- Ο Μάριος Φραγκούλης ομολογεί ότι το απόλυτο όνειρό του είναι ο Οθέλλος
Διαβάζεις το βιογραφικό του και εντυπωσιάζεσαι. Σπούδασε ηθοποιία στο Guildhall School of Music and Drama, έκανε μαθήματα φωνητικής με τον τενόρο Carlo Bergonzi, εν συνεχεία με τον Alfredo Kraus, σπούδασε όπερα στο Juilliard School, κέρδισε τις υποτροφίες «Μαρία Κάλλας» και «Αλέξανδρος Ωνάσης», διακρίθηκε στον διαγωνισμό «Λουτσιάνο Παβαρότι»... Από μικρός ο Μάριος Φραγκούλης ήθελε να καταπιάνεται με πολλά. Γι' αυτό και μπορεί να κινείται με άνεση από τα μιούζικαλ στον κινηματογράφο και από την Επίδαυρο στις άριες. Το νέο του στοίχημα είναι το έργο του Μάνου Χατζιδάκι και οι συναυλίες που θα κάνει με γνωστά τραγούδια, αλλά και ανέκδοτο υλικό, το καλοκαίρι σε όλη την Ελλάδα. Η αρχή θα γίνει τον Ιούνιο (24 και 25) με δύο εμφανίσεις στο θέατρο Λυκαβηττού, όπου θα τον συνοδεύει το μουσικό σύνολο «Μ. Χατζιδάκις». Στο μεταξύ, κυκλοφόρησε και το δεύτερο cd από τις παραστάσεις του στο Αθηνών Αρένα, όπου είχε καλεσμένους τους: Lucio Dala, Justin Hayward, Lara Fabian, Madeleine Peyroux, Alessandro Safina, Steve Balsamo κ.ά., ενώ ετοιμάζεται για ένα δίσκο που θα κυκλοφορήσει στο εξωτερικό. Το ύφος του; «Classical crossover, το είδος που τραγουδάω χρόνια», μας εξηγεί.
- Τα ντουέτα είναι ένας από τους τρόπους που επινόησε η σύγχρονη δισκογραφία προκειμένου να αντιμετωπίσει την έλλειψη ρεπερτορίου και τις μικρές πωλήσεις. Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, μπορούν κάποια ντουέτα να ξεχωρίσουν;
- Σε σχέση με μένα και το καλλιτεχνικό μέρος της δουλειάς μου, η δισκογραφία δεν επινόησε ποτέ τίποτα. Ούτε τι θα επιλέξω ως ρεπερτόριο ούτε τι θα κάνω.
Εκπληξη ο Ξαρχάκος
- Η δισκογραφία έχει σκαρφιστεί διάφορους μηχανισμούς πριν ακόμη γεννηθείτε. Από τους καλλιτέχνες που εδώ και χρόνια κάνουν συμπράξεις μπορεί να προκύψει κάτι ξεχωριστό;
- Οταν κρατάς τον πήχυ ψηλά και συνεργάζεσαι με τους καλύτερους, ανάλογο θα είναι και το αποτέλεσμα. Είμαι περήφανος γι' αυτές τις δύο παραγωγές. Η Lara Fabian, για παράδειγμα, έχει από τις πιο όμορφες φωνές που άκουσα στη ζωή μου. Αυτό που με εντυπωσίασε είναι ο τρόπος που προσέγγισε και τραγούδησε το «Αll alone am I». Ιδιαίτερη ερμηνεία με τρομερή ισορροπία ανάμεσα στην τεχνική και το συναίσθημα, παρ' ότι δεν γνώριζε το κομμάτι. Να, λοιπόν, μια διαφορά. Αλλη έκπληξη ήταν ο Σταύρος Ξαρχάκος. Με αυτόν τον πλούτο στην ελληνική μελωδία (από ρεμπέτικο μέχρι έντεχνο) δεν θα περίμενε κανείς να γράψει ξαφνικά και τόσο επιτυχημένα μια ναπολιτάνικη καντσονέτα.
- Πάντως, το μεγαλύτερο μέρος του υλικού είναι παλιό. Γιατί δεν βγάζετε καινούργια τραγούδια;
- Ο «Κήπος των ευχών» ήταν δίσκος με καινούργια τραγούδια. Παραδέχομαι, βέβαια, ότι πράγματι, υπάρχει ένα θέμα με το νέο υλικό. Στον χώρο προσπαθούν πολλοί να επιβιώσουν. Υπάρχουν όμως και νέοι δημιουργοί που δεν τους έχουμε ανακαλύψει ακόμη. Η έμπνευση, βέβαια, δεν είναι μεγάλη και πρωτότυπη όπως τα χρόνια του Νίκου Γκάτσου, αργότερα της Λίνας Νικολακοπούλου, του Παρασκευά Καρασούλου ή της Ρεβέκκας Ρούση που ακολούθησαν. Υπάρχουν δημιουργοί που νιώθουν μιαν απέχθεια με ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Οπως τη Γιουροβίζιον. Σε μια δύσκολη εποχή, η χώρα μας σκορπάει εκατομμύρια από τα δικά μας χρήματα για να στηρίζει ένα χαζοτράγουδο. Οχι πως έχω πρόβλημα με τον Ρουβά. Ο Σάκης είναι ένα λαμπερό παιδί, καταπληκτικό σε αυτό που κάνει.
