Εκστατικές ερμηνείες από τη Μάττιλα

• Απαράμιλλης πληρότητας ερμηνεία των διάσημων «Τεσσάρων τελευταίων τραγουδιών» του Ρίχαρντ Στράους έδωσε στις 24 Απριλίου στην Αίθουσα Φίλων της Μουσικής η Φινλανδή υψίφωνος Καρίτα Μάττιλα. Ηταν πραγματική απόλαυση να ακούει κανείς αυτή τη μουσική να αποδίδεται από μία φωνή με πάθος και αισθησιασμό, μία φωνή χυμώδη, γεμάτη στη μεσαία περιοχή, ελεύθερη στα ψηλά και μεστή στις χαμηλές νότες, ένα όργανο πολυτελές που παλλόταν μαζί με τον ήχο της μεγάλης συμφωνικής ορχήστρας και δέσποζε πάνω από αυτόν χωρίς πίεση, χωρίς προσπάθεια, χωρίς κόπο.

• Και ήταν δείγμα ολοκληρωμένης καλλιτέχνιδος ότι όλα αυτά έμοιαζαν αυτονόητα, ότι δεν πρόσεχε κανείς πόσο ομοιογενής παρέμενε η φωνή σε όλες τις θέσεις, πόσο ακριβής ήταν ο έλεγχος της αναπνοής, ώστε τα εκτενή μελωδικά τόξα της μουσικής του Στράους να αρχίζουν και να καταλήγουν ομαλά, δίχως ξέφτια ή λειψές ανάσες.
• Χωρίς δισταγμό μιλά κανείς για μουσική ευφυΐα που στηρίζεται στην έμφυτη μουσικότητα και τη μελέτη. Βασίζεται εξίσου στην αντίληψη του κειμένου, όχι μονάχα του περιεχομένου των λόγων, αλλά εξίσου στην αισθητική της ποίησης και της εποχής.

Βιωμένη ερμηνεία

• Ακούγοντας το χρυσάφι που εξέπεμπε η Μάττιλα, δεν μπορούσε να μη σκέφτεται κανείς ότι η ερμηνεία της απείχε κόσμους ολόκληρους από πολυδιαφημισμένες άυλες, αιθέριες και συχνά άκρως ναρκισσευόμενες δισκογραφικές αναγνώσεις όπως αυτές της Ελίζαμπετ Σβάρτσκοπφ, με τις οποίες ταΐστηκαν επιμελώς γενιές και γενιές ειδικά στη χώρα μας. Μιας χώρας που επί μακρόν παρέμεινε αποκομμένη από την ενεργό μουσική ζωή, αυτήν που εκτυλίσσεται με τακτικό και υγιή τρόπο σε αίθουσες συναυλιών και προϋποθέτει το ειλικρινές ενδιαφέρον μιας αστικής τάξης, η οποία θεωρεί την κλασική μουσική κτήμα και περιουσία της.

Ατυχής ορχήστρα

• Ηταν η παχύρρευστη φωνή της Κίρστεν Φλάγκσταντ κι όχι αυτή κάποιου ανάλαφρου αηδονιού, εκείνη που πρωτοτραγούδησε τα συγκεκριμένα τραγούδια. Κι αν το 1950 στο Λονδίνο η Φλάγκσταντ δεν βρισκόταν πια στην απόλυτη ακμή της, σήμερα η Μάττιλα διαθέτει το ιδανικό όργανο, καθώς η φωνή έχει όγκο και δύναμη που άνετα περνά τον μεγάλο ορχηστρικό ήχο, αλλά ταυτόχρονα μειώνεται αποτελεσματικά όταν και όπου είναι απαραίτητο. Επιπλέον, χάρη στη μακρόχρονη εμπειρία της με τα συγκεκριμένα τραγούδια αλλά και γενικότερα με τη μουσική γλώσσα του Ρίχαρντ Στράους, έδωσε αψεγάδιαστες, βαθιά βιωμένες ερμηνείες.

• Ατυχώς, τη Φινλανδή υψίφωνο πλαισίωσε η Συμφωνική Ορχήστρα της Βρετανικής Ραδιοφωνίας που παρά τον πολυτελή της ήχο οδηγήθηκε από τον Γίρζι Μπελοχλάβεκ αντίθετα προς όλες τις βασικές επιλογές της τραγουδίστριας, τόσο σε ό,τι αφορούσε τις ταχύτητες, όσο και τη δυναμική, περιορίζοντας συχνά την απόλαυση.

• Του Νικου A. Δοντα, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 17/5/2009