«Υπήρχε και χαρούμενη Πιαφ»

«Εντίθ μου, βρίσκομαι εδώ απόψε, μόνο για σένα, το ξέρεις καλά. Για όλες τις χαρές και τις συγκινήσεις που μου έδωσες, πέρα από τη φιλία σου. Σε ανάμνηση της τρυφερότητάς σου. Για τότε που ήμουν ένας τρελός νέος. Σε ένδειξη σεβασμού στη λαμπρότητά σου. Για εκείνη την θαυμάσια «παρεούλα» που σε κάνει να ξαναζείς».

Είναι κουβέντες από ένα σημείωμά που άφησε ο Αλέν Ντελόν στο καμαρίνι της Εντίθ Πιαφ, σε μια συναυλία της στο Παρίσι. Πόσα τους ένωναν και πόσα τους χώρισαν, το ξέρει μόνο ο ίδιος. Αλλά μάλλον ήταν πολλά, αν σκεφτεί κανείς πως 47 χρόνια μετά το θάνατό της ο Ντελόν αποφάσισε να συνυπογράψει μια μουσική παράσταση με θέμα της ζωή της. Εχει τίτλο «Εντίθ Πιαφ - Μια ζωή σε ροζ και μαύρο» και στις 31 του μηνός θα παρουσιαστεί στο Μέγαρο Μουσικής.

Η πρωτότυπη αυτή βιογραφία θα ακολουθήσει τα δύσκολα βήματα της Εντίθ Γκασιόν από τις φτωχογειτονιές του Παρισιού και τα μπαρ της Πιγκάλ μέχρι τη γνωριμία της με τους Ιβ Μοντάν και Σαρλ Αζναβούρ, τις θριαμβευτικές της εμφανίσεις, τους έρωτές της και φυσικά τα αξεπέραστα τραγούδια της: «La vie en rose», «L' hymne a l' amour», «Millord», «Non, je ne regrette rien». Ο δημοσιογράφος, συγγραφέας και ιστορικός Ζακ Πεσίς επιμελείται τα κείμενα, η Ναταλί Λερμίτ ερμηνεύει τα κομμάτια, ο Ορελιάν Νοέλ τη συνοδεύει με το ακορντεόν.

«Ξεκινήσαμε δειλά πριν από πέντε χρόνια σ ένα μικρό θέατρο του Παρισιού και ταξιδέψαμε από το Λουξεμβούργο μέχρι τη Σαγκάη και τη Ρωσία», λέει η Ν. Λερμίτ με καριέρα στο μιούζικαλ. «Διάβασα τριάντα βιβλία για τη ζωή της Πιαφ, μάζεψα όσα στοιχεία υπήρχαν για να την κατανοήσω, συνάντησα όσο περισσότερους ανθρώπους που τη γνώριζαν».

-Πώς νιώσατε όταν σας πρότειναν το ρόλο;

«Περίεργα, γιατί ήταν και ιδιαίτερος ο τρόπος που με προσέγγισε ο σκηνοθέτης για να μου ζητήσει να συνεργαστούμε. "Εσύ θα μπορούσες να είσαι η Εντίθ Πιαφ", μου είπε και έμεινα άναυδη. Οταν μου είπε και τις σκέψεις του για την παράσταση, δέχτηκα αμέσως».

-Δεν είχατε δισταγμούς;

«Είχα, έχω και είμαι σίγουρη ότι θα έχω και στο μέλλον. Οταν, όμως, με κυριεύει ο φόβος, τότε αποφασίζω να το δω σαν μια καθημερινή πρόκληση που έχω να αντιμετωπίσω. Αλλωστε, αφού κατάφερα να παίξω στο Παρίσι το οποίο είναι ταυτισμένο μαζί της και προκαλεί τρόμο στον οποιοδήποτε τραγουδιστή, τότε μπορώ να τραγουδήσω παντού. Το άγχος δεν θα πάψει ποτέ να υπάρχει. Διαρκεί μέχρι να ανέβω στη σκηνή. Μόλις πάρω την πρώτη βαθιά ανάσα, περνάει».

-Εχετε κοινά σημεία;

«Είμαι, όπως και η Πιαφ, άνθρωπος των άκρων. Αγαπώ τον πάγο και τα καυτά πράγματα...»

-Πότε την ακούσατε πρώτη φορά να τραγουδά;

«Ημουν πέντε ετών όταν μου είχε κολλήσει και τραγουδούσα συνεχώς το "Les blouses blanches" ("Οι λευκές μπλούζες"). Είναι ένα εξαιρετικά στενάχωρο τραγούδι κι η μητέρα μου γινόταν έξαλλη που όλη μέρα ψιθύριζα στίχους για ένα απεγνωσμένο κορίτσι, που κλαίει, βασανίζεται τα βράδια κι εν τέλει οδηγείται στην τρέλα. Ακόμα και σήμερα παραμένει το αγαπημένο μου. Τουλάχιστον τώρα που μεγάλωσα, καταλαβαίνω γιατί την νευρίαζε τόσο».

-Από την παράστασή σας τι καινούριο θα μάθουμε για την Πιαφ;

«Ο τίτλος της δουλειάς μας, "Μια ζωή σε ροζ και μαύρο", είναι απολύτως ακριβής. Ως γνωστόν, η ζωή της ήταν από τη μια βουτηγμένη στη δυστυχία κι από την άλλη έλαμπε. Πολλοί άνθρωποι τη γνώρισαν καλύτερα μέσα από την πρόσφατη ταινία "La vie en rose", η οποία ήταν μεν εξαιρετική αλλά ήταν και πολύ σκοτεινή. Χαίρομαι γιατί στην παράστασή μας θα συναντήσετε μια πιο χαρούμενη εκδοχή. Η Πιαφ ήταν ένα κορίτσι πολύ τυχερό, που έσφυζε από ζωή. Ηταν φοβερά αστεία, γελούσε δυνατά και συνεχώς και ήθελε δίπλα της ανθρώπους χαμογελαστούς».

-Πιστεύετε ότι όσοι ήταν δίπλα της περνούσαν καλά;

«Ξέρω πως όποιος τη γνώριζε, δεν την ξεχνούσε ποτέ. Φερόταν σκληρά στους ανθρώπους, αλλά και γενναιόδωρα. Σε αιφνιδίαζε, αλλά συγχρόνως ήταν κι από τους λίγους καλλιτέχνες που απλόχερα ανέδειξαν νέα ταλέντα. Κι όσο για την κουβέντα περί ανδρών, η Πιαφ δεν ήθελε μονίμως μια συντροφιά, ήθελε ν' αγαπά και να την αγαπούν». *

• Της ΜΑΤΟΥΛΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗ, ΚΥΡ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, Επτά, Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010