αποτελεί στην πραγματικότητα παρατσούκλι» εξηγεί. «Το πραγματικό όνομα της οικογένειάς μου ήταν Λέντης ή Λεντάκης, αλλά επειδή είχα έναν θείο που τον έλεγαν Φίλιππο και ήταν πολύ κοντός, το όνομά μας έγινε υποκοριστικό». *

• Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ, ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ / Επτά, Κυριακή 31 Μαΐου 2009

Ακολουθώντας τα είδωλα

• Δεν έχουν μόνο ο Σπρίνγκστιν και οι «U2» φαν κλαμπ στη χώρα μας, αλλά και ο Χοσέ Καρέρας. Και μπορεί οι δικοί του θαυμαστές να μην ξημεροβραδιάζονται στα αεροδρόμια, αλλά δεν χάνουν συναυλία του

Φόρεσαν τα μπλουζάκια τους με τη στάμπα των Depeche Mode που είχαν πάρει στο εξωτερικό, αγόρασαν τα εισιτήριά τους από τους πρώτους πρώτους, αλλά, τελικά, έμειναν με την απογοήτευση. Τα μέλη του Hysterica, του φαν κλαμπ του συγκροτήματος, δεν κατάφεραν να απολαύσουν τα τραγούδια του. Τουλάχιστον κάποιοι πρόλαβαν και τον συνάντησαν από κοντά, νωρίτερα, στα παρασκήνια. Δεν είναι και λίγο. «Ονειρο ζωής, ζούμε και ανασαίνουμε γι' αυτή τη στιγμή».

Οταν τα μέλη των φαν κλαμπ ξένων καλλιτεχνών μιλούν για την ημέρα που συνάντησαν από κοντά τα ινδάλματά τους, λάμπει το βλέμμα τους: «Ημουν πίσω από τη σκηνή στη συναυλία της Βιέννης, πέρυσι, όταν στο βάθος του διαδρόμου εμφανίστηκε ξαφνικά ο Τζιν Σίμονς με την τεράστια στολή του, ύψους περίπου δύο μέτρων. Με έλουσε κρύος ιδρώτας. Είμαι 39 ετών, ακούω τους Kiss από τα δέκα μου περίπου, δεν μπορείς να καταλάβεις τι είναι να πραγματώνεις ένα όνειρο 29 χρόνων».

• Πάθος, λατρεία, εμμονή

Ετσι περιγράφει την πρώτη του συνάντηση με το αγαπημένο του συγκρότημα ο Μάκης Καββαδάς, από το ελληνικό φαν κλαμπ του συγκροτήματος, το «Kiss Army».

Πάθος. Λατρεία. Εμμονή. Είναι τα συστατικά που συνδέουν τα μέλη των φαν κλαμπ. Αλλά και επιθυμία, προσμονή, ελπίδα. Τέτοια συναισθήματα έχουν ασφαλώς και φανατικοί θαυμαστές ελλήνων καλλιτεχνών, κυρίως τραγουδιστών, με κορυφαίο τον Στέλιο Καζαντζίδη.

Ομως, εδώ ας σταθούμε στους οργανωμένους φαν των ξένων ονομάτων, που, άλλωστε, σπάνια έρχονται στην Ελλάδα. Πάνε, όμως, έξω οι οπαδοί τους: «Η εταιρεία του Μπρους Σπρίνγκστιν στην Ελλάδα μπορεί να μην γνωρίζει καν την ύπαρξή μας, αλλά ο ίδιος μας ξέρει πολύ καλά» υποστηρίζει ο Ανδρέας Μητρέλης, από τους πρωτεργάτες του εγχώριου φαν κλαμπ του «αφεντικού» του αμερικανικού ροκ. «Στις συναυλίες του στο εξωτερικό πηγαίνουμε πάντα με την ελληνική σημαία».

Και πώς ονομάζεται το δικό τους φαν κλαμπ; «Δεν είμαστε φαν κλαμπ, αλλά κοινότητα φίλων του Σπρίνγκστιν», με διορθώνει ο συνομιλητής μου. «Και διαλέξαμε το όνομα Νο Surrender γιατί δεν παραδοθήκαμε ποτέ».

Τουλάχιστον οι Kiss ήρθαν, έστω κι αργά. Πέρυσι, στη Μαλακάσα. Μία φορά μόνο έχουν έρθει και οι U2, το 1996 στη Θεσσαλονίκη. Το πιο πιθανό είναι αυτούς να τους δούμε και πάλι του χρόνου τον Σεπτέμβριο στο ΟΑΚΑ. Οι έλληνες οπαδοί τους, όμως, δεν μπορούν να περιμένουν ώς τότε. Οπως μας πληροφορεί ο Κώστας Πλατής από το ελληνικό φαν κλαμπ του συγκροτήματος -«Out Of Control» το όνομά του, από το πρώτο τραγούδι που έβγαλε το συγκρότημα το 1979- ετοιμάζονται να ταξιδέψουν ομαδικά στο Βερολίνο, στις 18 Ιουλίου. «Για την πρωινή πτήση εκείνης της μέρας έχουμε ήδη βγάλει αεροπορικό εισιτήριο περισσότερα από 60 άτομα. Κάποιοι θα συνεχίσουμε και σε άλλες πόλεις. Συνηθίζουμε να ταξιδεύουμε κατά ομάδες. Στη Ρώμη, το 2005, για την προηγούμενη περιοδεία, τη Vertigo, ήμασταν 110 άτομα από όλη τη χώρα».

Φανατικοί και αυτοί, αλλά σαν τους οπαδούς του Σπρίνγκστιν δεν πρέπει να υπάρχουν άλλοι. Πολλοί τον έχουν ακολουθήσει ακόμα και σε δέκα διαφορετικές ευρωπαϊκές πόλεις. Στις συγκεντρώσεις τους δεν συζητούν τίποτε άλλο πέραν του Μπρους. Εκείνοι που τον έχουν συναντήσει είναι στο επίκεντρο: «Στη Ρώμη γνωρίζαμε πως, όταν επισκέπτεται την πόλη, συνηθίζει να κάνει νυχτερινές βόλτες» αφηγείται ο Α. Μητρέλης.

«Τη στήσαμε λοιπόν όλη νύχτα στη fontana di trevi. Ξαφνικά, σταμάτησε μπροστά μας ένα μαύρο αυτοκίνητο και κατέβηκε ο ίδιος. Ηρθε και μας μίλησε, φωτογραφήθηκε μαζί μας, του ζητήσαμε μερικά τραγούδια για να τα πει την επομένη στη συναυλία του. Επειδή δεν είχε πού να γράψει τις παραγγελίες μας, έσκισα μια σελίδα από το διαβατήριό μου και του την έδωσα».

Και ο Κ. Πλατής από το φαν κλαμπ των U2 έχει να διηγηθεί απρόοπτα. «Πολλές φορές χτυπάμε ολονυχτίες έξω από τα ξενοδοχεία όπου καταλύει το συγκρότημα μήπως και τυχαία συναντήσουμε κάποιον από την τετράδα. Στο Δουβλίνο πετύχαμε τον Μπόνο να επιστρέφει πολύ αργά σε κατάσταση... ευθυμίας».

Το «Out Of Control» ιδρύθηκε τη δεκαετία του '90 και αριθμεί περισσότερα από χίλια μέλη στην on line κοινότητά του, www.u2club.gr. Οι φαν του Σπρίνγκστιν κατοικοεδρεύουν ηλεκτρονικά στο www.nosurrender.gr όπου καθημερινά οργανώνουν ατέρμονες συζητήσεις. Συναντήθηκαν ένα βράδυ στην πλατεία Μαβίλη 15 άτομα που δεν γνωρίζονταν καν μεταξύ τους. Απλώς είχαν συνομιλήσει σε ξένα διαδικτυακά φόρουμ ή έτυχε να συναντηθούν σε συναυλίες στο εξωτερικό.

• Του '70 οι εκδρομείς

«Γνωριστήκαμε στις ουρές πριν τα λάιβ κατά τη διάρκεια της περιοδείας του Σπρίνγκστιν για το Rising», λέει ο Α. Μητρέλης. Μην νομίζετε πως πρόκειται για τίποτε φανατικούς που δεν σκέφτονται τίποτε άλλο από τους αγαπημένους τους καλλιτέχνες. Κανονικοί... άνθρωποι είναι με τη δύσκολη καθημερινότητά τους. Αλλος έχει φορτηγά, άλλος είναι πολιτικός μηχανικός, ένας τρίτος διαθέτει κατάστημα με ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Αλλωστε, στα περισσότερα από τα φαν κλαμπ ο μέσος όρος ηλικίας είναι σχετικά ανεβασμένος, μια και πρόκειται για γκρουπ με μακρόχρονη ιστορία.

Το Hysterica των Depeche Mode, που είπαμε στην αρχή, αποτελεί ένα από τα πιο δημοφιλή και πιο παλιά εγχώρια φαν κλαμπ. Την πρώτη τους εκδρομή στο εξωτερικό για να δουν το γκρουπ, στη Γαλλία, την πραγματοποίησαν τη δεκαετία του '80. Μακρόβιο είναι και το Kiss Army- δημιουργήθηκε το 1991.

Πολύ δραστήρια φαν κλαμπ διαθέτουν επίσης ο Αλις Κούπερ, οι Μετάλικα, οι Αϊρον Μέιντεν, οι Μαντρουγκάντα κ.ά. Αυτό του Αλις Κούπερ λέγεται «Greek Nightmare Fan Club» και λειτουργεί από το 2004. «Από τις πιο σημαδιακές στιγμές μας ήταν όταν ήρθαν οι μουσικοί του Αλις Κούπερ στο πάρτι που κάναμε κατά τη διάρκεια της τελευταίας του συναυλία στην Αθήνα», θυμάται ο Κωνσταντίνος Κουζήγιαννης.

• Στηρίζουν τον αγώνα του

Φυσικά, στα πάρτι και τις εκδηλώσεις των φαν κλαμπ ακούγονται αποκλειστικά τραγούδια των συγκεκριμένων καλλιτεχνών. «Και ναι, κάποιοι φορούν make up», λένε τα μέλη του Kiss Army που το τελευταίο διάστημα επεκτείνουν τις δραστηριότητές τους. «Το 2008, σε συνεργασία με το περιοδικό "Rock Hard", φτιάξαμε το πρώτο διπλό tribute cd στους KISS.

