Ρόντνεϊ Μπίνγκενχαϊμερ: Το «Μαγικό Αυτί» της νέας ροκ σκηνής

• Ο Ρόντνεϊ Μπίνγκενχαϊμερ ανέδειξε σημαντικούς μουσικούς στο ιστορικό κλαμπ «Rodney’s English Disco» του Λος Aντζελες

Το Λος Αντζελες είναι η πόλη-σταθμός γι’ αυτούς που θέλουν να αφήσουν τον παλιό τους εαυτό πίσω και να δημιουργήσουν μια καινούρια, ίσως πιο εξιδανικευμένη ταυτότητα. Ο Ρόντνεϊ Μπίνγκενχαϊμερ, κυνηγώντας το εφηβικό του όνειρο, εγκατέλειψε τη μικρή και ασφαλή γειτονιά του στη βόρεια Καλιφόρνια για τις αχανείς λεωφόρους και τα εκτυφλωτικά φώτα της Πόλης των Αγγέλων. Η δεκαετία του ’60, ίσως η πιο γόνιμη περίοδος για τη ροκ μουσική, αποδείχθηκε και πρόσφορο έδαφος για τις καλλιτεχνικές του αναζητήσεις. Το ταλέντο του στις δημόσιες σχέσεις του έδωσε την ευκαιρία να εισβάλει δυναμικά στη μουσική σκηνή της πόλης ιδρύοντας το, ιστορικό πια, κλαμπ «Rodney’s English Disco».

Το κλαμπ έγινε γρήγορα το πιο γνωστό ροκ κλαμπ τou L.A. ενώ οι συναυλίες που οργάνωνε ο Ρόντνεϊ ανέδειξαν μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της ροκ όπως τον Ντέιβιντ Μπόουι (τον οποίον ο Ρόντνεϊ βοήθησε να υπογράψει συμβόλαιο με τη δισκογραφική εταιρεία RCA), τον Ιggy Pop με τους Stooges, τους Ramones.

Το κλαμπ είχε μόνιμους θαμώνες θρυλικές μορφές της αμερικανικής και της αγγλικής μουσικής όπως τον Ελβις, τους Rolling Stones, τους Sex Pistols και τους Led Zeppelin, οι οποίοι ήθελαν πάντα να ακούσουν τι καινούργια μουσική είχε φέρει ο Ρόντνεϊ ή αλλιώς το «Μαγικό Αυτί». Διότι τα άγνωστα συγκροτήματα που προωθούσε ο Ρόντνεϊ στο κλαμπ του γίνονταν οι σταρ του αύριο. Ετσι ο Ρόντνεϊ απέκτησε το παρατσούκλι «ο δήμαρχος της Sunset Boulevard», ένας χαρακτηρισμός που τον διαχώρισε οριστικά από τον ντροπαλό έφηβο που είχε φτάσει πριν από μία δεκαετία στην πόλη με ένα σακίδιο και ένα όνειρο.

Το τέλος της πανκ μουσικής και ο ερχομός της disco οδήγησε τον Ρόντνεϊ να κλείσει το κλαμπ, κάτι το οποίο απογοήτευσε τους θαυμαστές του (οι οποίοι πρέπει να ήταν πολλοί, αν λάβουμε υπόψη μας ότι ο Ρόμπερτ Πλαντ των Led Zeppelin δήλωσε ότι «ο Ρόντνεϊ έχει περισσότερες θαυμάστριες ακόμη και από εμένα!»). Εν τω μεταξύ, το 1976 ο Ρόντνεϊ είχε αρχίσει την καριέρα του ως ραδιοφωνικός παραγωγός στον πιο γνωστό σταθμό της πόλης, τον ΚROQ-FΜ, κάτι το οποίο θα συνέχιζε για 33 ακόμα χρόνια. Εκεί έπαιζε πάντα πρώτος κομμάτια από τα ανερχόμενα μουσικά σχήματα, αναδεικνύοντας μερικά από τα πιο μεγάλα ονόματα της ροκ, π.χ. Blondie, The Clash, Sonic Youth, Nirvana, Oasis, Coldplay και πολλούς άλλους.

