- Χωρίς την άδειά του [ελπίζω ότι δεν θα με μαλώσει...], αλλά επειδή μου άρεσε η κριτική παρουσίαση των Vodka Juniors, από τον Στέφανο Κουτσούκο, αναδημοσιεύω το εξαιρετικό κείμενό του:
Ελληνικά1. Sailing On, 2. Whiskey And The Rain, 3. Blessed To Be Cursed, 4. Break The Silence, 5. Dreaming And Dreaming, 6. Endless Roads, 7. Music's All I Got, 8. Shadows In The Sunset, 9. Summer Rain, 10. Against The World, 11. Naked In The Rain, 12. Burn, 13. Of All The Things I've Lost, 14. Nowhere Close To Home, 15. Bedroom Catwalk, 16. Endless Nights, 17. King Of The Street, 18. Bottle Of Hope, 19. I Wonder, 20. Princess, 21. Sleep
1. Bong, 2. Hospital, 3. Rise Up, 4. The Masks Are Off, 5. No Religion, 6. Dub And Loud, 7. We'Re All Going To Hell, 8. Down South, 9. Revenge Of The Dead, 10. Early Morning, 11. Color Of Hate, 12. All By Myself, 13. Remember This Day, 14. Where Is My Life?, 15. What Freedom?, 16. Slow Down, 17. All We Need Is Some Gasoline
Of all the things I've lost, it's my mind I miss the most...
Είναι ένα καζάνι που βράζει κάτω απ' την Αθήνα εδώ και χρόνια. Ρυθμοί, μελωδίες, ουρλιαχτά, χαρούμενες ιστορίες, λυπημένες ιστορίες, όνειρα που άνοιξαν φτερά και σχέδια που χάθηκαν στο παρά πέντε, όλα στριφογυρίζουν εκεί μέσα. Στριφογυρίζουν και καμιά φορά λίγο απ' το εκχύλισμά τους πέφτει στο πάτωμα. Και αρχίζουν τα θαύματα.
Οι Vodka Juniors είναι χρόνια στο κουρμπέτι. Αν και είχαν φήμη άψογου high energy live act, ποτέ ως τώρα δεν είχα δώσει την πρέπουσα σημασία. Κάτι για punk εκρήξεις παίρνανε τα αυτιά μου, κάτι ότι καιγότανε το "Αν" κάθε φορά που παίζανε και βέβαια η απαραίτητη λεγεώνα ορκισμένων φίλων που τους συνόδευε σε κάθε περιοδεία. Μαζί με τους Mahakala, Bulldoza και Smirnoff αποτελούσαν την αιχμή του δόρατος της underground DIY ροκ επίθεσης. Έχοντας διαφορετικά ακούσματα, δεν έκατσα ποτέ να τους ψάξω περισσότερο.
Και μετά ήρθε το 2008 με το Dark Poetry. Μετά την πρώτη ακρόαση δεν πίστευα στ' αυτιά μου. Στη δεύτερη άρχισα να χαμογελάω. Από την τρίτη και μετά ήμουν αλλού. Τι θα λέγατε για μια ελληνική μπάντα που συνδυάζει τις revolution rock αναφορές των Clash με τη reggae του Bob Marley; Τη highway rock αισθητική του Tom Petty με τα tejano/ latin rock διαμάντια των Tito & Tarantula? Κρατήστε και μια πινελιά gospel και κάτι από την οργή των Rage Against the Machine και είμαι σίγουρος πως αναρωτιέστε τι καπνίζω και τα γράφω αυτά. Α, και να μην ξεχάσω την γλυκόπικρη κιθαριστική ποπ απελπισία των Cure η οποία ξεπροβάλλει τις πιο απρόσμενες στιγμές.
Ειλικρινά μέχρι στιγμής πίστευα πως μονάχα οι Earthbound είχαν τη μαστοριά να φτιάξουν τέτοιο δίσκο αλλά τούτα τα παλικάρια με διέψευσαν πανηγυρικά. Το άλμπουμ είναι διπλό και μπορείς να το χαρακτηρίσεις concept. Η ανατομία ενός χωρισμού και οι πικρές αλήθειες όσο και ο τσαμπουκάς της ζωής μετά. Με υποδειγματική παραγωγή και ζηλευτές ενορχηστρώσεις, είναι αδύνατο ν' αντισταθείς στο ταξίδι που σου προτείνει το album. Το πρώτο μισό κυλάει σε highway rock ημιακουστικές φόρμες, δίχως να λείπει ένας πολύ έξυπνα δουλεμένος ηλεκτρισμός. Και αυτό που ξεκινάει σαν ένα σχετικά απλό ροκ άλμπουμ, βουτάει ξαφνικά στα πνευστά, τους dub ρυθμούς, τα υπέροχα gospel γυναικεία φωνητικά και μια reggae αισθητική, η οποία είναι επικίνδυνη όσο και σαγηνευτική. Τα τραγούδια έχουν μοναδική ροή και ελίσσονται ανάμεσα στα διαφορετικά μουσικά ιδιώματα με αξιοζήλευτη χάρη. Ποτέ δεν έχεις το συναίσθημα πως ακούς διαφορετική μπάντα ή ανομοιογενή τραγούδια και αυτό, σε ένα διπλό άλμπουμ 38 κομματιών είναι παραπάνω από κατόρθωμα. Το All By Myself είναι μια μικρή αποκάλυψη. Το Color of Hate είναι neo-soul χάδι πριν ξεσπάσει στην κιθαριστική του αλήθεια.
Οι Vodka Juniors έχουν εντελώς δικό τους ήχο. Δεν παραπατάνε, δεν αντιγράφουν. Μιλάνε απ' την ψυχή και καταφέρνουν να ενσωματώσουν ετερόκλητες αναφορές σ' ένα ακαταμάχητο μουσικό χαρμάνι. Πάω στοίχημα ότι ο Joe Strummer χαμογελάει από κει ψηλά κάθε φορά που παίζουν. Εγώ πάντως την επόμενη φορά, θα φροντίσω να χαμογελάω από το pit.
| Στέφανος Κουτσούκος |
No comments:
Post a Comment