Η ανεξάρτητη ροκ σκηνή ανθεί και πάλι

Τα γκρουπάκια της γειτονιάς ωριμάζουν, διογκώνονται και δημιουργούν ρεύμα

Του Γιαννη Κολοβου, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 31/01/2010

Καλύτερα δεν γίνεται! Μέσα στο κλίμα της γενικής κατήφειας, η ανεξάρτητη ελληνική μουσική σκηνή ζει στιγμές δημιουργικής μανίας, χωρίς να περιμένει τα εύσημα των ΜΜΕ, το χρήμα των μεγάλων δισκογραφικών και την αποδοχή της αδρανούς μάζας των λαϊκοδέλικ τηλεθεατών. Με cd, δισκάκια βινυλίου, οπτικοακουστικά installations και πολλές μα πολλές συναυλίες, τα μουσικά «παρεάκια» ζουν τη δική τους ουτοπία. Εμείς οι υπόλοιποι όλο και κάτι ενδιαφέρον θα ανακαλύψουμε αν κάνουμε μια βόλτα στον κόσμο τους…

Αν μπείτε στον κόπο να καταμετρήσετε πόσα συγκροτήματα δραστηριοποιούνται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, από ποια πόλη προέρχονται και ποιον δίσκο κυκλοφόρησαν τα τελευταία δύο χρόνια, πιστέψτε με, δεν θα βγάλετε άκρη – τόσο πολλά είναι! Αφήστε δε τις συναυλίες και το μουσικό στυλ που κάθε μουσική παρέα παίζει. Κι όλα αυτά σε μια συγκυρία που φαντάζει εξαιρετικά αρνητική για τους μουσικούς, ιδιαίτερα για όσους παίζουν ροκ σε οποιαδήποτε μορφή του: οι μεγάλες δισκογραφικές εταιρείες απλώς έπαψαν να πουλούν τα νούμερα που πουλούσαν. Οσα συγκροτήματα προσπάθησαν να απευθυνθούν στο μαζικό κοινό νέρωσαν τόσο πολύ το κρασί τους, που απώλεσαν τη βαθύτερη ταυτότητά τους, χωρίς να αγγίξουν απαραίτητα το κοινό των τηλεοπτικών σόου που ήλπιζαν να προσεγγίσουν. Εκείνοι που είδαν την κυκλοφορία MP3 από τους πιτσιρικάδες στο Διαδίκτυο και στο myspace ως τέρατα που θα τους έτρωγαν τα κέρδη έχασαν το παιχνίδι και τον μπούσουλα ταυτόχρονα! Μερικοί, βεβαίως, αντιμετώπισαν τη νέα κατάσταση ως προνομιακό πεδίο για δημιουργία και έκφραση – και καλώς έπραξαν. Αυτό που τελικά χρειαζόταν ήταν να αποκτήσουν διαφορετικό τρόπο σκέψης…

Είμαι σίγουρος ότι τους Down & Out δεν τους γνωρίζετε. Ούτε το όνομα Dustbowl σας λέει κάτι. Κι όμως, οι πρώτοι έπαιξαν μαζί με τους Z. Z. Top σε πολλά ανατολικοευρωπαϊκά κράτη, αφήστε δε τις εμφανίσεις τους στη Ιρλανδία και στην… Τουρκία! Οι δεύτεροι έχουν παίξει μαζί με τον Στιβ Γουίν στην Αθήνα, ενώ στον δίσκο τους «Goin’ Down» συμμετέχει και ο τραγουδιστής των θρυλικών Barracudas, Τζέρεμι Γκλακ. Και οι δύο μπάντες ηχογραφούν σε μικρές ανεξάρτητες εταιρείες (τη Studio II και τη Fuzz Overdose), κυκλοφορούν παράλληλα με τα cd και επτάιντσα βινυλίου και σίγουρα το παραδοσιακό ροκ εν ρολ που παίζουν ταιριάζει σε ένα συγκεκριμένο, αλλά πανταχού παρόν ανά την υφήλιο κοινό. Και ούτε καν διανοούνται να πάνε παραπέρα!