Tο 2007, το Χόλιγουντ βράβευσε τον Ρόντνεϊ για την προσφορά του στη μουσική σκηνή της πόλης με ένα άστρο στο Hollywood Walk Of Fame. Αυτό ήταν ίσως μία «ανέλπιστη νίκη» γι’ αυτόν, αλλά για όλους τους μουσικούς που βοήθησε ήταν σίγουρα αναγκαία τιμή στον άνθρωπο που με μοναδική πυξίδα το πάθος του για τον ήχο της κιθάρας κατάφερε να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ της underground και της mainstream μουσικής σκηνής.

Πλέον όποιος έχει laptop μπορεί να βγάλει δίσκο!

• Ολοι μετακομίζουν στο L.A. με ένα όνειρο. Ποιο ήταν το δικό σας όταν φτάσατε εδώ ως έφηβος στα μέσα της δεκαετίας του ’60;

– Μα να γίνω ηθοποιός φυσικά! Ολοι όσοι έρχονται στο L.A. αυτό δεν ονειρεύονται; Ηθελα να κάνω ταινίες και να γίνω διάσημος όπως κάθε Αμερικανός έφηβος! Ετσι σηκώθηκα ένα πρωί, μάζεψα τα πράγματά μου, έκανα ωτοστόπ και ήρθα. Η πρώτη μου δουλειά ήταν στη σειρά στην οποία έπαιζαν οι Monkeys. Οι Μonkeys ήταν και η πρώτη μου επαφή με τον κόσμο της μουσικής. Το L.A. έμοιαζε παραμυθένιο και γεμάτο μυστήριο εκείνα τα πρώτα χρόνια…

• Αληθεύει ότι η πρώτη σας συγκατοίκηση ήταν με τη Cher;

– Ναι. Η Cher και ο Sonny Bono με κάλεσαν να μείνω μαζί τους. Κάναμε πολλή παρέα και μου φέρθηκαν σαν να ήμουν μέλος της οικογένειάς τους! Θαύμαζα πολύ την Cher και την ακολουθούσα παντού, ακόμα και στο στούντιο όταν έκανε τις ηχογραφήσεις της. Μαζί της άρχιζα να γνωρίζω πολλούς άλλους σημαντικούς εκπροσώπους της μουσικής σκηνής εκείνης της εποχής. Φαίνεται, πρέπει να ήμουν συμπαθητικός πιτσιρικάς γιατί άρχισαν να με καλούν στις περιοδείες τους!

• Μία από αυτές τις περιοδείες ήταν και αυτή με τους Beatles στο μουσικό φεστιβάλ «Rock Revival» του Τορόντο για μία από τις τελευταίες τους συναυλίες πριν χωρίσουν. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;

– Πολύ ενδιαφέρουσα. Ηταν και η Yoko Ono μαζί μας, αλλά όλοι την αντιπαθούσαν τότε. Εμένα μου άρεσε όμως η Γιόκο σαν χαρακτήρας και έτσι έγραψα ένα τραγούδι τότε βασισμένο στο «GiVe Peace A Chance» και το ονόμασα «GiVe Yoko A Chance»! Το ζευγάρι Τζον Λένον και Γιόκο ήταν πολύ διακριτικό και ήσυχο. Ο Πολ Μακάρτνεϊ ήταν σίγουρα ο πλακατζής της παρέας και έτσι όλοι ήθελαν να είναι κοντά του. Το φεστιβάλ αυτό ήταν από τις πιο ωραίες μουσικές εμπειρίες της ζωής μου γιατί έπαιζαν και οι Doors και ο Alice Cooper. Τότε κατάλαβα ότι ήθελα να ασχοληθώ ενεργά με τον κόσμο της μουσικής, αλλά δεν ήξερα ακριβώς ακόμα με ποιον τρόπο.