Συμμετέχουν 21 ελληνικές μπάντες και έχει τον τίτλο Greektures Of The Night. Από το 2008 δε, υπάρχουν και οι SSIK, μπάντα που ερμηνεύει αποκλειστικά τραγούδια τους». Αλλά και το Out Of Control προχωρεί στη δημιουργία ενός tribute cd από έλληνες καλλιτέχνες, ενώ σχεδιάζει, παράλληλα, περιοδεία στην Ελλάδα από μία tribute μπάντα των U2!

Από φαν κλαμπ των σταρ του ροκ, άλλο τίποτα, λοιπόν. Να, όμως, που υπάρχει και ένα γύρω από έναν κορυφαίο σταρ της όπερας: «Εμείς είμαστε λέσχη φίλων» με διορθώνει η Αθηνά Μιμίδου, υπεύθυνη της Λέσχης Φίλων του Χοσέ Καρέρας. Διπλός ο σκοπός της δημιουργίας της: Η αγάπη των μελών της για τον διάσημο τενόρο, αλλά και η στήριξή τους στον αγώνα του για την καταπολέμηση της λευχαιμίας.

«Ιδρύσαμε τη λέσχη το 1994. Είναι ο εμπνευστής μας, μας συγκίνησε η στάση του απέναντι σε όσους αντιμετωπίζουν την ασθένεια. Πήγα η ίδια να τον βρω στη Βιέννη. Το ραντεβού μας το έκλεισε ο τότε μάνατζέρ του, ο αδελφός της Μονσερά Καμπαγέ. Του είπα πόσο τον λατρεύουμε, πόσο τον θαυμάζουμε για την αντοχή του και ότι μας αρέσει η μουσική του. Εδωσε την έγκρισή του για να φτιάξουμε τη λέσχη».

Από τότε και σε συναυλίες του Καρέρας πηγαίνουν, και προβολές διοργανώνουν παρουσιάζοντας διάφορες όπερες.

«Αριθμούμε γύρω στα εκατό μέλη και πολλά, ακόμα, εν δυνάμει. Δεν προλαβαίνουμε να γράψουμε κόσμο! Στον μελλοντικό μας σχεδιασμό βρίσκεται ένας διαγωνισμός ερμηνείας. Στην προεδρία της επιτροπής θα είναι ο ίδιος ο Καρέρας. Θα τον συναντήσω σε λίγο καιρό στην Ισπανία. Μας αποκάλυψε πως η Ελλάδα θα συγκαταλέγεται στα επιλεκτικά ρεσιτάλ που θα δίνει από εδώ και στο εξής». *

• Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ, ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ / Επτά, Κυριακή 31 Μαΐου 2009

Νέες γυναίκες μόνες ροκάρουν. Τραγουδίστριες, στιχουργοί, μουσικοί με τα συγκροτήματά τους απειλούν την πρωτοκαθεδρία των ανδρών παρουσιάζοντας ολοέν

• «Η μουσική είναι γυναίκα, είναι θηλυκό». Η Αθηνά Ανδρεάδη ή Αthena Αndreadis,για τους αγγλόφωνους, βάζει τελεία προτού καλά καλά αρχίσει η συζήτηση για τις κοπέλες στην Ελλάδα που ασχολούνται με αυτό που ονομάζεται εν γένει ποπ-ροκ μουσική. Εφόσον η μουσική είναι γένους θηλυκού, τότε οι κυρίες θα έπρεπε να είναι εκείνες όχι κατ΄ ανάγκην που τραγουδούν τα μπλουζ αλλά που έχουν το πάνω χέρι στην εν λόγω βιομηχανία. Δεν είναι ακριβώς έτσι, τουλάχιστον όσον αφορά την Ελλάδα. Αν και τα τελευταία χρόνια οι κυρίες που ασχολούνται με την ποπ-ροκ μουσική και δη την αγγλόφωνη όλο και αυξάνονται, εν τούτοις κρατάω σοβαρές επιφυλάξεις κατά πόσον είναι γνωστές πέρα από έναν συγκεκριμένο κύκλο ανθρώπων ή ακόμη περισσότερο κατά πόσον τους «παίρνει στα σοβαρά» μια σημαντική μερίδα όχι μόνο του κοινού αλλά και του όλου «συστήματος». Και όμως, πέρα από το γεγονός ότι έχουν να παρουσιάσουν αξιόλογες δουλειές, έχουν σαφώς προσανατολιστεί προς το εξωτερικό ίσως και περισσότερο (και με καλύτερα αποτελέσματα) από ό,τι οι άνδρες συνάδελφοί τους. Και αν είναι η Μonika ή η Sugah Spank! ή οι Μarsheaux οι πλέον γνωστές, καιρός είναι να υποδεχθούμε σε αυτή την παρέα και την προαναφερόμενη Αthena, την Εtten, τη Μary από τους Μary and the Βoy, τις Βerlin Βrides και τις Κid Μoxie.
  

• Οι γυναίκες τραγουδίστριες, στιχουργοί, μουσικοί και τα συγκροτήματά τους έχουν σηκώσει προ πολλού τα μανίκια τους και έχουν πέσει με τα μούτρα στη δουλειά.
  

Με δύναμη από τη Θεσσαλονίκη μας έρχονται οι αδελφές Μarsheaux, ήτοι η Μαριάνθη και η Σοφία. Από τα πλέον επιτυχημένα συγκροτήματα των τελευταίων ετών στο εξωτερικό, είδαν το άλμπουμ «Ρeek Α Βoo» να πουλάει περισσότερα από 22.000 αντίτυπα εκτός συνόρων και 2.500 εντός, ενώ πέρυσι τιμήθηκαν από τα Ελληνικά Βραβεία Γραφιστικής και Εικονογράφησης για το εξώφυλλο του προαναφερθέντος άλμπουμ. Αυτή την εποχή βρίσκονται στο στούντιο και ετοιμάζονται να κυκλοφορήσουν το τρίτο τους άλμπουμ σε συνεργασία της UΝDΟ και της γερμανικής εταιρείας Οut of Line. Τίτλος «Lumineux Νoir», ενώ ήδη έχει ξεχωρίσει το electro pop «Βreakthrough». Ανάμεσα στις προετοιμασίες του νέου τους δίσκου οι Μarsheaux σημείωσαν στο «Βήμα» ότι«γενικώς είναι πιο εύκολα να σε δεχθεί ο κόσμος επειδή τα electro pop συγκροτήματα είναι μετρημένα στα δάχτυλα». Οσο για την ανταπόκρισή τους από το κοινό και δη αν τις αντιμετωπίζουν με διαφορετικό μάτι απαντούν το εξής: «Δεν έχουμε νιώσει κάποια διαφορετική αντιμετώπιση, αν και στην αρχή ακούγαμε κάποια σεξουαλικά σχόλια από ορισμένους. Πιστεύουμε ότι είναι και το τι δικαίωμα θα δώσει ο καθένας. Εμείς πάντως δεν αφήνουμε σεξουαλικά υπονοούμενα στα live και στις φωτογραφίες που βγάζουμε. Υπάρχουν πάντως και κάποιοι που σε βλέπουν απαξιωτικά. Παράδειγμα: όταν είχαμε δώσει το demo μας στη Warner το 2003, η απάντηση που πήραμε ήταν “δεν ασχολούμαστε με βλακείες”, ενώ όταν το στείλαμε στη γερμανική εταιρεία είχε πει το αφεντικό της στον μάνατζερ ότι “αν δεν υπογράψεις με αυτές, θα είσαι μεγάλος βλάκας”. Αυτή είναι η διαφορά». Η Μαριάνθη και η Σοφία δεν αρνούνται ότι είναι σαφώς προσανατολισμένες στο εξωτερικό. «Μας ενδιαφέρει περισσότερο από την Ελλάδα. Εδώ για κάποιον λόγο τα τραγούδια μας δεν παίζονται πουθενά. Π.χ., το νέο μας σινγκλ “Βreakthrough” το στείλαμε σε όλους τους ραδιοφωνικούς σταθμούς της Αθήνας και ακόμη δεν το ακούσαμε ή τέλος πάντων κανείς δεν μας είπε ότι το άκουσε κάπου. Στη Γερμανία όμως είναι τοπ 20 σε έξι σταθμούς». Οσον αφορά τις οικογενειακές υποχρεώσεις τους σε σχέση με τις επαγγελματικές, ας είναι καλά οι γιαγιάδες. «Είναι αρκετά δύσκολο να κουβαλάς τα παιδιά στις συναυλίες στο εξωτερικό αλλά ευτυχώς έχουμε τις γιαγιάδες και τα αφήνουμε. Το καλό είναι ότι πλέον μπορούμε να συντηρούμαστε από το γκρουπ, οπότε εγκαταλείψαμε τις πρωινές δουλειές μας. Είμαστε πολύ χαρούμενες που μέσα σε τρία χρόνια καταφέραμε αυτό που ξεκινήσαμε για πλάκα να το κάνουμε επάγγελμά μας».

Επαγγελματίας είναι και η SugahSpank!, η οποία έγινε γνωστή στο ευρύ κοινό από τις εμφανίσεις της με τους Sugah Galore, γράφει η ίδια τη μουσική, τους στίχους και τα τραγούδια της, έχει φύγει μάλλον από τη σόουλ και έχει στραφεί προς το χιπ-χοπ και κυκλοφόρησε στην παγκόσμια αγορά το ντεμπούτο της άλμπουμ «Τhe incredible/ Τhe invisible». «Το θέμα είναι να σε πάρουν στα σοβαρά όλοι όσοι ασχολούνται με τη μουσική. Από την άλλη, εμπορικά μια γυναίκα μπορεί να κινηθεί καλύτερα σε σχέση με κάποιους... μαντράχαλους που απαρτίζουν ένα συγκρότημα. Αυτό πάντως που μου κάνει εντύπωση είναι ότι σπανίως αποκαλούν μια γυναίκα στη μουσική ιδιοφυΐα. Μπορεί να την πουν καλή, ενδιαφέρουσα, να την ακούνε, να τη βλέπουν στα live,αλλά ως εκεί». Η ίδια πάντως με τους άνδρες μουσικούς που συνεργάζεται δεν φαίνεται να αντιμετωπίζει ιδιαίτερα προβλήματα επικοινωνίας, «εφόσον και με έχουν αποδεχθεί και με προσέχουν», ενώ όσον αφορά την «επικοινωνία» της με το κοινό «όλα έχουν να κάνουν με τον άνθρωπο. Δηλαδή, αν κάποια π.χ. θέλει να παρουσιάσει στη σκηνή την περισσότερο θηλυκή πλευρά της. Από την άλλη, έχω δει γυναίκα σε συναυλία από χαρντ ροκ μπάντα να κοπανάει το μικρόφωνο στο κεφάλι θεατή έπειτα από σχόλια του τελευταίου». Δεν αρνείται ότι τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερες γυναίκες ασχολούνται με τη μουσική. «Δεν ξέρω ακριβώς γιατί συμβαίνει, αλλά τα πράγματα στην Ελλάδα έχουν πλέον αλλάξει. Οι περισσότερες κοπέλες δεν έχουν σχέση με δισκογραφικές εταιρείες, το Ιnternet έχει βοηθήσει πολύ σε αυτό και πρέπει να σημειώσω και κάτι ακόμη:υπάρχουν πλέον πολλές κοπέλες που ασχολούνται με την ουσιαστική έννοια της λέξης με τη μουσική. Δεν ακούνε,δηλαδή, ό,τι ακούει ο μεγάλος τους αδελφός ή ο φίλος τους». Και το καλύτερο η SugahSpank! το κράτησε για το τέλος: «Τα πιο καλά πράγματα στην Ελλάδα βγαίνουν από γυναίκες».

