Teddy Pendergrass: Βασανισμένη ζωή, ελεύθερη ψυχή...

Πέθανε το βράδυ της Τετάρτης στη Φιλαδέλφια των Η.Π.Α. ο Αμερικανός τραγουδιστής της soul Teddy Pendergrass. Γεννημένος στην ίδια πόλη το 1950 ο Pendergrass εκδήλωσε από πολύ νωρίς το φωνητικό του ταλέντο, ξεκινώντας όπως και τόσοι άλλοι μαύροι ερμηνευτές από το gospel. Δεν ήταν όμως αυτή η μόνη πλευρά της ενασχόλησης του με τη μουσική, καθώς, αν και αυτοδίδακτος, έγινε ένας πολύ καλός ντράμερ και με αυτή του μάλιστα την ιδιότητα έγινε μέλος ενός τοπικού γκρουπ, των Cadillacs, στα μέσα της δεκαετίας του ’60.

Λίγο αργότερα οι Cadillacs…συγχωνεύθηκαν με ένα αρκετά γνωστότερο γκρουπ της περιοχής, τους Harold Melvin And The Blue Notes. Ο αρχηγός των τελευταίων, ο Harold Melvin, ήταν ο πρώτος που πρόσεξε το φωνητικό ταλέντο του νεαρού ντράμερ και τον...προήγαγε σε βασικό τραγουδιστή του συγκροτήματος. Και ήταν ακριβώς η δική του φωνή που έκανε τους «ενισχυμένους» πλέον Harold Melvin And The Blue Notes το κυριότερο όνομα του λεγόμενου «Philly sound» (από το όνομα της πόλης και επίσης της δισκογραφικής εταιρείας που ήταν το επίκεντρο του, της Philadelphia International), μιας δηλαδή πολύ χαρακτηριστικής εκδοχής της soul με εξαιρετικά πλούσιες ενορχηστρώσεις και άκρως συναισθηματική ερμηνεία των αποκλειστικά ερωτικής θεματολογίας στίχων των τραγουδιών της.

Μετά από πολλές επιτυχίες ο Pendergrass, εκτιμώντας ότι ακόμα και η πρωταγωνιστική του θέση στο γκρουπ αδικούσε τα όσα προσέφερε σε αυτό μα και τις αληθινές δυνατότητες του, άφησε το '76 τους Harold Melvin And The Blue Notes για να ακολουθήσει μια ακόμα πιο επιτυχημένη προσωπική καριέρα. Μια καριέρα που όλοι πίστεψαν ότι είχε τελειώσει οριστικά όταν ένα σοβαρότατο αυτοκινητιστικό ατύχημα το '82 τον άφησε οριστικά παράλυτο από τη μέση και κάτω.

Χρειάστηκαν πάρα πολλές προσπάθειες των γιατρών, αλλά και ψυχιατρική υποστήριξη για να επανέλθει ακόμα και στην καθημερινότητα του...Και όμως, σε ένα θρίαμβο της ανθρώπινης θέλησης, ένα χρόνο αργότερα ηχογραφούσε και έδινε συναυλίες και πάλι. Και όχι μόνον αυτό αλλά πολύ σύντομα ο άντρας αυτός του οποίου η σεξουαλική ζωή είχε ουσιαστικά τερματιστεί στα τριάντα δύο χρόνια του δεν άργησε να καθιερωθεί ως ο πλέον ερωτικός Αμερικανός τραγουδιστής της εποχής του, σε ασύγκριτα μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι πριν το ατύχημα του!

• The real soul power…

Αυτό βέβαια ίσχυε κυρίως στη δεκαετία του '80, λίγο μετά από τις αρχές αυτής του '90 η δημοτικότητα του άρχισε να υποχωρεί, καθώς νεότεροι ερμηνευτές του είδους αλλά και η απόλυτη πλέον κυριαρχία του hip-hop στην αμερικανική μουσική σκηνή ήρθαν να του κλέψουν ένα μεγάλο μέρος από την απήχηση του. Ακάματος όμως και παρά την επιδείνωση της - ήδη πολύ επιβαρυμένης - υγείας του προϊούσης της ηλικίας δεν σταμάτησε ποτέ να ηχογραφεί δίσκους αλλά και να εμφανίζεται ζωντανά όσο πιο συχνά μπορούσε.

Η άκαμπτη αγάπη του για τη ζωή και η έμφυτη αισιοδοξία του που πήγαζε από αυτήν φαίνεται ανάγλυφα ήδη στον τίτλο της αυτοβιογραφίας του «Truly Blessed» (Αληθινά Ευλογημένος). Και όμως, όπως δυστυχώς αποδείχθηκε, η ίδια αυτή ζωή δεν είχε τελειώσει με τα χτυπήματα της σε αυτόν...Χωρίς να έχει δοθεί καμία δημοσιότητα στο γεγονός μετά από επιθυμία του ιδίου νοσηλευόταν από τον Αύγουστο σε νοσοκομείο της Φιλαδέλφια με προχωρημένη μορφή καρκίνου του παχέος εντέρου και μάλιστα με πολλές επιπλοκές, αυτή ήταν και η αιτία του θανάτου του πριν ακόμα κλείσει τα εξήντα χρόνια του.

Σίγουρα η απώλεια του αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό για πάρα πολλούς Αφροαμερικανούς - αλλά και ουκ ολίγους λευκούς της χώρας του - των ηλικιών ανάμεσα στα τριάντα πέντε και τα πενήντα που ερωτεύτηκαν, παντρεύτηκαν και έκαναν παιδιά με τη συνοδεία της βραχνής μα και τόσο αισθησιακής πραγματικά φωνής του. Μα και οι υπόλοιποι αξίζει να τον θυμούνται σαν κάποιον που η πίστη του στη δύναμη του ανθρώπου αλλά και στην - κυριολεκτικά στην περίπτωση του - θεραπευτική δυνατότητα της μουσικής τον βοήθησαν να υπερβεί το ύψος των τρομερά δύσκολων περιστάσεων που είχε να αντιμετωπίσει και να μετατρέψει αυτό που για τους περισσότερους άλλους θα ήταν μια ζωή ατελείωτης δυστυχίας σε ένα βίο πλήρη για τον ίδιο και με άφθονη, γενναιόδωρη προσφορά χαράς και ευφορίας σε πολλούς άλλους. Και αυτό δεν είναι ένας καθόλου ευκαταφρόνητος απολογισμός για κάποιον που έφυγε αρκετά πρόωρα... [Η ΑΥΓΗ: 16/01/2010]