• Είχατε πει ότι ο Ντέιβιντ Μπόουι ήταν η αφορμή να ανοίξετε τη διάσημη για την εποχή «Rodney’s English Disco». Πώς συνέβη;

– Γνώρισα τον Μπόουι πριν γίνει γνωστός, κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψής μου στο Λονδίνο. Το glam rock είχε μόλις αρχίσει να γίνεται η καινούργια μουσική μόδα στην underground σκηνή του Λονδίνου και με συνεπήρε. Πήγα σε ένα club που λεγόταν «Cellar» το οποίο βρισκόταν κάτω από έναν σταθμό του μετρό. Εκείνη τη βραδιά άκουσα την πιο απίστευτη ροκ μουσική της ζωής μου. Στην Αμερική δεν υπήρχε κάτι τέτοιο και ο Μπόουι μου είπε: «Ρόντνεϊ γιατί δεν αρχίζεις εσύ τη σκηνή του glam rock στο L.A.;». Ακολούθησα τη συμβουλή του. Ο πρώτος καλεσμένος για να παίξει ζωντανά ήταν φυσικά ο Μπόουι ως Ziggy Stardust. Η επόμενη «μασκότ» του κλαμπ ήταν ο Ιγκι Ποπ, ο οποίος ήταν πολύ πιο ασύδοτος από τον Μπόουι. Περιφερόταν γυμνός, άρπαζε το μικρόφωνο από τον DJ για να τραγουδήσει τα κομμάτια του! Τελικά του είπα: «Φίλε μου, αντί να αρπάζεις το μικρόφωνο γιατί να μη βγεις μια νύχτα να τραγουδήσεις; Ετσι και έγινε, αλλά το σόου πήρε λίγο μακάβρια τροπή όταν άρχισε να κόβει το σώμα του επί σκηνής με ένα ξυραφάκι. Ακολούθησαν συναυλίες από τους New York Dolls, Ramones, Love…

• Ο Μπόουι στο ντοκιμαντέρ «Ο Δήμαρχος της Sunset Boulevard» που γυρίστηκε για τη ζωή σας, λέει ότι θα σας ευγνωμονεί αιώνια που τον συστήσατε στο αμερικανικό κοινό.

– Ημουν ο πρώτος που έπαιζε επίμονα τη μουσική του στο κλαμπ μου. Αυτός ερχόταν τακτικά και χόρευε μόνος του στην πίστα. Του άρεσε να μιμείται τον Ελβις για τους θαμώνες! Η αμερικανική ροκ σκηνή στη δεκαετία του ’70 ήταν αυτό που λέμε beer rock, για τους μαλλιάδες με μούσια, τατουάζ και πολύ βαριές κιθάρες. Σιχαίνομαι τα μούσια και τα τατουάζ. Ο Bowie ήταν ένας χλωμός, αδύνατος και ελαφρώς θηλυπρεπής νεαρός, αλλά η μουσική του ήταν τόσο ενδιαφέρουσα και πρωτοποριακή για την εποχή, που ο κόσμος ήθελε δεν ήθελε, τον πρόσεξε…

• Πώς έχει αλλάξει το Λος Αντζελες και η μουσική σκηνή εδώ τις τελευταίες 4 δεκαετίες; Διατηρεί ακόμα αυτό το αρχικό του μυστήριο;

– Το L.A. θα είναι για πάντα μια πόλη γεμάτη αντιφάσεις και μυστήριο. Κατ’ αρχήν οι περισσότεροι άνθρωποι εδώ δεν χρησιμοποιούν το αληθινό τους όνομα αλλά κάποιο καλλιτεχνικό ψευδώνυμο! Αυτό από μόνο του δεν σου προκαλεί ένα μυστήριο; (γέλιο) Η μεγαλύτερη αλλαγή που έχει υποστεί αυτή η πόλη πάντως κατά τη γνώμη μου, είναι η συνεχώς αυξανόμενη επιρροή που ασκούν τα ΜΜΕ στο καλλιτεχνικό στερέωμα. Υπάρχουν πλέον άτομα σε αυτή την πόλη που γίνονται διάσημα μόνο επειδή ασχολούνται μαζί τους τα μίντια. Οι παπαράτσι σε αυτή την πόλη είναι όχι μόνο χυδαίοι, αλλά έχουν τη δύναμη να φτιάξουν ή ακόμα και να καταστρέψουν καριέρες. Οσον αφορά τη μουσική σκηνή, υπάρχει πολύ μεγαλύτερη ποικιλία τώρα γιατί πλέον όποιος έχει laptop μπορεί να βγάλει δίσκο!