«Τυχερός είσαι που μας πέτυχες, ετοιμάζουμε βαλίτσες για Αγγλία.Το Σάββατο (30 Μαΐου) παίζουμε σε ένα κλαμπ στο Λονδίνο». Οντως, είμαι τυχερός που πρόλαβα τις Βerlin Βrides, τη στιγμή που έφτιαχναν τις βαλίτσες τους για να παρουσιάσουν τη μουσική και τα τραγούδια τους. Ενα υβρίδιο electro punk και power pop με συνθεσάιζερ και κομπιούτερ. Στα δύο σχεδόν χρόνια της πορείας τους έχουν γυρίσει όλη την Ελλάδα με live και κλείνουν το μάτι στο εξωτερικό, εφόσον το ΕΡ «Failure to wank» βραβεύτηκε από το βρετανικό περιοδικό «ΑrtRocker» ως μία από τις δύο πιο ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες του 2008. Είπατε τίποτα; Οι Βerlin Βrides τονίζουν ότι «η κατάσταση δεν είναι εύκολη στην Ελλάδα με τα κυκλώματα που υπάρχουν στη νυχτερινή ζωή και σαφώς υπάρχει η πιθανότητα να σε εκμεταλλευθούν πιο εύκολα εφόσον είσαι γυναίκα. Υπάρχει ίσως και μια καχυποψία ειδικά σε εμάς με τη μουσική που παίζουμε,αλλά από την άλλη η ανταπόκριση του κοινού είναι τέτοια στις περισσότερες συναυλίες μας ώστε όλα είναι εντάξει». Παρ΄ όλο που δεν έχουν καταφέρει να ζουν ακόμη από τη μουσική, εν τούτοις είναι έτοιμες να φτιάξουν μια και καλή τις βαλίτσες τους και να... ξενιτευθούν. «Είμαστε διατεθειμένες αν υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες να αλλάξουμε και χώρα για να κάνουμε τη μουσική μας και να ζήσουμε από αυτήν». Και μιλάνε με τόση σιγουριά για τους εαυτούς τους που μάλλον θα... ξενιτευθούν περισσότερο εύκολα από ό,τι και οι ίδιες πιστεύουν.

Η ξενιτιά δεν είναι κάτι που απασχολεί ιδιαιτέρως την Εtten, η οποία δεν είναι μόνο τραγουδίστρια αλλά γράφει κιόλας μουσική και τραγούδια, τη γνωρίσαμε από τη συνεργασία της με τους Film, εμφανίστηκε με τη Λένα Πλάτωνος στις πρόσφατες συναυλίες που δόθηκαν στο Κύτταρο και βρίσκεται αυτή την εποχή στο στούντιο για να ηχογραφήσει την πρώτη της προσωπική δουλειά, παραγωγή του Coti Κ. Η ίδια πιστεύει ότι θέλει θάρρος και τσαμπουκά μια γυναίκα να ασχοληθεί με τη μουσική «και θεωρώ ότι,αν και υπάρχουν πολλές γυναίκες που έχουν εξαιρετικές φωνές, εντούτοις δεν βγαίνουν πολύ προς τα έξω. Εχει υπάρξει φορά να εμφανίζομαι σε φεστιβάλ και να είμαι η μοναδική γυναίκα. Η ένστασή μου είναι ότι πολλές φορές δεν μας παίρνουν στα σοβαρά, ενδεχομένως να αναρωτιούνται “ποια είναι αυτή η χαζογκόμενα και τι να θέλει τώρα;”. Παράλληλα έχω διαπιστώσει ότι τώρα τελευταία ο χώρος της μουσικής θέλει όλο και περισσότερες γυναίκες». Μπερδεμένα πράγματα από μια κοπέλα που ασχολείται επαγγελματικά με τη μουσική εδώ και 13 χρόνια αλλά ακόμη δεν έχει καταφέρει να ζει από αυτήν. «Οχι, δεν ζω από τη μουσική. Φυσικά δεν έχω κάνει και κάτι εμπορικό ώστε να μου δοθεί αυτή η δυνατότητα και παράλληλα νιώθω μια ελευθερία σε αυτό που κάνω επειδή έχω την ελευθερία της επιλογής. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να έχω ισορροπία και να γράφω αυτό που μου βγαίνει». Οσο για τη συνεργασία της με το ισχυρό φύλο θεωρεί ότι «είναι ωραία τα πράγματα όταν δένει η χημεία μεταξύ ανδρών και γυναικών». Η προαναφερθείσα Αθηνά Ανδρεάδη έχει μάλλον μια διαφορετική διαδρομή από τις συναδέλφισσές της. Η διαδρομή είναι Ελλάδα- εξωτερικό. Εδώ έχουμε το ανάποδο. Η Αthena Αndreadis γεννήθηκε στο Λονδίνο, μεγάλωσε στην Ελλάδα, επέστρεψε στο Λονδίνο και πολύ γρήγορα υπέγραψε το πρώτο της επαγγελματικό συμβόλαιο, κυκλοφόρησε το ντεμπούτο της ροκ/φολκ άλμπουμ «Βreathe with me», έδωσε συναυλίες πάντα στην Αγγλία, εμφανίστηκε πέρυσι στο Glastonbury Festival στην Αγγλία, έχει εμφανισθεί και στην Ελλάδα φυσικά και ήδη ετοιμάζεται για τη δεύτερη δισκογραφική της δουλειά. «Πιστεύω ότι, όπως σε όλα τα πράγματα, έτσι και στη μουσική οι γυναίκες σε σχέση με τους άνδρες νιώθουν περισσότερο ελεύθερα και άνετα να εκφραστούν, να καταθέσουν τον εαυτό τους και να πουν αυτό που έχουν να πουν. Γυναίκες πάντοτε υπήρχαν στην ποπ-ροκ μουσική, ακόμη και από τις δεκαετίες του ΄60 και του ΄70, αλλά ήταν σαφώς λιγότερες από τους άνδρες. Με χαροποιεί πάντως το γεγονός που βλέπω, όλο και περισσότερες γυναίκες να βρίσκουν το θάρρος να εκφραστούν. Και όσο γίνεται αυτό τόσο η κοινωνία και η (μουσική) βιομηχανία το αποδέχονται. Ο κόσμος χρειάζεται τις γυναίκες». Δεν αρνείται ότι τις υψηλές θέσεις στη δισκογραφία τις κατέχουν άνδρες, «με αποτέλεσμα να δένονται πιο εύκολα μεταξύ τους. Πίνουν μαζί μπίρες, παίζουν μπάλα και αυτό τους βοηθά στο μεταξύ τους δέσιμο. Αλλά σε επίπεδο καλλιτεχνικό η μουσική είναι γυναίκα».

• ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΚΙΝΤΣΑΣ | ΤΟ ΒΗΜΑ, Κυριακή 31 Μαΐου 2009

ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΠΛΙΑΤΣΙΚΑΣ: «Μ΄ ενοχλεί που δεν υπάρχει ισορροπία»

• Ο συνθέτης και τραγουδιστής αναρωτιέται γιατί ζούμε σε μια «δικτατορία» όπου απαγορεύονται ο ρομαντισμός, η αισθητική και η ευαισθησία

• Στα δεκαεννέα χρόνια της παρουσίας του στην ελληνική μουσική οΦίλιππος Πλιάτσικαςδεν τα έχει καταφέρει και άσχημα. Απεναντίας. Ιδρυτικό μέλος ενός από τα πλέον επιτυχημένα συγκροτήματα, αυτό των Πυξ Λαξ, με χιλιάδες φίλους αλλά και λιγότερους «εχθρούς», η διάλυση του συγκροτήματος και η προσωπική πορεία που ακολούθησε τον βρήκαν εκεί όπου σταμάτησε.

• Αποδοχή από το κοινό, υψηλές πωλήσεις, προσωπικά άλμπουμ, «ψάξιμο» στον ήχο και συναυλίες, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό. Οπως στο εξωτερικό κυκλοφορεί και η νέα του δουλειά «Μπαλαρίνες επιτρέπονται», ενώ στις 12 Ιουνίου στο γήπεδο Καραϊσκάκη, ως οικοδεσπότης, έχει προσκαλέσει και κάποιους φίλους του, για να εμφανισθούν όλοι μαζί. Και επειδή προηγούνται οι κυρίες, μαζί του θα εμφανισθούν η Σίνεντ Ο΄ Κόνορ, ο Γκόρντον Γκάνο των Violent Femmes και ο Κωστής Μαραβέγιας με το συγκρότημά του. Η ιδέα στη βάση της είναι απλή, σύμφωνα με τον Φίλιππο Πλιάτσικα. «Εχω καλέσει άλλους που είναι προσωπικοί μου φίλοι και τους εκτιμώ και άλλους που δεν τους ξέρω προσωπικά αλλά επίσης τους εκτιμώ. Και τελικά θα μας τιμήσουν με την παρουσία τους τη συγκεκριμένη βραδιά».