- Σε τι έχετε πρόβλημα;
- Υπάρχουν παιδιά που χάνουν το θάρρος τους με όσα βλέπουν. Ικανοί δημιουργοί που δεν έχουν διέξοδο και πρόσβαση.
- Τι γνώμη έχετε για τις μείξεις των ειδών στη μουσική; Η αρχική έκπληξη έγινε πια μέρος της αγοράς.
- Ενας ικανός τραγουδιστής είναι καταδικασμένος να τραγουδάει καλά τραγούδια. Αν δεν υπάρχει νέο καλό υλικό, μοιραία οδηγούμαστε στις παλιές καλές στιγμές. Ενας καλός νέος τραγουδιστής της όπερας δεν μπορεί να μην τραγουδήσει Τόσκα ή Μποέμ. Δεν γίνεται. Δεν υπάρχουν νέοι Πουτσίνι, Βέρντι ή Μότσαρτ. Οι εποχές από την άλλη είναι δύσκολες κι όλοι θέλουν το αποτέλεσμα εξπρές. Δεν κάθονται να στρωθούν να δουλέψουν.
Νταλάρας και Επίδαυρος
- Παρακολουθώντας κανείς το βιογραφικό σας, βλέπει πολλά και διαφορετικά πράγματα. Αυτό χαρακτηρίζει και τις επιλογές σας. Από κλασικό ρεπερτόριο και συνεργασία με τον Γ. Νταλάρα μέχρι αρχαία τραγωδία στην Επίδαυρο. Τι είναι τελικά πιο κοντά σε σας;
- Περιέχω ό,τι κάνω. Ξεκίνησα να γίνω ηθοποιός στα 16 μου, δεν ήθελα να ασχοληθώ με το κλασικό τραγούδι, ύστερα ανακάλυψα πως έχει τέτοια χροιά η φωνή μου, πήρα την υποτροφία «Μαρία Κάλλας», έκανα σπουδές στην Ιταλία με τον Carlo Bergonzi και τον Alfredo Kraus, τραγούδησα με μεγάλα ονόματα, αλλά αυτά είναι για ένα περιορισμένο κοινό. Στο ξεκίνημά μου τα πράγματα ήταν πιο περιορισμένα. Τα τελευταία χρόνια, γίνονται προσπάθειες στήριξης νέων παιδιών, όπως συμβαίνει στη Μετροπόλιταν Oπερα ή στη Γερμανία. Αν ήμουν τώρα 22 χρόνων, θα έβλεπα τα πράγματα αλλιώς. Σίγουρα δεν θα ήμουν στον χώρο όπου βρίσκομαι αυτή τη στιγμή. Θα πήγαινα κατ' ευθείαν στο κλασικό.
- Αυτός είναι ο μοναδικός λόγος;
- Βαριέμαι εύκολα. Θέλω να ασχολούμαι με πολλά, να μαθαίνω, να αγωνιώ. Δεν μπορώ να κάνω το ίδιο πράγμα όλη μου τη ζωή.
Ποιος θα πληρώσει τους λογαριασμούς, ο Πουτσίνι ή ο Βέρντι;
- Αν ήσαστε άσχημος και χοντρός, αυτοί που σας αμφισβητούν θα σας έπαιρναν περισσότερο στα σοβαρά;
- Είναι δίκοπο μαχαίρι. Σε βλέπoυν κάποιοι νέο και ωραίο και θεωρούν ότι δεν είσαι ικανός για ένα πιο κλασικό ρεπερτόριο. Βέβαια, η αντίληψη ότι ο λυρικός καλλιτέχνης πρέπει να είναι χοντρός και άσχημος, δεν ισχύει πια. Και εμείς πρέπει να σταματήσουμε να βλέπουμε μόνο τις αράχνες του παρελθόντος στην όπερα. Αλλωστε, πολλοί εκπρόσωποί της φλερτάρουν με το λάιφ στάιλ. Πριν από χρόνια, δεν θα περνούσε από το μυαλό ενός λυρικού τραγουδιστή να ασχοληθεί με άλλο είδος εκτός από το κλασικό τραγούδι. Τώρα η ανάγκη επικοινωνίας και έκφρασης με το κοινό έχει αλλάξει Ο καλλιτέχνης για να επιβιώσει πρέπει να είναι ευέλικτος. Για μένα, το κλάσικαλ κροσόβερ είναι στάση σημαντική. Μένω σ' αυτό το είδος γιατί μπορώ να το κάνω πολύ καλά. Ωστόσο, δεν έχω σταματήσει τις κλασικές σπουδές μου. Υπάρχει όμως και ο παράγοντας ζωή. Ζω τη ζωή μου. Κι έχω και ανάγκες. Ποιος θα πληρώσει τους λογαριασμούς, ο Πουτσίνι ή ο Βέρντι;
«Η Λυρική ποτέ δεν μου έκανε πρόταση»
- Πολλοί καλλιτέχνες κάνουν καριέρα στην όπερα και στο περιθώριο crossover. Εσείς τέτοια καριέρα -παρ' ότι έχετε καλές σπουδές- δεν κάνατε. Γιατί;
- Θα μπορούσα. Εχω το μέγεθος της φωνής, αλλά και τις προτάσεις. Ομως συχνά κινούμαι με όσα προσφέρει η στιγμή. Δεν βάζω πλάνο ότι τα επόμενα δύο χρόνια θα παίξω σε μια μικρή όπερα της Γερμανίας για να αποκτήσω την εμπειρία της σκηνής. Αυτός ο χώρος θέλει απόλυτη αφοσίωση για να επιβιώσεις στο είδος που εκπροσωπείς. Aλλά είναι δύσκολο να μην κάνεις κάτι άλλο από το να εργάζεσαι σαν καλόγερος στην όπερα.