Πάθος για τη μουσική

• Γνωρίσατε και τον Ελβις εκείνα τα χρόνια;
  

– Ερχόταν στο κλαμπ μου και με κάλεσε να τον δω στο Λας Βέγκας σε μία από τις τελευταίες συναυλίες του. Και φυσικά πήγα.

• Γιατί έκλεισε το κλαμπ;

– Γιατί αφού πέρασε η μόδα του glam rock και της πανκ, ήρθε η ντίσκο. Και εγώ με τη μουσική ντίσκο δεν τα πάω καλά. Μου αρέσει η «καθαρή» ροκ, και τίποτα το ηλεκτρονικό.

• – Πώς συγκρίνετε την αγγλική ροκ με την αμερικανική;
  

– Η αγγλική ροκ είναι καλύτερη! (παύση)… Είναι πιο ατμοσφαιρική, πιο μελωδική, πιο σκοτεινή…

• Η ραδιοφωνική σας εκπομπή και το club ήταν από τα πρώτα στη δυτική ακτή που άρχιζαν να παίζουν πανκ μουσική, έτσι;

– Ναι. Η πανκ θεωρούνταν ακόμα πολύ underground εκείνη την εποχή. Κανείς δεν την έπαιζε στο ραδιόφωνο και κανείς δεν την έπαιρνε σοβαρά ακόμα. Κανείς επίσης δεν πίστευε ότι θα μπορούσε να βγάλει λεφτά κάνοντας ένα δίσκο πανκ.

• Είχατε μια ιδιαίτερη αδυναμία στα γυναικεία ροκ συγκροτήματα και βοηθήσατε πολλά γνωστά γυναικεία σχήματα στο να υπογράψουν με δισκογραφικές εταιρείες και να αρχίσουν τις καριέρες τους. Πείτε μας για μερικά από αυτά.

– Ναι, όντως έχω μία ιδιαίτερη αδυναμία στις γυναίκες ροκ σταρ! Το πρώτο συγκρότημα στο οποίο πίστεψα πολύ ήταν οι Runaways, το συγκρότημα της Joan Jett. Τις βοήθησα να βρουν την μπασίστριά τους και τις σύστησα στον μάνατζέρ τους. Μετά ήρθαν οι Go Gos, οι Blondie, οι Bangles, τις οποίες ήμουν ο πρώτος που έπαιξα στο ραδιόφωνο και τις βοήθησα να έρθουν σε επαφή με δισκογραφικές εταιρείες και με παραγωγούς

• Γνωρίζω ότι έχετε επισκεφθεί την Ελλάδα. Τι εντυπώσεις σας έχουν μείνει;
  

– Εχουν περάσει 10 χρόνια από τότε που ήμουν εκεί, αλλά με μάγεψε η ομορφιά των γυναικών, τα χρώματα των νησιών και ο πελεκάνος της Μυκόνου!

• Σε μία πόλη σαν το Λος Αντζελες, όπου ευδοκιμεί ο υπέρμετρος ανταγωνισμός και η ιδιοτέλεια, εσείς πάντα δίνατε την ευκαιρία σε νέους καλλιτέχνες και προωθούσατε καθετί το πρωτοποριακό. Ποιο ήταν το βασικό κίνητρο πίσω απ’ όλα αυτά;

– Μα το πάθος μου για τη μουσική φυσικά. Και ας μην ξεχνάμε ότι όταν πρωτοέφτασα και εγώ σε αυτή την πόλη μου δόθηκαν και εμένα ευκαιρίες και με βοήθησαν αξιόλογοι άνθρωποι και αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

• Πολλοί σας παρομοιάζουν με τον Αντυ Γουόρχολ. Τελικά υπάρχει λόγος γι’ αυτό τον παραλληλισμό;

– Το μοναδικό κοινό ανάμεσα σε εμένα και τον Αντυ είναι ότι είμαστε και οι δύο φαινομενικά πολύ ντροπαλοί.

• Ανταπόκριση από το Λος Αντζελες της Ελενας Χαρμπίλα, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 17/5/2009