• Η Σίνεντ ήταν η πρώτη επιλογή και έγινε εφικτή τελικά η παρουσία της, ο Γκόρντον Γκάνο είναι φίλος από τα παλιά και αν κάποιοι αναρωτηθούν από πού και ως πού ο Φίλιππος Πλιάτσικας είναι ο οικοδεσπότης και η Ο΄ Κόνορ η προσκεκλημένη, ιδού η απάντηση: «Είναι τόσο φυσιολογικό όσο φυσιολογικό είναι να προσκαλέσω κάποιους φίλους να παραστούν στη γιορτή μου. Κάπως έτσι το βλέπω. Και σε τέτοιες περιπτώσεις δεν σκέφτεσαι τι θα πουν οι άλλοι, αν κάποιος δηλαδή το δει στραβά». Ο ίδιος πάντως έχει δει μάλλον... στραβά, ή για να ακριβολογούμε με έντονη κριτική διάθεση, «το επικοινωνιακό μακελειό» που συμβαίνει τα τελευταία 20 χρόνια τουλάχιστον στον χώρο του τραγουδιού και της αισθητικής. «Από τη μία πλευρά έχουμε το επικοινωνιακό μακελειό ενός ρηχού, ενός κιτς, ενός αντιαισθητικού τραγουδιού. Πες το όπως θέλεις. Πρόσφατο παράδειγμα η Γιουροβίζιον. Φθάσαμε στο σημείο να μοιράζει η κυβέρνηση στα συνέδρια στο εξωτερικό CD με το τραγούδι της ελληνικής συμμετοχής για να έρθει τουρισμός στην Ελλάδα. Από την άλλη, είμαστε όλοι εμείς που από επιλογή διατηρούμε μια αξιοπρέπεια και αισθητική χωρίς να υπερπροβαλλόμαστε, χωρίς να ανοίγεις τους φούρνους μικροκυμάτων και να ακούς τα τραγούδια μας ή να ανοίγεις τα τηλέφωνα και να ακούς τα τραγούδια μας. Και μέσα σε όλο αυτό το “σκηνικό” φθάνουμε στο σημείο για ανθρώπους σαν εμένα να διυλίζουμε τον κώνωπα, ψάχνοντας να βρούμε γιατί κάλεσα τη Σίνεντ, και καταπίνουμε την κάμηλο. Δηλαδή, δεν βλέπω μια ανάλογη διεισδυτική κριτική στην κατάσταση που περιέγραψα παραπάνω ώστε να βοηθηθεί ο κόσμος να καταλάβει την εικονική πραγματικότητα που ζει εδώ και πολλά χρόνια. Ζούμε σε μια “δικτατορία” όπου “απαγορεύονται” ο ρομαντισμός, η αισθητική, η ευαισθησία,η ισορροπία, γι΄ αυτό και εγώ έβγαλα το άλμπουμ με τίτλο “Μπαλαρίνες επιτρέπονται”. Συμβολίζει όλα όσα απαγορεύονται σήμερα. Και τον τίτλο τον χρωστάω στην κόρη μου.Φαίνεται ότι ήμουν σε μια φάση που (της) έλεγα πολλά “απαγορεύεται”, είχε ντυθεί λοιπόν μπαλαρίνα, ήρθε και μου είπε το εξής: “Μπαμπά, οι μπαλαρίνες επιτρέπονται”».

• Σχεδόν μία εικοσαετία στον χώρο της μουσικής και ακόμη δεν έχει ξεκαθαρίσει γιατί οι... μπαλαρίνες απαγορεύονται. «Μ΄ ενοχλεί η αισθητική που υπηρετεί το κάθε πράγμα και τα μηνύματα που περνάει και ότι όλο το σύστημα για τους δικούς του σκοπούς υπηρετεί αυτή την αισθητική μονόπλευρα και δικτατορικά. Με ενοχλεί ότι δεν υπάρχει ισορροπία. Είναι δικαίωμα του καθενός να κάνει ένα εύκολο τραγούδι ή ένα είδος τραγουδιού ρηχό ή επιφανειακό, όπως είναι και δικαίωμά του να το υπηρετήσει με όποιον τρόπο κρίνει. Το ανησυχητικό είναι ο βομβαρδισμός επάνω σε ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής-αισθητικής. Σαν να θέλει αυτή η εποχή να εξαφανίσει όλα τα άλλα στοιχεία και να κρατήσει μια γλώσσα στη μουσική και έναν τρόπο έκφρασης. Οσο για τις δισκογραφικές εταιρείες, κοιμούνται εκεί που έχουν στρώσει. Οι πιο εμπορικοί δίσκοι στην Ελλάδα δεν είναι οι δίσκοι των καλλιτεχνών που υπερπροβάλλονται τα τελευταία 20 χρόνια μανιωδώς και ύποπτα. Και απορώ πώς οι εταιρείες δεν ψάχνουν να βρουν τους νέους Κατσιμιχαίους, Χατζιδάκιδες, Παπακωνσταντίνου κ.ο.κ.».

• Ωσπου να απαντήσει στο παραπάνω ερώτημα, θα συνεχίσει να γράφει τη μουσική και τα τραγούδια του- «κακά ή καλά, αυτή είναι η αλήθεια μου και δεν υπάρχει τίποτε ψεύτικο σε αυτό»- και να προτρέπει όλους όσοι «κατεβάζουν» μουσική από το Ιnternet δωρεάν«να μάθουν τουλάχιστον να επιλέγουν. Δεν χρειάζεται να γίνονται κυνηγοί μουσικής. Αν “κατεβάζεις” 300 τραγούδια την ημέρα, πόσα από αυτά ακούς;».
  

Γήπεδο Καραϊσκάκη, Φίλιππος Πλιάτσικας, Σίνεντ Ο΄ Κόνορ, Γκόρντον Γκάνο, Κωστής Μαραβέγιας, Μc Υinka, στις 12/6. Fix, Θεσσαλονίκη, μαζί του οι Διονύσης Τσακνής, Βασίλης Καζούλης, Μc Υinka, στις 16/6.

του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΚΙΝΤΣΑ | ΤΟ ΒΗΜΑ, Κυριακή 31 Μαΐου 2009

Ιούνιος, κάθε μέρα και μια συναυλία

• Ποπ και ροκ φωνές, συγκροτήματα, φεστιβάλ Synch και Rockwave, σόουλ και χιπ χοπ από το Terra Vibe ώς τον Λυκαβηττό

Δύσκολα θα βρει κανείς ημέρα του Ιουνίου χωρίς συναυλία. Αν οι συναυλίες ήταν το βαρόμετρο για την οικονομική κρίση, όχι κρίση θα υπήρχε, αλλά μάλλον ανθοφορία! Παρ’ όλα αυτά, επειδή οι συναυλίες στην Ελλάδα είναι ακριβό χόμπι -σε αντίθεση με το εξωτερικό όπου και πιο προσιτές στην τσέπη είναι και πιο οργανωμένες- επιτρέψτε μας να ξεχωρίσουμε κάποιες, έτσι σαν προτάσεις που αξίζει να σκεφθείτε.

Franz Ferdinand: Ερχονται ξανά στην Ελλάδα για μία συναυλία στις 4 Ιουνίου στο Terra Vibe της Μαλακάσας. Δυνατό ποπ ροκ γκρουπ από τη Σκωτία, με τον δικό μας Αλεξ Καπράνο στο μικρόφωνο, έναν από τους πιο καλλιεργημένους νέους ποπ αστέρες που συνδυάζει αριστοτεχνικά το ελαφρύ με το σκοτεινό. Στο πρόγραμμά τους εκτός από παλιές επιτυχίες, όπως τα The Fire και Michael -αφηγείται την ιστορία ενός μάγκα από τη Γλασκώβη, που, πίτα στο μεθύσι, καταλήγει να χορεύει ερωτοτροπώντας με έναν άλλο νεαρό- θα παρουσιάσουν τραγούδια του νέου τους δίσκου Tonight.

Mulatu Astatke & The Helio-centrics: Στο πλαίσιο του φετινού εξαιρετικά ενδιαφέροντος φεστιβάλ Synch έρχεται ένα σπουδαίο όνομα: ο Μulatu Astatke, γνωστός ως ο «πατέρας της ethio-jazz». Γεννήθηκε το 1943 στην πόλη Τζίμα της Αιθιοπίας, εκπαιδεύτηκε στο Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη και τη Βοστώνη, και έγινε ο πρώτος Αφρικανός φοιτητής στο φημισμένο μουσικό κολέγιο του Μπέρκλεϊ. Εχει συνεργαστεί μεταξύ άλλων με τον Ντιουκ Ελινγκτον, έχει παντρέψει τη λάτιν και την τζαζ με τους ήχους της πατρίδας του, ενώ η μουσική του στο σάουντρακ της ταινίας Broken Flowers του Τζάρμους, ουσιαστικά επανασύστησε την αιθιοπική μουσική στη Δύση. Στις 13/6 στην Τεχνόπολη.

Klaxons: Οι τρεις Λονδρέζοι έκαναν το ντεμπούτο τους πριν από δύο χρόνια ενθουσιάζοντας το κοινό. Στη μουσική τους παντρεύουν κιθαριστικό ροκ και ηλεκτρονικούς ρυθμούς. Ερχονται με νέο δίσκο στο πλαίσιο του Ejekt και θα παίξουν τη δεύτερη μέρα του φεστιβάλ, στις 19/6 στα Ολυμπιακά Ακίνητα Ξιφασκίας στο Ελληνικό.

Duffy: Το δισκογραφικό της ντεμπούτο Rockferry σάρωσε πέρυσι σε βραβεία και πωλήσεις, ενώ τα τραγούδια Mercy και Stepping Stone βαρεθήκαμε να τα ακούμε από το ραδιόφωνο. Η 24χρονη Ουαλλή διαθέτει σόουλ φωνή, ενώ οι ερμηνείες της φανερώνουν «μπαρουτοκαπνισμένη» τραγουδίστρια. Μένει να δούμε τι «πιάνει» στα live. Στις 28 Ιουνίου στο φεστιβάλ Rockwave στο Terra Vibe της Μαλακάσας. Tην ίδια μέρα παίζουν οι Killers, ίσως το πιο καυτό νέο όνομα στην Αμερική. Είναι εκπληκτικοί επί σκηνής και παρουσιάζουν έναν πολύ φρέσκο ήχο με κιθάρες και electro.

