Το κρεσέντο των Flaming Lips

Εκτός από το νέο τους άλμπουμ Embryonic διασκεύασαν και κομμάτια των Pink Floyd

ΜΠΑΝΤΕΣ. «Θέλουμε να πιστεύουμε σ’ έναν παιδικό κόσμο, αλλά δεν θέλουμε ο κόσμος που ζούμε να έχει μόνο παιδιά. Θέλουμε να είμαστε ενήλικοι και να κάνουμε αυτό που μας αρέσει», λέει για τη μουσική τους ο κ. Wayne Coyne, φρόντμαν των Flaming Lips. Οι Lips πριν από λίγο καιρό κυκλοφόρησαν το Embryonic. Πρόκειται για έναν εξαιρετικό δίσκο. Το Embryonic φιγουράρει στα καλύτερα της χρονιάς που πέρασε, σε έντυπα και ηλεκτρονικά μουσικά περιοδικά, ενώ το κοινό τον έχει αποδεχθεί με θέρμη καθώς πρόκειται για έναν από τους πιο ζουμερούς δίσκους του ’09 από ένα ξεχωριστό συγκρότημα.

Η μπάντα από την Οκλαχόμα δημιουργήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 και μπορεί τα μαλλιά να έχουν ασπρίσει και οι ρυτίδες να έχουν ζωγραφίσει το πρόσωπό τους, όμως το τελευταίο τους studio album μοιάζει να ηχογραφήθηκε από εικοσάρηδες. Με ευρηματικότητα και θράσος, οι Flaming Lips χορογραφούν την παιδικότητα, την τρέλα, την ευαισθησία και η κιθαριστική τους ψυχεδέλεια μοιάζει πιο πολύχρωμη από ποτέ. Στα 70 περίπου λεπτά του δίσκου, ο ρυθμός και τα χρώματα ποικίλλουν και η διάθεση μεταβάλλεται από σκοτεινή σε φωτεινή, από jazzy σε acid rock. Η συνοχή όμως δεν χάνεται, ο δίσκος ρέει. Οι Flaming Lips στο τέλος των zeros βρίσκουν τη μουσική τους ωριμότητα και ανεβάζουν τον πήχυ της psych pop πολύ ψηλά. Στο Embryonic συμμετέχουν οι MGMT και η Karen O ηχογραφημένη από το τηλέφωνο! Η φρόντμαν των Yeah Yeah Yeas κάνει τα φωνητικά στο κομμάτι «I can be a frog», όπου υποδύεται μεταξύ άλλων τον βάτραχο, το ελικόπτερο και τη μαϊμού. Το video clip του κομματιού αξίζει ένα search στο youtube.

Η δισκογραφική τους, Warner Bros, έχει αποδεχθεί τη διαφορετικότητα του ύφους τους και δεν αποζητεί απ’ αυτούς κάτι πιο εύπεπτο και εμπορικό. Πέρσι δουλεύοντας στο «Christmas on Mars» (= Χριστούγεννα στον Αρη), οι άνθρωποι της Warner σήκωσαν τα χέρια ψηλά και είπαν «ΟΚ». Τους έχουν δώσει το ελεύθερο να κάνουν τη μουσική τους, επειδή ξέρουν ότι δουλεύουν με υπευθυνότητα.

Οι ίδιοι αναγνωρίζουν τις επιπτώσεις του να κάνει κανείς τέτοια μουσική και αναλαμβάνουν κάθε ευθύνη. Δεν προσπαθούν να τους προβάλει το MTV ή να ακουστούν στο ραδιόφωνο. Εχουν όμως το δικό τους φανατικό κοινό που συνεχώς επεκτείνουν. Ο κόσμος καταναλώνει τα τραγούδια τους επειδή είναι διαφορετικοί. Επειδή στην πολύχρωμη ψυχεδέλεια των Lips βρίσκουν τη χαμένη παιδικότητά τους. Επειδή υποδέχονται με ένα πλατύ χαμόγελο τις χαρούμενες και αστείες ιστορίες τους. Την Yoshimi που έχει μαύρη ζώνη στο Καράτε και θα σώσει τον κόσμο από τα μοχθηρά ροζ ρομπότ (Yoshimi Battles the Pink Robots). Τον τύπο που για να σκουπίσει τη μύτη του δεν χρησιμοποιεί χαρτομάντιλα, αλλά περιοδικά (She doesn’t Use Jelly).

Τον περασμένο Σεπτέμβρη, οι Lips έπαιξαν support για τους Coldplay. Το κοινό, κάπου 65.000 έφηβοι, είχε γεμίσει το στάδιο για τους Coldplay. Καθώς οι Lips έπαιζαν, ο τραγουδιστής Wayne Coyne σήκωσε στη σκηνή κόσμο για να χορέψει. Μετά το show μίλησε σε μία κοπέλα που είχε σηκώσει: «Δεν ξέρω τα τραγούδια σας», του είπε, «αλλά μου άρεσε πολύ εκείνο το περίεργο που είπατε με τις μαράκες». Αναφερόταν στο «Convinced of the Hex», εναρκτήριο τραγούδι του Embryonic. Ο Wayne Coyne λέει: «Είναι ένα περίεργο τραγούδι για να αρέσει σε ένα 16χρονο κορίτσι. Αλλά την πιστεύω».

Το παραγωγικό κρεσέντο των Lips δεν σταματά στο Embryonic. Η μπάντα από την Οκλαχόμα διασκεύασε το «Dark Side of the Moon» των Pink Floyd. Ο θρυλικός δίσκος των πρωτοπόρων της ψυχεδέλειας «πειράχτηκε» από τους Lips, που με παιχνιδιάρικες ενορχηστρώσεις του έδωσαν ένα πιο ποπ ύφος, το έκαναν λίγο πιο noisy, διατηρώντας πάντα το άρωμα των Pink Floyd. Το μουσικό αποτέλεσμα, τόσο οικείο, όσο και όμορφο, αξίζει ακρόασης για τον τρόπο που προσέγγισαν τα κομμάτια των Pink Floyd οι Lips και όσοι συμμετείχαν στην παραγωγή (Stardeath & White Dwarfs, Henry Rollins, Peaches). Προς το παρόν «Το Dark Side of the Moon» από τους Flaming Lips κυκλοφορεί μόνο στα ψηφιακά καταστήματα (όπως iTune), ενώ μέχρι στιγμής δεν υπάρχει κάποια πρόθεση να βγει σε CD ή LP.

• Του Σπυρου Γιαννακοπουλου, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 08/01/2010