Σε αυτό το συγκεκριμένο αλλά φανατικό κοινό στοχεύουν και οι επαναδραστηριοποιηθέντες βετεράνοι ρόκερ Last Drive, No Man’s Land και Nightstalker, οι οποίοι ναι μεν έβγαλαν δίσκους πρόσφατα, σε άμεση προτεραιότητα όμως έχουν τις συναυλίες – όπου και όπως αυτές γίνονται. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι πλέον ο μουσικός «βγάζει μεροκάματο» από τις ζωντανές εμφανίσεις και όχι από τους δίσκους, γι’ αυτό και έχουμε πλέον τόσο πολλά live από ξένα συγκροτήματα στη χώρα μας. Την πληθώρα κλαμπ που φιλοξενούν ζωντανή μουσική (από τα μεγάλα Fuzz, Gagarin και «Κύτταρο», ώς τα μεσαίας χωρητικότητας «Αν», Rodeo και τους μικρούς χώρους τύπου After Dark) εκμεταλλεύονται όλες οι ανεξάρτητες μπάντες για να αναπνεύσουν οικονομικά και να διατηρήσουν την επαφή με το κοινό τους. Μέσα σε αυτό το κλίμα, ιστότοποι όπως το myspace λειτουργούν σαν εργαλεία για επικοινωνία και «δημόσιες σχέσεις», ενώ η δωρεάν παροχή τραγουδιών διευρύνει τον κύκλο των ακροατών.

Ταγμένοι σε ένα στυλ

Ας μη σκεφτεί όμως κανείς πως τα ανεξάρτητα συγκροτήματα λειτουργούν «εκ του πονηρού» και αντιμετωπίζουν τους ακροατές τους ως καταναλωτές. Κι εδώ η φιλοσοφία έχει αλλάξει. Βλέποντας ότι είναι μάλλον αδύνατο να γίνουν σταρ, απλώς γύρισαν την πλάτη στο σταρ σύστεμ!

Ολα τα συγκροτήματα μοιάζουν να είναι ταγμένα στο στυλ που παίζουν και στο ανάλογο κοινό, με φανατισμό και αγάπη. Η εποχή, με την πληθώρα μουσικών ιδιωμάτων που συνυπάρχουν ταυτόχρονα, δείχνει να ευνοεί αυτή τη λογική. Μιλώντας για ποπ, δεν θα πρέπει να παραλείψουμε τους απλούς αλλά αξιολάτρευτους Le Page, τους ενδιαφέροντες Ekos Quartet και B-Sides, τους νευρικούς Exposed By Observers, τους ποπ-πανκ Zebra Tracks. Για όσους αγαπούν τον χορό και την groovy ατμόσφαιρα, οι Sugah Galore είναι ό, τι πρέπει!

Για τους νοσταλγούς των ’60s, τα σιγκλάκια των Hipstairs, των Meanie Geanies, των Teddy Boys From The Crypt, των 1.000 Mods και των Jacks αναπαράγουν επιτυχώς αυτή την εποχή, με το όργανο farfisa σε ηγετικό ρόλο! Για όσους επιθυμούν κάτι πιο δυνατό, οι Ducky Boys συνδυάζουν το ροκ εν ρολ με το πανκ, ενώ οι Dread Astaire και οι O. C. B. είναι σαφώς σκληρότεροι. Στον ίδιο χώρο, οι Vodka Juniors είναι συνθετικά χαρισματικοί. Οι 700 Machines συνδυάζουν το σκληρό ροκ με το πανκ, ενώ οι Low Gravity με το μεταλλικό, πολύπλοκο και οργανικό ποστ-ροκ τους αποδεικνύουν ότι οι εκτελεστικές ικανότητες αυτών των συγκροτημάτων κινούνται σε υψηλά επίπεδα.