Tricky: Στις 28 Ιουνίου στο Ροκγουέιβ, σε άλλη σκηνή, o κατά κόσμον AdriaThaws θα παίξει το σκοτεινό χιπ χοπ του. Eκπληκτικός μουσικός και παραγωγός, ηγήθηκε μαζί με τους Massive Attack στο Μπρίστολ τη δεκαετία του ’90 του τριπ χοπ -χιπ χοπ ενδεδυμένο με ποπ μελωδίες και τζαμαϊκανική dub- και σήμερα διασχίζει με άνεση το ροκ, το μπλουζ, τη μέταλ μουσική, ενσωματώνοντας όλα αυτά τα στοιχεία στη μουσική του.

Antony and the Johnsons: O Αntony Hegarty είναι ένας προικισμένος, ευαίσθητος τραγουδοποιός, που τραγουδάει τις αλήθειες της ψυχής του: την απώλεια, τη μοναξιά, τη συντριβή, την αγάπη. Η φωνή του σπαρακτική, κάτι μεταξύ Νίνα Σιμόν και Ντέιβιντ Μπάουι, η μουσική μπλέκει την κιθάρα με το βιολί και το τσέλο. Οσοι τον είδατε στην προηγούμενη συναυλία του στο Θέατρο Βράχων γνωρίζετε, οι υπόλοιποι απλώς μην τον χάσετε. Στο θέατρο Μπάντμιντον στις 29 Ιουνίου. Θα τον συνοδεύει η Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ.

Joss Stone: Αν πάλι προτιμάτε σόουλ, η 22χρονη Αγγλίδα θεωρείται η νέα ντίβα. Δεν είναι η νέα Αρίθα Φράνκλιν, όπως αρέσκεται να γράφει ο αγγλικός Τύπος, αλλά μια φρέσκια παρουσία με πολύ καλή φωνή. Α, είναι και έξυπνη κοπέλα αν κρίνει κανείς από τα προσεκτικά βήματά της στη δισκογραφία αλλά και τη στάση της γενικότερα. Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί ξεκίνησε σχεδόν ταυτόχρονα με την Εϊμι Γουαϊνχάουζ... Στις 29 Ιουνίου στο θέατρο Λυκαβηττού.

• Της Γιουλης Επτακοιλη, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 31/5/2009

ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ Η ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΑCΤΙVΕ ΜΕΜΒΕR. Χιπ χοπ κόντρα στο στυλ «σκυλάδικο του ΄80»

• Τα 17 χρόνια της στη χιπ χοπ σκηνή γιορτάζει η μουσική ανεξάρτητη κοινότητα των Αctive Μember, με ένα φεστιβάλ στην «Τεχνόπολι» στις 26 Ιουνίου

• Το Αctive Μember Τribute Festival θα είναι η πρώτη συναυλία στη Ελλάδα που θα μεταδοθεί σε πραγματικό χρόνο (live streaming) από την ιστοσελίδα http://www. tvxs.gr. Μαζί με τους Αctive Μember θ΄ ανέβουν στη σκηνή οι Flaco, Χνάρια, Οscura Vista, DJ Μoya και Ponte της ελληνικής low bap σκηνής, καθώς και οι Rodney Ρ και Skitz, οι «πατριάρχες» της βρετανικής χιπ χοπ σκηνής.

Από το μεσημέρι θα γίνονται dj και producer workshops, αλλά και έκθεση συλλεκτικών δίσκων βινυλίου, βιβλίων, φωτογραφιών και προβολή ταινιών και ντοκιμαντέρ. Ένα οπτικοακουστικό υλικό με την ονομασία «Μadmoana» και τραγούδια από φυσικούς ήχους (κυμάτων, τρένου, μηχανημάτων, βροχής, διαδήλωσης κ.ά.) θα προβληθεί για πρώτη φορά. Είναι μια ιδέα του Β.D. Foxmoor, ιδρυτή των Αctive Μember και της low bap μουσικής τάσης.

«Το χιπ χοπ έγινε λάιφσταϊλ. Από το 1992 φωνάζουμε για τον εκφυλισμό του. Οι ράπερ έχουν καταντήσει μισογύνηδες, ρατσιστές. Πλασάρουν ερωτικούς στίχους που θυμίζουν τα σκυλάδικα του ΄80. Πρέπει να στηρίζεις αυτό που λες με τον τρόπο ζωής σου. Να υπάρχει ειλικρίνεια στον στίχο» λέει ο Β.D. Foxmoor - Μιχάλης Μυτακίδης.

Βασισμένος στην αρχή «στηρίζω τον λόγο μου με τη ζωή μου και τη ζωή μου με τον λόγο μου» αρνήθηκε να υπογράψει συμβόλαια με πολυεθνικές δισκογραφικές εταιρείες. Έγραψε- έχοντας πάντα βάση του τη χιπ χοπ κοινότητα στο Πέραμα- μουσική και στίχους με επίκεντρο τον άνθρωπο και τη ζωή. Στο πλευρό του θα είναι όπως πάντα η SadahziniaΓ ιολάντα Τσιαμπόκαλου.

ΙΝFΟ

Αctive Μember Τribute Festival στον πολυχώρο «Τεχνόπολις» (Πειραιώς 100, τηλ. 210-3461.589) στις 26 Ιουνίου. Εισιτήρια: 25, 20 ευρώ. Προπώληση: Δισκοπωλείο «Τζίνα» (Πανεπιστημίου 57) και 8ctagon (Ξενοφώντος 8, Πέραμα).

ΤΑ ΝΕΑ: Παρασκευή 29 Μαΐου 2009

Φίλιππος Πλιάτσικας: Οσοι νομίζουν ότι έχουν κοινό ζουν σε παραμύθι

• Ελευθεροτυπία, Σάββατο 30 Μαΐου 2009

• Ο Φίλιππος Πλιάτσικας άκουσε και ακούει πολλά. Οτι έγινε ποπ, ότι συνεργάζεται με τη Σινέντ Ο' Κόνορ για λόγους μάρκετινγκ. Δύο εβδομάδες πριν από τη συναυλία στο Καραϊσκάκη (12 Ιουνίου) απαντά σε όλα. Δεν μπαίνει πάντως στη διαδικασία ν' αποδείξει «ότι δεν είναι ελέφαντας»

• Της ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ

• Η συζήτηση γίνεται τηλεφωνικά, με χαρούμενες, παιδικές παρεμβολές. Η κόρη του Φίλιππου Πλιάτσικα προσπαθεί να μονοπωλήσει τον πατέρα της.

Προφανώς, είναι δικό της επίτευγμα το γεγονός ότι ο πρώην «Πυξ Λαξ», παρ' ότι και ως αυτόνομος τραγουδοποιός διατηρεί στο στίχο, στη μελωδία και στις επιλογές του κάτι ροκ, δεν διστάζει να υπονομεύσει την εικόνα του ψάχνοντας στο σούπερ μάρκετ κοριτσίστικα gadget.

Η εικόνα είναι πολύ τρυφερή. Αφορμή γι' αυτή την κουβέντα είναι βέβαια η συναυλία που δίνει στις 12 Ιουνίου στο γήπεδο Καραϊσκάκη μαζί με τη Sinead Ο' Connor, special guest τον Gordon Gano (των πάλαι ποτέ Violent Femmes), την μπάντα του Κωστή Μαραβέγια ν' ανοίγει τη βραδιά και τον Mc Yinka να συμμετέχει. Αλλά ξεκινάει κάπως προβοκατόρικα. «Πάτε εσείς στο σούπερ μάρκετ;» Η απάντηση αποστομωτική: «Γιατί να μην πηγαίνω; Οχι μόνο πάω αλλά ψάχνω και το χυμό που έχει ζωγραφισμένες τις πριγκίπισσες»!

• Τι σας λένε όσοι σας συναντούν;

«Τελευταία, κάποιος μου είπε: "Εσένα σε ξέρω. Πού έπαιξες φέτος;", "Δεν έπαιζα" του απάντησα, "Μα πώς, αφού ήσουν σ' ένα μαγαζί στη Συγγρού". Πλάκα είχε!»

• Θα παίξετε, όμως, στο γήπεδο Καραϊσκάκη με τη Σινέντ Ο' Κόνορ. Τι θαυμάζετε σ' εκείνην;

«Πέρα από τη μουσική της προσωπικότητα, γουστάρω τα κότσια της. Κανείς στην Ελλάδα δεν μπορεί να φανταστεί τι σημαίνει π.χ. να πηγαίνεις κόντρα στην Καθολική Εκκλησία και να σε βρίζει το 50% του πλανήτη. Αλλά, βέβαια, βρίσκω εξαιρετικές και τις δουλειές της».

• Είχαμε για εκείνη την εικόνα της ακτιβίστριας. Συναντήσαμε μια γυναίκα ντροπαλή, εσωστρεφή...

«Από το λίγο που την είδα, ξέρει πολύ καλά τι είναι και τι θέλει να κάνει στη ζωή της. Το ότι είναι εσωστρεφής δεν αναιρεί το προφίλ μιας γυναίκας που δεν κρύβεται, ούτε το παίζει κάπως. Δείχνει απλώς ότι με τη δημοσιότητα θα 'χει πάντα περίεργη σχέση. Στην εποχή μας δυσκολευόμαστε να συνδυάσουμε το δυναμικό με το συναισθηματικό. Νομίζω, όμως, ότι συχνά η ευαισθησία είναι η απόλυτη δύναμη».

• Και με τον Γκάνο πού συναντιέστε;

«Εχουμε πια και φιλική σχέση. Ξέρετε τι σήμαινε στη δεκαετία του '80 το κίνημα των Violent Femmes; Ακόμα θεωρείται στις ΗΠΑ από τους πρωτοπόρους και πολύ ψαγμένους μουσικούς. Να ξέρουμε για ποιον μιλάμε. Γιατί καμιά φορά εκπλήσσομαι για το πώς αντιμετωπίζονται στην Ελλάδα ορισμένοι τόσο σημαντικοί άνθρωποι».

• Τι απαντάτε σε όσους βλέπουν σε τέτοιες συνεργασίες τεχνάσματα των μάνατζερ κι όχι πραγματική μουσική επιθυμία;

«Αυτή η συνεργασία ξεκίνησε από μια πολύ απλή ιδέα: εγώ ως οικοδεσπότης μπορούσα να καλέσω μερικούς μουσικούς που τους εκτιμώ. Αν κι αυτό θέλει κάποιος να το δει αρνητικά, να μπω στη διαδικασία να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας;».

