Εξοχος Χάρντινγκ, αέρινος Λανγκ Λανγκ

• Του Νικου Α. Δοντα, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 31/5/2009
  

Εξι μήνες μετά την προηγούμενη εμφάνισή του στην Αίθουσα Φίλων της Μουσικής, ο Ντάνιελ Χάρντινγκ επέστρεψε με διαφορετική ορχήστρα, αλλά με το ίδιο έργο! Στις 30 Οκτωβρίου 2008 απέδωσε τη Συμφωνία αρ. 2 του Μπραμς με την Ορχήστρα Δωματίου Μάλερ και στις 12 Μαΐου ερμήνευσε το ίδιος έργο επί κεφαλής της Βασιλικής Ορχήστρας Κοντσέρτχεμπαου του Αμστερνταμ. Οι σταθερές επαναλήψεις ρεπερτορίου στο πρόγραμμα του Μεγάρου εκπλήσσουν πλέον με την αδιαφορία σχεδιασμού σε μια χώρα τόσο περιορισμένων ευκαιριών όπως η Ελλάδα.

• Λυρισμός - μεγαλοπρέπεια

Είναι μάλλον αδύνατο να ανακαλέσει κανείς ακουστική μνήμη. Αυτό που καταγράφεται από ένα μουσικό γεγονός είναι η αίσθηση και η εντύπωση που προκαλεί. Με βάση, λοιπόν, τις προ εξαμήνου σημειώσεις και την ανάμνηση της αίσθησης, τον Οκτώβριο, ο Χάρντινγκ είχε δώσει μία σφριγηλή, θεατρική ανάγνωση της δεύτερης του Μπραμς, αντάξια της νεανικής ορχήστρας που διηύθυνε. Αυτή τη φορά, καθοδηγώντας μία από τις κορυφαίες ορχήστρες παγκοσμίως, είχε την ευχέρεια μιας προσέγγισης διεξοδικά επεξεργασμένης σε όλα τα επίπεδα: την ανάδειξη της ενορχήστρωσης, τη διαμόρφωση των φράσεων, τις αποχρώσεις, τη δυναμική. Οι κάθε είδους μεταβάσεις ανάμεσα στις διαθέσεις της μουσικής ήσαν πιο ομαλές, οι αιχμές αμβλυμμένες. Στο πρώτο μέρος, η αμεσότητα και η ζωντάνια έδωσαν τη θέση τους στον λυρισμό, ενώ ο γιορταστικός τόνος του τελευταίου μέρους απέκτησε πρόσθετη μεγαλοπρέπεια, λόγω του πολυτελούς ήχου της ορχήστρας. Συνολικά, η ερμηνεία δεν διέθετε τον ενθουσιασμό της προηγούμενης, ήταν όμως επεξεργασμένη σε μεγαλύτερη λεπτομέρεια και συνεπώς πιο ισορροπημένη.

• Σύγχρονη αισθητική

Στο πρώτο μέρος της βραδιάς, ο 27χρονος Kινέζος πιανίστας Λανγκ Λανγκ απέδωσε το Κοντσέρτο για πιάνο αρ. 2 του Σοπέν, επιβεβαιώνοντας τη φήμη του. Από την αρχή έγινε σαφές ότι πιανίστας και αρχιμουσικός είχαν συμφωνήσει σε βασικά σημεία της ερμηνείας, έτσι ώστε η ορχήστρα να μην υποβιβάζεται σε ρόλο απλής συνοδείας, αλλά να συνομιλεί διαρκώς και να στηρίζει αποφασιστικά τις επιλογές του πιανίστα. Ονειρικό, αλλά άριστα δομημένο ήταν το αργό δεύτερο μέρος του έργου, καθώς τα χαρακτηριστικά αέρινα φευγαλέα διανθίσματα οργανώνονταν σε εκφραστικές ενότητες μεγάλης ευελιξίας. Το αποτέλεσμα ήταν η απόδοση της νοσταλγίας μέσα από ευχάριστα σύγχρονη αισθητική δίχως μανιερισμούς, χωρίς να στερείται η μουσική από την ποίησή της.

Η ερμηνεία των Λανγκ Λανγκ και Χάρντινγκ κορυφώθηκε στο τρίτο μέρος. Σφιχτές υποενότητες που ορίζονταν με αιχμηρό τρόπο από πιανίστα και ορχήστρα, όχι μόνον δεν τεμάχιζαν τις ρευστές μελωδικές φράσεις, αλλά χάριζαν σε αυτές πρόσθετη ορμή. Η μουσική έσφυζε από ζωή και παλμό, οδηγώντας το Κοντσέρτο στη λαμπρή κατάληξή του.