Αν εστιάσουμε στο ειδικό καλλιτεχνικό βάρος της ανεξάρτητης σκηνής, θα πρέπει αναγκαστικά να ακούσουμε το νέο άλμπουμ των Interstellar Overdrive με τίτλο «Hibernation», ένα δίσκο που μπορεί να κερδίσει ακόμη και τον πιο απαιτητικό μουσικόφιλο.

Για το κοινό με υψηλό επίπεδο καλλιτεχνικής εγγραμματοσύνης, οι πειραματισμοί των Drog-A-Tek και των Sancho 03 ή οι συνθέσεις του Χρήστου Αλεξόπουλου και οι μουσικές - εικαστικές αναζητήσεις των The Callas είναι ακούσματα που δεν θα περάσουν απαρατήρητα. Καινοτομίες, τέλος, έχει να παρουσιάσει και η τζαζ σκηνή –επίσης 100% ανεξάρτητη– με εκπροσώπους τους Baby Trio, του έμπειρου τζαζίστα Γιώργου Κοντραφούρη και το άλμπουμ «Well, Anything Can Happen» του τρίο των Nicky Scopelitis, Μπάμπη Παπαδόπουλου και Φλώρου Φλωρίδη.

Κλωτσιά στη μουσική βιομηχανία!

Ολοι αυτοί οι καλλιτέχνες υπάρχουν μόνο και μόνο γιατί έχουν καταφέρει να μιλήσουν κατευθείαν στην ψυχή ενός νεανικού κοινού που έχει τα δικά του οράματα και τις δικές του ευαισθησίες. «Ξυπνήστε! Η ώρα δεν προσμένει / κάποιος την κλέβει, πάει χαμένη», τραγουδούν οι Kill The Cat, υπό την υπόκρουση ενός νευρώδους σκα-πανκ. Και οι χαβαλεδιάρηδες, επίσης σκα-πανκ, Skaribas συμπληρώνουν: «Πόση υπομονή θα πρέπει να κάνω / και πόσα σάπια όνειρα θα κουβαλώ όταν πεθάνω; / Θ’ ανασάνω κάποτε (…) όταν θα πάψουν τα φιλιά και οι αγάπες να είναι ύποπτα»! Ως μουσικό ιδίωμα, το σκα-πανκ και όλο αυτό το «fusion», όπου η ρέγκε αναμειγνύεται με το πανκ, το χιπ-χοπ και τις «μουσικές του κόσμου», μάλλον αποτελεί το καλύτερο ηχητικό συνοδευτικό στη ζωή μιας νεολαίας που με τόσο κόπο προσπαθούμε να καταλάβουμε. Γιατί τα τραγούδια των πολύ δημοφιλών Locomondo και κυρίως των συνειδητά «αντιεμπορικών» (πωλούν τα cd τους σε τιμή κόστους!) Kill The Cat, Skaribas, Les Skartoi!, Κακό Συναπάντημα αποτυπώνουν τις αγωνίες αλλά και την παιγνιώδη διάθεση του νεαρόκοσμου της μητρόπολης. Σε αυτούς τους καλλιτέχνες, θα πρέπει να προσθέσετε και όσους ράπερ δεν πούλησαν την ψυχή τους στη μουσική βιομηχανία (όπως το ντουέτο Κίκι & Ουίκι ή οι πολιτικοποιημένοι Javaspa), καθώς και τα σκληροπυρηνικά πανκ συγκροτήματα (Straightjacket Fit, Timetrap, Χειμερία Νάρκη, Χάσμα) που εδώ και χρόνια προσπαθούν να κατασκευάσουν ανεξάρτητα δίκτυα δημιουργίας για τους καλλιτέχνες και μέσω αυτών να επικοινωνήσουν με το κοινό. Σε πείσμα των δισκογραφικών που θέλουν τους δημιουργούς πειθήνιους και τους οπαδούς καταναλωτές. Τέλος, σε όσους αμφισβητούν τη δυναμική και τη βιωσιμότητα της ανεξάρτητης σκηνής, οι Skaribas απαντούν: «Κι αν συνεχίσουμε να γράφουμε, θα γράφουμε ώς τη Δευτέρα Παρουσία»!