• Γιατί η Ο' Κόνορ θα βγει πριν από εσάς;

«Γιατί σ' αυτή την περιοδεία εμφανίζεται με ακουστικό σετ και προτιμά να μη βγαίνει ύστερα από ένα πρόγραμμα με φουλ μπάντα. Διαφορετικά, δεν θα μπορούσε να αναπτύξει τη σύλληψή της. Συνεπώς, καλό είναι ό,τι σχολιάζει κανείς, να βασίζεται στην αλήθεια».

• Αν το ροκ υπήρξε κατ' εξοχήν το μουσικό είδος που «μιλούσε» πολιτικά, εσείς ανήκετε στο ελληνικό ροκ;

«Ποτέ δεν χαρακτήρισα συνειδητά "ροκ" τον εαυτό μου. Δεν ήθελα να μπω κάτω από ταμπέλες -ακόμα κι αν ήταν κολακευτικές. Θεωρώ ότι το ροκ είναι τρόπος ζωής. Δεν έχει να κάνει μόνο με τη μουσική, τις "βρόμικες" κιθάρες, το αν φοράς τζιν κι έχεις μακριά μαλλιά. Εχει να κάνει με μια στάση ζωής. Το ροκ είναι μια ανάγκη να φωνάξεις μέσα από τα τραγούδια και τη στάση σου, ώστε να ακουστείς μέσα στην οχλαγωγία. Κάποια από αυτά τα στοιχεία αισθάνομαι ότι κατά καιρούς τα έχω υπηρετήσει. Δεν ξέρω σε ποιο βαθμό ούτε αν όσα έκανα ήταν ικανοποιητικά ή αρκετά -θα το κρίνει ο χρόνος. Ομως το να μπορείς να μοιράζεσαι μια ροκ φιλοσοφία παραμένει για μένα μαγικό στοιχείο».

• Ελληνικό ροκ υπάρχει;

«Υπάρχουν τραγούδια με ροκ αποχρώσεις κι ελληνικό στίχο, πράγμα πολύ σημαντικό γιατί είναι πολύ δύσκολο να ακολουθείς μια ροκ φόρμα στα ελληνικά. Ενας από αυτούς που το κατάφεραν ήταν ο μεγάλος Σιδηρόπουλος -το σημείο αναφοράς μας».

• Πολιτική υπάρχει;

«Δεν είναι πάντως πολιτική το να μοιράζεται στο εξωτερικό το cd με το τραγούδι της Ελλάδας στη Eurovision. Πολιτική υπάρχει στις κουβέντες των απλών ανθρώπων, στις κραυγές και στις διαδηλώσεις των νέων. Πολιτική επίσης υπάρχει στα τραγούδια, ειδικά τον τελευταίο καιρό. Και για όσους θεωρούν αντιεμπορικό το πολιτικό τραγούδι, έχω να πω πως όταν γράφεται από πραγματική εσωτερική ανάγκη, όχι απλώς είναι εμπορικό, αλλά αφορά κι όλο τον κόσμο».

• Στα μπλογκ σάς έχουν χαρακτηρίσει ακόμα και «ποπ σταρ».

«Είναι το δικαίωμα του καθένα στη δημοκρατία και τον ελεύθερο λόγο. Είμαι 19 χρόνια στον χώρο και, καλώς ή κακώς, έκανα κάποιες επιτυχημένες συναυλίες και δίσκους. Για να υψώσει ένας νέος τη δική του σημαία, θέλει να αποκαθηλώσει ακόμα κι ό,τι μπορεί κάποτε να αγάπησε. Είναι απόλυτα φυσικό, κατανοητό και θεμιτό οι νέοι να θέλουν να αποκαθηλώσουν όποιον προϋπήρξε στο χώρο. Αρκεί να ακούμε και ωραία πράγματα».

• Δέχτηκατε επικρίσεις κι όταν πήγατε στο Μέγαρο με την Ορχήστρα της ΕΡΤ...

«Δεν έχω κόμπλεξ. Οταν κάτι έχει καλλιτεχνικό ενδιαφέρον, μπαίνω με τα μπούνια, χωρίς να σκέφτομαι τι θα πει ο καθένας. Μου έκανε "κλικ" η ιδέα ότι θα ακούγονταν τόσο διαφορετικά κάποια από τα τραγούδια μου, τα οποία αν και δεν είναι από τα δυσκολότερα του κόσμου, είναι ένα κομμάτι της ψυχής μου. Πιο απλά, ήθελα να το κάνω. Αλλά είμαστε και μια χώρα που βράζει στο ζουμί της. Είμαστε 10-11 εκατομμύρια και οι μισοί τσακώνονται με τους άλλους μισούς».

• Το κοινό σας ποιο είναι;

«Κανείς μας δεν έχει δικό του κοινό. Ο κόσμος είναι ένας. Κι από αυτόν, ένα κομμάτι μπορεί να συνεχίσει να μας ακολουθεί, ανάλογα με το πώς τοποθετούμαστε κάθε φορά. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Κι όσοι νομίζουν ότι έχουν κοινό που τους ακολουθεί, ζουν σε παραμύθι». *

Στην κρίση οι ακροδεξιοί χαίρονται

• Η πολλάκις βραβευμένη με Γκράμι Ντι Ντι Μπριτζγουότερ συμπράττει απόψε (9 μ.μ.) με την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης στο Μέγαρο Μουσικής της πόλης. Το πρόγραμμα με συνθέσεις των Γκέρσουιν, Μαντέλ, Μπερλίν και Μπερκ θα ταξιδέψει το κοινό στην τζαζ της περιόδου 1924-1965. Για τις ανάγκες της συναυλίας η ΚΟΘ θα μετατραπεί από συμφωνική σε «big band», υπό τη διεύθυνση του συνεργάτη της Ντι Ντι Μπριτζγουότερ, Μάρκο Ρέντζι.

• Η ίδια θέλει πολύ να επιστρέψει κάποια στιγμή στη γενέτειρά της, το Μέμφις του Τενεσί, και να ταξιδέψει στον πολυτραγουδισμένο ποταμό-σύμβολο της μουσικής. Θέλει επίσης να ενώσει με τη φωνή της τον ήχο των κρουστών από τις αφρικανικές μουσικές της ρίζες με τις παραδόσεις της αμερικανικής μαύρης τζαζ. Καλεί τον κόσμο να συμμετέχει στα κοινά, γιατί «κάτι τέτοιες ευκαιρίες περιμένουν οι ακροδεξιοί για να σκαρφαλώσουν στην εξουσία». Βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη από το περασμένο Σάββατο. Εφερε στις αποσκευές της πολλά τραγούδια, αλλά εδώ κατέληξε στο τελικό πρόγραμμα παρά τις δυσκολίες.

«Δεν μπορώ να καταλάβω τι μου συμβαίνει από την ώρα που πάτησα το πόδι μου στην πόλη. Ξυπνάω το πρωί, αλλά αισθάνομαι κουρασμένη. Θέλω ένα δίωρο για να συνέλθω».

• Η Θεσσαλονίκη έχει πολλή υγρασία. Δύσκολα την αντέχουν οι επισκέπτες.

«Αλήθεια; Γι' αυτό είμαι έτσι; Προχθές άργησα 2 ώρες να πάω στην πρόβα. Αλλά οι μουσικοί της ορχήστρας όχι μόνο ήταν εκεί και περίμεναν, αλλά δεν παραπονέθηκαν καθόλου».

• Και σας είχαν και μια έκπληξη, απ' ό,τι μάθαμε.

«Ναι, μου πήραν μία τούρτα κι έσβησα κεριά. Εγινα 59 ετών στη Θεσσαλονίκη. Μ' αρέσει που έφτασα σ' αυτή την ηλικία».

• Πώς πήγαν οι πρόβες;

«Είναι εξαιρετικοί οι μουσικοί της ορχήστρας. Τόσο παθιασμένοι, τόσο δοσμένοι σ' αυτό που κάνουν, ανοιχτόμυαλοι. Πολλές φορές, σε μεγάλες ορχήστρες, σε αντιμετωπίζουν λίγο απαξιωτικά. Σκέφτονται: "Τι θα μας πεις που δεν το έχουμε παίξει μέχρι τώρα;". Δεν μ' αρέσουν οι μουσικοί που δεν έχουν όραμα. Μ' εκνευρίζουν. Θεωρούν ότι έχουν φτάσει κάπου και μετά χαλαρώνουν και δεν προσπαθούν περισσότερο. Αυτός είναι και ο λόγος που αλλάζω συχνά τους μουσικούς μου».

• Για την ΚΟΘ και για ελληνική συμφωνική η συνεργασία σας είναι μια πρωτιά. Εσείς όμως συνεργάζεστε με συμφωνικές εδώ και χρόνια.

«Από τις αρχές του '90. Η συμφωνική έχει τη δυνατότητα να βγάλει το "φίλινγκ" της τζαζ. Μ' αρέσει να συνεργάζομαι με συμφωνικές ορχήστρες. Είναι σαν να ξαπλώνεις αναπαυτικά και να σ' αγκαλιάζει ένα θαυμάσιο σύννεφο ήχων και εικόνων που πλάθουν».

• Τζαζ και συμφωνική. Παντρεύονται εύκολα;

«Η παράδοση με την οποία μεγάλωσα μ' έκανε αυτό που είμαι. Ως τραγουδίστρια όμως, γιατί να συνεχίσω μόνο την παραδοσιακή τζαζ; Γιατί να μη δοκιμάσω κάτι καινούργιο; Θέλω να εκφραστώ όπως μπορώ. Είμαστε όλοι κομμάτια του σύμπαντος. Κάποιοι αγγίζουμε πολλούς, κάποιοι λιγότερους. Με τη μουσική αφήνω κάτι πίσω μου που μπορεί να βοηθήσει τον κόσμο. Και χαίρομαι γι' αυτό».

• Η τζαζ ως μουσικό είδος πόσο μπορεί να σπάσει τα ίδια της τα σύνορα και να προσφέρει απαντήσεις και συγκινήσεις στον άνθρωπο της δεύτερης χιλιετίας;

«Η τζαζ μπορεί να είναι τα πάντα. Μπορεί να δώσει μηνύματα. Μπορεί να δώσει οράματα. Μπορεί όμως να ελέγχεται από τα ΜΜΕ και να γίνεται δύσκολο για έναν καλλιτέχνη να εκφραστεί. Πρέπει να μάθεις να ελίσσεσαι για να κάνεις αυτό που θέλεις. Ξέρεις ότι υπάρχουν φεστιβάλ που ήθελα να εμφανιστώ, αλλά ό,τι κι αν έκανα, δεν με κάλεσαν ποτέ; Φαίνεται ότι δεν πληρώ τα κριτήρια κάποιων. Πρέπει όμως να είσαι πιστός σ' αυτό που είσαι και στο ταλέντο σου».

