Τη βραδιά των Χριστουγέννων του 1955 ο Οτις Μπλάκγουελ ήταν χαρούμενος. Εκατόν πενήντα δολάρια για έξι τραγούδια... Ο 23χρονος μαύρος πιανίστας από τη Νέα Υόρκη πουλούσε τραγούδια σε τραγουδιστές του rythm'n'blues, του μουσικού στιλ των μαύρων της εποχής που μέχρι πριν λίγα χρόνια ονομαζόταν απαξιωτικά «race records».
Αυτή τη φορά αγοραστής ήταν ένας νεαρός λευκός από τις φτωχογειτονιές του Μέμφις. Ο νεαρός Ελβις Πρίσλεϊ πατώντας στα «μπλου» ακούσματα από τα γκόσπελ της Εκκλησίας των Πεντηκοστιανών όπου πήγαινε παιδί, βρισκόταν εκεί ακολουθώντας το «όραμα» του παραγωγού του και ιδιοκτήτη της Sun Records, Σαμ Φίλιπς: Ενα λευκό αγόρι να τραγουδά τη μουσική των μαύρων! Ο «μικρός», άλλωστε, είχε ήδη περάσει το τεστ κερδίζοντας την πρώτη του επιτυχία χάρη σ' ένα τραγούδι μαύρου: το «That's all right» του μπλουζίστα Αρθουρ Κράνταπ...
Δύο από τα κομμάτια που πήρε ο Ελβις από τον Μπλάκγουελ εκείνο το βράδυ του '55, το «Don't be cruel» και το «All shook up», έμειναν στα τσαρτ περισσότερο από κάθε άλλη επιτυχία του «βασιλιά του ροκ». Το πρώτο μάλιστα είχε πρωτοκυκλοφορήσει ως δεύτερη όψη του «Hound dog», σύνθεσης της μαύρης τραγουδίστριας Μπιγκ Μάμα Θόρντον. Ο Μπλάκγουελ, είτε με τ' όνομά του είτε με το ψευδώνυμο Τζον Ντάβενπορτ, θα συνέχιζε να τροφοδοτεί το ροκ εν ρολ με τεράστια σουξέ, όπως το «Great balls of fire» για τον Τζέρι Λι Λιούις, το «Return to sender» για τον Πρίσλεϊ ή το «Fever» για την Πέγκι Λι... «Βασιλιάς», όμως, δεν έγινε ποτέ.
Ο τίτλος απονεμήθηκε στον Ελβις, αν και ο ίδιος δεν φάνηκε πως αισθανόταν και τόσο άνετα μέσα σ' αυτόν. Μικρός στο Μέμφις άκουγε τον WDIA, το ραδιοσταθμό για μαύρους, οι παρέες του στην πόλη ήταν μαύροι, στα κλαμπ τους ήταν που πήγαινε περισσότερο ξεσηκώνοντας φιγούρες και ερμηνευτικούς τρόπους, ποτέ στις συνεντεύξεις του δεν δίστασε να εκδηλώσει το σεβασμό του για τους μαύρους μουσικούς και την καθοριστική τους επίδραση σ' εκείνον.
Ομως, το γεγονός και μόνο της παγκόσμιας αποδοχής ενός λευκού που τραγουδούσε μαύρη μουσική ήταν πρόκληση. Και παρά το ότι πολλοί μαύροι μουσικοί, ανάμεσά τους ο Τσακ Μπέρι, ο Τζάκι Γουίλσον, ο Μπι Μπι Κινγκ ή ο Τζέιμς Μπράουν υπερασπίστηκαν κατά καιρούς τον Ελβις, η αντιπαράθεση καλά κρατεί ώς τις μέρες μας. Ηδη από το 1957 το περιοδικό «Sepia» που απευθυνόταν σε Αφροαμερικανούς αναπαρήγαγε τη φήμη ενός περιστατικού στη Βοστώνη που, πάντως, κανείς δεν επιβεβαίωνε: «Το μόνο που μπορούν να κάνουν οι νέγροι για μένα είναι να μου γυαλίζουν τα παπούτσια και ν' αγοράζουν τους δίσκους μου», φερόταν να έχει δηλώσει ο Ελβις. Ο ίδιος το διέψευσε κατηγορηματικά αλλά η «ρετσινιά» έμεινε.. ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
No comments:
Post a Comment