- Προφανώς δεν είχατε το πείσμα να τα αφήσετε όλα για να γίνετε ένα από τα πρώτα ονόματα της όπερας. Ακόμη και στη Λυρική Σκηνή.
- Ποτέ δεν μου έγινε πρόταση από τη Λυρική Σκηνή. Μόνο για τους «Απάχηδες των Αθηνών» και τον «Βαφτιστικό». Οταν ήμουν έτοιμος να τραγουδήσω Αλφρέντο στην «Τραβιάτα» και το είχα δηλώσει και μάλιστα σπούδαζα με τον Αλφρέντο Κράους που είχε παίζει με τη Μαρία Κάλλας το 1958 στη διάσημη «Τραβιάτα» της Λισσαβώνας, δεν μου είπε κανείς τίποτα.
- Γιατί;
- Δεν με πήραν ποτέ στα σοβαρά. Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι δεν έκανα ποτέ τα μαθήματα με τον Alfredo Kras ή ότι δεν πήρα ποτέ την υποτροφία «Μαρία Κάλλας». Εχω όλα τα μαθήματα γραμμένα σε κασέτες. Κι εκείνα με τον Bergonzi. Αλλά δεν θα μπω στη λογική να αποδείξω τι έχω κάνει. Απογοητεύθηκα με την ξενομανία κάποιων στην Ελλάδα. Λένε πολυτεχνίτης, άρα ερημοσπίτης. Τραγουδάει με τη Λάρα Φαμπιάν, άρα δεν μπορεί να παίξει «Τραβιάτα». Εγώ όμως τους κλασικούς ρόλους συνεχίζω να τους μελετάω. Η όπερα της Μόσχας μου δίνει ευκαιρία να παίξω κάποιους απ' αυτούς και στην πατρίδα μου, δεν μπορώ να είμαι στον χώρο όπου θα έπρεπε να βρίσκομαι.
Γέφυρα το κροσόβερ
- Πολλοί λένε ότι το κοινό στο οποίο απευθύνεται το κροσόβερ δεν αντέχει την όπερα, αλλά θέλει κάτι «ανώτερο». Παρακολουθεί το είδος περισσότερο για κοσμικούς παρά για μουσικούς λόγους. Πώς αισθάνεστε όταν απευθύνεστε σ' αυτούς και όχι στο μυημένο ακροατήριο;
- Δεν είναι ακριβώς έτσι. Το κροσόβερ είναι στην ουσία μια γέφυρα μεταξύ του κλασικού καλλιτέχνη κι ενός ευρύτερου κοινού. Αυτών που δεν είναι τόσο εξοικειωμένοι. Δεν υποστηρίζω ότι είμαι μεγάλος τενόρος ή ο μοναδικός. Προς Θεού. Προσπαθώ να τραγουδάω καλή μουσική. Αισθάνομαι ώριμος φωνητικά και μπορώ να κάνω πράγματα. Γιατί να μην είμαστε ανοιχτοί;
- Αν σας καλούσαν να τραγουδήσετε σε ένα λυρικό θέατρο του εξωτερικού, ποια όπερα θα θέλατε να πείτε;
- Υπάρχουν πολλοί ρόλοι που πάνε στο ηχόχρωμα της φωνής μου. Οπως ο Ροντόλφο στην «Μποέμ», που θα ήταν για μένα όνειρο. Θα ήθελα, επίσης, να τραγουδήσω «Αντρέα Σενιέ» ή Αλφρέντο στην «Τραβιάτα», Μάριο Καβαραντόσι στην «Τόσκα». Εχω μια γεμάτη λύρικο - σπίντο φωνή, που τείνει να πάει προς το δραματικό ρεπερτόριο. Οχι ακόμη, βέβαια, γιατί είμαι πολύ νέος. Ομολογώ, πάντως, ότι το απόλυτο όνειρό μου είναι ο «Οθέλλος». Είναι ό,τι καλύτερο έχει γράψει ο Βέρντι.
- Συνέντευξη στη Γιωτα Συκκα, Η Καθημερινή, 24/5/2009
No comments:
Post a Comment