• Περιμένετε κι εσείς, όπως πολλοί συμπατριώτες σας αλλά και άνθρωποι σ' όλο τον κόσμο, ότι ίσως αλλάξει κάτι λόγω Μπαράκ Ομπάμα;

«Χάσαμε πολλά εδώ και χρόνια. Κυριάρχησε η πουριτανική υποκρισία. Δεν μάθαμε στα παιδιά μας να είναι ελεύθερα, να έχουν αξιοπρέπεια, πάθος, σεβασμό για τον άλλον, τον κόσμο, τη δημοκρατία, το περιβάλλον. Αφήσαμε να μας ελέγχουν πολιτικοί και θρησκεία. Δεν ξέρω τι θα καταφέρει να κάνει ο Ομπάμα. Είναι καλό που έχουμε έναν αφροαμερικανό πρόεδρο, αλλά έχει πολλά να αποδείξει. Πολύ περισσότερα απ' όσα ένας λευκός».

• Πιστεύετε ότι πρέπει να είναι πιο ενεργοί πολιτικά οι πολίτες;

«Πρέπει, γιατί αλλιώς θα δούμε να δυναμώνουν κι άλλο οι ακροδεξιοί. Θα δούμε κι άλλο φασισμό εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Είναι αυτό που θέλουν. Οταν επικρατούν φόβος, φτώχεια και απομόνωση, είναι ό,τι καλύτερο γι' αυτούς». *

• Του ΣΑΚΗ ΑΠΟΣΤΟΛΑΚΗ, Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 29 Μαΐου 2009

«Παίζω μουσική στους ρυθμούς της εσωτερικής μου δόνησης»

• ΣΥΝΑΥΛΙΑ. «Τα πάντα στο σύμπαν είναι μία σειρά δονήσεων», μας λέει απ’ το τηλέφωνο ο Ομάρ Φαρούκ Τεκμπιλέκ, ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Τούρκους μουσικούς. «Ποιος μπορεί να γνωρίζει το μυστικό της δόνησης; Κανένας. Ομως ένας μουσικός πάνω σε αυτή την ιδέα “παίζει” διαρκώς, δεν χρειάζεται να βρει ή να δώσει κάποια απάντηση αλλά απλώς να αφεθεί σε αυτό το αίσθημα μιας δόνησης εσωτερικής, που όμως βρίσκεται παντού». Θεωρούμενος και πρεσβευτής της ανατολίτικης μουσικής, κινούμενος κάπου ανάμεσα στα μουσικά ιδιώματα της World Music και του New Age, ο Τεκμπιλέκ έχει ένα μεγάλο και ιδιαίτερα πιστό κοινό. Οσοι λάτρεις της μουσικής του, λοιπόν, σπεύσατε αύριο, Σάββατο στο Μέγαρο Μουσικής: ο Tekbilek, μαζί με τη Νέα Συμφωνική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, υπό τη διεύθυνση του Καμπάνη Σαμαρά, θα παρουσιάσουν τη μουσική Sufi, πλαισιωμένοι όμως και από τους ιδιαίτερα δημοφιλείς στη χώρα μας Περιστρεφόμενους Δερβίσηδες.

• Πέρα, όμως, από το «μυστικό της συμπαντικής δόνησης», ο Τεκμπιλέκ, σαν καλός σπουδαστής της γιόγκα που είναι επίσης, μας λέει πόσο σημαντικό είναι το ζήτημα της αναπνοής. «Οι περισσότεροι έχουμε μια “ρηχή” αναπνοή», τονίζει. «Ουσιαστικά, δεν αναπνέουμε. Η βαθιά εισπνοή και εκπνοή, ο ρυθμός, η εσωτερική γαλήνη, μπορούν να σε οδηγήσουν σε μια πιο βαθιά επαφή με τον εαυτό σου. Επιπλέον, έχεις μια έντονη αίσθηση του θείου, της αγάπης του Θεού προς όλα τα πλάσματά του. Γεμίζεις με αγάπη». Ο Τεκμπιλέκ πήγαινε για ιμάμης μικρός, εντρύφησε στον σουφισμό αλλά τον κέρδισε η μουσική. «Δεν είμαι θρήσκος, αλλά έχω μια πολύ έντονη αίσθηση του ιερού. Βλέπετε, πιστεύω πολύ και στο σώμα, είναι ο ναός του Θεού κι εκεί κρύβεται το πνεύμα μας κρυμμένο. Ετσι, για μένα, η μουσική είναι μια μορφή προσευχής. Θυμάμαι, έπαιζα μπαγλαμά μόνος στο δωμάτιό μου, στην Ιστανμπούλ. Εκανε πολλή ζέστη και μπήκε ξαφνικά η μητέρα μου να μου πει να βγω έξω διότι θα έσκαγα. Ηταν σαν να ξύπνησα ξαφνικά, κι ούτε καταλάβαινα τίποτα από ζέστη. Η μουσική με είχε βυθίσει στον εαυτό μου και την ίδια στιγμή με έκανε να αισθάνομαι κοντά μου όλο τον κόσμο. Η μουσική είναι αγάπη».

• Καθοριστική ήταν για την καριέρα του Τεκμπιλέκ η γνωριμία του με τον Μπράιαν Κιν, με τον οποίο έχει ηχογραφήσει έξι δίσκους και η συνεργασία μαζί του τον έκανε γνωστό σε όλο τον κόσμο. Ο Τεκμπιλέκ έχει συνθέσει μουσική επένδυση για πολλές ταινίες και τηλεοπτικές σειρές κι έχει πραγματοποιήσει πολλές περιοδείες ανά τον κόσμο.

• Του Ηλια Mαγκλινη, Η Καθημερινή, 29/5/2009

Σε εγχείρηση αφαίρεση όγκου υποβλήθηκε ο τραγουδιστής των Depeche Mode

• Ο τραγουδιστής των Depeche Mode, Ντέιβιντ Γκάχαν, υπεβλήθη σε επιτυχή επέμβαση αφαίρεσης κακοήθους όγκου από την ουροδόχο κύστη, αποκάλυψε σήμερα το βρετανικό συγκρότημα, ανακοινώνοντας παράλληλα επανάληψη της παγκόσμιας περιοδείας του στις αρχές Ιουνίου. Οι Depeche Mode αναγκάστηκαν να ακυρώσουν μία σειρά από προγραμματισμένες συναυλίες τους, μεταξύ των οποίων και στην Ελλάδα, μετά την έκτακτη εισαγωγή του τραγουδιστή τους στο νοσοκομείο στις 12 Μαΐου. Το συγκρότημα ανακοίνωσε τότε ότι η εισαγωγή του οφειλόταν σε «επιπλοκές» που παρουσίασε λόγω γαστρεντερίτιδας.

• «Νέες ιατρικές εξετάσεις που έγιναν κατά τη νοσηλεία του αποκάλυψαν την παρουσία κακοήθους όγκου στην ουροδόχο κύστη, ο οποίος αφαιρέθηκε με επιτυχία», αναφέρει το συγκρότημα στην επίσημη ιστοσελίδα του. «Βάσει των οδηγιών των γιατρών, ο Ντέιβ πρέπει να αναπαυθεί ως τις 8 Ιουνίου, για να είναι εγγυημένη η πλήρης ανάρρωσή του», προσθέτει το συγκρότημα, το οποίο εκφράζει επίσης τη βαθειά του λύπη για την ακύρωση συναυλιών του και ευχαριστεί τους θαυμαστές του για την υποστήριξή τους. Λόγω του προβλήματος υγείας που παρουσίασε ο Γκάχαν ματαιώθηκαν επίσης συναυλίες του συγκροτήματος στην Τουρκία, τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, τη Σερβία και την Κροατία. Η περιοδεία τους που ξεκίνησε στις 10 Μαΐου με συναυλία στο Ισραήλ, θα συνεχιστεί από τις 8 Ιουνίου με συναυλία τους στη Λειψία της Γερμανίας, καταλήγει το συγκρότημα.

www.kathimerini.gr με πληροφορίες ΑΠΕ-ΜΠΕ

Το μεγάλο τού ροκ σχολείο. ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑC/DC ΠΟΥ ΑΠΟΨΕ ΠΑΙΖΟΥΝ ΣΤΑ ΜΕΡΗ ΜΑΣ

• Της Μαρίας Μαρκουλή. ΤΑ ΝΕΑ: Πέμπτη 28 Μαΐου 2009
  

• Στο ροκ υπάρχουν θρύλοι, υπάρχουν γκρουπ- θηρία, γκρουπ- απωθημένα, ρόκερ με όνειρα και αμετανόητοι μεσήλικοι που δεν λένε να κρεμάσουν κιθάρες (και μερικές φορές καλά κάνουν). Υπάρχουν ροκ γκρουπ σε εξέλιξη και ροκ συγκροτήματα κολλημένα. Υπάρχουν και οι ΑC/ DC- κάτι ανάμεσα σε όλα αυτά και πολύ μακριά από αυτά (τόσο μακριά όσο η Αυστραλία από εδώ). Και αυτό που ακολουθεί είναι ένα σχετικό λεξικό (λίγο από πριν την πρώτη τους σε ελληνικό έδαφος συναυλία).

ΑC/DC, δηλαδή; Τα αρχικά τα βρήκαν γραμμένα στο πίσω μέρος της ραπτομηχανής της αδελφής τoυ Μalcolm και του Αngus Υoung, της Μάργκαρετ (Αlternate Current/Direct Current). Τους φάνηκαν «δυναμικά» και τα κράτησαν για μια ζωή.

Σκωτία. Η πατρίδα. Ναι, το πιο διάσημο ροκ γκρουπ της Αυστραλίας είναι από τη Σκωτία. Εκεί γεννήθηκαν οι αδελφοί Γιανγκ. Στη Γλασκώβη.

