Αν δεν ήταν... άσχημη;

• Ολοι ενθουσιάστηκαν. Να που η μουσική βιομηχανία δεν επιβραβεύει μόνο τα τοπ μόντελ. Οταν εμφανίζεται ένα πραγματικό ταλέντο μπορεί και «υποκλίνεται» μπροστά του. Ομως το ενδιαφέρον για τη 47χρονη παρθένα από τη Σκωτία μόλις την άκουσαν να τραγουδάει το «I dreamed a dream» μπροστά στο κοινό του «Βρετανία, έχεις ταλέντο», οφείλεται στην έκπληξη: όχι ότι η άσχημη τραγουδάει ωραία όσο ότι αυτή που τραγουδάει ωραία είναι άσχημη.

• Σε μια εποχή πλαστικού τραγουδιού και πλαστικής δημόσιας επικαιρότητας, έχουμε ξεχάσει ότι αυτοί που έγραψαν ορισμένες από τις μεγαλύτερες επιτυχίες, ήταν συνηθισμένοι άνθρωποι. Η εποχή που δύσκολα χωράει πια φαλακρούς γέρους σαν τον Μάρκο Βαμβακάρη και τον Βαν Μόρισον και χοντρές τραγουδίστριες σαν την Μαρίκα Νίνου και τη Μονσερά Καμπαγιέ αντιμετώπισε τη στρουμπουλή Σούζαν Μπόιλ σαν θέαμα.

• Με το που τελείωσε η ερμηνεία της μπροστά στο αδηφάγο κοινό, άρχισε η στρατηγική για την εκμετάλλευσή της. Ο Λάρι Κινγκ της πήρε συνέντευξη, πάνω από 70.000.000 χτυπήματα είχαν τα βίντεό της στο Youtube, ξεκίνησαν οι αδιακρισίες για τη «στρουμπουλή χωριάτισσα» όπως τη λένε. Ηταν όντως μια μοναχική γυναίκα που δεν φιλήθηκε ποτέ από αγόρι; Κι αν ναι, τότε το φιλί που της έδωσε ένας παρουσιαστής σε άλλο ριάλιτι, γελοιοποιώντας την, τι ήταν;

• Να γιατί είναι ύποπτο ότι τάχα υποκλιθήκαμε στη φωνή της. Η αλήθεια είναι πως αντιδράσαμε στο καθημερινό με υπερβολή. Επειδή το λάιφ στάιλ είναι τόσο μέσα μας κι εμείς τόσο μέσα του, ξεχάσαμε ότι οι τέχνες γεννιούνται από κανονικούς ανθρώπους. Κολακευτήκαμε που εκείνη είναι τόσο άσχημη. Ελεημοσύνη και αυταρέσκεια μαζί.

• Κανείς δεν μίλησε για την ερμηνεία αυτής της γυναίκας. Ολοι αναλώθηκαν στην περιγραφή της ασχήμιας. Κι όταν άρχισε κάπως να μεταμορφώνεται με τη βοήθεια στυλίστα, αντιδράσαμε. Αγόρασε ρούχα σε πιο μοντέρνο στυλ από αυτό που είχε, βγήκε από το σπίτι της με εμπριμέ φόρεμα και τζάκετ από PVC, άλλαξε κάπως τα μαλλιά της. Ομως, επιτρέπεται ο Κουασιμόδος να αλλάξει; Με ποιο δικαίωμα η Σούζαν Μπόιλ χαλάει τη διασκέδασή μας;

• Tης Γιωτας Συκκα, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 5/5/2009