Πάτερ ημών... πανκ

Ο σκηνοθέτης Αλέξανδρος Βούλγαρης αποκαλύπτει στον «Σταυρό του Νότου» τη μουσική του πλευρά, με ένα ανατρεπτικό πρόγραμμα

• Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ, Κυρ. Ελευθεροτυπία, Επτά, Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010

Ο Αλέξανδρος Βούλγαρης ξέρει να φτιάχνει μουσική και ταινίες. Ως μουσικός, γνωστός με το όνομα Boy, έγραψε τα σάουντρακ σε φιλμ και θεατρικές παραστάσεις, ενώ έχει κυκλοφορήσει σόλο δίσκους αλλά και ένα cd με το ντουέτο Mary And The Boy.

Ως σκηνοθέτης, έχει γυρίσει δύο ταινίες χαμηλού προϋπολογισμού, το «Κλαις;» και το «Ροζ», που βραβεύθηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Στην πρώτη του ταινία έπιανε τον παλμό μιας παρέας νέων παιδιών στην Αθήνα, ενώ στη δεύτερη εξιστορούσε τη σχέση μεταξύ ενός μοναχικού τύπου γύρω στα 25, με μια 11χρονη από την Ουκρανία.

Την Τετάρτη ο Αλέξανδρος, ο Boy δηλαδή, θα μας παρουσιάσει στον «Σταυρό του Νότου» (μαζί με τον Felizol) το τελευταίο του άλμπουμ «Please make me dance». «Ο τίτλος του αποτελεί, μάλλον, μια πρόσκληση» επισημαίνει. «Νομίζω ότι στην προκειμένη περίπτωση ζητούσα από κάποιον να με κάνει να χορέψω ή με άλλα λόγια να αντιδράσω, να ξανανιώσω ότι το σώμα μου μου ανήκει». Κι αν ο τίτλος του είναι πρόσκληση, το περιεχόμενό του δεν πάει πίσω. Βεβηλώνει το «Πάτερ Ημών» με μια ποστ-πανκ απαγγελία, διασκευάζει βιομηχανικά το «Της Δικαιοσύνης Ηλιε», ενώ μπερδεύει δικούς του στίχους με αποσπάσματα από ποιήματα του Οδυσσέα Ελύτη και του Τάσου Λειβαδίτη.

Η μουσική του Αλέξανδρου δεν είναι εύπεπτη. Ο ίδιος, ωστόσο, δεν θεωρεί πως κινείται στον χώρο των πειραματικών τεχνών. «Προσωπικά ποτέ δεν μου άρεσε ο πειραματισμός σαν έννοια. Ούτε η πειραματική τέχνη ακριβώς, γιατί δεν μπορείς να ελέγξεις την ουσία και την πορεία του αποτελέσματος. Μου αρέσουν οι καλλιτέχνες που ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν».

- Τι ορίζεται ως εμπορικό στην τέχνη; Πότε το άντεργκραουντ μπορεί να γίνει εμπορικό;

«Αν και δεν είμαι καλός με τους ορισμούς και ούτε και μου αρέσουν, γιατί νιώθω ότι σκοτώνουν όσα αγαπάω στην τέχνη, φαντάζομαι πως ως εμπορικό ορίζεται εκείνο που φέρνει λεφτά. Το λεγόμενο άντεργκραουντ γίνεται εμπορικό όταν σταματάει να είναι πια επικίνδυνο για τα καθώς πρέπει της κοινωνίας. Το πραγματικό άντεργκραουντ είναι οι άνθρωποι που το υπηρετούν εν γνώσει τους και όχι επειδή δεν τους ανοίγει την πόρτα το μέινστριμ. Αυθεντικός άντεργκραουντ καλλιτέχνης, παραδείγματος χάριν, άλλα ταυτόχρονα και κάτι πολύ παραπάνω από αυτόν τον ορισμό είναι ο Αρης Ρέτσος».

- Κάνω λάθος ή, όντως, επηρεαστήκατε από την κοινωνική αναταραχή του τελευταίου χρόνου;

«Πέρασα πολύ άσχημα αυτόν τον χρόνο λόγω των αναταραχών. Εφαγα χημικά που δεν τα ζήτησα και είδα τους μισούς συμπολίτες μου να δημιουργούν φασιστικά χαρακτηριστικά προσώπου. Προσωπικά νιώθω την ανάγκη να μιλήσω γι' αυτά που έγιναν και ακόμα γίνονται, άλλα φοβάμαι. Τείνω να γίνομαι καμιά φορά προκλητικός όταν μιλάω και δεν θέλω να καταλήξω στο νοσοκομείο για τίποτα και για κανέναν. Δεν ενδιαφέρομαι και τόσο πολύ για την κοινωνία και τα προβλήματά της. Πιο πολύ με ενδιαφέρει η υγεία μου και η ζωούλα μου, που λένε».

«Η γενιά μου δεν αδιαφορεί»

- Τι σας αρέσει και τι δεν σας αρέσει στην Ελλάδα του σήμερα;

«Μου αρέσει η κοπέλα μου και οι φίλοι μου. Δεν μου αρέσει που αρρωσταίνω κάθε μέρα και περισσότερο. Το χιούμορ μου γίνεται πιο βιτριολικό. Χάνω την ψυχραιμία μου. Συνηθίζω να μυρίζω σκουπίδια. Φέρνω την ηπατίτιδα σπίτι μου από τον δρόμο. Βλέπω έναν παππού να κερνάει ένα δωδεκάχρονο Mcdonalds στην Ομόνοια για να το αποπλανήσει και πιάνω τον εαυτό μου να έχει συνηθίσει σε τέτοιες εικόνες. Η Ελλάδα είναι κρεοπωλείο με χαλασμένο κρέας και εμείς συνεχίζουμε και ψωνίζουμε».

- Οι μεγαλύτεροι βέβαια υποστηρίζουν πως η γενιά του σήμερα είναι εντελώς αδιάφορη. Η μουσική τους, τα πιστεύω τους, η ζωή τους...

«Περίεργο, γιατί κι εμείς οι νεότεροι υποστηρίζουμε συνήθως πως οι παλιότεροι ξεπουλήσανε ό,τι είναι σημαντικό σε αυτή τη ζωή... Καθόλου αδιάφορη δεν είναι η γενιά μου, απλά δεν της αρέσει να διαφημίζεται στην τηλεόραση. Αρα οι μεγαλύτεροι και όσοι θέλουν να δουν τη γενιά μου, ας κλείσουν την τηλεόραση και τις εφημερίδες των μεγαλοεπιχειρηματιών και ας ψάξουν να βρουν τα καλά πράγματα που κάνουμε. Και είναι πάρα πολλά».

- Και οι πολιτικοί πώς σας φαίνονται;

«Δεν δίνω χρόνο σε ανθρώπους που φοράνε κοστούμια. Δεν υπάρχουν για μένα όλοι αυτοί. Είναι ήδη νεκροί και χαμένοι στη λήθη. Ενας τάφος χωρίς λουλούδια».*