Rock ΄n΄ Roll. Μπορεί αυτό που ακούς να είναι hard rock και heavy metal, αλλά εκείνοι αναφέρονται πάντα στο rock ΄n΄ roll τους. Αφού έτσι τους αρέσει, κανένα πρόβλημα.

Kόλαση. Και η λεωφόρος της. Τo Ηighway Τo Ηell βγήκε το 1979 και έσκισε. Τους άνοιξε τον δρόμο (και σε άλλες «κολάσεις» του ροκ, μερικές από αυτές πραγματική κόλαση). Άσχετο αυτό, αλλά την ίδια χρονιά έβγαινε και το London Calling των Clash. Glam Rock. Καλό το glam (είπαν), αλλά να το φέρουμε στα μέτρα μας (είχαν και τη ραπτομηχανή από προηγούμενα επεισόδια για μικρές επιδιορθώσεις).

Ύμνοι (του ροκ). Ιt΄s Α Long Way Τo Τhe Τop (Ιf Υou Wanna Rock ΄n΄ Roll), For Τhose Αbout Τo Rock (We Salute Υou), Dirty Deeds Done Dirt Cheap κ.ά.

Στίβεν Κινγκ. Το άλμπουμ τους Who Μade Who ήταν το σάουντρακ της ταινίας «Μaximum Οverdrive» του Στίβεν Κινγκ.

Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ. Είχε και αυτός
κομμάτι από την πίτα ΑC/DC. Τo Βig Gun ακουγόταν στην ταινία του «Last Αction Ηero».

Τομ Τζόουνς. Ο Chris Slade έπαιζε με τον Τομ (What΄s Νew Ρussycat) Τζόουνς. Ο Τομ από την πλευρά του δεν ανταπέδωσε με εμφάνιση στους AC/DC. Νωρίς είναι ακόμη.

Video games. Σαν να υπήρχαν πάντα εκεί, πριν ακόμη μπει το καλώδιο στην πρίζα, έκαναν το ντεμπούτο τους με το Rock Βand 2 και το κομμάτι τους Let Τhere Βe Rock.

Μαύρος Πάγος (το άλμπουμ). Το 15ο άλμπουμ και η πρώτη studio κυκλοφορία μετά το Stiff Upper Lip του 2000 (μεγαλύτερο διάστημα ανάμεσα σε άλμπουμ τους). Μέσα στην πρώτη εβδομάδα πούλησε 1.762.000 κομμάτια- και τους έφυγε το άγχος.

Μαύρος Πάγος (η περιοδεία). Με την Βlack Ιce World Τour γεμίζουν στάδια σε όλο τον κόσμο (και θα συνεχίσουν και την επόμενη χρονιά). Με αυτή και για πρώτη φορά στην Ελλάδα.

Τι-σερτ, κοκ, σάμαλι. Μπορεί να μην έχεις κανέναν δίσκο τους, δεν σημαίνει πως δεν έχεις και tshirts τους. Στο merchandise του ροκ είναι γίγαντες. Αμέσως μετά τη γλώσσα των Rolling Stones, πουλάει τρελά ο κεραυνός των ΑC/DC σε όλα τα σχέδια και τα μεγέθη. Το ροκ θέλει το σύνθημά του, το σύμβολό του, και καλή καρδιά.

200 εκατομμύρια άλμπουμ. Τόσα έχουν πουλήσει οι ΑC/DC-και συνεχίζουν.

Φιλμ νουάρ. Το Ρut Τhe Finger Οn Υou το εμπνεύστηκαν από μια παλιά ταινία του Τζέιμς Κάγκνεϊ. Τη φράση λέει ο Κάγκνεϊ κάποια στιγμή στον Μπόγκαρτ.

Τρόμος. Το βίντεο του Ηard Αs Α Rock το γύρισαν στα Βray Studios, όπου έχουν γίνει γυρίσματα για πολλές ταινίες τρόμου, αλλά δεν έχουν να βοθηθούν τίποτε.

Όνειρο. Το ζουν οι Έλληνες θαυμαστές των AC/DC. Και δεν το πιστεύουν. Θα αρχίσει η συναυλία απόψε και θα νομίζουν πως (ακόμη) τη φαντάζονται.

ΙΝFΟ

Οι ΑC/DC απόψε στο ΟΑΚΑ. Εισιτήρια: 60, 70, 90 ευρώ σε κερκίδες και 80 ευρώ στην αρένα.

Το ξέρατε αυτό;

● Τη σκηνή σχεδίασε ο Μαρκ Φίσερ (που έχει σχεδιάσει και για τους Ρink Floyd (Τhe Wall), Rolling Stones, U2, κ.ά.)

● Ένας διάδρομος θα αρχίζει από τη σκηνή και θα διασχίζει το μισό στάδιο. ● 30 φορτηγά μεταφέρουν τα υλικά για τη συναυλία.

● Οι πόρτες ανοίγουν στις 17.30.

● Η προσέγγιση στο στάδιο του ΟΑΚΑ, για τους πεζούς με εισιτήρια για τις κερκίδες και την αρένα, θα γίνεται από την πλευρά του Σταθμού Ειρήνης.

● Τα parking του Σταδίου θα παραμείνουν κλειστά, λόγω έκτακτων μέτρων ασφαλείας.

● Τη συναυλία ανοίγουν οι Ιρλανδοί Τhe Αnswer.

Δώστε την περιουσία του Τζέιμς Μπράουν σε ίδρυμα

• Τέλος στη διαμάχη δύο ετών για την περιουσία του Τζέιμς Μπράουν έβαλε Αμερικανός δικαστής.
  

• Σύμφωνα με την απόφασή του, το 50% της περιουσίας του θα δοθεί σε φιλανθρωπικό ίδρυμα, το ένα τέταρτο θα μοιραστούν η τελευταία γυναίκα του κι ο γιος τους και το άλλο 25% τα έξι ενήλικα παιδιά του από προηγούμενους γάμους. Η οικογένεια του βασιλιά της σόουλ ήταν σε εμπόλεμη κατάσταση με τη σύζυγό του Τόμι Ρέι Χάνι Μπράουν για τα περιουσιακά στοιχεία του αμέσως μετά τον θάνατό του- ανακοπή καρδιάςτο 2006. Ο δικαστής σημείωσε στην έκθεσή του πως ο διακανονισμός- οι όροι του δεν γνωστοποιήθηκαν- «είναι δίκαιος και λογικός».

• Αναφέρεται ρητά πως η Τόμι Ρέι Χάνι Μπράουν είναι η νόμιμη σύζυγός του και ότι ο γιος της είναι και παιδί του Τζέιμς Μπράουν, κάτι που είχε αμφισβητηθεί στο παρελθόν και γι΄ αυτό πέρσι αμερικανικό δικαστήριο είχε διατάξει να γίνει εξέταση DΝΑ. Με ανακούφιση δέχτηκε την απόφαση η χήρα τού Μπράουν, Τόμι Ρέι, σημειώνοντας: «Είμαστε ευγνώμονες στον δικαστή, ευελπιστώντας ότι ο εφιάλτης αυτός τελείωσε και θέλω να συνεισφέρω κι εγώ μαζί με τα μέλη του ιδρύματος και τα άλλα μέλη της οικογένειας του Τζέιμς για την προβολή του έργου του». [ΤΑ ΝΕΑ: Πέμπτη 28 Μαΐου 2009]

Σπρίνγκστιν: «Οι συναυλίες είναι ένα ταξίδι ζωής έως το τέλος»

• Ο ΣΠΡΙΝΓΚΣΤΙΝ ΚΑΛΕΙΤΑΙ ΝΑ «ΑΝΑΣΤΗΣΕΙ» ΤΟ ΓΚΛΑΣΤΟΝΜΠΕΡΙ

• Η Έμιλι Ίβις και ο πατέρας της, Μάικλ, που έχουν τη φάρμα (Σόμερσετ) και την ευθύνη του φεστιβάλ, είναι έτοιμοι να αντικρούσουν τις κατηγορίες πως φέτος γέμισαν με «μουσική των μπαμπάδων». «Το ξέρουμε ότι θα υπήρχαν αντιρρήσεις σε οτιδήποτε και αν κάναμε αλλά, αν πέρσι διδαχθήκαμε κάτι, αυτό είναι ότι πρέπει να ακολουθούμε το ένστικτό μας», λένε. «Το να έχεις τον Σπρίνγκστιν και τον Νιλ Γιανγκ σε ένα Σαββατοκύριακο, ήταν μια επιλογή που ξάφνιασε πολλούς. Όμως παρουσιάστηκε η ευκαιρία να έχουμε και τους δυο, και δεν θα μπορούσαμε να την αφήσουμε».

• Ο Μπρους πιστεύει πολύ σε αυτόν τον διάλογο που έχει με το κοινό του μέσα από τις συναυλίες. «Δεν μοιάζει με κανέναν άλλο διάλογο αυτός. Έχει σχέση με όλα όσα ο κόσμος σε κάνει να νιώθεις. Δημιουργείς μαζί του έναν χώρο», έλεγε στο «Rolling Stone». «Συμμετέχεις μαζί του σε κάτι φανταστικό, στη ζωή που ονειρεύεσαι να ζήσεις, τη χώρα που ονειρεύεσαι, το μέρος στο οποίο θέλεις να μεγαλώσεις τα παιδιά σου. Μoιράζεσαι με τον κόσμο τα πράγματα που σου δημιουργούν ευδαιμονία και εκείνα που σε σκοτεινιάζουν και θέλεις να τα πολεμήσεις. Δεν μπορώ να το κάνω μόνος μου, έχω ανάγκη το κοινό μου. Θα είναι ένα ταξίδι ζωής έως το τέλος». Ίσως γι΄ αυτό, τα λάιβ του «Αφεντικού» είναι σημείο αναφοράς για τις συναυλίες γενικότερα.

• Δυσαρεστημένοι από το φετινό line up είναι αυτοί που δεν βλέπουν νέα ονόματα ανάμεσα στους headliners. «Έχεις 100.000 ανθρώπους σε ένα χωράφι και πρέπει να βρεις τρόπους να μείνουν ευχαριστημένοι. Ο Μπρους Σπρίνγκστιν είναι ένας από τους λίγους καλλιτέχνες που έχουν τα προσόντα και μπορούν να το καταφέρουν αυτό», λέει η Έμιλι Ίβις.

• ΤΑ ΝΕΑ: Πέμπτη 28 Μαΐου 2009. Επιμέλεια: Μαρία Μαρκουλή