Τι κι αν μεγαλώνεις; Η αγάπη μένει

Η Χάρις Αλεξίου στο «Παλλάς» κέρδισε το κοινό που χειροκρότησε θερμά και τις στιγμές αδυναμίας

Τη διαδρομή της πολλοί ζήλεψαν. Τα τραγούδια της ακόμη περισσότερο. Τις εμπειρίες που κάνουν τόσο βαθιά την ερμηνεία της, με ρωγμές, τσακίσματα, αίσθημα και χαρακτήρα. Κυρίως αυτή την ειλικρίνεια που εκπέμπει με την παρουσία της στη σκηνή. Και είναι αυτή η ειλικρίνεια που κάλυψε κάθε αδυναμία, μαζί και τρακ αλλά και τα σημάδια του χρόνου, της φθοράς, ίσως απομεινάρια μιας περιπέτειας που κράτησε μακριά από το λαίμαργο στόμα της τηλεόρασης μέχρι να την ξεπεράσει.

Δευτέρα βράδυ στο «Παλλάς», μαζί με το κοινό και όλη την πρώτη γραμμή του ελληνικού τραγουδιού, συνθέτες, στιχουργοί και ερμηνευτές που σφράγισαν την παραγωγή από τη δεκαετία του ’70, φεύγω με μια πικρή γεύση από τη Χαρούλα Αλεξίου. Για όσα δεν είπε, για τις απώλειες του χρόνου. Αλλά και με μια ικανοποίηση παράλληλα. Για την τόλμη της να εκτεθεί και κυρίως την προστατευτική διάθεση του κόσμου. Hθελαν όλοι να την προφυλάξουν. Αυτό σημαίνει αποδοχή. Η απάντηση του κοινού στο τραγούδι της «Μεγαλώνω».

Διάθεση για προστασία

Είχε λείψει από τα live. Οσο για το «Παλλάς», η τελευταία φορά ήταν το 1999 με τη Σεζάν Ακτσού που την είδαμε και το 1988 με τον «Πάολο Κόντε. Εκτοτε πολλά άλλαξαν. Μεγάλωσε η Χαρούλα, μεγαλώσαμε και μεις, και οι φθορές είναι αναμενόμενες για όλους. Κι όσο κι αν κάποια πράγματα δεν ήταν όπως τα ήθελε στην πρώτη παράσταση του κύκλου της στο «Παλλάς», έχει ενδιαφέρον ότι πολλοί τα εντόπισαν αλλά κανείς δεν στάθηκε επικριτικά επάνω τους.

Ηταν και όλη η Εθνική Ελλάδος του τραγουδιού, απέναντί της, που έκανε το άγχος χειρότερο, ακόμη και για έναν καλλιτέχνη του δικού της μεγέθους. Να όμως που το κοινό χειροκροτούσε θερμά ειδικά στις στιγμές αδυναμίας. Δεν ήταν ότι δεν κατανοούσε τη διαφορά, αλλά ότι την ενθάρρυνε να την προσπεράσει. Μαζί και οι συνάδελφοί της που γνωρίζουν καλά όπως παρατήρησε και η ίδια από τη σκηνή: «τι σημαίνει στεγνό στόμα».

Τραγούδια στη γωνία

Το κοινό μπορεί να μη στάθηκε στις ερμηνευτικές αδυναμίες της Αλεξίου, παραπονέθηκε όμως για όσα τραγούδια άφησε έξω από τη βραδιά. Δικά της περιελάμβανε η αρχή και ύστερα εκείνα του Θάνου Μικρούτσικου που αγαπήσαμε, του Νίκου Αντύπα που άλλαξαν το προφίλ της αρχές της δεκαετίας του ’90, του Σταμάτη Κραουνάκη, του Αλκίνοου Ιωαννίδη, του Νίκου Κυπουργού, και η ευχάριστη έκπληξη «Σαν Αερικό», του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Επτά της Λίνας Νικολακοπούλου και φυσικά δικές της μπαλάντες. Ομως τα υπόλοιπα που άντεξαν μόδες και επιταγές αυτά ήταν σταγόνες. Από τον Λοΐζο το «Ολα σε θυμίζουν» κι από τον Λευτέρη Παπαδόπουλο το «Είσαι η νύχτα με τα αινίγματα» και τις πρώτες νότες από «Ολου του κόσμου οι Κυριακές». Σίγουρα η Αλεξίου δεν είναι μόνο αυτά.

Τα 40 χρόνια καριέρας είχαν μεγάλες στιγμές, από το λαϊκό κυρίως τραγούδι αλλά και το δημοτικό. Είχαν από Καλδάρα και Πυθαγόρα, Νικολόπουλο μέχρι Χατζιδάκι και πόσους ακόμη. Σε όσα τραγούδησε η Χαρούλα Αλεξίου αυτές τις τέσσερις δεκαετίες έκανε ερμηνείες. Εδωσε σάρκα, αίσθημα τα έκανε δικά της. Ηταν άδικο για το κοινό που τα άφησε για λίγο στη γωνία.

• Της Γιωτας Συκκα, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Σάββατο, 30 Iανoυαρίου 2010